อนที่ 292 การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน
แต่ว่า เขาไม่ใช่แซ่จื๋อจ้วนคนก่อนแล้ว ตอนนี้เขาเป็นแซ่จื๋อจ้วนที่กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่
“ลำบากครูดงแล้ว พวกเราไปก่อนนะครับ”
ตั้งแต่แรกเริ่มแซ่จื๋อจ้วนก็ไม่ได้ตอบรับ พาแซ่หนิงเดินออกไปทันที
ดงหยิงหยิงค่อนข้างผิดหวัง……แต่แรกคิดว่าคงจะได้คุยกันสักกี่คำ
คิดแล้วคิดอีก เธอไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจอย่างเด็ดขาด จึงส่งวีแชทไปหา
“ตุณชายแซ่ ได้ยินหนิงหนิงบอกว่าคุณย่าไม่สบาย ตอนนี้ที่บ้านยุ่งวุ่นวายกันมาก ถ้าพวกคุณไม่มีเวลา ฉันช่วยพวกคุณดูแลหนิงหนิงสักกี่วันได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับครูดง”
แซ่จื๋อจ้วนปฏิเสธทันที ไม่ใช่ไม่ไว้วางใจ แค่รู้สึกตั้งแต่แรกแล้วว่าคงไม่สนิทสนมกับครูผู้หญิงคนนี้ถึงขั้นส่งแซ่หนิงไปให้เธอดูแลได้
แต่ถ้าหวาเหวินเป็นคนพูดอย่างนี้ แซ่จื๋อจ้วนคงจะทำโดยไม่รีรอ ตอบตกลงอย่างทันที
แต่ปัญหาคือ หวาเหวินก็ไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นขนาดนั้น
“อาสอง อาไม่ชอบครูดงใช่ไหม?”
“ไม่ชอบ”
“เป็นเพราะอาชอบคุณน้าสวยๆที่ไม่เข้าท่าคนนั้นหรือคะ?”
“ใช่” แซ่จื๋อจ้วนจับพวงมาลัยอยู่ ยิ้มๆ
“ไม่ลึกซึ้งเลยจริงๆ……อาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ยังชอบมองแต่รูปลักษณ์ภายนอก……ได้ยินคนอื่นบอกว่ารูปลักษณ์ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดของผู้หญิง แต่เป็นจิตใจ……แม่หนูก็ไม่ได้สวยมาก แต่พ่อหนูยังรักแม่ไม่ใช่หรือคะ? แล้วอาก็ไม่ต้องหาแจกันดอกไม้มานะคะ ปู่กับย่าหนูก็ไม่ชอบ”
“แจกันดอกไม้? ไม่ใช่นะ คุณน้าสวยๆคนนั้นไม่ใช่แจกันดอกไม้ เธอเป็นเครื่องลายครามต่างหาก”
“แล้วไม่เหมือนกันหรือคะ?” แซ่หนิงมองค้อน
“หลานจะรู้อะไร เราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว……อย่างไรก็ตาม ต่อไปไม่ต้องจับคู่อากับครูคนนี้ของหลานแล้วนะ ไม่เหมาะสมจริงๆ”
“ก็ได้ค่ะๆ ต่อไปเรื่องของอาหนูจะไม่ยุ่งแล้ว หึ”
หนูน้อยโดนพูดอย่างนี้ใส่ ก็ไม่พอใจเสียแล้ว
หลังจากแซ่จื๋อจ้วนพาแซ่หนิงไปกินขนมเสร็จแล้ว ก็ไปโรงพยาบาลทันที
แซ่หนิงจึงอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าที่โรงพยาบาล
ตอนบ่ายแซ่จื๋อจ้วนก็กลับไปประชุมที่บริษัทอีก ก่อนจะเลิกงาน ผู้ช่วยมาบอกอย่างกะทันหันว่า ฉินชุงเจี้ยนมาแล้ว
ในใจของแซ่จื๋อจ้วนค่อนข้างตื่นเต้น รีบให้ผู้ช่วยพาเขาเข้ามา
เวลานี้ได้พบกับฉินชุงเจี้ยน ต้องเกี่ยวข้องกับข่าวคราวของหยาวหยาวแน่นอน
อย่างที่คิดเอาไว้ หลังจากที่ฉินชุงเจี้ยนเข้ามา แซ่จื๋อจ้วนอดทนรอไม่ไหวแล้ว “ชุงเจี้ยน เป็นอย่างไรบ้าง เจอหยาวหยาวไหม?”
“อืม เจอแล้ว”
“แล้วเธอล่ะ?”
“เธออยู่ในมือของคนของพวกฉันแล้ว เย็นวันนี้จะขึ้นเครื่องบิน พรุ่งนี้คงกลับถึงบ้าน”
“ขอบคุณพระเจ้า”
ได้ยินว่าพรุ่งนี้แซ่หลิงก็จะกลับมาแล้ว แซ่จื๋อจ้วนจึงรู้สึกผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด
“แต่อย่าดีใจเร็วเกินไป” ฉินชุงเจี้ยนยังมีประโยคต่อมา
แซ่จื๋อจ้วนแค่ได้ฟัง ก็ค่อนข้างตื่นตระหนก
“คงไม่ใช่หยาวหยาว……ได้รับบาดเจ็บอะไรใช่ไหม?”
สิ่งที่แซ่จื๋อจ้วนกังวลที่สุดคือน้องสาวโดนทำให้ด่างพร้อย อันที่จริงเธอยังเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง จะทนต่อเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?
“ไม่ใช่ น้องสาวคุณปลอดภัยดี ไม่มีรอยแม้แต่นิดเดียว ในเรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล เพียงแค่……ที่ฉันช่วยเหลือเธอ ก็เสียหายไปไม่น้อยเลย”
ทันทีทันใด ฉินชุงเจี้ยนก็หยิบยูเอสบีแฟลชไดรฟ์ออกมา วางไว้บนโต๊ะ
“นี่เป็นเสียงบันทึกการสนทนา และข้อมูลบางอย่าง คุณดูสิ คนพวกนั้นเป็นคนท้องถิ่นในเนปาล เสนอเงื่อนไขกับฉัน”
หลังจากแซ่จื๋อจ้วนเข้าใจต้นสายปลายเหตุของเรื่องราวแล้ว ก็ไม่ชักช้า ถามฉินชุงเจี้ยนอย่างตรงไปตรงมา “คุณสามารถช่วยหยาวหยาวของพวกเรากลับมา เงินก็ไม่ใช่ปัญหา คุณบอกจำนวนที่ต้องการมาเถอะ ฉันจะให้คนดำเนินการให้คุณ”
ฉินชุงเจี้ยนหัวเราะเล็กน้อย “ปัญหาตอนนี้ไม่ได้ต้องการจำนวนเงินที่ง่ายดายอย่างนั้น คนเนปาลพวกนั้นต้องการแบ่งกำไรจากคาสิโนของฉัน นั่นเป็นเงินที่หมุนเวียนอยู่อย่างต่อเนื่อง……ไม่ใช่การซื้อขายเพียงครั้งเดียว ดังนั้น……ฉันก็กำลังคิดอยู่ว่า พวกคุณตระกูลแซ่จะใช้อะไรมาแลกเปลี่ยนกับฉันได้บ้าง?”
แซ่จื๋อจ้วนตกตะลึงเล็กน้อย โดนทำให้ลำบากใจเสียแล้ว เพราะตั้งแต่แรกก็ไม่รู้เลยว่าคาสิโนของเขาในทุกๆปีได้รับเงินปันผลเท่าไหร่ จึงหมดหนทางจะคำนวณตัวเลขออกมา
