ตอนที่ 56 ละครพวกนี้ฉันเห็นมาเยอะแล้ว
แน่นอนว่าไป๋เสว่เอ๋อร์เองต้องเป็นกังวล แต่ว่าต่อหน้าเผยลี่เชิน เธอไม่มีทางพูดออกไปตรง ๆ เด็ดขาด
เธอเงยหน้า ประสานตากับเผยลี่เชิน มุมปากยกขึ้น ส่งยิ้มหวานหยดให้เผยลี่เชิน “ไม่กลัวโดนแย่งชามข้าวหรอกค่ะ ถ้าหากเธอมีความสามารถเพียงพอจะช่วยให้ประธานเผยจัดการงานได้ดียิ่งขึ้น ฉันก็ยินดีให้คนมีความสามารถมากกว่ามาแทนที่ฉัน”
เป็นคำพูดอ้อม ๆ ฟังดูดีที่สุดประโยคหนึ่ง จนใครก็ไม่อาจชี้หาจุดผิดพลาดออกมา
เผยลี่เชินหรี่ตามอง พิจารณาหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ความสามารถในการเรียนรู้ของเธอไม่เบาเลย
มาเมืองหนานไห่เพียงไม่กี่วัน ติดตามเขาไปทุกที่ ท่องไปยังทุกทิศ เห็นทิวทัศน์หลากหลายไม่ซ้ำกัน ทั้งเรียนรู้เรื่องราวไปไม่น้อย อย่างน้อยตอนนี้เธอก็สามารถเอ่ยคำพูดไม่ตรงกับใจได้โดยไม่ติดขัด
เผยลี่เชินยิ้มนิด ๆ ไม่เอ่ยอะไร เพียงก้มหน้ากินข้าวต่อไป
ไม่นานช่วงเวลาอาหารเย็นก็จบลง ทั้งสองต่างกลับห้องพักของตัวเอง
อาหารในภัตตาคารอร่อยมาก ไป๋เสว่เอ๋อร์เผลอไผลกินเข้าไปเสียเยอะ เธอเดินวนไปมาอยู่ในห้อง ตั้งใจให้ย่อยสักหน่อย แต่ท้องก็ยังคงบวมเป่ง
ขณะจัดเสื้อผ้า เธอพบชุดว่ายน้ำชุดหนึ่งในกระเป๋าเดินทาง เป็นชุดที่เธอเอาไปเล่นน้ำเมื่อครั้งก่อน เก็บไว้ตรงช่องด้านในกระเป๋าแล้วลืมเอาออก เธอคิด ๆ ดู นึกได้ว่าภายในโรงแรมมียิมและสระว่ายน้ำในร่ม จึงหยิบชุดว่ายน้ำตรงไปยังชั้นที่มียิมในโรงแรม
ก่อนที่ตระกูลไป๋จะล้มละลาย เธอเคยมีเวลามากมายเป็นของตัวเอง สามารถไปเที่ยวเล่นว่ายน้ำได้บ่อยครั้ง แต่ว่าตอนนี้เธอยุ่งจนแม้กระทั่งวันหยุดก็ยังไม่มี ได้แต่ลอบหาจังหวะพักผ่อนในเวลาทำงาน…
หลังจากมาถึงสระว่ายน้ำแล้ว เธอจึงเพิ่งรู้ว่าสระว่ายน้ำไม่ใหญ่นัก สร้างด้วยกระจกใสทั้งหมด ผนังด้านข้างคือห้องยิมขนาดเล็กนั่นเอง
หลังไป๋เสว่เอ๋อร์เปลี่ยนชุดว่ายน้ำแล้วลงไปว่าย น้ำอุ่นกำลังพอดี หลังจากว่ายไปได้สองรอบก็รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายขึ้น
คนในสระไม่เยอะนัก กระจัดกระจายอยู่กันคนละมุมทั้งสองฝั่ง ไป๋เสว่เอ๋อร์เดิมอยากจะเปลี่ยนท่าว่ายน้ำสักรอบ แต่ว่าเมื่อว่ายไปถึงตรงกลางก็รู้สึกว่าน่องขาข้างหนึ่งเกิดตึงขึ้นมาเล็กน้อย
นี่คือสัญญาณของอาการตะคริว…
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเปลี่ยนท่าทันที พุ่งไปยังริมขอบสระ ใจเธอจดจ่ออยู่กับน่องขาด้านซ้ายที่กำลังแข็งตึง ไม่ได้สังเกตถึงเงาร่างหนึ่งที่กำลังว่ายผ่านมา
เธอว่ายสวนไป ชนเข้ากับหน้าอกของคนนั้นพอดิบพอดี ในเวลานั้นขาที่ตึงของเธอเกิดหดเกร็งอย่างรุนแรงทั้งสองข้าง ร่างของเธอจมดิ่งลงอย่างรวดเร็ว น้ำในสระปกคลุมศีรษะเธอจนมิด บดบังทัศนียภาพของเธอจนหมดสิ้น
มือทั้งสองข้างของเธอปัดป่ายขึ้นลงไปมา เกาะก่ายยึดจับร่างที่อยู่ข้างเคียง “ช่วย…ช่วยด้วย…”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดลมหายใจบริสุทธิ์เข้าปอด มีสติขึ้นมาได้ฉับพลัน เธอยกมือปาดน้ำที่เกาะบนหน้าตา ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็ประสานตาเข้ากับดวงตาลึกล้ำอันยากจะคาดเดา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงจนตัวแข็ง มองสีหน้าเคร่งเครียดของเผยลี่เชิน พูดอะไรไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
ทำไม…ทำไมถึงกลายเป็นเขาไปได้?
สายตาของเผยลี่เชินพิจารณาเธออย่างเย็นชา ริมฝีปากเม้มปากเป็นเส้นตรง ราวกับว่าต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็ขมวดคิ้วไม่พูดอะไรออกมาเลยในท้ายที่สุด
“ขา…ขาฉันเป็นตะคริวค่ะ…”
หญิงสาวเกาะอยู่บนร่างเขาเหมือนหมีโคอาล่า ผิวขาวผ่องเมื่อต้องแสงสะท้อนบนผิวน้ำยิ่งทำให้ขาวกระจ่างตา บิกินี่สีทองยิ่งทำให้ผิวของเธอดูโปร่งใสขึ้นไปอีก ยากจะทำให้คนละสายตาได้ เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้าหากัน รู้สึกว่าตำแหน่งที่ถูกเธอจับต้องเกิดเร่าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดง เกาะหัวไหล่ชายหนุ่มด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ ทั้งสองข้าง เรือนร่างท่อนบนของชายหนุ่มหนั่นแน่นแข็งแกร่ง ทั้งหัวไหล่ที่หนาทึบจนเธอจับไม่อยู่
เธออยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่อาจปล่อยมือได้ แต่ก็ต้องรับมือกับสายตาแปลกประหลาดของเผยลี่เชิน ใบหน้าเธอแดงซ่าน หลุบสายตาเอ่ยปาก “ช่วยพาฉันขึ้นฝั่งได้ไหมคะ…”
เผยลี่เชินไม่พูดอะไร เพียงแต่ยื่นมือใหญ่ข้างหนึ่งไปจับเอวของเธอไว้ ดึงเธอว่ายไปยังริมสระว่ายน้ำ
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมือไปจับราวริมสระว่ายน้ำได้แล้ว เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เมื่อครู่เธอแค่ไม่ได้อบอุ่นร่างกายก่อนลงน้ำ คาดไม่ถึงว่าจะตะคริวกินขึ้นมาจริง ๆ แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงยิ่งกว่านั้นคือ เธอกลับมาเจอเผยลี่เชินที่นี่…
หลังจากขึ้นมาได้แล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินกระโผกกระเผลกมานั่งตรงเก้าอี้ยาวริมสระว่ายน้ำ ขณะที่กำลังนวดน่องที่แข็งตึง เผยลี่เชินอยู่ข้าง ๆ ก็โยนผ้าขนหนูแห้งมาทางเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์รับไว้ เช็ดขาทั้งสองข้าง กำลังจะเอ่ยขอบคุณเผยลี่เชิน แต่พอเงยหน้าก็เห็นเขายืนอยู่เคียงข้าง จ้องมองมายังเธอด้วยสายตาเยียบเย็น
“ทำไมหรือคะ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกเขาจ้องมองจนรู้สึกอึดอัด
เผยลี่เชินก้าวมาข้างหน้า ก้มมองลงมาเอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็น “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอจงใจสินะ?”
เขาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอ่ยต่อ “ไอ้การเล่นละครให้ท่าผู้ชายแบบนี้ฉันเห็นมาเยอะแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าเปลี่ยนสี จ้องมองเผยลี่เชินพูดไม่ออก เธอจะแสร้งตะคริวกินไปเพื่ออะไร? เพื่อให้เขาช่วยเธองั้นหรือ? ให้ท่าผู้ชาย? เธอดูง่ายขนาดนั้นหรือไง?
สีหน้าเธอสงบนิ่ง วางผ้าขนหนูที่อยู่ในมือลงบนเก้าอี้ข้างตัว จ้องมองดวงตาเยือกเย็นของเผยลี่เชินแล้วตอบ “ประธานเผยคะ ฉันไม่โง่ถึงขนาดเอาชีวิตตัวเองมาล้อเล่นหรอกค่ะ”
เธอพูดจบ ไม่รอให้เผยลี่เชินเอ่ยอะไร ก็หันตัวเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
เธอแค่อู้มาว่ายน้ำระหว่างเวลาทำงานเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าจะเป็นตะคริว?
เรื่องพวกนี้ในสายตาของเผยลี่เชินกลับกลายเป็นการจงใจ เป็นการวางแผนไปซะได้?
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันกรอด รู้สึกหัวใจบีบคั้น ยิ่งก้าวเดินเร็วขึ้น
เผยลี่เชินยังคงยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองด้านหลังของหญิงสาว ขมวดคิ้วมุ่น
ตลอดเวลาที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการธุรกิจ ขัดเกลาให้เขาสังเกตทุกรายละเอียดและรู้จักสงสัยอยู่เป็นนิจ พวกผู้หญิงที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เข้าใกล้เขานั้นเขาเห็นมาไม่น้อย
ดังนั้นเหตุการณ์เมื่อครู่ ความเคยชินจึงทำให้เขานึกว่าเธอจงใจ จงใจมาพบเขาที่สระว่ายน้ำ จงใจแกล้งทำเป็นว่าตะคริวกิน จงใจเข้าหาเขา
แต่ว่าดูจากปฏิกิริยาของเธอแล้ว คราวนี้สงสัยเขาคงจะคิดไปเอง…
วันต่อมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นขึ้น อาบน้ำแต่งตัวทันที เมื่อจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไปรอเผยลี่เชินออกคำสั่ง
เมื่อวานเผยลี่เชินบอกแล้ว ว่าวันนี้ลู่อี้หลิงลูกสาวของลู่ผิงชวนจะมาพบ ดังนั้นเธอจึงต้องเล่นบทบาทเลขาของเผยลี่เชินให้ดี ๆ
เมื่อวานเธอแยกตัวออกมาจากเผยลี่เชินอย่างไม่ดีนัก เธอกลับห้อง พลิกตัวไปมาอยู่นานก็นอนไม่หลับ ใจเอาแต่คิดถึงคำพูดนั้นของเผยลี่เชิน เมื่อใจไม่สงบต่อให้หลับไปแล้วตื่นขึ้นมา ก็ยังรู้สึกมีบางอย่างติดอยู่ภายในอก จะกลืนก็ไม่ลงจะคายก็ไม่ออก
ขณะที่เธอกำลังเตรียมตัวใกล้จะเสร็จ ก็มีคนเคาะประตู “สวัสดีค่ะ พนักงานโรงแรมนะคะ มาเสิร์ฟอาหารเช้า”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกขึ้นมาเปิดประตู เห็นพนักงานบริการดันรถเข็นเข้ามาข้างใน ก็เกิดความสงสัย
เธอมองพนักงานด้วยความงุนงง “ฉันไม่ได้สั่งอาหารเช้านี่คะ?”
“คุณผู้ชายห้องด้านข้างสั่งให้ค่ะ ค่อย ๆ กินนะคะ”
พนักงานยิ้มให้เธอ จากนั้นหมุนตัวก้าวเท้าออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์ปราดตามองอาหารเช้าสุดหรู รู้สึกอึดอัดใจ หรือว่าเผยลี่เชินสั่งอาหารเช้าให้เธอเพื่อเป็นการขอโทษจากคำพูดเมื่อวานนี้?
แต่ว่า คนอย่างเธอรึจะถูกซื้อได้แค่เพียงอาหารเช้ามื้อเดียว?
