ตอนที่ 48: ฉันจะเชื่อคุณหนึ่งครั้ง
ลู่ชิงอวี่หัวเราะ สายตาจ่ออยู่ที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ในอ้อมกอดเผยลี่เชิน เอ่ยปากช้า ๆ “ถ้าจะเล่น ก็เล่นอะไรที่น่าสนใจหน่อย ตอนนี้เราต่างรู้ว่าเราต้องการอะไร ทำไมไม่พูดให้ชัดเจนหน่อยหละครับ”
“ผมไม่มีเวลามาเล่นกับเผยซื่อแบบนี้เรื่อย ๆ นะครับ งั้นนี้มาตกลงกันดีกว่า ถ้าผมแพ้ที่ดินนั้นผมยอม แต่ถ้าคุณแพ้ คุณต้องยอม……”
ลู่ชิงอวี่ลากเสียงยาว ยีตาจ้องไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ “ถ้าคุณแพ้ นอกจากที่ดินนั้น คุณยังต้องยอมให้คุณไป๋อยู่กับผมหนึ่งคืน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่คาดไม่ฝันว่าคนตรงหน้าต่ำตมขนาดนี้ ความต้องการที่ต่ำทรามเช่นนี้สามารถออกจากปากได้อย่างตรงไปตรงมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็รู้สึกถึงน้ำหนักบนบ่า เธอเงยหน้าแล้วสบตาของเผยลี่เชิน
สายตาของผู้ชายเต็มไปด้วยการปลอบประโลม ไป๋เสว่เอ๋อร์มองเขาแล้วรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก
เธอไม่รู้ว่าฝีมือในการเล่นไพ่ของเผยลี่เชินเป็นยังไง และก็ไม่รู้ว่าเขาจะตอบไปว่าอะไร แต่ตอนนี้เธอกำลังพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอก็รู้สึกถึงความสงบอย่างพิลึก
“คุณชายลู่ คุณรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นผู้หญิงของผม”
คำพูดของผู้ชายที่ดังขึ้น แม้นจะดูน้ำเสียงราบเรียบ แต่เมื่อเข้าไปหูไป๋เสว่เอ๋อร์แล้วกลับทำให้หัวใจเธอว้าวุ่นเหมือนถูกอะไรกระแทกเข้า
ลู่ชิวอวี่หัวเราะ “ผมรู้สิครับ มันเลยทำให้การพนันครั้งนี้ยิ่งดูน่าสนใจเข้าไปใหญ่ ไม่ใช่หรอครับ”
เผยลี่เชินเงียบไปชั่วขณะ ครุ่นคิดสักพักแล้วมองผู้หญิงข้าง ๆ อย่างไม่ตั้งใจมากนัก สุดท้ายพูดด้วยเสียงเข้ม “ผมยอมเล่นกับคุณ”
“เยี่ยม” ลู่ชิงอวี่ดีดนิ้วดังลั่น ส่งสัญญาณให้ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ “เตรียมตัว”
ไม่นานทุกคนก็นั่งเต็มโต๊ะ ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่ข้าง ๆ เผยลี่เชิน
ราวกับว่ามองทะลุความคิดของผู้หญิง ขณะที่ดีลเลอร์กำลังสับไพ่อยู่ จู่ ๆ เผยลี่เชินโอบเอวเธอไว้แล้วโน้มตัวเธอเข้าหาตัวเอง
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าสบตากับดวงตาสีเข้มของผู้ชาย
“กลัวผมแพ้?” เผยลี่เชินยักคิ้วขึ้น แต่น้ำเสียงอ่อนโยน
ไป๋เสว่เอ๋อขยับมุมปาก ไม่ได้ตอบโต้กลับ ก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยนึกมาก่อนว่าในแวดวงธุรกิจจะมีกลยุทธ์แผนการที่ซับซ้อนเยอะขนาดนี้ เธอเพิ่งจะมาที่นี่เป็นเพื่อนเผยลี่เชินสองวันก็พบกับความซับซ้อยเบื้องหลังความสัมพันธ์ต่าง ๆ แล้วเมื่อก่อนเผยลี่เชินต้องฝ่าฟันยังไงในวงการธุรกิจเมืองไห่เฉิงตัวลำพัง
สายตาของเผยลี่เชินหยุดอยู่ที่เธอสักพักแล้วค่อย ๆ เคลื่อนออก
ไป๋เสว่เอ๋อร์เติบโตในครอบครัวอบอย่างตระกูลไป๋ แน่นอนว่าไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อน แล้วก็ไม่เคยกลายเป็นเบี้ยต่อรองบนโต๊ะพนันมาก่อนด้วย เธอไม่งอแงอดทนได้ถึงขนาดนี้ถือว่าเก่งมากแล้ว
ลู่ชิงอวี่นั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขา มองดูสองคนแล้วหัวเราะด้วยความสะใจ “เล่น Five Card Stud กันเถอะประธานเผย ชนะสองในสามเกม”
เผยลี่เชินยกมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ขึ้นข้างหนึ่ง บีบนิ้วเธอเบา ๆ ตอบกลับไปด้วยท่าทางไม่แยแส “ได้”
Five Card Stud เป็นไพ่ 5 ใบสไตล์ฮ่องกง มีดอกทั้งหมด 4 ดอก ไพ่ทั้งหมด 28 ใบ ถึงแม้วิธีเล่นจะง่ายแต่ว่าตื่นเต้นเร้าใจมาก
ดีลเลอร์จะเป็นผู้แจกไพ่ในตอนแรกของเกม คนละสองใบ เผยลี่เชินได้แล้วสองใบ เปิดไพ่ใบที่สองขึ้น ส่วนไพ่ในมือลู่ชิงอวี่ใหญ่กว่า เขาทำการเดิมพันแล้วตามด้วยคนอื่น ๆ
ผ่านไปหนึ่งรอบแล้วดีลเลอร์แจกไพ่ต่อไป
เมื่อมาถึงใบที่ 4 บรรยากาศเริ่มจะตึงเครียดขึ้น คนที่เล่นเป็นเพื่อนหนึ่งในนั้นตัดสินใจไม่ตามแล้ว จึงยอมแพ้ไป แต่ไพ่ของลู่ชิงอวี่ค่อนข้างใหญ่ เขามองไปทางเผยลี่เชิน หัวเราะอย่างสะใจ “ประธานเผยครับ ยังตามมั้ยครับ”
ถึงแม้ไป๋เสว่เอ๋อร์จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็สัมผัสถึงความผิดปกติของบรรยากาศ เธอมองไปทางเผยลี่เชินด้วยสีหน้ากังวล
แต่สีหน้าของเผยลี่เชินราบเรียบเหมือนเคย แล้วลงเดิมพันต่อไป “ตาม”
เมื่อได้ใบที่ 5 มา ลู่ชิงอวี่เปิดไพ่ทันที “Full House”
ส่วนไพ่ทั้ง 5 ใบของเผยลี่เชินคือ Three of a King บวกกับ One Pair ถือว่าลู่ชิงอวี่ชนะอย่างไม่ต้องพูดอะไรต่อ
เกมแรก ลู่ชิงอวี่ชนะอย่างสบาย ๆ เขาสั่งให้บริกรข้าง ๆ เสิร์ฟเหล้า มองเผยลี่เชินด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ เอ่ยปากถามว่า “ปกติประธานเผยไม่ค่อยได้เล่นไพ่ใช่มั้ยครับ”
ถึงแม้เผยลี่เชินจะแก้แต่ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ปรากฏบนใบหน้า เขาพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย “ก็ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไหร่นะ เพราะคงจะไม่มีเวลาว่างเยอะเหมือนคุณชายลู่หรอกครับ”
พูดจบ สายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่ยืดอกนั่งตัวตรงอยู่ข้าง ๆ ในใจกระตุกเบา ๆ
เขายักคิ้วแล้วมองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ ยื่นมือไปจับมือเธอที่วางอยู่บนตักแล้วโอบเธอเข้าในอ้อมกอด
เขาเข้าแนบข้างหูเธอ กดเสียงลงต่ำมาก “มีผมอยู่ คุณกลัวอะไร”
แน่นอนว่าไป๋เสว่เอ๋อร์กลัวสิ เพราะนี่เพิ่งจะเกมแรกเผยลี่เชินก็แพ้ซะแล้ว เกมต่อไปจะทำยังไงหละ ถ้า….
เธอไม่กล้าที่จะคิดต่อไป แต่ก็ไม่อยากหมดความศรัทธา เธอลังเลชั่วขณะ หันหน้ามองไปทางเผยลี่เชินแล้วคิดในใจว่า “เผยลี่เชิน ฉันจะเชื่อคุณครั้งหนึ่ง”
เผยลี่เชินมองสีหน้าไร้วิญาณของเธอ กลับทำให้เขายิ้ม เขาปล่อยมือเธอและไม่พูดอะไรต่อ
เกมที่สองตามมาติด ๆ อาจจะเป็นเพราะลู่ชิงอวี่ชนะในเกมแรก ทำให้เขาแลดูไม่ค่อยใส่ใจกับเกมนี้เท่าไหร่ ทำให้เผยลี่เชินชนะในเกมที่สอง
ชนะสองในสอม ซึ่งตอนนี้ต่างชนะไปแล้วคนละหนึ่งเกม บรรยากาศเริ่มจะตึงเครียดมากขึ้น เพิ่งจะเริ่มต้นเกมที่สาม พอแจกไพ่มาได้สองใบสีหน้าของลู่ชิงอวี่เริ่มจะไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่
เผยลี่เชินเปิดไพ่ “Black J”
เขาได้ไพ่ใบใหญ่ที่สุด ทุกคนต่างเดิมพันตามเขา
ต่อมาใบที่ 3 และ 4 ทำให้สีหน้าของลู่ชิงอวี่ยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ ส่วนอีกสองคนที่อยู่ในวงไพ่ไม่เดิมพันอีกต่อไป เหลือแค่เขาและเผยลี่เชิน
“จะเดิมพันอีกมั้ยครับ” เผยลี่เชินยักคิ้ว มองลู่ชิงอวี่ตรงข้าม
ลู่ชิงอวี่กัดฟันพร้อมสีหน้าที่เข้มขรึม เดิมพันต่อไป
บรรยากาศยิ่งตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆ หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะไปด้วย
เมื่อถึงคราวเปิดไพ่ใบสุดท้าย เผยลี่เชินยื่นไพ่ทั้งหมด 5 ใบไปด้านหน้า พูดด้วยเสียงเรียบ “Straight Flush”
สีหน้าของลู่ชิงอวี่เปลี่ยนไปทันที เขาโยนไพ่ในมือทิ้งไปบนโต๊ะ คว้าแก้วเหล้าข้าง ๆ แล้วซดจนหมดแก้ว
ถึงแม้ไป๋เสว่เอ๋อร์จะไม่เข้าใจกติกา แต่ก็พอเข้าใจว่า Straight Flush ใหญ่ที่สุด เกมที่สามนั้น เผยลี่เชินเป็นผู้ชนะ!
เธอข่มความตื่นเต้นที่เปี่ยนล้น หันหน้ามองไปทางเผยลี่เชิน ทั้งสองได้สบตากัน ในจังหวะที่เขาหันหน้ามาพอดี
นัยน์ตาผู้ชายเข้มขรึม แต่กลับมีประกายระยิบเปล่งออก ในวินาทีนั้นไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ่งรู้สึกมั่นใจกับความคิดของตัวเอง การที่เธอเชื่อใจเขาเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
วินาทีต่อไป เสียง “ปั้ง” ดังขึ้น ทำให้เธอหลุดจากภวังค์กลับมาสู่ความเป็นจริง เธอมองไปตามทางที่มาของเสียง เห็นลู่ชิงอวี่ที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้าเดินมาทางพวกเขา “เผยลี่เชิน นี่แกโกงหรือเปล่าวะ”
เขายื่นมือมากะว่าจะกระชากคอเสื้อของเผยลี่เชิน แต่เผยลี่เชินรีบลุกขึ้นยืน ยื่นมือออกไปคว้ามือที่กำลังจะจับเสื้อเขาไว้
สีหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง “คุณชายลู่ครับ ที่นี่เป็นที่ของคุณเกมของคุณ ผมจะโกงยังไงครับ?”
จู่ ๆ ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูพุ่งตัวเข้ามา ล้อมรอบเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์เอาไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นสถานการณ์เช่นนี้เกิดความกระวนกระวายขึ้น ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ในถ้ำเสือ ต่อให้ชนะก็อาจจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย ใครจะไปรู้ว่าลู่ชิงอวี่เป็นคนทุเรศที่ไม่ทำตามที่พูดแบบนี้หละ
ลู่ชิงอวี่สะบัดมือของเผยลี่เชินออก มองเขาพรางยิ้มแห้ง ๆ “เผยลี่เชิน แกคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ!?”
สายตาเย็นชาของเผยลี่เชินส่งรัศมีกราดเกรี้ยว เผชิญคนจำนวนคนที่มากกว่าจากฝ่ายตรงข้าม เขาไม่มีเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น แถมเดินขึ้นมาข้างหน้าครึ่งก้าวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม “คนที่ขี้แพ้น่าจะเป็นคุณลู่นะครับ….”
