ตอนที่305 การกระทำที่ยิ่งใหญ่
ทำไมมันจึงเป็นคำอธิบายที่ช่างเผด็จการและงี่เง่า หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับคำทำนายอะไรบางอย่างกันแน่ นะ?
หลินซินเยียนส่ายศรีษะ หลังจากที่ล้างหน้าบ้วนปาก ด้วยความรวดเร็วก็ดับเทียนเข้านอน
บางทีอาจจะด้วยความเหน็ดเหนื่อย ในคืนนี้นางจึง นอนหลับสนิท
ในขณะที่ตื่นเช้าวันถัดมา ก็เห็นเหล่าหลิวเดินวนไปมา อยู่ในเรือนด้วยสีหน้าประหลาด เมื่อเห็นนางเปิดประตู เหล่าหลิวก็เดินเข้ามาหา “สหายหลิน ในที่สุดเจ้าก็ตื่น ข้า รอเจ้าอยู่นาน…”
“มีเรื่องอะไรหรือ?” หลินซินเยียนขยี้ตาอ้าปากหาว ถามไถ่
สีหน้าของเหล่าหลิวนั้นดูแปลกๆ โดยเฉพาะในยามที่ มองนาง อีกทั้งการแสดงออกที่ยังดูพะว้าพะวัง ราวกับ ลังเลว่าจะพูดออกมาดีหรือไม่
แต่หลินซินเยียนไม่ใช่คนที่จะอดทนรอ จึงกล่าวว่า “เหล่าหลิว มีเรื่องอะไรเจ้าก็บอกข้ามาตรงๆเถิด เจ้าไม่รีบ แต่ข้ารีบ”
เหล่าหลิวยิ้มขื่น ลูบศีรษะท้ายทอยของตนแล้วค่อยๆ เข้าใกล้ใบหูของนาง พลันชี้ไปที่กล่องที่อยู่เบื้องหน้าของ เขา พลางกระซิบบอก “เอ่อ นี่คือของที่ใต้เท้าหลี่ให้ข้ามา ส่งให้เจ้าเช้านี้”
“ส่งแค่กล่องใบหนึ่ง สีหน้าท่าทางเจ้าคงไม่ต้องถึงกับ ขนาดนี้หรอกกระมัง…” ในขณะที่หลินซินเยียนกำลัง กล่าว เหล่าหลิวก็ได้เปิดกล่องออกมา คำพูดที่เหลือของ นางไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป
“ข้าว่านะสหายหลิน ถึงแม้ว่าพวกเราจะต้องทุ่มเทเพื่อ ให้บรรลุภารกิจของเรา แต่ว่าเจ้า…” เหล่าหลิวถอนหายใจ พลางยกนิ้วหัวแม่โป้งให้กับนาง “ข้าเหล่าหลิวพูดได้แค่ว่า ข้าขอชื่นชม เพื่องานที่เหล่าประมุขสั่งไว้เสร็จสมบูรณ์ นึก ไม่ถึงว่าเจ้าจะเสียสละมีความสัมพันธ์กับบุรุษด้วยกัน เห้อ….จริงๆแล้วใต้เท้าหลิวก็เป็นคนดีนะ ถ้ารู้เร็วกว่านี้พวก เราก็ส่งบุรุษงามมาข้างกายเขาซะก็สิ้นเรื่องแล้ว ตอนนี้ก็ ยังไม่ถึงกับบรรลุภารกิจซะทีเดียว…”
เหล่าหลิวยังคงคิดพูดพล่ามต่อ ทว่าหลินซินเยียนกลับ ถูกทองสัมฤทธิ์ภายในกล่องดึงดูดสายตาทำให้ตกตะลึง จนพูดอะไรไม่ออก เบื้องหน้าเต็มไปด้วยทองสัมฤทธิ์เต็ม กล่อง พระเจ้า เทียบเท่ากับทองคำเต็มกล่อง…นี่มันมือเติบ มาก หากไม่ใช่เพราะรู้ว่าเบื้องหลังของหลี่อวิ๋นซ่านมี ตระกูลลึกลับ ใครจะเชื่อว่านี่เป็นงานจัดซื้อที่โรงงานอาวุธ ได้รับ?
ดังนั้นนางจึงยิ่งรู้สึกว่าขุมกำลังลึกลับเหล่านั้นไม่ ง่ายดายเลย แม้จะเป็นตำแหน่งในวังก็ยังมิอาจนำทองคำ ทั้งกล่องมาแจกคนได้ตามใจชอบเช่นนี้ แต่หลื่อวิ๋นซ่าน กลับหาญกล้า ในเมื่อเขากล้าทำเช่นนี้ก็แสดงว่าความ แข็งแกร่งเบื้องหลังของเขานั้นน่าเชื่อถือได้! เห็นนางตกตะลึงจนไม่สามารถพูดออกมา เหล่าหลิวก็ ตบเข้าที่ไหล่ของนาง กล่าวด้วยความจริงใจ “สหายหลิน การเสียสละของเจ้าในครั้งนี้ข้าจะรายงานตามจริงกับอู้ โหวเย่อย่างแน่นอน หากกลับไปผู้อาวุโสจะต้องตบรางวัล ใหญ่ให้เจ้าแน่ๆ! การเสียสละด้วยจิตวิญญาณของเจ้า ข้า นับถือ นับถือ…”
มุมปากของหลินซินเยียนกระตุกรัวไม่หยุด ไม่รู้ว่า จริงๆว่าควรจะอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไร ได้แต่ มองใบหน้าเหล่าหลิวที่มีนัยแฝงลีกซึ้ง
“ของพวกนี้ ใต้เท้าหลิวให้ข้าทั้งหมดหรือ?”
“ถูกต้อง!” เหล่าหลิวพยักศีรษะ “สหายหลิน เจ้ารู้หรือ ไม่ ว่าปกติแล้วทองสัมฤทธิ์นั้นมูลค่าสูงมาก ไม่ใช่ว่าช่าง ฝีมือทุกคนจะมีคุณสมบัติได้ใช้ ถึงแม้จะใช้เท่าขนาดหนึ่ง ฝ่ามือ ยังต้องไปขออนุญาตจากหัวหน้าโรงอาวุธจึงจะ ใช้ได้ แต่ทว่ายามนี้ใต้เท้าหลิวส่งกล่องใบใหญ่ขนาดนี้ให้ กับเจ้าโดยตรง แถมบอกว่าถ้าเจ้าใช้หมดแล้วยังสามารถ ไปขอเขาได้อีก!สิ่งที่อวดเกินจริงมากที่สุดก็คือฟ้ายัง ไม่ทันจะสว่างเขาก็ให้คนมาส่งแล้ว อีกทั้งยังกำชับเป็น พิเศษว่าอย่าได้รบกวนการพักผ่อนของเจ้า ให้รอจนเจ้า ตื่นจึงค่อยนำกล่องใบนี้มอบให้เจ้าดู”
เอาเถิด หลินซินเยียนรู้สึกว่าสมองของหลื่อวิ๋นซ่านน่า จะมีปัญหาสักแปดส่วน จึงได้ทำเรื่องผิดปกติเช่นนี้ หรือ นางกับหลี่อวิ้นซ่าน ไม่สิ ถ้าจะกล่าวให้ถูกต้องน่าจะเป็น เพราะสำหรับตระกูลของหลื่อวิ่นซ่านแล้วมีความยิ่งหมาย อย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะทุ่มหนักขนาดนี้ “สหายหลิน ของเหล่านี้ให้ข้าช่วยเจ้าย้ายไปไว้ข้างใน
ไหม?” ถึงแม้เหล่าหลิวกำลังถามนางอยู่ แต่ก็ยังไม่ได้ รับคำยินยอมจากนาง นางยังไม่ทันจะบอกกล่าวก็ทำการ ย้ายกล่องเข้าไปในห้อง
หลินซินเยียนคิดจะทัดทานแต่เขาลงมืออย่างรวดเร็ว กว่านางจะเข้าไปหยุดเขาก็ได้นำกล่องย้ายเข้าไปในห้อง แล้ว นางถอนหายใจลดมือที่กำลังโบกห้ามลง
“เหล่าหลิว เรื่องที่ข้าให้ท่านช่วยสอบถามท่านได้ ความมาหรือไม่?”
เหล่าหลิวที่กำลังปัดมือบนฝุ่น ได้ปิดประตูให้กับนาง พลางตอบว่า “เห้อ อย่าได้ถามถึง นี่ก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไร ขึ้น แม้แต่ข้าสอบถามก็ยังไม่ได้ความสถานที่พักฟื้นของ เซียวต้าเจีย และก็ไม่รู้ว่าออกจากโรงงานอาวุธไปแล้วยัง แต่ถ้าอ้างอิงตามอาการป่วยก่อนหน้านี้ของเขา อีกสักสอง
วันเขาก็น่าจะกลับมา”
“อาการป่วยก่อนหน้านี้ เป็นอย่างไรหรือ?” หลินซิน เยียนอดไม่ได้ที่จะถาม
เหล่าหลิวพยักศีรษะ “ข้าสอบถามมาหมดแล้ว ทุกครั้ง ที่เซียวต้าเจียเกิดอาการป่วย คนในตระกูลของเขาจะพา เขาไปพักฟื้น โดยปกติประมาณสิบวันก็จะกลับมา คำนวณวันดูแล้ว เรื่องก็น่าจะเพิ่งผ่านไปได้สองวัน เจ้ามี เรื่องด่วนหรือ?”
“ไม่หรอก เพียงแต่ว่ายามที่ประดาบกันครั้งก่อน ดาบ เหล็กของพวกเรายังไม่ได้ทำให้สมบูรณ์จนถึงที่สุด ดังนั้น จึงใคร่ขอคำแนะนำจากเซียวต้าเจียก็เท่านั้น อย่างไรเขา ก็เป็นช่างฝีมือดั้งเดิมที่ทำดาบนี้” หลินซินหาข้ออ้างได้สม เหตุสมผล จึงไม่ได้ดึงดูดความสงสัยของเหล่าหลิว
หลังจากที่ทานมื้อเช้ากับเหล่าหลิว หัวหน้าโรงงานมี คำสั่งให้นำตัวคนทั้งสองที่ถูกเรียกไปที่เรือนของหัวหน้า เพื่อทำของเล่นเล็กๆสักสองสามชิ้นให้กับนายน้อยแห่งวัง อ่อง
ขณะที่หัวหน้าโรงงานอาวุธเสนอคำขอร้องนี้ ยังคอย เฝ้าดูสีหน้าของหลินซินเยียนอย่างระมัดระวัง ถึงแม้เมื่อ วานนี้เขาตัดสินใจนำหลินซินเยียนผลักดันไปเป็นแพะรับ บาป แต่ท้ายสุดแล้วเขาก็ยังชื่นชมความสามารถของหลิน ซินเยียน โดยเฉพาะในยามนี้ที่นางยังได้รับความ โปรดปรานจากหลื่อวิ๋นซ่าน แม้ว่าพวกเหล่าบุรุษแท้ไม่ ละอายเรื่องชายชอบชายของพวกเขา ทว่ายังคงต้องขาย เกียรติและศักดิ์ศรีของหลื่อวิ๋นซ่าน
การให้ช่างฝือมือประดิษฐ์อาวุธไปประดิษฐ์ของเด็ก เล่นเป็นการดูถูกและเหยียดหยามรูปแบบหนึ่ง ก่อนหน้านี้ เขาส่งคำขอร้องไปยังช่างฝีมือผู้โดดเด่นหลายต่อหลาย คนอย่างนุ่มนวล แต่ช่างฝีมือเหล่านั้นกลับปฏิเสธอย่าง ดุดัน ยังกล่าวอีกว่าถ้าหากให้พวกเขาทำของเล่นของเด็ก น้อย พวกเขาก็จะไปจากโรงงานอาวุธ ด้วยสุดวิสัย เขาจึง นึกถึงช่างฝีมือที่มาใหม่ซึ่งคือหลินฟงที่มีฝีมือพอตัว
ดังนั้น ยามที่เขาเสนอคำร้องนี้ในใจจึงกระวนกระวาย เพียงแต่นึกถึงไม่ถึงว่าทันทีที่เขากล่าวจบ หลินซินเยียนก็ รีบตกลงตอบรับทันที โดยไม่ได้รู้สึกว่าถูกเหยียดหยาม หรือเป็นการไม่สมควร
ไฉนเลยที่เขาจะรู้ หลินซินเยียนคิดว่าการได้ประดิษฐ์ ของเล่นทำมือให้กับบุตรของตน เดิมทีเป็นเรื่องที่หลินซิน เยียนคำนวนไว้แล้ว นางยังนึกอยู่ว่าไม่อาจอยู่ข้างกาย เสี่ยววี่จิ่งได้ทุกวัน บังเอิญที่กำลังต้องการจะทำของเล็ก น้อยๆส่งไปให้เจ้าตัวเล็ก กลับคิดไม่ถึงว่าหัวหน้าโรงงาน จะเป็นฝ่ายเสนอคำร้องก่อน
ใช้ทรัพย์ของหลวงทำของเล่นให้บุตรชายของตน เรื่องดีๆแบบนี้นางจะปฏิเสธได้อย่างไร?
“ไม่เลว ไม่เลว ข้าคิดไว้อยู่เลวว่าเจ้าหนุ่มนี่ช่างรู้งาน” เจ้าของโรงงานพึงพอใจกับท่าทีของนาง อีกทั้งยังเชยชม พร้อมกับให้ลงบัญชีไว้ว่าเงินเดือนเดือนนี้เพิ่มให้นางอีก เท่าตัว!
