ตอนที่ 307 บทเรียนแห่งเลือด
หวาเหวินมองหน้าหวาฟ้าน “วันนี้ป๋ายห้าวโชคไม่ดี เมื่อกี้ตอนที่เขาได้รับโทรศัพท์แล้วจะออกไปข้างนอกนั้น เป็นช่วงเวลาที่รุนแรง ถ้าเกิดว่าออกไป ต้องมีเลือดตกยางออกแน่นอน ที่ฉันให้เขาหลีกเลี่ยงเวลานั้น ก็เพื่อรักษาความปลอดภัย”
“ลึกลับขนาดนั้นเลยเหรอ? ”หวาฟ้านไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกธาตุทั้งห้าปากั้วอะไรแบบนั้นหรอก เพราะฉะนั้นก็เลยเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“คุณหญิงที่สี่ คุณอย่าไม่เชื่อเลยนะคะ คุณผู้หญิงของพวกเรามองได้แม่นยำมาก และก็เป็นเพราะว่าเป็นพวกคุณ เธอก็เลยออกปากเตือน ไม่ยังงั้นเธอก็ไม่สนใจหรอกค่ะ”
หวาฟ้านมองหน้าหวาเหวินอย่างซาบซึ้งเล็กน้อย ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงรึเปล่า แต่ก็ทำให้รับรู้ถึงจิตใจที่หวังดีของหวาเหวิน
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ป๋ายห้าวก็รีบกลับมา
“สามี จัดการธุระเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ? ” หวาฟ้านลุกขึ้นไปรับเขา แล้วก็มองร่างกายของป๋ายห้าวเป็นพิเศษว่ามีตรงไหนได้รับบาดเจ็บไหม?
“อืม ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ก็แค่มีคนบ้าข้างถนนอยู่คนหนึ่ง ตอนที่เพื่อนร่วมงานฉันคนหนึ่งยืนอยู่ตรงข้ามเขา ก็ถูกแทงด้วยมีดปอกกผลไม้จากคนบ้าคนนั้นอย่างไม่ทันได้ระวัง ซวยมากจริงๆ โชคดีที่ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต จากการธุระเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้พวกเธอ หิวกันหมดแล้วใช่ไหม? ”
ป๋ายห้าวพูดจบ ก็รีบเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหารต่อ
หวาฟ้านหันไปมองหน้าหวาเหวินด้วยสีหน้าแปลกใจ มันเป็นการพิสูจน์คำพูดของเธอก่อนหน้านี้
“เหวินเหวิน คนๆนั้นโดนแทนสามีของฉัน……”
หวาฟ้านยังไม่ทันพูดจบ แต่ก็เข้าใจความหมายดีอยู่แล้ว
เพื่อนร่วมงานของป๋ายห้าวได้รับบาดเจ็บ เลือดออก สิ่งที่หวาฟ้านอยากจะถาม ก็คือคนๆนั้นเข้ามาขวางหายนะการนองเลือดของป๋ายห้าวใช่ไหม
หวาเหวินพยักหน้า
เธอเตือนป๋ายห้าว ให้เขาออกไปช้ากว่าเดิม15นาที ก็เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงเวลาที่รุนแรงนั้น มั่นใจว่าจะปลอดภัยหายห่วง
แต่ว่าตำรวจคนนั้นเพราะว่าไปถึงเร็วกว่าหลายนาที แล้วก็ได้เผชิญหน้ากับคนบ้า ก็เลยโดนแทง แต่ว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ นี่มันเป็นตัวเลขที่ถูกกำหนดไว้แล้วในความมืด
ก่อนหน้านี้หวาฟ้านไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ รู้สึกว่ามันลึกลับเกินไป
แต่ว่าตอนนี้พอมาดูแล้ว มันก็แปลกประหลาดมากจริงๆ ……
มีหลายสิ่งหลายอย่างบนโลกใบนี้ที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถอธิบายได้ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ
“เหวินเหวิน ฉันขอบคุณเธอแทนห้าวจื่อด้วยนะ”
หวาฟ้านรู้สึกซาบซึ้งมากกว่าเดิม จับมือของหวาเหวินไว้
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็เป็นคนในครอบครัว”
“ถ้ายังงั้นต่อไปห้าวจื่อก็คงจะไม่มีเรื่องอะไรแล้วใช่ไหม? ”หลังจากที่รู้ว่าหวาเหวินรู้เรื่องปรัชญาเหล่านี้ หวาฟ้านก็โลภและอยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องในอนาคต
“ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ป๋ายห้าวเป็นคนที่ดวงดี ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เกิดมาร่ำรวย แต่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุขจนถึง100ปี เรื่องนี้พี่ไม่ต้องเป็นห่วงเลย”
พอได้ยินหวาเหวินพูดแบบนี้ หวาฟ้านถึงได้โล่งใจ
หลังจากนั้นก็ถามอีกครั้ง “แล้วฉันล่ะ? ฉันยังมีเวลาเหลืออีกเท่าไหร่? ”
“พี่สี่ ฉันไม่ทำนายดวงชะตาให้คนในครอบครัวหรอก เหตุผลนั้นฉันไม่สะดวกบอก แต่ว่ามันทำไม่ได้จริงๆ ”
ความจริงแล้วหวาเหวินอยากจะทำนายให้หวาฟ้านหลายครั้งมาก แต่ว่าสุดท้ายก็อดทนไว้
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ยังไงต่อให้เธอไม่บอก ฉันก็รู้ว่าฉันจะอยู่ได้ถึงอายุ100ปี ฮ่าๆ ”หวาฟ้านเองก็ไม่ได้ถือสาอะไร แถมความคิดก็ดีอีก
ตอนเที่ยง หวาเหวินกับชุนเถาก็อยู่กินข้าวที่บ้านใหม่ของหวาฟ้าน
ป๋ายห้าวทำกับข้าว6อย่างแล้วก็ซุป1อย่าง เขารู้ว่าหวาเหวินไม่กินเนื้อสัตว์ ก็เน้นทำเมนูผัก เต็มไปด้วยความจริงใจ
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ก็มีกระถางดอกไม้หล่นลงมาจากฟ้าโดยที่ไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า
หวาเหวินรู้สึกได้ถึงอันตรายที่เข้ามา ก็ขยับไปหลายก้าว แต่ว่าก็ยังโดนที่แขนอยู่ดี
ตอนนั้นมีบาดแผลเกิดขึ้นที่ข้อมือของเธอ แล้วเลือดสดๆ ก็ไหลออกมา……
ชุนเถามึนงง รีบไปส่งหวาเหวินที่โรงพยาบาล แล้วก็โทรหาเจียงหยู่
ในห้องฉุกเฉิน
ชุนเถาตาแดง “คุณผู้หญิง ที่จริงคุณไม่ควรเตือนสามีของคุณผู้หญิงที่สี่เลย ยังไงมันก็ไม่ใช่เหตุการณ์ที่ถึงชีวิต เขาไม่ตายหรอก ตอนนี้เขาก็สบายดี เขาได้หลีกเลี่ยงมันแล้ว แต่ว่าคุณกลับเปิดเผยความลับของฟ้า ก็เลยโดนกระแทกจนได้รับบาดเจ็บ นี่มันไม่คุ้มกันเลยนะคะ”
“มันไม่เจ็บหรอก แผลแค่นิดเดียวเอง”หวาเหวินไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับการบาดเจ็บของตัวเอง เพราะว่าความลับจากฟ้าไม่สามารถเปิดเผยได้ แต่ว่าเธอออกปากเตือนป๋ายห้าว ก็คิดไว้เองแล้วว่าตัวเองจะถูกกัดกลับ เรื่องพวกนี้เธอพูดกับหวาฟ้านไม่ได้หรอก และก็ไม่ได้ต้องการคำชื่นชมจากสามีภรรยาหวาฟ้านด้วย
ตอนที่เจียงหยู่มาถึงนั้น หวาเหวินก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ห้องฉุกเฉิน ข้อมือถูกพันไว้เรียบร้อยแล้ว
“ไปทำอะไรมา? ” เจียงหยู่ยกมือของหวาเหวินขึ้นมา ตั้งใจดูแล้วดูอีก อยากจะตำหนิเธอ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
