ตอนที่ 235 ซักถามเรื่องส่วนตัว
แซ่จื๋อจ้วนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจไม่พูด “จริงๆฉันก็ได้ยินเรื่องบางอย่างที่เกี่ยวกับเขามา เพียงแต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะเป็นเรื่องจริง ดังนั้นฉันจึงไม่อยากบอกคุณ ฉันรู้สึกว่าหากคุณอยากทำให้ชัดเจน ไปถามเจียงหยู่เองคงดีกว่า ด้วยนิสัยของเขา ความจริงเป็นอย่างไร เพียงคุณถาม เขาต้องไม่โกหกอย่างแน่นอน”
“ก็ได้”
หวาเหวินเห็นแซ่จื๋อจ้วนไม่อยากพูด ก็เลยไม่ได้ถามอะไรมาก อันที่จริงเธอก็ไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็น
แซ่จื๋อจ้วนเลี้ยงข้าวหวาเหวินครั้งนี้ จริงๆก็เพื่อขอบคุณมากๆ ถ้าเป็นเขาแต่ก่อน เป็นไปได้ว่าอยากจะเหมาทั้งโรงแรมห้าดาวเป็นอย่างยิ่ง เพื่อให้ความเพลิดเพลินแก่หวาเหวิน
แต่วันนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน หลังจากที่เข้าใจนิสัยที่สมถะถ่อมตัวของหวาเหวินแล้ว แซ่จื๋อจ้วนก็เลยทำตามความชอบของเธอ ดังนั้นจึงเหมาร้านโจ๊กหม้อไฟเอาไว้
แต่กลับเข้ากันกับความต้องการของหวาเหวินมากทีเดียว แต่ไหนแต่ไรเธอก็ไม่ชอบการจัดงานที่หรูหราฟุ่มเฟือยอยู่แล้ว แซ่จื๋อจ้วนกินเสร็จก็ไม่ได้อยู่นาน หลังจากส่งหวาเหวินเดินกลับไปก็ขึ้นรถเลย
ตอนบ่ายหวาเหวินยังคงนั่งแช่อยู่ในห้องสมุด เวลาเย็นที่กลับถึงบ้าน ก็ไม่พบเจียงหยู่
“คุณผู้หญิง กินผลไม้ไหมคะ?”
“ไม่กิน”
“ชาดอกไม้ไหมคะ?” หยินซิ่งถามอีก
“ไม่เป็นไร”
“คุณผู้หญิง มีเรื่องกังวลใช่ไหมคะ?”
“ฉันดูเหมือนคนที่มีเรื่องกังวลใจหรือ?” หวาเหวินตกตะลึง ถามหยินซิ่งกลับ
“ใช่ค่ะ วันนี้หลังจากคุณเลิกเรียนกลับมา ก็มีนิดหน่อย……จะพูดอย่างไรดีล่ะคะ ไม่ค่อยเหมือนเวลาปกติน่ะค่ะ”
“เจียงหยู่ไม่ได้กลับมาเลย ใช่ไหม?”
“ค่ะ อาเขยไม่ได้กลับมาเลย”
หวาเหวินดูมือถือ เกือบจะสามทุ่มแล้ว เธอคิดว่าจะรออีกพักหนึ่ง ถ้าเขายังไม่กลับมาก็จะขึ้นไปนอนแล้ว
จริงๆน้อยครั้งมากที่เจียงหยู่จะกลับดึกอย่างนี้ ส่วนใหญ่เลิกงานแล้วก็จะขับรถกลับเฟิงหวาหลี่ทันที
บางครั้งที่มีการสังสรรค์ ก็จะส่งวีแชทมาบอกหวาเหวิน ถึงแม้เธอจะไม่สนใจก็ตาม
ในความเป็นจริง วันนี้เจียงหยู่ไปพบหมอแล้ว พบจิตแพทย์ แต่ไม่ใช่สภาพจิตใจที่มีปัญหา อยากจะถามเรื่องในสมองที่บางครั้งการตัดสินใจขาดหายไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ที่ปวดหัวเป็นช่วงๆเกิดอะไรขึ้น?
จิตแพทย์แนะนำให้สะกดจิต แต่เจียงหยู่ทดลองไปหลายครั้งแล้ว ล้วนแต่เข้าไม่ถึงสภาวะนั้น สุดท้ายทำได้เพียงยอมแพ้ไปก่อน
ต่อมาจิตแพทย์บอกว่า “ประธานเจียง ฉันแนะนำให้คุณมาอีกครั้งตอนที่คุณปวดหัวมากๆ บางทีตอนที่คุณกำลังมีอาการการสะกดจิตอาจจะได้ผลที่ดีกว่า”
หลังจากที่เจียงหยู่ออกมาจากโรงพยาบาล ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว อยากจะส่งข้อความไปบอกหวาเหวินก็ลืมหมดแล้ว จึงรีบขับรถกลับบ้านทันที
ความเป็นจริงตัวเขาเองก็รู้สึกว่ามีบางเวลาที่แปลกๆ เริ่มตั้งแต่หลังจากหนึ่งปีนั้นที่โดนรถชนแล้วสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป ก็ปวดหัวจนเหมือนหัวจะระเบิดอยู่บ่อยๆ หลังจากนั้นยังปรากฏหน้าของเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้จักอีกด้วย บางเวลาก็เป็นเสียง เหมือนกับกำลังฝัน เธอตะโกนชื่อของเขาอยู่ตลอด เจียงหยู่……เจียงหยู่……
ความรู้สึกที่แปลกมากๆนี้ ก่อกวนเจียงหยู่มาเป็นเวลานาน โดยเฉพาะช่วงนี้มีอาการบ่อยมากขึ้น บางเวลากำลังประชุมอยู่ ก็เริ่มปวดหัว เขาจึงอยากจะรู้ว่าเป็นอะไรกันแน่?
แต่น่าเสียดาย ที่ไม่พบสาเหตุ
ตอนที่เจียงหยู่ถึงบ้าน ก็เป็นเวลา 21:40น. หวาเหวินกลับห้องของตนเองแล้ว
เจียงหยู่เดินขึ้นไปเบาๆ ตอนที่ผ่านหน้าห้องของหวาเหวิน ก็ชะงักลงครู่หนึ่ง ลังเลว่าจะเข้าไปดูเธอดีไหม ในตอนนี้ ประตูก็เปิดออกมาอย่างรู้กัน
“คุณกลับมาแล้ว?” หวาเหวินถาม
เธอสวมชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาว ผมยาวๆคลุมไหล่ ให้ความรู้สึกความสบายตาสบายใจอยู่ตลอด
“อืม เมื่อครู่ยังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปหาคุณ แต่ก็กลัวจะรบกวน”
“เข้ามาเถอะ ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณอยู่พอดี”
สีหน้าของหวาเหวินไม่แสดงความรู้สึก เปิดประตูห้องให้กว้างขึ้น
เจียงหยู่ก็ตามเข้าไป ถือโอกาสยันประตูไว้
ตอนที่เจียงหยู่เข้ามา กวาดสายตาไปรอบๆ เสี่ยวเฮยไม่อยู่ หวาเหวินเหมือนกับว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ในห้องยังตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมๆของครีมอาบน้ำ
“นั่งสิ” หวาเหวินหันไป ชี้ที่โซฟา
“จริงจังขนาดนี้? เรื่องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไปใช่ไหม?” เจียงหยู่พูดทีเล่นทีจริง จากนั้นก็นั่งลงไปบนโซฟา
