ตอนที่230การเถียงแม่เท่ากับการรนห าที่ตาย
“อืม…ถึงจะยังเด็กแต่ก็สั่งสอนได้เหมือ นกัน”จันวิภาพยักหน้าอย่างพอใจและ มกว้างออกมา
นานแล้วที่เธอไม่ได้พูดคุยกับลูกแบบนี้ รู้สึกว่าลูกของตัวเองมาอยู่ข้างๆเธออย ากจะแย่งลูกมาอยู่กับเธอมากถ้าเธอแย่ งมาเธอจะอยู่กับลูกตลอดจะไม่มีใครก็ มาแย่งลูกไปจากเธอได้
พอนึกถึงตรงนี้จันวิภาก็อยากถามถึงส ถานการณ์ของลูกนิเวศน์ก็ดูยิ้มอย่างภู มิใจที่แม่ชื่นชมเขาจึงพูดอย่างซุกซนว่า ารกระทาจรงดอกกล บเขาไปแล้วผมเชื่อว่าเธอจะต้องเสียใจ ที่ตัวเองเคยทำแบบนั้นกับแม่”
คำพูดของนิเวศน์ทำให้จันวิภาสนใจมา กเธอจึงถามอย่างแปลกใจว่า“ลูกทำอะ ไรเขา”
“อิอิ…นิเวศน์ยิ้มอย่างมีเลศนัยทุกครั้ง ที่เขาแสดงความรู้สึกนี้ออกมาเหมือนกั บว่าจะมีคนโชคร้ายยังไงยังงั้นนิเวศน์จึ งตอบอย่างปิดบังว่า“พรุ่งนี้แม่ก็จะรู้เอง หึคนที่กล้ามารังแกแม่ของผมก็ไม่ถาม ถึงลูกเขาว่าผมคือใคร”
นิเวศน์ยิ้มร้ายออกมาต่อหน้าจันวิภาเธ อดูลูกของตัวเองอย่างรักใคร่เอ็นดูเธอ ยิ้มและส่ายหน้าพร้อมพูดว่า”ดีจริงๆที่มี ลูกอยู่พอถึงตอนนั้นอย่าลากแม่ลงน้ำไ ปด้วยล่ะไม่งั้นแม่จะตีตูดลูก” แมต้องเขอลูกของแมส เวศน์ยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนกับใจจะ ลอยได้เลยจันวิภาส่ายหน้าอย่างระอาแ ล้วตามด้วยรอยยิ้มของเธอ
ลูกรักของเธอนี่ทำให้คนทั้งรักทั้งเกลีย ดได้บางครั้งก็ไม่ระวังจนทำให้คนอื่นโ กรธ
จันวิภาจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่อเมริกาลูกขอ งเขาทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งปากบวมเหมื อนกับไส้กรอกแฮมพอคนที่ปากบวมก ลับบ้านพ่อแม่ก็จำเขาไม่ได้ยิ่งไปกว่านั้ นคนนั้นก็กินอะไรไม่ได้เลยน้ำก็ดื่มไม่ไ ด้ริมฝีปากนั้นถ้าสัมผัสโดนอะไรก็จะเจ็ บปวดมาก
หลังจากที่จันวิภารู้เรื่องเขาก็สั่งสอนนิเ วศน์ไปยกใหญ่เลยการเล่นแบบนี้มันอัน ตรายเกินไปแต่พอสั่งสอนไปจันวิภาก็แ บลูกเจทผู้หญิงคนนั้นพูดแต่คาหยาบอ กอย่างวันนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ด่าเธอด้วย จึงทำให้นิเวศน์โกรธจนทนไม่ไหวลงไ ม้ลงมือเพื่อช่วยเธอ
ดังนั้นจั่นวิภาจึงทั้งรักและเอือมระอาต่อ นิเวศน์ลูกของเธอกำลังมองลูกรักที่น่า รักร่าเริงในวีดีโอจันวิภาก็อารมณ์ดีมาก ที่ได้คุยเล่นกับเขาแม่ลูกสองคนไม่ได้เ จอกันนานก็มีเรื่องที่ต้องคุยกันเยอะเป็ นธรรมดา
คุยมาได้สักพักจันวิภาก็มีเรื่องจะถามนิเ วศน์จึงมองเขาและพูดว่า“รีบบอกแม่มา ว่าพ่อเอาลูกไปไว้ไหนกันแน่แม่อยากไ ปหาลูกลูกรู้ไหมว่าแม่ไม่ได้กินอาหารฝี มือลูกมานานแค่ไหนแล้วลูกดูสิตอนนี้สี หน้าแม่ก็ดูไม่ค่อยดีส่วนหนึ่งเป็นเพราะ ว่าแม่ไม่ได้กินอาหารที่ลูกทำ” คาพูดของจนว
ทาเหตุนา
สงสารใครจะรู้ว่าพอนิเวศน์หลังจากได้
ยินประโยคนี้ทำให้เขาอุทานออกมาอย่
างตกใจหลังจากนั้นหันไปมองข้างๆ
เขาพูดกับจันวิภาอย่างตกใจว่า”แม่พ่อ กลับมาแล้วผมต้องวางแล้วก่อนนะค่อย คุยกันใหม่นะแม่”
เขาพูดออกมาอย่างรวดเร็วเสียงที่ดังม าจากในวีดีโอก็ตัดไปบนหน้าจอก็ไม่เห็ นเงาของนิเวศน์แล้ว
จันวิภาจ้องมองหน้าจอนั้นอย่างตะลึงม าสักพักแล้วและพูดอย่างไม่พอใจว่าเจ้ าลูกคนนี้นี่รอให้แม่เจอลูกก่อนเถอะจะ สั่งสอนให้สักยก
หลังจากด่าว่าไปแล้วจันวิภาก็สงบลงแ เจวูลกเบอทน
เธอเข้าใจสุมิตรผิดไปแท้จริงแล้วเขาไ ม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดและก็ไม่รู้ว่าเจริ ญศรีใช้วิธีไหนถึงทำให้สุมิตรไปอยู่กับเ ธอได้เธอเข้าใจสุมิตรผิดอย่างร้ายแรง มาก
วันที่สอง
เพราะว่าในบริษัทมีการปล่อยข่าวลือข องเธอจันวิภาจึงไม่ไปทำงานแล้วอีกทั้ งเมื่อวานเธอได้ตัดสินใจแล้วว่าถ้าหาก สุมิตรไม่ยืนยันความบริสุทธิ์ให้กับเธอเ ธอก็จะไม่กลับไปทำงานอีก
ดังนั้นจันวิภาจึงยังนอนอยู่ในบ้านจนเช้ าถึงจะตื่นขึ้นมาและที่เธอตื่นขึ้นมาก็เป็ นเพราะถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกอีกด้วย นมอย่างหนึ่งออกมาจากผา หมดล่าหาโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะจากนั้น ก็หยิบมาและรับด้วยเสียงขี้เกียจว่า“ฮัล โหล”
อีกฝั่งหนึ่งพอได้ยินเสียงของเธอก็ประ หลาดใจจึงถามว่า”เพิ่งตื่นเหรอ”
จันวิภาที่ได้ยินเสียงเข้มที่คุ้นเคยก็รีบส ลัดความง่วงออกไปจันวิภาจึงถามด้วย สมองที่เพิ่งตื่นว่า“คุณโทรมาหาฉันทำไ มคะ”
ฝั่งสุมิตรที่กำลังดูเอกสารอยู่จันวิภาก็ไ ด้ยินเสียงพลิกกระดาษไปมา
สุมิตรพูดด้วยเสียงไม่พอใจว่า“เลขาขอ งตัวเองไม่มาทำงานผมจะโทรมาหาคุ ณไม่ได้เลยเหรอ”
แน่นอนว่าโทรมาหาได้แต่ว่า……. จนวภานกลงเรืองเมื่อวานกรูสกโกรธเธ อพูดความโกรธว่า”เมื่อวานใครบางคน ไม่มาบริษัทฉันยังไม่เห็นต้องโทรตามเ ลย”
สิ่งที่จันวิภายอกย้อนกลับมาสุมิตรที่กำ ลังดูเอกสารอยู่ก็หยุดดูทันทีเขาพูดด้ว ยอารมณ์โกรธว่า”คุณยังเห็นผมเป็นเจ้า นายอยู่ไหมผมเป็นเจ้านายคุณเป็นลูกน้ องไม่ว่าเจ้านายจะทำอะไรลูกน้องก็ต้อ งมองว่ามันถูกเสมอ
“ทราบแล้วค่ะเจ้านายงั้นคุณก็ทำงานต่ อเถอะฉันไม่รบกวนแล้ว”จันวิภารับไม่ไ ด้ที่เขามีความคิดทัศนคติแบบนี้จึงอยา กวางสายด้วยอารมณ์ที่กำลังไม่ดี
เดี๋ยวก่อน”สุมิตรตะโกนออกมา
“มีอะไรอีกคะ”จันวิภาที่ยังไม่วางสายไ วามตรจะพูดอะไรถ้าเขาไมอ ธิบายเรื่องข่าวลือที่เจริญศรีเป็นคนปล่ อยเธอจะเป็นคนจัดการกับข่าวลือนี้เอง สุมิตรที่เงียบไปสักพักก็พูดว่า คุณตื่นม าแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนรอสักพักผมจ ะไปรับคุณที่คอนโดแล้วเราก็ไปทานข้า วด้วยกัน”
จันวิภาอยากจะปฏิเสธอยู่หรอกแต่พอคิ ดดูอีกทีถือว่าไปหาคำตอบในสิ่งที่เธอ คิดผิดด้วยตัวเองในตอนนี้งั้นเธอก็จะเม ตตาให้โอกาสเขาอีกครั้งหนึ่งแล้วกัน
ให้มันเป็นอย่างที่มันจะเป็นแต่จันวิภาจะ ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆจึงพูดอย่างแหน็บ แนมว่า”โหท่านประธานยังกล้าที่จะออ กไปทานข้าวกับฉันอีกเหรอคะถ้าไม่ระ วังจนถูกคู่หมั้นหรือคนที่บริษัทเห็นเข้า นฉันกถูกกล ก็ต้องยอมรับปฏิเสธไม่ได้เลย ลว
“…ผมจะพาคุณไปทานข้าวที่อื่น”สุมิตร ก็ยังคงเกลี้ยกล่อมเธอ
แต่จันวิภาไม่ได้รู้สึกดีใจสักนิดเธอพูดดั ดเสียงว่า“แหมคุณบอกว่าไปทานข้าว นก็ต้องไปกับคุณอยู่แล้วถ้าฉันไม่ไปบา งคนอาจจะไม่สนใจชื่อเสียงแต่ฉันสน
หน้าที่เย้ยหยันของจันวิภาทำให้สุมิตร ต้องเก็บอารมณ์ให้ใจเย็นไว้เขาจึงพูดอ ย่างจริงจังว่า“วิภาผมยอมรับว่าเรื่องนี้เ มทำไม่เหมาะสมจนทำให้คุณเสียชื่อเสี ยงแบบนี้แต่ขอให้คุณเชื่อผมตอนนี้ผมเ คลียร์ไปหมดแล้วจะไม่มีใครตำหนิคุณ ได้อีก
วิภา… เสียงทเรียกขอเสน ทาเหใจของจนว ภาเต้นแรงอย่างหนัก
