ตอนที่208อิจฉาหึงหวงโกรธแค้น
พนักงานต้อนรับหญิงแสดงให้เห็นรอย ยิ้มที่วางใจพูด”วางใจเถอะค่ะอีกประเดี๋ ยวก็จะมีคนพาคุณขึ้นไปแล้วกรุณารอสั กครู่
“ค่ะๆพวกคุณรีบหน่อยนะ ! “จันวิภากัด ฟันจนแน่นมือทั้งสองกำจนแน่นเธอคิด ไม่ถึงเลยว่าตนเองจะมีความรู้สึกเป็นห่ วงสุมิตรนี่มันเกินกว่าจินตนาการของเธ อไปไกลมากแล้ว
จันวิภากระวนกระวายและรอเจ้าหน้าที่เ อากุญแจไขห้องของสุมิตรมาที่แผนกต้ อนรับอย่างไรความหมายจากนั้นจึงพา จันวิภาขึ้นไปชั้นบน ตลอดกระบวนการจันวิภารีบร้อนเสียจน แทบจะฆ่าคนทุกครั้งตอนที่จะระเบิดออ กมาก็ต้องอดกลั้นเอาไว้สีหน้าเงียบสง บแต่ในใจของเธอนั้นร้อนรนจนทนไม่ไ หวแล้ว
หากไม่ใช่เพราะความสุภาพเธอก็คงจะ คว้ากุญแจจากในมือของพนักงานและวิ่ งไปแล้ว
ดังนั้นจันวิภาจึงทำได้เพียงแค่พูดเร่งพ นักงานอย่างต่อเนื่องเท่านั้น“คุณเร็วๆห น่อยเขาจะไม่ไหวอยู่แล้ว
“คุณครับอย่าเร่งเลยครับผมก็เร็วเต็มที่ แล้ว….…..พนักงานแทบจะถูกจันวิภาลาก วิ่งไปในใจของเขาทำอะไรไม่ถูกนี่เป็น ครั้งแรกที่เห็นแขกที่เป็นเช่นนี้
รออย่างยากลำบากจนมาถึงหน้าประตู ห้องสุมิตรจันวิภาพูดเร่งไม่หยุดหย่อน คุณรีบเปิดประตูเร็วเร็วหน่อย !
ตลอดทางได้ยินประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ าพนักงานถูกบังคับให้เร่งมือรีบเร่งเช่น นี้มันจะทำให้เปิดยากขึ้นไปอีกพนักงาน เสียบไปสองสามครั้งกุญแจถึงจะเข้าไ ปข้างใน
ในใจของจันวิภาร้อนรนเสียจนแทบจะเ ต้นออกมารอจนกระทั่งพนักงานเปิดปร ะตูได้จันวิภาก็ผลักประตูเปิดโดยที่ไม่พู ดอะไรสักคำแล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง
สายตากวาดมองห้องที่ใหญ่โตอย่างรว ดเร็วบนโซฟาไม่มีคนบนเตียงไม่มีคน !
เธอคิดไม่ถึงจันวิภาไม่เห็นเงาของสุมิต รที่นอนสลบอยู่บนเตียงค้นหาทั่วทั้งห้อ งยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา
จันวิภากระทั่งเข้าไปในห้องน้ำพลิกหาใ นตู้เสื้อผ้าก็ยังไม่เจอคน !
พนักงานยืนอยู่หน้าประตูมองดูจันวิภา ที่แทบจะพลิกห้องหาอย่างร้อนรนตอน นี้อารมณ์เหมือนกับจะร้องไห้ก็ไม่เชิงหั วเราะก็ไม่ใช่น้ำเสียงในการพูดค่อนข้าง ลังเลอยู่เล็กน้อย”แขกท่าน……..ไม่ใช่ว่ าคุณมาหาผิดห้องหรอกหรอครับหรือว่ ……..คุณจำเรื่องราวผิดไป?ห้องนี้ไม่มีแ ขกคนนั้นที่คุณพูดอยู่เลยและก็ไม่ได้มี อะไรที่คุณพูดว่าที่มีคนหมดสติอยู่ในหั อง”
พูดจนถึงตอนสุดท้ายน้ำเสียงแฝงไว้ด้ว ยความไม่พอใจอยู่เล็กน้อย ในตอนนี้จันวิภาจึงค่อยๆสงบใจลงเธอรั บประกันได้เลยว่าตนเองไม่ได้เดินมาห้ องผิดตอนที่เธอมาเธอก็เหลือบมองห้อ งของตัวเองแล้วเห็นได้ชัดว่ามันอยู่ติด กัน
สถานการณ์เช่นนี้สามารถอธิบายความ จริงได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นบางทีสุมิ ตรอาจจะไม่ได้ป่วยอยู่ในห้องความเป็น ไปได้เพียงอย่างเดียวคือเขาออกไปตั้ง แต่เช้าตรู่แล้วแต่ตอนที่ออกไปไม่มาบอ กเธอเลยแม้แต่คำเดียว !
จันวิภาอดไม่ได้ว่าทำไมสุมิตรถึงทำเช่ นนี้ได้หันหน้าไปทางพนักงานที่จ้องมอ งด้วยความไม่พอใจและจ้องมองอย่าง ถี่ถ้วนจันวิภาจึงทำได้เพียงแค่หัวเราะฮ่ าๆอย่างเขินอาย“ขอโทษที……บางทีฉั นอาจจะเข้าใจผิดเพื่อนฉันน่าจะออกไป ตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว………อย่างนั้นฉันขอโ ทษจริงๆที่ก่อปัญหาให้พวกคุณ
คำพูดของจันวิภาทำให้ความดูหมิ่นใน สายตาของพนักงานเพิ่มมากขึ้นในท้าย ที่สุดเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีมา กนัก”ไม่เป็นไรครับครั้งต่อไปถ้าคุณไม่ ก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้นอกก็ดีแล้วไม่งั้นงานข องพวกเราก็จะยากลำบากขึ้นไปอีก
“ขอโทษที่ขอโทษจริงๆนวิภาโค้ง ตัวขอโทษไม่หยุดอับอายเสียจนอยาก ที่จะแทรกแผ่นดินหนี
คิดถึงตนเองตอนที่พูดอยู่ตรงแผนกต้อ นรับอย่างเคร่งขรึมและยังพูดออกมา งชีวิตคนอีกจันวิภาไม่กล้าที่จะสบสายต
ากับพนักงานโดยตรง
เมื่อเห็นท่าทีของจั่นวิภายังคงมีความจ ริงใจพนักงานก็ไม่ค่อยจะดีนักถ้าวิจาร ลูกค้าทำได้เพียงแค่พูดไม่กี่ประโยคแล้ วเดินจากไป
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
สุมิตร ? !
พนักงานพึ่งจะก้าวเท้าออกไปสุมิตรก็กั าวเท้าเข้ามาในห้องมองดูจันวิภาที่ยืนอ ยู่กลางห้องอย่างเคร่งขรึมเขาขมวดคิ้ว ขึ้นมา
เมื่อได้ยินเสียงสายตาของจันวิภาก็มอง ตรงไปทางประตู
สุมิตร ! นายออกไปเกลือกกลั้วที่ไหน มาทั้งวันไปนัดกับสาวสวยคนไหนอีกล่ ะ? ! ดีจริง ! ไม่แปลกใจเลยที่ไม่บอกเธอสั กคำที่แท้ก็ออกไปดูทิวทัศน์อันสวยงาม นี่เองและเธอล่ะกลัวว่าเขาจะหมดสติอ ยู่ในห้องไม่มีคนรู้ก็เลยร้อนรนจนเหมือ นกับคนโง่
จันวิภารู้สึกได้ในทันทีตนเองจะต้องตา บอดแน่ๆหัวใจก็ถูกคนหลอกเป็นห่วงเข าเหมือนกับคนโง่อย่างไงอย่างนั้น !
จันวิภาจ้องมองสุมิตรโดยที่ไม่พูดออก มาสักคำสายตาเยือกเย็นดูน่ากลัวความ โกรธกำลังลุกลามในตอนนี้เธอกำลังเป ล่งพลังงานด้านลบออกจากร่างกายขอ งเธออดใจไม่ไหวที่จะไปฉีกกระฉากใบ หน้าสารเลวนั่นของสุมิตร
“จันวิภามีใครไปเตะสมองของเธอหรือเ ปล่า?” ใบหน้าของจันวิภาเยือกเย็นไม่พูดไม่จ ายังคงใช้สายตาเช่นนั้นมองเขาสุมิตรถู กมองเสียจนอึดอัดอยู่เล็กน้อยแม้แต่น้ำ เสียงที่พูดออกมาก็ไม่ค่อยจะดีนัก
“ใช่สมองฉันถูกคนเตะหึ ! “จันวิภาหัวเ ราะแล้วพูดอย่างเยาะเย้ย
เธอพึ่งจะเป็นห่วงเขาพอเขากลับมาก็ด่ าเธออย่างนี้อีกเพียงไม่นานจันวิภาก็ได้ รู้สึกว่าเจตนาดีของตนเองได้ถูกหมากิ นไปแล้ว
สุมิตรเหมือนกับว่าจะไม่ได้ยินคำพูดเย าะเย้ยของจันวิภาเขาครุ่นคิดเกี่ยวกับมั นอยู่เล็กน้อยหลังจาดนั้นจึงเผยรอยยิ้ม ที่เหยียดหยามออกมา”งั้นเธอก็โง่พอแ ล้ว ! ”
สุมิตร ! “ความโกรธอันเต็มเปี่ยมข องจันวิภาลุกลามมาจนถึงสมองดวงตา ของเธอที่จ้องมองสุมิตรแทบจะมีไฟลุ กพรึบออกมาแต่กลับถูกพจรินทร์ที่อยู่ใ นอ้อมกอดของสุมิตรขัดขวางเอาไว้
พจรินทร์เองก็หันหน้าไปทางสุมิตรเช่น เดียวกันแล้วพูดด้วยเสียงที่หวานเยิ้ม”สุ มิตรเลขาคนนี้ทำไมถึงอยู่ในห้องของคุ ณได้ล่ะคะ?เขากับคุณไม่มีความสัมพัน ธ์กันจริงๆหรอ?”
ท่าทางดูดูสดใสและเรียบร้อยน้ำเสียงฟั งดูน้อยใจเป็นที่สุด
หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาทั้งวันพจรินทร์เ องก็ได้ถูกสุมิตรทำให้เชื่องอย่างสมบูร ณ์ความจองหองที่พึ่งรู้จักกันเมื่อวานไ ม่มีเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อยเหมือนผู้หญิ งแกร่งที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ พจรินทร์ในวันนี้เหมือนกับนกตัวน้อยที่ คลอเคลียแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของสุ มิตรมือข้างหนึ่งของเธออบไปที่เอวขอ งสุมิตรมืออีกข้างวางอยู่บนหน้าอกเขา ใบหน้าซบแนบเข้ากับไหล่ของสุมิตรท่ าทางเช่นนั้นเห็นได้ชัดเลยว่ามันน่าเบื่อ ขนาดไหน
เมื่อสุมิตรได้ยินดังนั้นสายตามองไปยัง เรือนร่างของพจรินทร์เขายื่นมือข้างหนึ่ งออกมาลูบไปที่ใบหน้าของพจรินทร์แ ล้วพูดด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน”เขาไม่ได้ เป็นอะไรกับฉันแน่นอนคนสวยฉันจะหล อกเธอไปทำไม?”
“น่าเกียจ ! “พจรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ อ่อนโยนเธอตบไปที่มือของสุมิตรอย่า งเขินอายแม้จะเห็นว่าตบแต่ในความเป็ นจริงแล้วกลับไม่ได้แรงอะไรเลย เข้าใจเจตนาของเธอ มิตรรีบจับมือขอ งเธอทันทีหัวเราะด้วยใบหน้าที่มีเจตนา ร้าย”ทําไม?นีรอไม่ไหวแล้วหรอ?”
