ตอนที่147 ไร้ยางอาย
หวางเซียวอี้ก็ตอบกลับมาแทบจะในเวลาไม่กี่วินาที
“ฉันไม่สนว่าเธอจะเมาจริงหรือแกล้งเมา ในเมื่อสัญญาแล้วก็ต้องทำตามที่พูด คนทั่วไปต่างก็ทำกันแบบนี้ ยิ่งเป็นดาราด้วยแล้ว?”
“คุณชายหวาง เรื่องนี้ฉันเองก็ทำไม่ถูกต้อง เอาอย่างนี้ คุณลองคิดมาดูสิว่าจะทำยังไง?”
หวาผิงรู้สึกได้ขึ้นมาหน่อย ๆ แล้วว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างยากที่จะจัดการได้ คงไม่ได้ถือโอกาสนี้ขอในสิ่งที่ตัวเองต้องการอะไรแบบนั้นหรอกนะ?
“ง่ายมาก ตามสัญญา เธอต้องไปบ้านฉัน”
เมื่อหวาผิงได้ยินก็แทบจะลมจับขึ้นมาในทันใด……….
เธอเกือบจะด่ากลับไปทางวีแชทแล้วด้วยซ้ำ แต่เธอยังพออดกลั้นได้ ถึงอย่างไรฝ่ายตรงข้ามก็เป็นคนของตระกูลหวาง แล้วก็เป็นเพื่อนของเจียงหยู่และหวาเหวินด้วย
ไม่เห็นแก่หน้าภิกษุสงฆ์ ก็ควรต้องเห็นแก่หน้าพระพุทธรูป
“คุณชายหวาง คุณอย่ามาล้อเล่นแบบนี้กับฉัน ได้ไหม? เรื่องที่ฉันสัญญานี้ฉันทำไม่ได้จริง ๆ แต่เป็นเพราะฉันเมาหนักเกินไปจริง ๆ ถึงได้พูดเรื่องเหล่านั้นออกไปโดยไม่คิด คุณเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้วและก็มีอำนาจมากมายอย่าไปรื้อฟื้นมันเลยดีไหม? เอาอย่างนี้ ฉันจะชดใช้ให้ เรื่องนี้ถือว่าเราเสมอกัน คุณคิดว่าไง?” หวาผิงพยายามอดกลั้นอย่างถึงขีดสุดมาก พูดคุณทุกคำ หวังว่าเขาจะปล่อยเธอไป
“ไม่ต้องชดใช้หรอก มาบ้านฉันดีกว่า”
“นายนี่มันยังไงกันเนี่ย? ช่วยไว้หน้ากันหน่อยไม่ได้รึไง? ฉันไม่สามารถนอนร่วมเตียงเดียวกับนายได้แน่นอน นายกำลังใช้มันมาคุกตามฉันอยู่ มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?”
“ขึ้นเตียง? ไม่ เธอน่าจะเข้าใจผิดแล้วละ ฉันบอกให้เธอมาบ้านของฉัน ไม่ได้บอกให้มาขึ้นเตียง”
เมื่อเห็นหวาผิงเข้าใจผิด หวางเซียวอี้ก็อธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบในทันที
เรื่องนี่ทำให้หวาผิงยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นไปอีก จากนั้นก็ตะโกนกลับไปในวีแชทว่า “นายอย่ามาไร้สาระได้ไหม? ทุกคนต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว นายอย่ามาอ้อมค้อมกับฉันแบบนี้นะ ไปบ้านกับนาย ไม่ขึ้นเตียง แล้วจะให้ไปนั่งแคะเมล็ดทานตะวันกินไอศครีมบ้านนายรึไงเล่า?”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความโกรธของหวาผิง หวางเซียวอี้ก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างสุขใจออกมา
เธอเป็นดาราจริง ๆ ใช่ไหม? ทำไมถึงได้พูดติดตลกแบบนี้ได้? แถมยังตรงไปตรงมาขนาดนี้อีกด้วย?
แคะเมล็ดทานตะวันกินไอศกรีม เธอก็คิดออกมาได้เนอะ
หวางเซียวอี้อดทนอธิบายว่า “ที่ฉันบอกให้เธอกลับบ้านกับฉัน หมายถึงกลับมาบ้านเก่ากับฉัน ไม่ได้มาขึ้นเตียง ฉันไม่ได้สนใจแม่เสือสาวอะไรอย่างเธอหรอก เธอวางใจได้”
“กลับบ้านเก่าทำไม?” หวาผิงยิ่งกระวนกระวายใจ
แต่เมื่อนึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้อีกครั้ง เรื่องที่เขาเพิ่งพูดเมื่อสักครู่ แม่เสือสาว? ใคร? เธอเหรอ? โอ้ย…………..
“ฉันต้องการให้แกล้งเป็นแฟนของฉัน ช่วยฉันโกหกคุณย่าที่ค่อนข้างจัดการยากคนนั้น ใช้เวลาไม่นาน รอให้ฉันจัดการเรื่องนี้สำเร็จก็พอ หลีกเลี่ยงไม่ให้เธอมาด่าฉัน แล้วเธอก็ท้าพนันฉันพอดี ดังนั้นเลยหวังให้เธอทำตามที่พูด ไปบ้านกับฉัน ฉันคิดว่ามันก็ไม่น่าจะยากอะไรสำหรับเธอหรอกนะ”
เมื่อฟังเรื่องนี้จบลง หวาผิงก็เข้าใจในที่สุด
จนกระทั่งโต้กลับไป “นายมีเงินมากมายขนาดนั้นนายไปหาผู้หญิงคนอื่นได้นิ นายมายุ่งวุ่นวายกับฉันทำไม? แล้วมาท้าพนันไร้สาระแบนนั้น ประสาท”
“ที่มาหาเธอก็เพราะเธอเป็นคนในตระกูลหวาไง คุณย่าของฉันชอบคนในตระกูลของเธอจะตาย ง่ายๆแค่นี้แหละ”
“แล้วถ้าฉันไม่ยอมละ?” หวาผิงยกหูโทรศัพท์ออกแล้วกลอกตาไปมา
“งั้นฉันก็คงทำได้เพียงแค่อัปโหลดวิดีโอไปยังซอฟต์แวร์โซเชียลของฉัน ถึงตอนนั้น……..”
ประโยคหลังหวางเซียวอี้ไม่ได้พูดออกมา แต่ผลประโยชน์และความเสียเปรียบในประโยคนั้น หวาผิงกลับรับรู้ได้อย่างชัดเจน เธอเป็นดารา ถ้าวิดีโอถูกเผยแพร่ออกไปละก็ ไม่อยากจะคิดเลยจริง ๆ
“หวางเซียวอี้ นายไม่เหมาะสมกับชื่อหวางเซียวอี้เลยสักนิด นายน่าจะชื่อว่าหวางเฮงซวย นายมาคุกคามคนอื่นแบบนี้ นายไม่กลัวโดนฟ้าผ่าตายบ้างเหรอ?” หวาผิงโกรธเดือดขึ้นมาก
“เธอจะด่าอะไรก็เชิญตามสบาย ฉันให้เวลาเธอคิดแค่ 5 นาที หลังจาก 5 นาทีนี้แล้ว ฉันจะตัดสินใจอีกทีว่าจะอัปหรือไม่อัปวิดีโอนี้”
“ไอคุณชายรองเน่า￥#@%” หวาผิงโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ดังนั้นคำที่เธอซัดด่าออกไปจึงไม่รู้ว่ามันคือคำว่าอะไรบ้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายที่ไร้ยางอายแบบนี้
แต่จุดอ่อนที่อยู่ในมือของเจ้าตัว เธอจะไปกล้าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องได้ยังไงกันเล่า?
หลังจาก 5 นาทีผ่านไป หวาผิงก็ส่งวีแชทกลับมา มีเพียงแต่ 4 คำเท่านั้น “หวางเฮงซวย ฉันตอบตกลงตามเงื่อนไขของนาย”
