ตอนที่159 เธอชอบฉันขึ้นมาแล้ว?
จันวิภาวางโทรศัพท์ลง มองไปทางผู้หญิงคนนั้น พูด
อย่างใจเย็น : ลองย้อนมองอีกด้าน คุณไม่ได้นัดท่าน ประธานไว้อยากมาก็มา นี่เป็นไปไม่ได้ค่ะ ใครที่ไหนก็ไม่ได้ ถ้าจะให้พูดอีกอย่าง คุณมาโวยวายหน้าห้องแบบนี้ ฉัน สามารถแจ้งความได้นะคะ ให้ยามมายังให้ความเคารพกับ คุณอยู่นะคะ”
ตอนนี้คุณยังเหลืออีก3นาที ถ้าคุณเดินไปดีๆ ใน3นาทีนี้ ฉันจะไม่ถือสากิริยาคุณวันนี้ และอีกอย่างกิริยาที่คุณทำวันนี้ มันต่ำจริงๆ คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้เจอคุณสุมิตรไหมคะ ไม่เลยแล้วคุณจะมาโวยวายตรงนี้ให้ได้อะไรคะ
“เธอถูกวิภาสอนเสร็จ หญิงสาวคนนั้นค่อยๆเย็น ลง พูดอย่างเย็นชา ถือว่าวันนี้ดธอโชคดี ฉันไปก็ได้ ครั้ง หน้าฉันจะมาหาเขา
พูดจบ เธอก็ค่อยๆเดินจากไป
หญิงสาวคนนั้นจากไปแล้ว วิภาทนไม่ไหวเดินไปยัง
ห้องชงชาหายใจเฮือกใหญ่ โอ้แม่เจ้า ถ้าขืนยังอยู่ตรง
นั้นต่อ เธอคงจะตายเพราะกลิ่นน้ำหอมของหญิงสาวนั้นแล้ว
หลังถอนหายใจเสร็จ เธอก็เดินออกมาจากห้องชงชาเดินยังไม่ถึงหน้าประตู เห็นหน้าโต๊ะเลขามีเงาร่างสูงยืนอยู่
เห็นนวิภาเดินอกมา สุมิตรยิ้มออกมา พูดชมเธอ “เมื่อกี้เล่นเอาซะตกใจใหญ่เลยนะ!”
เขาเมื่ออยู่แต่ห้อง ทำงาน เมื่อวานงานเยอะเกินเลยอยู่ พักที่บริษัท คิดไม่ถึงว่าเช้าๆก็ได้เห็นละครสนุกๆ
สุมิตรได้ยินเสียงจากด้านนอกและเปิดประตูแอบดู ผู้ หญิงสองคนนี้อินกับบทมาก เลยไม่ได้สังเกตเห็นเขาทางนั้น
พอดูจบ สุมิตรรู้สึกว่า เลขาใหม่คนนี้ มีประโยชน์
จริงๆ !
สุมิตรพูดอย่างมีความสุข แต่ในวิภาไม่ใช่ เธอไม่สนว่า ทำไมสุมิตรถึงได้ยินเสียงที่พวกเขาทะเลาะกัน ทำหน้าเคร่งใส่ และพูดอย่างแตกดันว่า “ฉันไม่คิดว่าท่านประธานจะเอาชีวิต ส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องกับบริษัทอย่างนี้นะคะ
“อ้อ เธอไม่ชอบหรอกเหรอ?
ออกมา ” พูดจบ สุมิตรค่อยๆยิ้ม ผู้หญิงเมื่อกี้นอกจากจะเป็นลูกสาวตระกลูหวังแล้ว ไม่นานนี้ยังถูกกดขี่จากพ่อของเธอด้วย เธอไม่ใช่คนรักอะไร ของเขาอยู่แล้ว
“ไม่กล้าไม่ชอบหรอกค่ะ คุณตอนนี้เป็นท่านประธานของ บริษัท แค่ใช้ปากเป่าฉันก็สามารถเป็นผงถ่านได้แล้วค่ะ”ฉัน วิภาเดินเข้าไปยังที่นั่งของเธอ เปิดคอมทำงานต่อ
ทำไมเลขาคนนี้พูดแปลกๆ เหมือนมาการอะไรแปลกๆ
สุมิตรหน้าอยากอะไร
ตั้งใจงาน ทำให้ออกอะไร อยู่ สุมิตรแล้วเกียจแล้ว
ถามตรงตารางอะไรบ้าง
จันวิภาเปิดตารางของสุมิตร ตอบอย่างเบาตารางของท่านประธานวางอิสระช่วงส่วน บ่ายประชุมสำคัญต้องเข้าร่วมค่ะ
ฉันล่ะสุมิตรพยักหน้าและเดินจากไป ขาก้าว ไป คิดอะไรออกกะทะนหัน หันมาทางจันวิภา พูดถ้า คนมาโวยวายแบบอีก เธอเหมือนเธอวันนี้ แค่ต้องท่าทางเย็นชาแบบพอ
จันวิภาได้แต่พยักหน้า พูดว่า เรื่องของคุณก็ไม่จัดการ มาให้ฉันตามเช็คทำไม
เธอพูดอย่างเบาเสียง แต่ก็ทำให้สุมิตรได้ยิน
ตอนแรกกะจะเดินจากไปแต่ก็ต้องหันหลับมา มองดูจัน วิภา พูดว่า “คุณวิภาครับ คุณมีอะไรไม่พอใจหรือเปล่า ”
ไม่ค่ะ”รับเงยหน้าขึ้น อากาศหนาวเย็น มองดู
เงียบๆ แล้วพูด”ฉันแค่อยากเตือนท่านประธาน เป็นผู้ชายก็ควรรับผิดชอบอะไรบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายอย่างท่านประธาน ซึ่งต้องมีควารับผิดชอบ คุณก็ไม่เด็กแล้ว ที่ บ้านยังมีคู่หมั้นแล้วด้วย แบบนี้ถ้าเกิดข่าวรั้วขึ้นมาฟังดูไม่ดี นะคะ”
ฟังดูเหมือน ให้ค่าแนะนำ มองดูจนวิภาแล้วที่พูดมาก ไม่มีตรงไหนที่ผิดแต่แค่รู้สึกว่า ….เหมือนมีความรู้สึก แปลกๆและเหมือนเธอไม่พอใจอยู่ด้วยอย่างไงอย่างนั้น
สุมิตรยิ้มแสยะยิ้มออกมา ดูจันวิภาแล้วพูด: “เธอ…เริ่ม ชอบฉันขึ้นมาแล้วใช่ไหม?”
ยังดีที่จันวิภาไม่ดื่มน้ำ ไม่งั้นคงพ่นใส่หน้าเขาเต็มๆแล้ว
ไม่เจอแค่ไม่กี่ปี เขาเปลี่ยนเป็นคนคิดไปเองตั้งแต่เมื่อ ไหร่ ฉันเนี่ยนะชอบนาย ………ชอบนายกับผีล่ะสิ!
ถึงจะตกใจกับสิ่งที่เขาพูด แต่คำพวกนั้นเธอก็พูดออกมา ต่อหน้าสุมิตรไม่ได้ เธอทำตาเลิกลักใหญ่ ชี้มายังตัวเอง แล้วทําไมคะ?”
โอกาสแบบนี้หายาก : “ใช่ค่ะท่านประธาน ฉันชอบคุณ
ความหมายของฉันคือ ฉันขี้เหร่ขนาดนี้ ถึงฉันจะชอบ คุณ แล้วทำไม คุณจะยกเลิกงานหมั้นของคุณแล้วมาคบกับผู้ หญิงแก่อย่างฉัน?
ที่แท้สุมิตรยังคาใจกับสิ่งที่จันวิภาพูด แต่เห็นเธอเป็น แบบนี้ตั้งแต่แรก ก็ไม่ได้รู้สึกสนุก ทำหน้าเคร่งอีก จริงจังพูด
เถอะ”
– “อืม….มุกของเธอไม่เลวนะ
ตั้งใจทำงานต่อไป
เห็นสุมิตรเป็นแบบนี้แล้ว จนวิภาอดยิ้มออกมาไม่ได้ แต่แล้วสุมิตรก็หันกลับมาพูดอีกอย่างผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คน รักอะไรของฉัน!”
พูดจบ เขาก็เดินเข้าไปยังห้อง หน้าตกใจของจันวิภา ทำงาน เหลือไว้เพียงแค่
ไอ้ผู้ชายบ้า จะอธิบายอะไรก็อธิบายแค่ประโยคเดียว
สรุปหมายความว่าอะไร?
ทั้งช่วงเช้าที่ผ่านมาแบบนี้ พอถึงช่วงกลางวัน ในขณะที่ จันวิภากำลังจะถามสุมิตรว่ามื้อกลางวันจะทานอะไร ทันใด นั้นก็มีแขกไม่ได้รับเชิญมาอีก
“คุณ คุณธนาภาค…… จนวิภาอดพูดติดอ่างไม่ได้คนที่ ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอคือธนาภาค พูดจบเธอไม่กล้าเงยหน้า มองเขา เธอกลัวถูกจับได้
ตายแล้ว ทำไมเขาถึงมาอีกเนี่ย เพราะเรื่องเมื่อวานที่ เกิดขึ้น้องทำให้เธอแต่งหน้าตัวเองให้ขี้เหร่ ใส่ยิ่งขี้เหร่ขึ้นไป อีก เพื่อไม่ให้เขาจําเธอได้
ธนาภาคมองดูคนที่เจอเขาแล้วก้มหัว กลัวๆ ถามเบาๆ“เงยหน้าขึ้นมามองฉัน
“คือ…..” จันวิภากัดปาก ลังเลว่าจะเงยหรือไม่เคยมอง เงยเถอะ กลัวก็กลัวว่าจะถูกจับได้ ไม่เงย ก็ไม่มี เหตุผลอะไร ยิ่งทำให้สงสัยไปกันใหญ่
