ตอนที่ 167 คุณเหมือนคนๆหนึ่ง
ธนภาคพูดจบ ถึงแม้เขาสองคนจะรู้จักกันมานานแล้ววัน วิภา พวกเขาทั้งสองยังคงยิ้มให้กันอย่างสุขภาพ
คุณต้องทํามันทั้งหมด
สุมิตรพยักหน้า ก็ถือว่าทักทายแล้ว แต่เจริญศรีจะไม่
พอใจสักเท่าไหร่
“สวัสดี”
แต่ก็ยังใช้มารยาทเพื่อยิ้มตอบให้ฉันวิภา
จนวิภารู้ความในใจของเจริญศรี และไม่สนสายตาของ เธอว่าจะไม่พอใจ ทักทายเสร็จก็ไม่สนพวกเขาอีก
สี่คน ธรรมชาติของอารมณ์ แต่ละคนนั้นต่างกัน หนึ่ง คนที่เราไม่รู้ใจ ที่เหลือคนหนึ่ง นั่นคือเกี่ยวข้องกับธนภาค
ธนภาคผ่อนคลาย พูดกับสุมิตรอย่างไพเราะ ถึง พรมลิขิตที่ทำให้เจอกัน งั้นก็นั่งลงมากินข้าวด้วยกัน
เจริญศรีอยากปฏิเสธ สุมิตรพยักหน้าตอบ “ดี”
งั้นอย่างนี้ สี่คนนั่งลงกินข้าวด้วยกัน ธนภรคกับจันวิภา นั่งด้วยกัน สุมิตรกับเจริญศรีน่ะงด้วยกัน
มันมี
ดูเหมือนเจริญศรีเข้าหาสุมิตรอย่างใกล้ชิด มวิกาเลย คิดอยู่ เขาอยากวิ่งเข้าไปถึงเจริญศรี และตะโกนใส่เธอ
รู้สึกว่าอาหารมื้อนี้กินไม่ลง ปกติในใจก็มีเรื่องที่ไม่มีอะไรที่
แต่แล้ว เธอทนได้
หลังจากนั่งลง สุมิตรก็ยังมองจันวิภา ไม่เข้าใจที่ถาม ธนภรคไป “ธนภาค” ทำไมฉันถึงจำไม่ได้ว่าเธอมีเพื่อนเก่า แบบนี้ แน่ใจหรอว่าไม่ใช่แฟนเก่าของเธอ
ฉันคิดแล้วคิด ธนภาคยิ้มแล้วพยักหน้าเหมือนคนเสียใจ “เสียดายที่เขาเป็นแค่เพื่อนเก่าของฉัน ไม่ใช่แฟนฉัน”
คำพูดที่พูดออก จันวิภารู้สึกอึดอัด ธนภาครู้สึกคำนี้
คลุมเครือเกินไป
จนวิภาไม่โปร่งที่ธนภาค ไม่รู้ว่าเขากำลังแสดงหนัง
หรือพูดความจริง
จนกระทั่งธนภาคมองเขาแบบปลอบ จันวิภาก็โล่งนิด
หน่อย
แต่การมองของสอคนนั้นที่มองสุมิตร ชอบแสดงออก ของแบบตำแหน่งของตัวเอง แต่แล้ว หัวใจที่รุนแรงของ มิตรจุดประกายร่องรอยของความไม่พอใจ เขาไม่รู้ว่าตัวเอง
ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้
อิจฉาริษยาอิจฉา? ไม่พอใจ? มันเป็นเพราะธนภาคไม่ พอใจสิ่งที่ทำให้เขาโกรธ หรือเขาอิจฉาชนภาคที่ได้รับของขวัญ
สุมิตรไม่เข้าใจ แล้วไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาคิดอยู่
นั่นคืออะไร
แต่ในสมองยังมีเสียงหนึ่งที่ยังเตือนกับเขา ผู้หญิงคนนี้
สำหรับเขาคือคนพิเศษ คลุมเครือ สุมิตรรู้สึกเหมือนเคยเห็น ผู้หญิงคนนี้ที่ไหน
เหมือนว่า….รูปภาพ
ยิ่งคิดก็ยิ่งลึก โดยไม่รู้ตัว สุมิตรรู้สึกว่าตัวเองปวดหัว เขากระชากหัวของเขา ทำให้สามคนนั้นตกใจ
อา! สุมิตร คุณเป็นไร เจริญศรีตะโกนพูดออกมา เขา รีบพยุงตัวของสุมิตร ก้มดูว่าสุมิตรเกิดอะไรขึ้น
ไม่มีอะไรตึงเครียดกว่าธนภาค เขากระชากออกมาจากที่ นั่งเขา วิ่งเข้าไปใกล้ไหลของสุมิตร ถามเขาอย่างเป็นห่วง: สุ มิตร สุมิตร คุณปวดหัวแล้วใช่ไหม
ในใจของธนภาคตำหนิตังเอง คงไม่ใช่สุมิตรเห็นจันวิภา คงคิดถึงความหลังของตอนนั่นแล้วสิ
คำเตือนของแพทยังคงเตือนกระซิบอยู่ในหูของเขา ใน สมองมีเลือด ก่อนที่ความทรงจำยังไม่กลับมา ไม่ควรคิดถึง
ความหลังของตอนนั้น
นึกถึงตอนนี้ ความตึงเครียดของธนภาค ถ้าหากสุมิตร
เกิดเรื่องอะไรขึ้น นั่นก็คือเขาทำร้าย
สุดท้าย เมื่อทุกคนกังวลเรื่องของเขา สมอดรยกมือขึ้น แล้วพยักหน้า “ฉันไม่เป็นไร แต่ปวดหัวนิดหน่อย คาดว่า ช่วงนี้งานยุ่ง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไร
พูดแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ในโต๊ะ ก็ จริง นอกจากดูหน้าที่ ไม่ค่อยโปร่งแล้ว นอกจากนั้นก็ดี
โอเคจริงใช่ไหม? สุดท้ายธนภาคไม่แน่ใจก็ถาม
ไม่เป็นไร สุมิตรพลักธนภาค ยังคงยืนขึ้น ยืนยันตัว เองว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ
ดูสิ ทุกคนใจเย็นๆ รู้ว่าธนภาคเลือดในหัวสมอง ก็ มีแต่ธนภาคกับจันวิภา แม้แต่ตัวของสุมิตรก็ไม่รู้ตัวเอง ธน ภาคเพื่อไม่ให้เข้าเป็นห่วง เลยไม่พูดเรื่องนี้ให้เขา
ดังนั้นรู้ว่าสุมิตรไม่มีเรื่องไร ใจของจันวิภากับธนภาค
โล่งใจไปไม่เป็นไรก็โอเค ถ้าหากมีเรื่องจริง นั่นไม่ใช่การ
ทะเลาะเล่น
กับข้างแป๊บนึ่งก็มา ผ่านเรื่องเมื่อกี้มา เจริญศรีไม่กล้าที่ จะมีความรู้สึกเล็กๆ อาหารมื้อค่ำสี่คนก็ได้จบลบแล้ว
ก่อนที่จะ สุมิตรกับเจริญศรีก็ไม่รู้เลยว่า จันวิภาที่สวย ที่แท้ก็เป็นเลขานุการที่น่าเกลียด
รอเขากลับไป จนวิภาก็อารมณ์ไม่ดี
ธนาคมองเธอด้วยความสงสัย ถาม: “จันวิภา คุณค่า
อะไร”
“อืม ๆ ……..วิภาหรี่ตา และชี้ไปทางที่สุมิตรกลับ คุณไม่รู้สึกว่าคนอย่างเขาน่าเล่นหรอ?
พูดไปพูดมา จนวิภารู้สึกได้ว่าตัวเองไม่สบาย เธอไม่ ค่อยใช้ท่าแท้ของตัวเองและโอกาสที่จะอยู่อย่างสงบ หกปี
ก่อน ไม่เคยมีแบบนี้
วันที่สอง
เองดูน่าเกลียด
ตะลึง
จันวิภาเข้าทำงานตามปกติ
หรือที่ทำให้ตัว แต่ว่าสุมิตรมาถึงบริษัท เห็นจันวิภาถึงกับ
จันวิภาเงยหน้าขึ้นก็เห็นสุมิตรแล้ว ท้ายทายกับหัวหน้า
อรุณสวัสดีท่านประทาน
จนวิภาพูดขึ้น การเดินของสุมิตรก็ได้หยุด เสียงของ
เขา… ทำไมเหมือนคุ้นเคย
ค่อยๆเดินเข้าไปหา สุมิตรเก็บความหลับของ จันวิภา วิกอ มีช่วงนึ่ง เขาคิดว่าเขาอยากคนเดียว ฝันนาว่าเธอมี
เวลา
สุมิตรที่คิดว่าไม่มีอะไร ทนไม่ไหวเดินไปด้านหน้าของฉัน วิภา ถือคางของเขาแล้วยกขึ้นเล็กน้อย
เขาตกใจในการกระทำนั่น สุมิตรดาสว่างเลย คิดว่าจะ
ไปจับคางของจันวิภาได้ยังไง
ประธาน…คุณอยากทําอะไร? ท่าทีของสองคนนี้ จนวิภาปิดมือของสุมิตรทิ้ง มองเขาอย่างประหลาดใจ
เขายิ่งอยู่ยิ่งดูสุมิตรไม่ออกว่าเป็นคนอย่างไง มักทำอะไรแปลกๆ หลังจากที่เขานั่นเสียความทรงจำ
มือของสุมิตรถูกปัดทิ้ง ไม่เพรียงแต่มีร่องรอยของความ
ไม่พอใจ แล้วยังขยับที่ยังจะจับหน้าของเธออีกด้วย ครั้งนี้มุ่ง หน้าไปที่จันวิภาใบหน้าที่ดูหน้าด้าน
รู้สึกถึงความพยายามที่รุนแรงของสุมิตร ทำให้จนวิภา ตกใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาไม่ปลอดภัยอย่างเดินถอยหลังไม่ ก้าว ดูสุมิตรอย่างระมัดระวัง ว่า: “ประธาน” นี้คุณคิดที่ อยากจะทําอะไร
ได้ยิน หน้าตาของสุมิตรยิ้มอย่างอมยิ้ม ทั้งใบหน้าของ เธอที่มองจันวิภา แล้วหัวเราะพูด “นารา นึกไม่ถึงว่าผิวเธอ ดีขนาดนี้ หรือไม่ก็แต่หน้าดีๆ ก็จะเหมือนผู้หญิงสวยงามคน
นึ่ง
เธอชอบ
