แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 156 ถ้าเป็นลูกนายจริงๆ
พอเขากินขนมปังเสร็จก็เรียกให้เธอมาชงกาแฟต่อ
เธออดคิดไม่ได้ ลูกชายเอ้อยลูกชาย ลูกอยู่ไหนเนี่ย
หม่ามาดูแลผู้ชายคนนี้นานแล้วนะ!
เวลานี้ ห้องของเขาก็มีเสียงคนเค่ะประตู
“เข้ามา” เขานึกว่าฉันวิภามาแต่คิดไม่ถึงว่าพอเขาเงยหน้า ก็เห็นธนภาคเดินเข้ามา: “นายมาทำไม?”
ธนภาคขมวดคิ้วและพูดว่า “ทำไมเห็นหน้าฉันแล้วไม่ดีใจ
เหรอ?”
เขาพูดและเดินไปที่โซฟาและนั่งลง
สุมิตรยังไม่ทันได้ตอบอะไรเขาก็ทำงานตัวเองต่อไป ภาครู้จักนิสัยเขาดี เขาไม่อยากพูด ถึงแม้ว่าจะเอาอะไรงัด ธนาคมองไปรอบๆห้องและถามอย่างสงสัยว่า “พูดมา
ธน
ปากเบาๆก็ไม่ยอมพูด
แล้วทำไมวันนี้ไม่เห็นเลขาที่น่ารักของนายล่ะ ฉันจำได้ว่าเธอ จะเข้ามาบ่อยๆ ตอนนี้ก็คงเอาชามาเสริฟให้ฉันแล้วล่ะ”
“ฉันเปลี่ยนเลขาแล้ว”สุมิตรพูดตอบ
“ใช่เหรอ? เมื่อตอนฉันเข้ามาไม่ทันได้สังเกต……พูดอยู่ ธนภาคเห็นท่าทางที่สุมิตร นายกับเจริญศรี ทำงานอยู่ก็พูดต่อว่า “พูดมาแล้ว ก็หมั้นกันมานานแล้ว จะแต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ?”
พอพูดเรื่องนี้ ธนภาคก็คิดถึงหลานนิเวศน์และแม่ของเขา จนวิภา หลายปีมานี้ สุมิตรก็ยังไม่คิดถึงเธองั้นเหรอ?
พอได้ยินเขาก็วางงานในมือลง กุมขมับและพูดว่า
“ทำไมนายก็มาพูดเรื่องนี้เนี่ย ช่วงนี้เจริญศรีก็มาพูดกับฉัน บ่อยๆเหมือนกัน น่ารำคาญชะมัด!
ธนภาคดิ้นแล้วก็หัวเราะและมองสุมิตรพูดว่า “เธอรอนาย มาตั้งนาน……..นายไม่คิดถึงอนาคตของพวกนายสองคนบ้าง เลยเหรอ?”
“นายรู้ไหม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธออย่างนั้นเลย สุมิตร พูดและลุกขึ้นมาเดินไปที่ตู้เย็นและหีบเหล้ามาสองขวด ให้ธน ภาคหนึ่งขวดและนั่งลงที่โซฟาจากนั้นก็พูดว่า “ถ้าอยากคิด เรื่องอนาคตจริง งั้นฉันกะว่าจะเลิกกับเธอ!”
“อะไรนะ?! ”สุมิตรตกใจอย่างมาก เขารีบวางเหล้าลง “มิตร นายรู้ไหม บริษัทนี้มาถึงก้าวนี้ได้ก็เพราะได้บริษัทเธอ ช่วยไว้นะ ถ้านายถอนการหมั้น เขาจะว่านายลืมบุญคุณเอา
นะ?”
“ฉันรู้”เขาพูดและซดเหล้าลงไปมองไปที่โต๊ะอย่างเงียบๆ
ตอนนั้นเขารถชนไม่ได้สติ บริษัทเกิดวิกิตเกือบล้ม
ละลาย
พอคิดแล้ว เขาไม่เคยต้องเจอเรื่องร้ายๆเลย พอเขาดี ทำงานต่อและพ่อของเจริญศรีก็รู้และมาช่วยเหลือบริษัท ขึ้นก็มา เขาและให้เขาหมั้นกับเจริญศรี
แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ตั้งแต่หมมาเขาไม่เคยแตะเธอ
เลย
ด้านหนึ่งก็ไม่รู้สึกอะไรกับเธอและอีกด้านเขาก็อยากถอน หมั้นซะไม่รู้ว่าทำไม ในสมองเขาก็มีภาพผู้หญิงคนหนึ่ง
ปรากฏขึ้นมาตลอดแต่ภาพเบลอมากเขาคิดยังไงก็คิดไม่ออก
พอคิดถึงตรงนี้ เขา ก็ซัดเหล้าเข้าปากอีก
ธนาคมองเขาเงียบๆ และพูดว่า “นี่ก็หกปีแล้ว ทรงจํานายกลับมาบ้างหรือยัง?”
ความ
สุมิตรมองธนภาคและตอบกลับไปว่า “ไม่ นายถามเรื่อง นี้ทำไมกัน?”
“ไม่มีอะไร ก็แค่อยากรู้นะ!”ธนภาคยิ้ม: “คิดไม่ออกก็ไม่ เป็นไรก็ให้ความทรงจำนั้นหายไปเถอะอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้!”
สุมิตรขมวดคิ้วและคิด ถ้าเด็กเมื่อวานไม่มาเขาอาจจะ
ลืมเรื่องเมื่อหกปีไปแล้วก็ได้
เด็กชายคนนั้น……..
“ธนภาค ความทรงจำในหกปีนี้ของฉัน ฉันมีผู้หญิงคน
หนึ่งใช่ไหม?”
“เอ่อ….. ธนภาคตกใจมากและพูดต่อว่า “ไม่…ไม่มีทำไมเหรอ?”
ถึงแม้ในใจจะแปลกๆแต่ว่าเห็นสีหน้าที่นิ่งๆ ของธนาค “เรื่องของตอนนั้นฉันก็บอกไปหมดแล้ว จะให้ฉันพูดอีกรอบ เหรอ?”
เขาพยักหน้าและถามอย่างอดใจ ไม่ได้ต่อว่า “เมื่อวานมีเด็กคนหนึ่งมา เขาเรียกฉันว่าพ่อ…….. และอายุห้าปี เวลานึกพอดี…….
สุมิตรเชื่อใจเขามาก
สุมิตรถามมาจนได้!
ธนภาคเตรียมตัวไว้แล้ว เมื่อวานเขามาก็เห็นนิเวศน์เดิน ออกมาพอดีเขาต้องไปบอกเรื่องตัวเองแน่นอน แต่ว่าเขายัง ไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับเขาได้
ในสมองของเขายังมีเลือดค้างอยู่อาจจะเกิดเรื่องได้ทุก เมื่อ เขาไม่อยากไปกระตุ้นให้เขาปคิดและกลัวเขาจะเกิดเรื่อง
ขึ้น
ธนภาคทําท่าตกใจและถามไปอย่างสงสัยว่า: “เด็ก ผู้ชาย อายุห้าปี เขาเป็นใครนะ ทำไมถึงมาหานายล่ะ?”
“ฉันก็ไม่รู้”ธนภาคส่ายหัวและคิดเรื่องตอนที่เจอกับ นิเวศน์เขาก็พูดต่อว่า “เขาบอกว่าเขาชื่อนิเวศน์ แม่ของเขา ชื่อว่านวิภา…..นายรู้ไหมว่าเป็นใคร?
ธนภาคคิดค่ามาตีแล้วเขายิ้มและส่ายหัวพูดว่า “ใครคือ จันวิภาฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย อาจจะเป็นผู้หญิงที่แอบชอบนายก็ได้ก็เลยแกล้งให้เด็กคนนี้มาหานาย……..
“ใช่เหรอ? แต่ฉันเห็นตานั้นแล้วเหมือนเขาจะพูดความจริง สุมิตรก็คิดถึงเรื่องเมื่อวานอีกครั้ง
“ถึงแม้จะเหมือน แล้วยังไง เป็นเพื่อนนายมาตั้งนาน
ฉันก็ไม่เคยได้ยินใครอจนวิภาเลย!”ธนภาคทำเป็นไม่รู้จักต่อ เขาก้มลงมองนาฬิกาและพูดว่า “ยังไม่พูดฉันยังติดธุระ ต้อง ขอลาก่อน”
“โอเค!”สุมิตรก็คิดว่าที่ธนภาคพูดมาก็ถูกเขาเป็นเพื่อนตัว เองคงไม่โกหกตัวเองหรอก
พอคิดถึงตรงนี้
ก็คิดว่าตัวเองรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง
แล้ว
ธนภาคกำลังออกไปกำลังเปิดประตูก็คิดได้เรื่องหนึ่งและ หันกลับไปบอกสุมิตรว่า: “มิตร ถ้าเด็กชายคนนั้นเป็นลูกนาย จริง นายจะทำยังไง? เพราะว่าตอนนี้นายก็หมั้นแล้วหรือว่า นายจะทิ้งสองแม่ลูกไป?”
