สุมิตรยื่นมือออกไปจับมือกับพจรินทร์อ ย่างสง่างามเผยออกมาให้เห็นถึงรอยยิ้ มแห่งธุรกิจบางๆแล้วพูด”สวัสดีคุณผู้จั ดการพจรินทร์คงไม่ต้องเรียกรินแล้วถ้า ไม่ระวังเกรงว่าจะทำชื่อเสียงของผู้จัดก ารพจรินทร์เสียหายผมรับผิดชอบไม่ไห วหรอก”
เมื่อได้ยินดังนั้นพจรินทร์ก็หัวเราะออก มาเธอหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติ”ประธ านสุมิตรนี่ล้อเล่นอีกแล้วนะคะที่จริงฉัน ก็ไม่ใช่ผู้จัดการอะไรฉันเป็นลูกสาวของ ประธานจุลินทร์ช่วงนี้เขาพึ่งจะเดินทาง ไปเที่ยวต่างประเทศกับแม่ของดิฉันพอ ดีเลยไม่ว่างมาตอนรับประธานสมารดง
นั้นก็เลยให้ฉันมาแทนท่านประธานสุมิต รได้โปรดอย่าถือสาเลยนะคะ”
สุมิตรลังเลอยู่เล็กน้อยคิดไม่ถึงเลยว่าส าวสวยที่อยู่ต่อหน้าคนนี้จะเป็นลูกสาวข องประธานในโครงการความร่วมมือเมื องB
ประธานคนนั้นก็ยังมีนามสกุลเดียวกันอี กด้วยพวกเขาคิดไปก่อนเองว่าคนที่มาเ ป็นผู้จัดการแต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าพจริ นทร์ผู้นี้จะเป็นลูกสาวของประธานจุลิน ทร์
แต่ว่าผู้หญิงเช่นนี้จะสามารถยืนหยัดกา รทดสอบหารือเกี่ยวกับความร่วมมือได้
หรือ?
พจรินทร์พิสูจน์ความสามารถของเธอด้ วยการกระทําเธอยมออกมาเบาๆเกษม อที่ยื่นออกไปกลับมาแล้วพาสุมิตรกับจั นวิภาไปที่ห้องรับรองเดินหลังตรงพร้อ มกับพูด“สำหรับเรื่องราวต่างๆที่ประธา นสุมิตรอยากจะร่วมมือกับบริษัทของเข าดิฉันก็ทำความเข้าใจไปบ้างแล้วอันที่ จริงประธานจุลินทร์ก็ได้พูดคุยกับดิฉัน แล้วเงื่อนไขโครงการเองก็ไม่มีปัญหา อะไรครั้งนี้ที่เรียกคุณมาส่วนใหญ่ต้อง การแจ้งให้คุณทราบเกี่ยวกับอุตสาหกร รมการท่องเที่ยวในด้านของเราเพื่อให้ คุณเข้าใจการพัฒนาธุรกิจของเราที่นี่”
พจรินทร์พูดอย่างนี้ออกมาพูดไปก็เหมื อนกับไม่ได้พูดอย่างไรอย่างนั้นเรื่องข องโครงการความร่วมมือยังไม่ได้รับกา รตัดสินใจพวกเขาเองก็ไม่ได้ขอมันเช่น เดียวกันหรืออาจจะไม่พอเจเงื่อนไขอะ
ไรบางอย่างของสุมิตร
เพียงแค่ทิ้งสุมิตรไว้กลางเวหาไม่ปฏิเส ธและก็ไม่แสดงออกว่าจะยอมรับดูเหมื อนว่าการที่จะประสบความสำเร็จเกี่ยวกั บโครงการความร่วมมือนี้ขึ้นอยู่กับคำพู ดของสุมิตร
นี่คือบททดสอบสำหรับเขา?
สุมิตรขมวดคิ้วเบาๆผิวหน้ากลับไม่แสด งออกอะไรแล้วเอ่ยถามอย่างไม่แยแส ขอถามหน่อยประธานจุลินทร์จะมาเมื่อ ไหร่หรอพวกเราจะพักอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่วัน เกรงว่า……….
ยังไม่ทันที่จะรอให้สุมิตรพูดจบพจรินท ร์ก็หันหน้ามาหาเขายิ้มแล้วพูดขึ้น”ประ ธานสุมิตรไม่ต้องกังวลไม่กี่วันประธาน จุลินทร์ก็กลับมาแล้วคะตอนนอนได้รับ หน้าที่เป็นไกด์ให้กับประธานสุมิตรพาไ ปเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวของพวกเร า”
พูดจบเธอก็เปิดห้องรับรองยื่นมือข้างห นึ่งออกไปเพื่อเป็นสัญญาณว่าให้สุมิตร เข้าไป
สุมิตรก็เดินเข้าไปตรงๆจันวิภาที่อยู่ด้าน หลังเดินตามสุมิตรเข้าไปคิดๆแต่กลับถู กพจรินทร์ขวางเอาไว้
เธอเผยรอยยิ้มที่สว่างสดใสออกมายิ้ม อย่างมีมารยาทแต่คำพูดที่พูดออกมาก ลับแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายที่ไม่ค่อยจะมีคว ามสุขเท่าไหร่นัก ไม่ทราบว่าคุณคือเล ขาของประธานสุมิตรหรือเปล่าคะ?ฉันมี ธุระที่จะต้องคุยกับประธานสุมิตรไม่ทร าบว่าคุณจะช่วยรออยู่ข้างนอกสักประเ ดียวได้มั้ยคะ?
คำพูดที่พูดอย่างตรงไปตรงมาทั้งยังแ ฝงไว้ด้วยน้ำเสียงคัดค้าน
11
จันวิภาจ้องมองพจรินทร์ที่ขวางเธออย่ างไม่เข้าใจแล้วมองไปทางสุมิตรที่เดิน อยู่ทางด้านหน้าอีกครั้ง
สุมิตรเดินเข้าไปได้หลายก้าวแล้วเมื่อไ ด้ยินเสียงจากทางด้านหลังเขาก็เดินกลั บมามองพจรินทร์แล้วเอ่ยถาม”เป็นอะไ รไป?”
“ไม่มีอะไรคะ”พจรินทร์ยิ้มอย่างเป็นธร รมชาติเธอมองสุมิตรแล้วพูดโผงผางอ อกมา“ฉันแค่อยากจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่ องแผนการความร่วมมือกับประธานสุมิ ตรเพียงลำพัง.……..ไม่ทราบว่าเลขาท่าน นีของคุณจะสะดวกเลยงมั้ย?
เนื่องจากเป็นเรื่องของการทำงานทำไ มจันวิภาถึงจะต้องหลีกเลี่ยงด้วยล่ะ?
จันวิภารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่อยา กจะพูดคุยกับสุมิตรเกี่ยวกับโครงการค วามร่วมมือแน่นอน
สุมิตรขมวดคิ้วขึ้นแล้วพูดอย่างไม่สนใจ
“ไม่เป็นไรเธอเป็นหนึ่งในผู้ช่วยที่ดีที่สุ ดของฉันให้เธอเข้ามาเถอะ”
“งั้นหรอคะ?”พจรินทร์มองจันวิภาด้วยส ายตาที่แปลกประหลาดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้ นเธอก็กลับสู่สถานะเดิมแล้วหัวเราะออ กมาอย่างสวยงาม“ในเมื่อเป็นเช่นนี้งั้น ก็เข้ามาเถอะค่ะ”
พูดจบก็ได้วางมือที่ขวางจันวิภาเอาไว้ล ง แต่หลังจากทีจนวภาเขามาพงานที่รักไ ด้แต่นั่งอย่างเงียบๆไม่ใช่อย่างที่เธอพู ดเมื่อครู่นี้ที่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับโคร งการความร่วมมือ
แค่นั่งเฉยๆและพูดคุยกับสุมิตรแบบถา มคำตอบคำจันวิภาถูกเธอเมินอยู่ข้างๆ พจรินทร์ไม่มองเธอแม้แต่หางตา
จันวิภาไม่เห็นด้วยยืดตัวตรงสายตามอ งตรงไปที่ด้านหน้า
สุมิตรมองเจตนาของพจรินทร์ออกที่แ ท้เธอก็ไม่พอใจที่จันวิภาเข้ามาภายในใ จจึงตลกขบขันอยู่เล็กน้อย
เพียงไม่นานก็ได้มีคนยกกาแฟหนึ่งแก้ วกับชาหนึ่งแก้วมาให้พวกเขากาแฟถูก ยกไปวางที่ด้านหน้าของสุมิตรพจรินทร์ พูดอธิบายตามมาทันที”ได้ยินมาก่อนว่ าประธานสุมิตรชอบดมกาแฟดฉันก็เลย จงใจให้คนเตรียมกาแฟมาเสิร์ฟให้กับ คุณไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณมั้ย”
คำพูดเช่นนี้ของพจรินทร์ทำให้สุมิตรแ ละจันวิภาเข้าใจได้ทันทีเธอรู้เรื่องของ สุมิตรมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วอย่างไรก็ตา มผู้หญิงรู้มากเกี่ยวกับผู้ชายขนาดนี้มัน หมายความว่าอะไร?
ทั้งสุมิตรและจันวิภาต่างก็ไม่ได้โง่จึงค าดเดาสิ่งที่พจรินทร์ต้องการจะทำ
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้จันวิภารู้สุกอย ากหัวเราะก็คือพจรินทร์รู้ว่าสุมิตรชอบกิ นกาแฟแต่จะต้องไม่รู้แน่ว่าเงื่อนไขการ ชงกาแฟนั้นสูงขนาดไหนอุณหภูมิและ ความหวานหากยังไม่เข้าถึงรสชาติที่ต้ องการสุมิตรก็จะไม่เป็นหวัด จนวิภาไม่อาจคาดเดาเตถุมตรยกแก้ว กาแฟมาที่หน้าแล้วค่อยๆจิบเบาๆหนึ่งอึ กคิ้วของเขายับยู่ยี้จากนั้นจึงกลับคืนสู่ส ภาพปกติจากนั้นเขาจึงวางกาแฟลงด้ว ยสีหน้าที่ปกติแล้วพูด”ไม่เลว ”
การวิจารณ์แค่เพียงไม่กี่คำแต่พจรินทร์ กลับเหมือนได้ยินเสียงสรรเสริญอันยิ่ง ใหญ่อย่างไรอย่างนั้นเธอยิ้มเสียจนตา หยีเป็นพระจันทร์เสี้ยวยิ้มออกมาอย่างเ บิกบานใจ“คุณชอบก็ดีแล้ว”
“สุมิตรยิ้มเล็กน้อยไม่พูดอะไร
แต่จันวิภากลับหัวเราะอยู่ในใจการกระ ทำที่สุมิตรขมวดคิ้วเมื่อครู่นี้มันหนีไม่พ้ นสายตาของเธอพอมองดูก็รู้ว่าไม่พอใ จกาแฟที่พจรินทร์ให้คนเอามาให้และเ นื่องจากกำลังพูดถึงความสัมพันธ์ของ โครงการความร่วมมือเขาจึงทำได้เพีย งแค่ให้ความเห็นทดงามแก่พจรินทร์
ภายในใจของจันวิภา”ก็ไม่เลว”ความห มายก็คืองั้นๆมันไม่ใช่การประเมินที่ดีเลิ ศอะไร
อย่างไรก็ตามพจรินทร์กลับไม่ได้รับผล กระทบอันใดเธอยังคงถามคำตอบคำข องสุมิตรต่อทำเหมือนกับจันวิภาเป็นอา กาศธาตุโดยสิ้นเชิง
พจรินทร์ยิ้มออกมาอย่างสดใสคำพูดส ละสลวยเป็นอย่างมาก”ได้ยินมาว่าประ ธานสุมิตรมีคู่หมั้นที่หมั้นกันมาหกปีแล้ วแต่กลับไม่ได้แต่งงานกันนี่มันจริงหรือ เปล่าคะ?”
สุมิตรอึ้งตะลึงคำพูดของพจรินทร์นั้นชั ดเจนมากคนที่ไม่เข้าใจอีกก็คงจะเป็นค นโง่แล้ว เห็นได้ชัดว่าพจรินทรนนสนใจ มิตรเป นอย่างมากแต่กลับไม่กล้าพูดออกมาต รงๆทำได้เพียงแค่พูดอ้อมไปมาอย่างรู้ จักกาลเทศะร้ายลึก
ภายในใจของสุมิตรทําอะไรไม่ถูกอยู่เล็ กน้อยเขารู้แน่นอนแต่กับแกล้งทําเป็นไ ม่รู้แล้วพูดออกไปด้วยใบหน้าที่ราบเรีย บ“ใช่แล้วฉันไม่เคยแต่งงานไม่ทราบว่า ทําไมคุณรินถึงได้ถามเรื่อง……..
อ่าไม่มีอะไรค่ะ”พจรินทร์ยิ้มอย่างใจเ บิกบาน
