ชายาสุดที่รักของท่านอ๋องอำมหิต – ตอนที่ 456

ตอนที่456 ความไม่พอใจภายใต้ความสิ้นหวัง
　　ภายในห้องที่มีเชิงเทียนเก้าหัวที่จุดเต็มไปด้วยเทียนแสงไฟเริงระบำทำให้ภายในห้องสว่างราวกับตอนเช้ามีเพียงตระกลูหรงที่ร่ำรวยเช่นนี้ที่สามารถใช้เชิงเทียนเก้าหัวกับห้องรับแขกทุกห้องได้เมื่อเทียบกับชาวบ้านทั่วไปแค่เพียงเทียนเล่มเดียวก็ต้องใช้แล้วใช้อีก
　　เพื่อไม่เป็นการดึงดูดความน่าสงสัยจากผู้อื่นหลังจากที่หลินซีนเยียนกลับถึงห้องเพียงให้คนยกน้ำชามาให้จากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีกนางนั่งอย่างสงบอยู่หลังโต๊ะปล่อยให้น้ำชาที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆเย็นลงนางไม่ดื่มแม้แต่คำเดียวเพียงแต่หันไปมองทางด้านประตูด้วยความเหม่อลอย“แอ๊ดด”เสียงประตูเปิดออก
　　มีผู้คุ้มกันนำหนีหว่านที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเข้ามาภายในห้องผู้คุ้มกันสองคนหิ้วปีกทั้งซ้ายขวาของหนีหว่านส่วนขาของนางนั้นไม่มีแรงที่จะพยุงตนเองได้จึงได้ลากอยู่กับพื้น
　　“แม่นางหลินพวกข้าพาคนมาให้แล้วประมุขน้อยกล่าวว่าแม่นางผู้นี้ปากแข็งมากนักหากนางไม่ให้ความร่วมมือกับแม่นางหลินละก็สามารถเรียกพวกข้าได้พวกข้าจะอยู่ภายในลานนี้ทางฝั่งพวกข้าได้เตรียมอุปกรณ์ไว้แล้วหากนางไม่เอ่ยปากแต่โดยดีพวกข้าก็มีวิธีให้นางพูดความจริง”ผู้คุ้มกันสื่อความหมายตามที่หรงอวี๋นสั่งมา
　　หลินซีนเยียนพยักหน้ารับเบาๆแล้วโบกมือให้พวกเขาออกไป
　　รอพวกเขาออกไปปุ๊บหลินซีนเยียนลุกขึ้นไปปิดประตูห้องทันทีเพียงแค่ประตูปิดลงน้ำตาของนางก็ไหลออกมานางหันหลังกลับไปโอบกอดหนีหว่านที่ถูกทิ้งไว้ที่พื้น
　　“หนีหว่านลำบากเจ้าแล้ว”หลินซีนเยียนเอ่ยอย่างแผ่วเบาถึงแม้จะทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วแต่ว่าก็ยังคงมีน้ำหนองไหลออกมาจากบาดแผลของนางเพียงชั่วครู่ก็ทำให้เสื้อผ้าของนางเปียกชื้นและรอยแผลเป็นบนหน้าของนางก็เด่นชัดมากขึ้น
　　ถึงแม้สภาพของหนีหว่านจะทรุดโทรมมากแต่ว่าดวงตาคู่นั้นอย่างมองได้อย่างชัดเจนตอนที่โดนทำความสะอาดร่างกายเพราะความเจ็บทำให้นางได้สตินางคิดไม่ถึงว่าคนที่อยากจะพบนางที่แท้ก็คือหลินซีนเยียนคอของนางแสบร้อนเหมือนมีไฟค่อยแผดเผาพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งออกมาอย่างยากลำบาก“เจ้ามาได้อย่างไรกัน？”
　　หลินซีนเยียนได้ยินน้ำเสียงของนางที่แหบแห้งเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นไปรับน้ำชามาให้นางทันที“ดื่มน้ำชาให้ชุ่มคอเสียก่อนไม่ต้องรีบ”
　　หนีหว่านไม่ได้ดื่มน้ำมานานมากนักดังนั้นเมื่อได้ดื่มน้ำชาก็ไม่สนใจสิ่งรอบข้างรีบดื่มจนหมดแก้วสภาพที่น่าอนาถเช่นนี้ของหนีหว่านอยู่ในสายตาของหลินซีนเยียนยิ่งทำให้นางทุกข์ร้อนใจมากขึ้น
　　“เจ้า…มาที่นี่เพราะนายท่านใช่หรือไม่?”ถึงแม้น้ำเสียงของหนีหว่านแหบแห้งแต่ว่าดวงตาคู่นั้นกลับมองได้อย่างชัดเจน นางไม่ได้เอ่ยถึงความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับแม้แต่น้อยแต่ทำเหมือนบาดแผลมากมายบนร่างกายนี้ไม่ใช่ของนาง
　　หลินซีนเยียนไม่ได้ยอมรับแต่ถามกลับแทนว่า“เขา…ตายแล้วจริงหรือ?”
　　หนีหว่านขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอย่างหนักผ่านไปสักพักนางถึงตอบ：“ตายแล้ว ข้าเป็นคนฝังเองกับมือ”
　　“ที่ไหน？”สีหน้าของนางแสดงความไม่เชื่อออกมาอย่างเด่นชัด
　　“ตอนที่นายท่านตายข้าเป็นคนเก็บศพเองแต่ว่าไม่สามารถเก็บรักษาเถ้ากระดูกของท่านไว้ได้ข้าทำให้ท่านได้เพียงสุสานที่ฝังเฉพาะเสื้อผ้าเท่านั้นข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยอมรับความจริงข้อนี้แต่ว่า…ความจริงก็เป็นเช่นนี้”หนีหว่านมองนางแวบเดียวก็รู้ถึงได้พูดต่อว่า“ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ต้องสิ้นหวังโชคดีที่เจ้ายังมีสายเลือดของนายท่านขอเพียงนายน้อยยังมีชีวิตอยู่ต้องมีสักวันที่พลังจะฟื้นขึ้นมาใหม่เมื่อถึงเวลานั้นความแค้นของนายท่านก็จะได้รับการชำระ”
　　“วีจิ่ง……”หลินซีนเยียนพึมพำแต่คำนี้ไปมาภายในความทรงจำมีแต่ภาพของโม่จือเฟิงที่ค่อยอุ้มวีจิ่งไม่วางมือชายฉกรรจ์เช่นนั้นแต่กลับยินดีปรีดาที่จะเป็นพ่อนมและยังให้ความสำคัญวีจิ่งจนคนเป็นแม่อย่างนางยังรู้สึกหึงหวงเสียดายก็แต่ภาพนั้นแตกเป็นเสี่ยงๆเหลือเพียงแต่ภาพที่อาบไปด้วยเลือด
　　หลังจากนั้นสักพักหลินซีนเยียนกำชายกระโปรงของตนเองแน่นนิ้วมือเริ่มซีดเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา“ตอนนี้วีจิ่งอยู่ที่ใด？”
　　หนีหว่านส่ายหน้า“ก่อนที่นายท่านจะเข้ามาในสระน้ำแข็งแห่งนี้ก็ได้สั่งการให้คนขององครักษ์มังกรพาตัวนายน้อยไปในที่ที่ปลอดภัยแล้วนายท่านสั่งการไว้ว่าหากท่านไม่สามารถมีชีวิตรอดก็ให้องครักษ์มังกรปกป้องเสี่ยววี่จิงจนเติบโตอย่างเป็นความลับและอีกอย่าง……”
　　หนีหว่านพูดได้ครึ่งประโยคก็หันไปมองทางด้านหลินซีนเยียน“นายท่านยังฝากคำพูดไว้ให้กับเจ้าท่านว่าหากเกิดอะไรขึ้นกับท่านละก็ท่านให้ข้าต้องบอกกับเจ้าให้ได้ท่านอยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปท่านมีคำสั่งตายไว้ให้กับองครักษ์มังกรหากเจ้าตายละก็.ก็…ให้ฆ่าวีจิ่งซะ!”
　　“อะไรนะ？”หลินซีนเยียนคิดว่าตัวเองฟังผิดถึงกับปากสั่น“วีจิ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาทำไมเขาถึงได้.ถึงได้มีคำสั่งการเช่นนี้?”นี่คือการที่เขาใช้ชีวิตของวีจิ่งมาบีบบังคับให้ข้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป?
　　แต่ว่าเขาไม่รู้หรือว่าบางครั้งการมีชีวิตอยู่ก็ยิ่งต้องการความกล้าหาญและยังทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย?
　　หลินซีนเยียนพูดไม่ออกเวลาผ่านไปสักพักถึงได้สติ
　　หนีหว่านไม่ได้ขัดอารมณ์ความเศร้าโศกของนางเพียงแต่เมื่อนางร้องไห้จนเหนื่อยถึงได้ถอนหายใจยาวแล้วพูดว่า“ในเมื่อตอนนี้คำพูดก็ฝากมาถึงเจ้าแล้วแม่นางหญิงเจ้า…ช่วยข้าเรื่องหนึ่งเถิด”
　　หลินซีนเยียนหักห้ามอารมณ์ตัวเองแล้วยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาถึงได้มองภาพเบื้องหน้าชัดอีกครั้ง“เรื่องอะไร？”
　　“ฆ่าข้าซะ！”หนีหว่านพูดสามคำนี้ออกมาอย่างแผ่วเบาๆ
　　หลินซีนเยียนชะงักไปราวกับว่าลืมว่าจะต้องตอบกลับปัญหานี้อย่างไรดี
　　เห็นเพียงแต่รอยยิ้มของหนีหว่าน“ที่ข้ายังมีชีวิตก็เพื่อนำคำพูดสุดท้ายของนายท่านที่ฝากให้กับเจ้ามาบอกเจ้าเท่านั้นนายท่านพูดว่าหากการตายของเขาแพร่ออกไปเจ้าจะต้องมาที่ตระกูลหรงแน่นอนนายท่านคาดการณ์เรื่องของเจ้าได้อย่างแม่นยำเจ้าลองมองสภาพของข้าตอนนี้สิคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงได้รับความทรมานทุกค่ำคืนการมีชีวิตอยู่ก็เหมือนความสิ้นหวังชนิดหนึ่งเช่นนั้นให้ข้าตายเสียยังดีกว่า”
　　เดิมทีหลินซีนเยียนก็สิ้นหวังเป็นอย่างมากไม่มีแม้แต่การอ้อนวอนที่จะมีชีวิตอยู่แต่ว่าไม่รู้เป็นเพราะเหตุใดเมื่อได้เห็นหนีหว่านเลือกที่จะตายนางกลับรู้สึกว่าบางทีการตายอาจเป็นทางเลือกที่แสนอ่อนแอ
　　“ตายเช่นนี้เหรอเจ้าพอใจ?”ท่าทีของหลินซีนเยียนแปลกไปเล็กน้อยแม้แต่ตัวนางเองยังไม่รู้ตัวแววตาของนางที่เคยใสบริสุทธิ์แปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมองดุดัน
　　บางเวลาการเปลี่ยนแปลงของมนุษย์เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
　　คล้ายกับว่าหนีหว่านไม่เข้าใจความหมายของนาง“ถึงไม่พอใจข้าเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งยังสามารถทำอะไรได้?”
　　ใครจะรู้หลังจากที่นางถามออกไปหลินซีนเยียนกลับยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เจ้าสามารถมองดูผู้คนเหล่านี้ที่ทำร้ายจื่อเฟิงล้มตายทั้งหมดแล้วหลังจากนั้นค่อยสิ้นหวังก็ไม่สาย”