ตอนที่ 207 เพื่อนที่คอยเลียแข้งเลียขา
หวาเหวินส่ายหน้า “พี่สาวสี่ ฉันบอกความจริง ฉันไม่แน่ใจ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพิ่งจะได้ฟังที่คุณพูด ฉันรู้สึกว่าฉันกับเจียงหยู่ไม่ได้เป็นแบบที่คุณพูดมา แต่ฉันรู้ ตอนนี้เขาสำหรับฉันแล้ว ความสัมพันธ์ก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า”
“เฮ้ เธอไม่ต้องสับสน เรื่องแบบนี้ต้องปล่อยไปตามโชคชะตา ค่อย ๆ ดูไปทีละก้าว”
หวาฟ้านรู้สึกว่า หลังจากแต่งงานค่อยมีความรักก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิด อย่างน้อยทั้งสองคนก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว
เจียงหยู่เอง ก็เป็นครอบครัวที่ยอดเยี่ยม คำร่ำลือถึงเขาไม่เลวเลยทีเดียว ถ้าหากน้องสาวห้าจะฝากใจให้ดูแลจริง ๆ ก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน
เดิมทีคิดว่าการมาหาหวาฟ้านที่นี่จะสามารถได้คำตอบ น่าเสียดาย คำอธิบายเกี่ยวกับการชอบคนคนหนึ่งของฟวาฟ้าน กับความรู้สึกภายในใจของเธอยังไม่เหมือนกัน
หวาเหวินนั่งสักพัก ก็กลับมหาวิทยาลัยแล้ว
ชุนเถามาส่งเธอถึงประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยก็จากไป ในตอนที่หวาเหวินสะพายกระเป๋าเดินไปถึงประตูห้องเรียน
ก็ได้ยินผู้หญิงหลายคนกำลังบีบบังคับอวู๋ผิง อีกทั้งยัง เกี่ยวกับเธอ
“อวู๋ผิง เมื่อก่อนรู้สึกว่าเธอจะเป็นเด็กเรียนเก่ง หยิ่งทระนงมาก ตอนนี้รู้แล้วว่าที่แท้เธอเป็นสุนัขที่คอยเลียแข้งเลียขา?”
“ใช่เลย เธอดูสินั่นดูท่าจะมีเงินพิเศษ เธอก็แค่เกาะติดไป เธอยังมีความภาคภูมิใจอยู่อีกหรือ? เป็นสุนัขรับใช้ของคนรวย สบายดีไหม?”
อวู๋ผิงค่อนข้างเป็นกังวล “ฉ้นไม่ใช่นะ เหวินเหวินเป็นคนดี และไม่ได้เป็นคนแบบที่พวกเธอคิด เธอจะมีเงินไม่มีเงิน ล้วนคุ้มค่าที่จะเป็นเพื่อนกัน”
“อย่าได้ไปถึงตรงนั้น เธอพูดตอนนี้ล้วนสายไปแล้ว ฉันไม่เชื่อ ผู้หญิงคนนั้นถ้าหากไม่มีเงิน เธอจะประจบประแจงเธอไหม? แต่มันก็ถูกแล้ว เธอยากจนขนาดนี้ การประจบประแจงคนรวยก็เป็นทางหนึ่ง แต่ว่าเธอเป็นแค่เมียน้อยคนหนึ่ง เงินที่มีล้วนได้มาอย่างไม่ถูกต้อง เธอไม่กลัวว่าจะแปดเปื้อนกลิ่นเหม็นคาวไปกับเธอหรือ?”
“พวกเธออย่าพูดแบบนี้ เหวินเหวินไม่ได้เป็นเมียน้อย พวกเธอไม่รู้ความจริงก็ปล่อยข่าวลือ” อวู๋ผิงคนเดียวไม่สามารถจัดการได้ แต่ก็ยังอธิบายเกี่ยวกับหวาเหวินอย่างจริงใจ
หลังจากฟังได้สักพัก หวาเหวินหมดความอดทน จึงเปิดประตูเดินเข้าไปตรง ๆ
ในตอนที่เธอเดินเข้ามา ผู้หญิงหลายคนที่ล้อมรอบอวู๋ผิงเองก็ล้วนทำตัวใสซื่อ
รีบปิดปากทันที แล้วกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง เพราะว่าพวกเธอรู้ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่พวกเธอก่อกวนไม่ได้
หลังจากที่สามารถตีหยวนซ่าวอย่างรุนแรง ยังสามารถอยู่รอดปลอดภัยได้ นั่นหมายถึงครอบครัวมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่งมาก
ผู้หญิงเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะอิจฉาตาร้อน อิจฉาริษยา แต่ก็ไม่ใช่คนโง่
หลังจากที่หวาเหวินเข้ามา เดินตรงไปที่ที่นั่งของตัวเอง ในตอนที่เดินผ่านร่างของอวู๋ผิง เธอก็หยุดเท้าลง
หลังจากนั้นก็พูดสิ่งที่คิดออกมา “ช่วงนี้ได้เรียนรู้คำศัพท์ใหม่มาหนึ่งคำ คำว่าสารสกัดจากมะนาว(อิจฉา) ฉันรู้สึกว่ามันมีความหมายดีมาก และอยากจะแบ่งให้คุณรู้สักอย่าง คนที่ไม่เคยทานองุ่นกล่าวว่าองุ่นเหล่านั้นเปรี้ยวกลัวว่าจะเป็นสารที่สกัดจากมะนาว จึงคาดเดาไปว่าผลลัพธ์นั้นจะเปรี้ยวจนตัวเองตาย เธอต้องออกห่างจะคนเหล่านี้ให้ไกลหน่อย ตัวเองจะได้ไม่ต้องกระโดดลงไปในน้ำมะนาว”
อวู๋ผิงฟังจบก็ยิ้มต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอรู้ว่าหวาเหวินหมายความว่าอะไร นี่คือการเสียดสี
ผู้หญิงเหล่านั้นได้ฟังก็โกรธเช่นกัน แต่ก็ไม่กล้าตอบโต้ เพราะว่าหวาดกลัว
พวกเธอทำได้เพียงฟังหวาเหวินอย่างจำยอม ในใจของอวู๋ผิงนั้นอิจฉานิสัยแบบนี้ของเหวินเหวินมาก อยากจะตอบโต้ใครก็ตอบโต้ได้ ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับสภาพอารมณ์
เธอได้แค่คิด ถ้าหากว่าคนสามารถใช้ชีวิตอย่างที่เหวินเหวินแสดงออกอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นในโลกมนุษย์นี้ก็คงไม่มีใครเจอกับความโชคร้ายแล้ว
หวาเหวินเพิ่งจะนั่งลงบนที่นั่งของตัวเอง หญิงสาวที่บ้านมีเบื้องหลังค่อนข้างดีก็อดไม่ได้ที่จะตอบโต้กลับ “แค่คนประเภทที่พึ่งพาผู้ชาย จะลากอะไรได้? ทั้งห้องไม่ได้มีเธอคนเดียวที่มีเงิน ฉันเห็นเธอก็ไม่ได้มีของมียี่ห้ออะไร ยังไม่เท่าเสื้อผ้าของฉันชุดหนึ่งเลย คงไม่ใช่ว่าแหล่งทุนของเธอไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินซื้อให้เธอหรอกใช่ไหม? ไม่ควรนะ ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่ว่าเธอขาดทุนครั้งใหญ่แล้วหรือ?”
หวาเหวินหวดตามองผู้หญิงคนนั้นรอบหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสื้อคลุมที่หรูหราของGucciตัวนั้นที่เด่นสะดุดตา เธอตอบโต้หวาเหวินในขณะเดียวกันก็โอ้อวดตัวเองไปด้วย
