ตอนที่ 316 ความเห็นใจ
“ไม่ได้พูดอะไร ฉันก็เลยถามว่าเธอเกลียดพี่มากเลยใช่ไหม? ”
“แล้วเธอว่าไง? ”
“เธอบอกว่ายังดีอยู่ ดูแล้วน่าจะเกลียดนิดหน่อยล่ะมั้ง”
“ไร้สาระ……ไม่มีทางหรอก เธอแอดวีแชทฉันแล้วด้วย” แซ่จื๋อจ้วนดีดหัวน้องสาวตัวเองหนึ่งที แสดงให้เห็นว่าไม่เชื่อ
“ฉันว่านะพี่สอง พวกเราควรรู้ตัวเองสักหน่อยไหม? พี่หวาเหวินหน้าตาดีก็จริง แต่ว่าเธอไม่ใช่อาหารของพี่นะ……เธอเหมาะสมที่จะอยู่กับพี่เจียงหยู่มากกว่า พวกเราอย่าไปเป็นมือที่3ที่ทำลายครอบครัวคนอื่นเลยดีไหม เชื่อฟังหน่อยนะ……”
“เธอจะไปเข้าใจอะไร เจียงหยู่ไม่ใช่สามีของเธอแน่นอน” แซ่จื๋อจ้วนขมวดคิ้ว คำพูดของเขาแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง
“เรื่องอะไรกัน? พี่รู้อะไร? ”
“ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่า……เจียงหยู่ไม่ได้ดีเหมือนที่พวกเธอคิดหรอก……เรื่องบางเรื่อง……ช่างเถอะ วันหลังค่อยพูดแล้วกัน”
แซ่จื๋อจ้วนเคยสืบเกี่ยวกับเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเจียงหยู่ เพราะฉะนั้นก็เลยรู้เบื้องหลังนิดหน่อย
หลายครั้งที่เขาอยากจะเล่าให้หวาเหวินฟัง แต่เห็นว่าความสัมพันธ์ของหวาเหวินกับเจียงหยู่ค่อนข้างดี เขาก็เลยไม่ได้พูดอะไรออกไป
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาไม่สามารถยืนยันได้ เพราะยังไงเรื่องนั้นมันก็เกิดขึ้นนานมาแล้ว แล้วคนที่รู้เรื่องก็น้อยมากๆ
เรื่องที่ไม่มีหลักฐาน เขาก็ไม่อยากจะทำเท่าไหร่ เพราะว่าถ้าเกิดว่าหน้าแตกขึ้นมาคงจะเจ็บมาก แต่เขาก็ยังคงรู้สึกข้องใจกับเจียงหยู่มาตลอด ยังไงก็รู้สึกว่าถ้าเกิดว่าเรื่องนั้นเป็นจริงล่ะก็ ตระกูลเจียงสามารถปกปิดหลักฐานการตายของผู้หญิงคนนั้นได้ แล้วจะสามารถทำกับหวาเหวินแบบนั้นได้เหมือนกันไหม……
แน่นอน นี่เป็นแค่การคาดเดาเพียงด้านเดียวของแซ่จื๋อจ้วน เขายังไม่เคยพูดกับใครเลย
ตอนเย็น คนในตระกูลแซ่กินข้าวด้วยกัน หลังจากที่แซ่หลิงกลับมา คู่สามีภรรยาตระกูลแซ่ดูมีความสุขมากอย่างเห็นได้ชัด
คุณปู่ตระกูลแซ่ยิ่งอารมณ์ดี ทุกมื้อต้องดื่มเหล้า
หลังจากกินข้าวเสร็จ แซ่หนิงก็รู้สึกง่วง แม่ก็เลยพาขึ้นไปพักผ่อนด้านบน ส่วนแซ่จื๋อจ้วนก็หยิบเสื้อคลุมออกไปและขับรถกลับคฤหาสน์ของตัวเอง
แต่ไม่คิดเลยว่า เขาจะได้เจอเหลียงเซียวเซียวที่ไม่ได้เจอนานแล้วตรงประตู
ที่จริงแล้วช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุดในชีวิตของเหลียงเซียวเซียว น่าจะเป็นตอนที่ได้คบกับแซ่จื๋อจ้วน เดินไปไหนก็มีแต่คนเรียกว่าพี่สะใภ้
มีแต่คนนับหน้าถือตา ไปที่ไหนก็มีแต่คนมอบของขวัญให้แล้วก็เลี้ยงข้าว อยู่ในจุดที่สุดยอดที่สุดของชีวิต
แต่ว่าบางที โชคดีมาถึงเร็วและจากไปเร็วเหมือนกัน หลังจากเลิกกัน แหล่งทรัพยากรเหลียงเซียวเซียวก็ไม่ดีเหมือนเดิมแล้ว
ที่จริงแล้วถ้าเกิดว่าเธอใช้ชีวิตดีๆ เงิน บ้าน รถ เครื่องประดับที่แซ่จื๋อจ้วนมอบให้เธอ เธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีกแล้ว สามารถแต่งงานและมีลูกได้อย่างมั่นคง
แต่ว่าน่าเสียดาย ที่เธอไม่รู้จักหยุด
หลังจากที่เลิกกับแซ่จื๋อจ้วน เธอก็ไปหาพวกลูกเศรษฐีอีกมากมาย แต่ก็โดนพวกเขาคั่วเล่นๆ เท่านั้น และก็ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรขึ้นมา
และหลังจากนั้น ก็ได้ยินมาว่าเธอไปอยู่กับพี่ใหญ่ที่มีภูมิหลังที่ไม่ชัดเจน ที่เรียกกันโดยทั่วไปว่าเป็นมาเฟีย
คนๆ นั้นอายุ40กว่าปี มีแผลเป็นบนใบหน้า เป็นนักเลง เคยติดคุก ตอนนี้ดูแลธนาคารใต้ดินอยู่สักแห่งหนึ่ง หลังจากที่เหลียงเซียวเซียวได้พ่วงติดกับเขาก็มีหน้ามีตาอยู่หลายวัน
แต่ว่าหลังจากนั้น……
“เธอมาที่นี่ได้ยังไง? ”
“จื๋อจ้วน ช่วยฉันด้วย……”เดือนพฤศจิกายนที่ภาคเหนือ ตอนกลางคืนอุณหภูมิประมาณ-17-18องศา แต่ว่าเหลียงเซียวเซียวสวมแค่เสื้อหนังสีดำ แล้วก็กระโปรงสั้น
ใบหน้าดูไม่ดีขั้นสุด แม้แต่การแต่งหน้าหนักๆ ก็ไม่สามารถซ่อนริ้วรอยรอบดวงตาของเธอได้ หลังจากแซ่จื๋อจ้วนมองชัดเจนแล้ว ก็แอบประหลาดใจ นี่มันผ่านไปนานแค่ไหนกัน
รู้สึกว่ามันก็แค่2เดือนกว่าเท่านั้น แต่สามารถทำให้เธอกลายเป็นสภาพนี้ได้……
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ” หลังจากแซ่จื๋อจ้วนจอดรถเสร็จก็ค่อยๆ ขมวดคิ้ว มองไปที่เหลียงเซียวเซียวที่ดูจนตรอก
“จื๋อจ้วน ฉันเข้าไปพูดข้างในได้ไหม ฉันรู้สึกหนาว……”ท่าทางเธอดูน่าสงสารมาก ถ้าเกิดว่าเป็นแซ่จื๋อจ้วนเมื่อก่อนนั้น ถ้าเลิกกันแล้วก็ไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันแล้ว ต่อให้หนาวตายก็ไม่มีวันให้ผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ ความคิดของแซ่จื๋อจ้วนก็เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน หรือว่าหลังจากชอบหวาเหวินแล้ว เขาก็มีจิตใจเมตตามากยิ่งขึ้น
“เข้ามาสิ”เขาเดินไปปลดล็อกด้วยดวงตา เปิดประตู ให้เหลียงเซียวเซียวเข้าไปในคฤหาสน์
