ตอนที่206จันวิภาดึงเข้าให้แล้ว
บนถนนพจรินทร์ยิ้มออกมาอย่างสดใสเ ธอชี้ไปที่ทิวทัศน์บนถนนและมักจะพูด อธิบายให้สุมิตรฟังอยู่เสมอ”สุมิตรคุณ ดูสินี่คือใจกลางเมืองของเมืองBของเร าเป็นถนนที่คนเดินพลุกพล่านที่สุดผู้คน ที่มารวมตัวกันที่นี่มาจากแต่ละประเทศ ทั่วทุกทิศทางคนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ ได้ก็จะต้องมีเงินเป็นร้อยล้านขึ้นไป
“สุมิตรคุณดูสิที่พวกเราผ่านไปก็คือสถ านที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมื องBคุณดูฝูงชนที่อยู่ทางด้านนั้นตอนนี้เ ป็นฤดูท่องเที่ยวก็เลยมีคนมาเที่ยวเยอ ะแยะเต็มไปหมด…….
คำที่พจรินทร์เรียกสุมิตรจากเดิมคือประ ธานสุมิตรได้เปลี่ยนเป็นสุมิตรจันวิภาไ ม่รู้เลยว่าเธอสนิทสนมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่ อไหร่ผิวหน้าต้องหนาขนาดไหนกัน
พจรินทร์พูดคุยกับสุมิตรไม่หยุดหย่อน แม้ว่าจะไม่มีเรื่องพูดเธอก็หาเรื่องพูดอ อกมาจนได้จันวิภาสงสัยว่าเธออยู่ฝ่ายโ ฆษณาชวนเชื่อหรือฝ่ายการตลาดกันแ น่พูดได้ถึงขนาดนี้จันวิภาก็แพ้ให้กับเธ อแล้ว
แต่ท่าทางของสุมิตรนั้นดูเย็นชาและไม่ แยแสเธอต้องรักษาท่าทางที่กระตือรือ ร้นเอาไว้พูดออกมาไม่หยุดหย่อนหลัง จากที่ขึ้นรถมาแล้วก็พูดไม่หยุดมาโดย ตลอดทาง สุมิตรฟังจนหูยานเขาอดไม่ได้ที่จะส่ง น้ำไปให้พจรินทร์หนึ่งขวดเมื่อพจรินทร์ เห็นเช่นนี้จึงคิดว่าสุมิตรกำลังเป็นห่วงต นเองหน้าจึงแดงขึ้นมาอย่างไม่มีทางเลี่ ยงรับน้ำมาด้วยท่าทางที่เขินอายอยู่เล็ กน้อยแล้วพูดออกไปด้วยเสียงที่เบา”สุ มิตรขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรเธอพูดจนเหนื่อยแล้วก็ดื่มน้ำ เถอะพักสักหน่อยเมื่อถึงที่แล้วฉันจะเรี ยกเธออีกครั้ง”สุมิตรพูดด้วยท่าทางที่อ ดทนอันที่จริงแล้วความอดทนของเขาใ กล้ที่จะถูกพจรินทร์ทำลายเข้าเสียแล้ว หากยังฟังเธอพูดพร่ำต่อไปอีกเช่นนี้สุมิ ตรจะต้องบ้าแน่ๆ
อย่างไรก็ตามคำพูดของสุมิตรได้กลับก ลายแปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยจากใน หูของพจรินทร์เธอดื่มน้ำอย่างเบิกบาน ใจแล้วรู้สึกว่าน้ำมีรสชาติที่หวานเธอจ้อ งมองสุมิตรแล้วเอ่ยปากพูดออกมาอย่า งมีความสุข”ไม่เป็นไรหรอก มิตรฉันไ ม่เหนื่อยฉันยังพูดเกี่ยวกับสถานที่ท่องเ ที่ยวของเมืองBให้คุณฟังต่อได้..
“ไม่เป็นไร”สุมิตรพูดด้วยท่าทีที่อดกลั้น จนถึงขีดสุด”เธอไม่ต้องพูดแล้ววันหน้า ยังมีอีกไม่ต้องรีบพูดเรื่องพวกนี้หรอก” “ก็ได้..….….…..หลังจากที่พจรินทร์ผ่านความ ตื่นเต้นมาแล้วก็ได้รู้สึกว่าตนเองพูดเยอ ะเกินไปหน่อยภาพที่เย็นยะเยือกล่มสล ายลงทันทีเธอไอออกมาเบาๆนั่งตัวตรง และกลับไปในช่วงเวลาที่เยือกเย็นและ สุขุมทันที
จันวิภานั่งเงียบๆอยู่ทางเบาะหลังจู่ๆเธอ ก็เห็นใจและเข้าใจสุมิตรที่ต้องอยู่ด้วยกั นกับคนที่มีนิสัยที่แตกต่างกันมากถ้าเป ลี่ยนเป็นเธอก็คงจะบ้าเหมือนกัน
ในเวลาต่อมาแม้ว่าในบางครั้งพจรินทร์ จะไม่ได้หาเรื่องอะไรมาพูดแต่ก็ไม่ได้อ ยู่บนรถบ่อยขนาดนั้นเพื่อรักษาความเยื อกเย็นเอาไว้ขั้นตอนของการรับประทา นอาหารทั้งหมดต่างก็มีแค่เธอคนเดียว ที่พูด
จันวิภารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความอด ทนของสุมิตรกำลังลดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ทั้งสองคนรับประทานอาหาร เสร็จแล้วก็ได้เดินออกไป
ตามมารยาทสุมิตรส่งเธอมารับประทาน อาหารแล้วก็ต้องส่งเธอกลับบ้านด้วยโ ชคดีที่พจรินทร์พูดมาตลอดทั้งวันจนเห นื่อยระหว่างทางกลับบ้านในที่สุดเธอก็ สามารถนั่งอยู่อย่างเงียบๆได้
หลังจากที่ส่งพจรินทร์จนถึงบ้านแล้วสุ มิตรกับจันวิภาก็ถอนหายใจออกมาอย่า งเงียบๆปฏิกิริยาของจันวิภานั้นแข็งกระ ด้างอย่างถึงที่สุดพริบตาที่รถสตาร์ทเธ อก็ได้ส่งเสียงออกมาอย่างปวดร้าว”บ้า เอ้ยเธอไปสักที ! ฉันทรมานแทบตาย ! ”
เมื่อได้ยินคำพูดของจันวิภาความอดทน ของสุมิตรก็สลายหายไปเกือบครึ่งเขารู้ สุกน่าขำขัน“เธอเหนื่อยอะไรคนที่อยู่ต รงข้ามกกับเขาคือฉัน”
“นายยังจะมาพูดอีก ! “เมื่อได้ยินดังนั้น จันวิภาจึงทิ้งตัวลงนั่งทันทีจ้องมองสุมิ ตรที่นั่งอยู่บนที่นั่งขนขับอย่างรังเกียจแ ล้วพูดอย่างโมโห”เพราะนายนั่นแหละ ! แกล้งทำเป็นโง่ ! ฉันอยากกลับโรง แรมก็ไม่ยอมให้ฉันกลับยังจะลากฉันไ ปซวยด้วยอีก ! ”
เสียงบ่นของจันวิภาสุมิตรที่กำลังฟังอยู่ นั้นรู้สึกสบายอารมณ์เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ มอย่างย่ามใจ“ถ้าฉันปล่อยให้เธอไปใค รจะมาแก้เบื่อให้ฉันล่ะเธอยอมที่จะให้เ จ้านายของเธอโดนคนอื่นทิ้งระเบิดใส่จ นตายเลยหรือไง?”
“นายยังจะมาพูดอีก ! “จันวิภาโกรธเธ อกระแทกเข้าไปที่เก้าอี้เบาะหลังของสุ มิตรอย่างแรงตะโกนพูด”ต้องโทษนาย แหละ ! พูดอะไรว่าฉันใช้ความสมพันธ์ ที่ใกล้ชิดเข้ามา………หน้าของฉันอยู่ต ลอด ! เห็นฉันขายหน้าแล้วนายมีความ สุขมากหรือไง?สุมิตรนายมันขยะจริงๆ
! สารเลว ! ”
ฉันเป็นขยะ?สารเลว?”คำพูดของจันวิ ภาทำให้สุมิตรอึ้งตะลึงคำพูดที่เขาพูดอ อกมานั้นจึงไม่ได้มีความสุขมากนัก“ฉัน คิดว่าเธอจะขวบคุณฉันเสียอีก……เธอไ ม่เห็นสายตาที่เคียดแค้นของเขางั้นหร อถ้าฉันไม่พูดออกไปอย่างนั้นเธอคงจะ ถูกมองเป็นศัตรูไปนานแล้วยกขึ้นมาแล้ วก็ลงไปทอดในหม้ออีกครั้ง”
ทำไมนายถึงพูดได้น่ากลัวขนาดนี้ ! แม้ว่าจันวิภาจะไม่เข้าใจแต่คำพูดของสุ มิตรได้ขจัดความเข้าใจผิดของเธอที่มี ต่อเขาไปจนสิ้นเธอโทษสุมิตรต่างๆนาๆ “ถ้าไม่ใช่นายใครจะทำให้คนอื่นระเบิด ออกมากันล่ะ?พูดไปแล้วตันเรื่องทั้งหม ดมันอยู่ที่นายนั่นแหละถ้าไม่ใช่เพราะน ายไปเด็ดดอกไม้เอาไว้เธอก็คงจะไม่เห็ นฉันเป็นศัตรูความรัก ! ”
จันวิภาพูดเสียจนใบหน้าดูหดหู่ ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่สุมิตรได้ยินคำ พูดของเธอแล้วจะกลับดีใจสลัดความไ ม่พอใจเมื่อครู่นี้ทิ้งไปจนหมดเขาหันห น้ากลับมามองจันวิภาอย่างสนอกสนใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หยอกล้อ”ทำไม? เธอหึงหรอ?”
ห่า?เธอ?จันวิภาดึง?
เหมือนกับจันวิภาได้ยินคำพูดที่น่าหัวเร าะเข้าใบหน้าเธอดูโกรธแล้วหยิบลูกกว าดจากในกระเป๋าเด็กออกมาฉีกซองขอ งมันออกแล้วอมไว้ในปากแล้วพูดด้วย สีหน้าที่แล้วจะทำไม”โทษที ! ฉันกินลู กกวาดไม่ได้กินน้ำส้มสายชู ! “(น้ำส้มส ายชูในที่นี้หมายถึงหึงหวง)
สุมิตรไม่เชื่อยังคงเยาะเย้ยจันวิภาต่อ” ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเองเธอจะจริงจัง ทำไมหรือว่า……..ฉันพูดถูกจริงๆ? “พูดไปแล้ววันนี้ตอนที่พจรินทร์พูดว่าเธ อเป็นมือที่สามฉันคิดถึงวิธีนั้นจริงๆอยา กจะให้เธอมาเป็นมือที่สามของฉัน…… ป็นไงจันวิภาคำแนะนำของฉันเยี่ยมเลย ” มั้ย?
……สุมิตร”
จันวิภาคาดไม่ถึงเลยคำพูดนี้มันช่างชั่ว ร้ายได้ถึงขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูก พ่นออกมาจากปากของสุมิตรได้ง่ายๆ รือเขาไม่เคยคิดถึงมันมาก่อนกันแน่ว่า ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกมามีความเ สียหายมากน้อยเพียงใดต่อผู้อื่น?
ครั้งนี้จันวิภาโกรธเข้าจริงๆเสียแล้วเธอ ตะโกนชื่อของสุมิตรออกมาด้วยความโ กรธท้ายที่สุดจึงพบว่าไม่รู้ว่าควรจะด่าเ ขาอย่างไรดีจึงทำได้เพียงแค่ตบประตูแ ล้วตะคอกพูดใส่สุมิตร”หยุดรถเดี๋ยวนี้ ! ฉันจะลง ! ”
สุมิตรอึ้งตะลึงเขาส่องกระจกมองจันวิภ าที่นั่งอยู่ทางด้านหลังแล้วเอ่ยถามด้วย ความประหลาดใจ“จันวิภานี่เธอหมายค วามว่าไง…..โกรธหรอ?
ที่แท้เขาก็ตาบอด !
เมื่อเห็นว่าสุมิตรไม่หยุดรถจันวิภาโกรธ เสียจนตาแดงเธอกระแทกประตูอย่างรุ นแรงจากนั้นจึงพูดกับสุมิตรด้วยสีหน้า ที่เปี่ยมไปด้วยความโกรธและเที่ยงธรร ม“สุมิตร ! ถ้าจะล้อเล่นก็ต้องมีขีดจำกั ดกันบ้าง ! ครั้งที่แล้วตอนที่อยู่เมืองAฉั นไม่ได้พูดอะไรฉันไม่มีทางที่จะเป็นมือ ที่สามของใครแน่ ! ทำไมนายต้องหยิบ เรื่องนี้มาล้อเล่นด้วย ! นายเคยคิดถึงค วามรู้สึกของฉันบ้างไหม ? ! ”
