ตอนที่ 201 เกิดเรื่อง ฉันไม่ยอมให้เธอตาย
จันวิภาจ้องถลึงตามองหญิงสาวที่ตกใจ จนพูดไม่ออกคนนั้น เธอไม่เข้าใจความเจ็บปวดที่หญิงสาวพ บเจอมาอย่างแน่นอน แต่ว่า…….
ตอนที่จันวิภาเห็นเด็กน้อยไม่ดิ้นอยู่ใน หัวใจก็แทบจะกระเด็กออกมาจากทาง
น้าอีกต่อไป
ลูกกระตา !
และหญิงสาวที่หวั่นไหวก็ได้เล่าความรู้ กทุกข์ระทมของเธอต่อไปไม่หยุดหย่
อน และไม่ได้สังเกตถึงแรงที่กำลังดิ้นอยู่ใ ต้มือนั้นไม่มีแล้ว
เมื่อเห็นเช่นนี้
เลือดในสมองของจันวิภาจึงสูบฉีดขึ้นม และไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังรำพึงรำพั นถึงความข่มขื่นอยู่
า มองดูช่วงเวลาที่จมน้ำนั้น เกือบจะวิ่งเข้าไปอย่างไม่คิด
เธอวิ่งตรงเข้าไปหาเด็ก
หญิงสาวคิดไม่ถึงว่าจันวิภาจะบุกเข้ามา อย่างกะทันหัน เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตะโกนกรีดร้องออกไป “เธออย่าเข้ามานะ ! ถ้าเธอเข้ามาอีกฉั 11
นจะ..
เดิมทีเธอคิดจะแค่หยิบเรื่องเด็กมาพูด ข่มขู่จันวิภา
แต่ตอนที่เธอเห็นเด็กที่อยู่ใต้มือไม่ดิ้น อีกต่อไป จึงอึ้งตะลึงไป
จันวิภาพุ่งพรวดเข้าไป ยกเด็กที่กำลังจมน้ำอยู่ขึ้นมา และตะโกนใส่หญิงสาวด้วยความไม่พอ
ใจ
ทำไมเธอถึงเห็นแก่ตัวอย่างนี้ ! แม้ว่า เขาจะเหมือนพ่อของตัวเอง ! แต่ก็เป็น เลือดเนื้อเชื้อไขของเธอเหมือนกัน ! เ ธอทำมันลงไปได้อย่างไง ! ”
พูดจบ
จันวิภาก็อุ้มเด็กขึ้นมาหันตัวแล้วคิดที่จะ เธอต้องพาเด็กออกไปให้ห่างจากแม่ที่
เดินออกไป
ไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ !
ดังนั้นเธอจึงกรอกตามองบนอย่างทนไ ม่ได้ เปิดปากอยู่เล็กน้อย
เด็กน้อยที่มีสีหน้าหมองคล้ำ ความช็อคและความทุกข์ที่อยู่ในใจของ กำลังพุ่งกรูกันเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เธอกอดเด็กจนแน่น
รีบเดินออกไปให้ห่างจากน้ำ
เหมือนกับว่าหญิงสาวได้ถูกเรื่องที่เด็ก จมน้ำทำให้ตกใจจนมึนไป รอจนกระทั่งสติเธอกลับมาแล้วเห็นการ กระทำของจันวิภา
ทันใดนั้นก็พุ่งเข้ามา
คิดจะแย่งเด็กออกมาจากอ้อมกอดของ
จันวิภา
“ไม่ ! เธอเอาเขาไปไม่ได้นะ ! เขาเป็น ของฉัน ! เขาจะเป็นหรือตายฉันสิต้องเ
ป็นคนตัดสิน !
จันวิภาถูกผู้หญิงคนนั้นผลักเสียจนตุปัด
ตุเป๋
อีกนิดเดียวก็เกือบที่จะล้มลงไปในน้ำแ ล้ว
เธอจ้องมองใบหน้าที่น่าเกลียดของผู้ห ญิงคนนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา ในใจคิดว่ามันไม่มีเวลาแล้ว เธอคงหมดทางเยียวยาแล้วจริงๆ !
“เธอบ้าไปแล้วหรอ?
นี่มันไม่มีเวลาแล้ว ! เธอยังจะมัวคิดเรื่ องนี้อยู่อีก ! เธอมองไม่เห็นหรอว่าเขา ใกล้จะตายแล้ว ! ต้องรีบพาไปขึ้นฝั่งรั
กษาโดยด่วน
ไม่งั้นล่ะก็เขาได้ตายแน่ !
จันวิภาถอยหลังออกไปสองสามก้าว ไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นมีโอกาสแย่งเด็กออ
กจากอ้อมกอดของเธอ แต่อย่างไรก็ตามหญิงสาวคนนั้นไม่ฟังเ
สียงของเธอแน่นอน
เธอจ้องเขม็งมองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อม กอดของจันวิภาด้วยสายตาที่น่ากลัว และเธอก็มองจันวิภาอีกครั้งอย่างเยือก เย็น ทันใดนั้นจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา
“ฉันบ้าไปแล้ว ! ฉันถูกพ่อของมันและ มันทรมานฉันจนกลายเป็นบ้าไปแล้ว ! ฉันแนะนำนะว่าให้เธอส่งเขามาให้ฉันดี
แม้ว่าตอนนี้เธอช่วยเขาไปแล้วมันจะยัง ไงล่ะ ตราบใดที่ฉันยังเป็นแม่อยู่ ก็ต้องมีวันหนึ่งแหละที่เขาจะต้องตาย
! ”
สายตาของหญิงสาวคนนั้นยังคงมีคำพู ดที่อยากจะพูดออกมาอยู่ ทำให้จันวิภารู้สึกเย็นยะเยือกทั่วทั้งร่าง
กาย
เย็นตั้งแต่เท้ารามมายังสมองส่วนบน เธอจ้องมองหญิงสาวคนนั้นด้วยใบหน้า ที่ตกตะลึง
ภายในใจรู้สึกช็อคเป็นอย่างมาก ! แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะพูดคำ พูดเช่นนี้ออกมาจริงๆ !
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ ! นี่ช่างเป็น พฤติกรรมที่ไร้มนุษยธรรมเสียจริง !
เมื่อหญิงสาวเห็นจันวิภาอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอจึงรีบพุ่งตรงเข้ามาหาจันวิภาอย่างร วดเร็ว
คิดที่จะแย่งเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดข องจันวิภา
จันวิภาเอียงตัวหลบ วินาทีต่อมา หญิงสาวคนนั้นก็พุ่งเข้ามาที่ด้านหน้าข องเธอเสียแล้ว !
“ไม่ ! ”
จันวิภาถอยหลังกลับไปอย่างสุดแรงเกิ ด
อยากที่จะรักษาระยะห่างจากผู้หญิงคน
นั้นเอาไว้
แต่ทว่าในน้ำกับบนบกนั้นต่างกัน
การก้าวของจันวิภาได้ถูกแรงของน้ำต้า
นทานเอาไว้
เธอที่ถอยหลังกลับไปอย่างรวดเร็วและ
ไม่ทันได้ระวังเช่นนี้
ในไม่ช้าจึงเสียสมดุลไป
จากนั้นก็ได้ล้มลงไปอย่างรวดเร็ว !
11
น้ำทะเลปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของเธอใ นทันที น้ำทะเลพุ่งพรวดเข้ามาในจมูก หูและสมองของเธออย่างรวดเร็ว จันวิภากลืนน้ำลงไปอีกหนึ่งอย่างไม่ได้ ตั้งใจ พอลืมตามองก็เห็นแต่น้ำ
ปาก ตา นวิภาอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก เธอนึกถึงฉากในอ่างอาบน้ำในวันนั้น
ทันใดนั้นเองความกลัวก็กระจายไปทั่ว ทั้งร่างกายของเธอ !
ทําให้เธอลืมไปชั่วขณะหนึ่ง ว่าที่ตรงนี้มันเป็นบริเวณน้ำตื้น
ผลลัพธ์เช่นนี้คือสิ่งที่หญิงสาวคนนั้นต้ องการ
เมื่อเธอมองดูจันวิภาที่กำลังจมน้ำ นัยน์ตาก็เปล่งประกายแสงแห่งความ อำมหิตออกมาอยู่เล็กน้อย
ทันใดนั้นเองเธอก็ได้ก้มตัวลงไปบีบคอ
ของจันวิภา
ในปากกรน าออกมาไม่หยุดหย่อน
“ใครใช้ให้เธอยุ่งเรื่องชาวบ้านกัน ! ใค รใช้ให้เธอยังเรื่องชาวบ้านกัน ! ไปตาย ซะ !
มีเด็กน้อยที่เคลื่อนไหวไม่ได้อยู่ในอ้อม แขนของเธอ แล้วคอจู่ๆก็ถูกคนบีบอีก
ความหวาดกลัวของจันวิภายิ่งเพิ่มมาก ขึ้นไปอีก
เธอกลัวเสียจนแทบจะไม่สามารถใช้สม องคิดถึงเรื่องต่างๆออกมาได้ ในสมองมีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น
นั่นก็คือจะต้องปกป้องเด็กน้อยที่อยู่ใน อ้อมแขนให้จงได้ ! ไม่อาจปล่อยให้เข าหลุดมือไปได้ !
ดังนั้น
นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้มือผลักหญิง
สาวคนนั้นออกไป
จึงถูกจันวิภาปล่อยออกไปเช่นนี้
เธอที่ทั้งจมน้ำและถูกคนบีบคอเอาไว้อี ก เพียงไม่นานก็เริ่มหายใจไม่ออก
สมองแทบจะระเบิด
ปอดขาดอากาศเสียจนอึดอัด
จันวิภาเริ่มที่จะดิ้นรนร่างกายอย่างหมด
เรี่ยวแรง
มาจนถึงสุดท้ายแม้แต่แรงที่ใช้ในการดิ้ นรนก็ไม่มีเหลือเลย
ในขณะนั้น
จันวิภาคิดว่าจะต้องตายเป็นแน่แท้ เธอก็หวนนึกถึงความทรงจำทั้งหมดใน ชีวิต มีความสุข ไม่มีความสุข
น้อยเนื้อต่ำใจ สนุกสนาน
ยังมีสุมิตร
นิเวศน์……จู่ๆจันวิภาก็มีความคิดเช่นนี้ขึ้ นมา ถ้าหากว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ความเกลียดชังทั้งหมดนั้นมันก็ไม่สำคั ญอีกต่อไปแล้ว……. นี่เป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่จันวิภาจะตื่ นขึ้นมา ความคิดแวบเข้ามา มีสีดำอยู่ตรงหน้าจันวิภา จากนั้นก็สลบไป
จะว่าไปหลังจากที่สุมิตรกลับมาจากว่า ยน้ำ
เขาก็มองหาเธอทั่วทุกสารทิศแต่ก็ไม่พ
บแม้แต่เงาของเธอ
ตอนที่เขากวาดสายตามองอยู่นั้นก็ได้เ จอกับผู้หญิงที่เหมือนคนบ้ากำลังพูดพื มพำกับตัวเองอยู่
ภายในใจจึงสงสัยขึ้นมาทันที
เมื่อเขาเห็นหญิงสาวคนนั้นก้มตัวแล้ว นมือลงไปในนั้นอย่างชัดเจน มันเหมือนกับว่ากำลังบีบอะไรอยู่ สุมิตรอยากจะหันหน้าของเขาไป แต่จู่ๆก็เหมือนกับเห็นอะไรบางอย่าง จึงจ้องมองไปทางหญิงสาวคนนั้นอย่า งรวดเร็ว
สุมิตรที่มีสายตายอดเยี่ยม
มองเห็นเงาของคนที่คุ้นเคยอยู่ในน้ำ ! หัวใจก็เต้นแรงราวกับกำลังวิ่งหลายแส นไมล์ ดวงตาทั้งสองของสุมิตรแดงก่ำ เขารีบวิ่งไปทางด้านนั้นอย่างรวดเร็ว ปัดมือที่บีบคอของจันวิภาออกอย่างรว
ดเร็ว
ผู้หญิงบ้าพูดพึมพำอยู่ในปากออกมาไ
ม่หยุด
แล้วตรงไปหอบเอาเรือนร่างของจันวิภ าขึ้นมา
ตอนที่เขาเห็นว่าในอ้อมกอดของจันวิภ ามีเด็กน้อยอยู่คนหนึ่ง
จึงตกตะลึงเล็กน้อย
อยากที่จะลากเอาเด็กออกมาจากเธอ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจันวิภากลับกอดเสีย จนแน่น ไม่ยอมปล่อยมืออีก !
“อ๊ากก ! แกจะทำอะไร !
หญิงสาวในตอนนี้บ้าถึงขีดสุดเสียแล้ว เธอพุ่งเข้ามาขวางสุมิตรเอาไว้ แต่กลับถูกสุมิตรจ้องมองด้วยสายตาที่เ
ยือกเย็น
ทันทีที่เท้ายกขึ้นหญิงสาวคนนั้นก็ถูกเต ะออกไป
ต่อมา
สุมิตรจึงได้อุ้มจันวิภากับเด็กเดินขึ้นฝั่ง
ไปอย่างรวดเร็ว
เขาวางจันวิภาลงบนพื้นก่อน
จากนั้นจึงแกะมือของเธอที่กอดเด็กจน แน่นออก
วางเด็กไว้ข้างๆตามอำเภอใจ แล้วสุมิตรก็ไม่สนใจเด็กที่มีสีหน้าเขียว
คนนั้นอีก
เขาใช้มือทั้งสองกดหน้าอกของจันวิภา อย่างรวดเร็ว
อย่าดูการกระทำที่ดูเหมือนว่าเขาจะสง บและควบคุมตนเอง แท้จริงแล้วในใจของเขาร้อนรนจนแท
บบ้า
สีหน้าของจันวิภาเองก็ดูย่ำแย่มาก
เขียวอยู่เล็กน้อย
เพราะขาดอากาศหายใจ
เธออาเจียนออกมาเป็นฟองสีขาว
สุมิตรกดหน้าอกของจันวิภาอย่างรวดเ ร็ว พร้อมกับตะโกนใส่เธออย่างร้อนรน
“คนโง่เอ้ย ฉันไม่ยอมให้เธอตาย ! ได้ยินมั้ย ! ฉัน
ไม่ยอมให้เธอตายไปทั้งอย่างนี้ ! ”
