บทที่ 156 คนที่ไม่ควรยุ่งก็อย่ายุ่ง
เสียงของทั้งสองต่างก็พูดแบบเบาๆ คนอื่นๆต่างก็กินๆดื่มๆของตัวเองไป ไม่มีใครได้ยินได้ฟังอะไร
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจลึก ก่อนจะจ้องไปที่เขาอย่างต้องการคำตอบ “ คุณเสิ่นหมายความว่าไง? ”
เสิ่นหรูเฟิงหัวเราะออกมา เพื่องบ่งบอกความหายของตัวเองให้ชัดเจน “ ถ้าเป็นเลขาของผม คุณยื่นขอเสนอได้ทุกอย่าง เงินเดือนมากกว่าเผยซื่อสามเท่าเป็นไง? ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทำหน้าจริงจังก่อนจะพูดแนวๆปฏิเสธออกไป “ ขอโทษด้วยนะคะ งานของฉันตอนนี้ดีอยู่แล้ว ยังไม่ได้มีความคิดที่จะเปลี่ยนงาน ”
เสิ่นหรูเฟิงทำหน้าจริงจังเล็กน้อย “ จริงหรอ? คุณไป๋ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน? ขอเสนอที่ผมให้เหมือนจะเป็นสิ่งที่หายากมากๆในเมืองไห่เฉิง ”
“ ไม่ต้องการแล้วล่ะ ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธพร้อมกับยิ้ม
เธอพูดจบก็ยื่นมือไปหยิบแก้วไวน์แล้วเทลงด้วยตัวเองก่อนจะยกขึ้นต่อหน้าเสิ่นหรูเฟิง
“ ฉันยังมีอีกหนึ่งคำถาม ”
เสิ่นหรูเฟิงมองหน้าเธอพร้อมกับลูบคางตัวเอง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยกแก้วขึ้นดื่มไวน์แก้วนั้นลงไป ยิ่งเป็นการเพิ่มความร้อนในกระเพาะเข้าไปอีก แล้วรู้สึกหนักหัวไปมากเหมือนกัน
เธอดื้อดึงที่จะกลืนไวน์นั่นลงไปแล้ววางแก้วลง มองไปยังเสิ่นหรูเฟิงแล้วพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ “ คุณเสิ่น เรื่องในงานการกุศลที่เขาหมิงเย้นั่น เกี่ยวข้องกับคุณหรือเปล่า ? ”
ถึงแม้เธอไม่ได้พูดให้ชัดเจน แต่เพียงพักเดียวเสิ่นหรูเฟิงเองก็เข้าใจขึ้นมา
หลังจากที่งานการกุศลจบลงไป ทางด้านผู้จัดให้ข่าวว่าสาเหตุที่เผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อร์เกิดอุบัติเหตุหลงติดอยู่ในเขาและได้รับอุบัติเหตุนั่นเป็นเพราะวิทยุสื่อสารที่ได้รับไปมีปัญหา รวมทั้งเกิดฝนตก พวกเขาเองเรื่องทั้งหมดนี่ถือเป็นเหตุสุดวิสัย แต่ว่าคนที่เข้าร่วมงานทุกคนต่างก็รู้ดีว่านี่เป็นเหตุการณ์ที่มีการวางแผนมาก่อน ไม่ใช่เหตุสุดวิสัย
เสิ่นหรูเฟิงที่เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะมองมาที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ ทำไมคุณไป๋ถึงได้สงสัยผมล่ะครับ? ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มีท่าทีที่หนักแน่นและไม่ได้พูดอะไรมาก “ คุณเสิ่นตอบคำถามฉันมาก็พอแล้วล่ะค่ะ ”
เสิ่นหรูเฟิงยิ้มขึ้นมา ก่อนจะหุบลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขรึมๆ “ ไม่ ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสงสัยขึ้นมาในหัว ก่อนจะรู้สึกเวียนหัวเลยยิ้มส่งให้กับเสิ่นหรูเฟิง “ คุณเสิ่น คำถามของฉันหมดแล้ว งั้นก็ไม่รบกวนเวลาของคุณแล้วล่ะค่ะ ”
ระหว่างพูดเธอก็ก้มลาเป็นเชิงบอกลาให้เขาก่อนจะลุกขึ้นหมายจะเดินออกไป แต่ขณะที่กำลังจะเดินออกไปร่างกายก็เอนไหววูบเหมือนจะล้มลง
เสิ่นหรูเฟิงยื่นมือจับข้อมือเธอเอาไว้ “ คุณไป๋เมาแล้ว ให้ผมไปส่งดีไหมครับ? ”
“ ไม่ต้อง ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ว่าแล้วดึงมือกลับมา ยืนยันว่าจะออกไปแต่พอเดินไปเพียงสองสาวก้าว ร่างกายก็โอนๆเอนๆ
……
“ คุณเผย ห้องอยู่ทางนี้ครับ ตามผมมาได้เลย ”
พนักงานคนหนึ่งยิ้มพร้อมกับนำทางให้กับเผยลี่เชิน เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินตามไป เดินไปไม่กี่ก้าวอยู่ๆเขาก็เหมือนนึกอะไรออก เลยหยุดลงแล้วหันไปถามฉีเฟิง “ เมื่อกี้ที่ให้คุณโทรหาไป๋เสว่เอ๋อร์ โทรติดไหม? ”
ฉีเฟิงตอบตามความจริง “ ไม่ติดครับ ”
เผยลี่เชินได้ยินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา วันนี้เขามัวแต่ยุ่งกับงานข้างนอกทั้งวันโดยไม่มีเวลากลับมาที่บริษัท กลัวว่าเธอจำงานอยู่ที่บริษัทคนเดียวก็เลยบอกให้ฉีเฟิงโทรไปถาม แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะโทรไม่ติด
เขารู้สึกไม่สบายใจก็เลยหยุดลงล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรหาไป๋เสว่เอ๋อร์
ดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีคนรับ
ปกติแล้วไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ?
พอมองไปด้านหน้าแล้วเห็นว่าพนักงานยังคงรออย่างอดทน เผยลี่เชินกำลังจะก้าวขาออกไปก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นมาจากข้างๆ
“ ในตอนที่ตระกุลไป่ยังไม่เกิดเรื่อง ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้หน้าได้ตามากมาย เป็นสาวสวยที่สุดในเมืองไห่เฉิง ทั้งสวยทั้งมีเสน่ห์ แต่คุณดูตอนนี้สิไม่ใช่ว่ามาเป็นเพื่อนดื่มให้คนอื่นรึไง ? ”
“ ใช่ไง เมื่อครู่ผมนั่งอยู่ข้างคุณเสิ่น ก็ได้ยินไม่ชัดว่าเขาคุยเรื่องอะไรกัน แต่เธอเองก็ฝืนดื่มไวน์แดงลงไปเป็นแก้วๆ”
“……”
พอได้ชื่อที่คุ้นเคย เผยลี่เชินก็รู้สึกว่าอารมณ์ขาดผึงก่อนจะหันหน้ามองตามเสียงนั่นไปก็เห็นผู้ชายสองคนกำลังก้มหน้าคุยกันอยู่พร้อมกับเดินมาทางนี้
เผยลี่เชินเดินขึ้นไปข้างหน้าขว้างทางพวกนั้นเอาไว้ “ พวกคุณว่าไงนะ? ”
สองคนนั้นตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอกับเผยลี่เชิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “ คุณ….คุณเผย ”
เผยลี่เชินนเก็บอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ตะโกนถามขึ้นอีกรอบ “ เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ! ”
“ คุณ… คุณไป๋เธอ…”
“ อยู่ไหน? ” เส้นความอดทนของเผยลี่เชินขาดไปในที่สุด
“ ผมจะพาคุณไป…” สองคนนั้นหน้าซีดขาว ไม่กล้าพูดอะไรมากก่อนจะรีบหันกลับไปทำนาง
เผยลี่เชินเดินขึ้นหน้า จิตใจกระวนกระวาย
แต่ยังไม่ทันได้เดินไปถึงหน้าประตู ก็มองเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่เดินโอนเอนๆดูเหมือนว่าดื่มไปไม่น้อยโดยมีเสิ่นหรูเฟิงที่โอบไปอย่างสนิทสนมแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ
ชั่วอึดใจเดียวเผยลี่เชินก็เลือดขึ้นหน้า เขาผลักคนที่เดินนำทางออกแล้วพุ่งไปหาสองคนนั้นอย่างรวดเร็ว เสิ่นหรูเฟิงยังไม่ทันได้ตั้งสติเขาก็ยื่นมือไปดึงเอาผู้หญิงคนนั้นมาไว้ในอ้อมกอด
เสิ่นหรูเฟิงขมวดคิ้วเน้น เงยหน้าขึ้นกำลังจะอารวาดแต่พอเห็นหน้าคนนั้นชัดก็ชะงักก่อนจะค่อยๆหรี่ตาลง “ คุณเผย บังเอิญจังเลยนะครับ ”
“ คุณทำอะไรกับเธอ! ” เผยลี่เชินไม่อ้อมค้อม ถามไปตรงๆด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“ ทำอะไรเธอ? ” เสิ่นหรูเฟิงยิ้มออกมา “ เธอเมาแล้ว ผมจะไปส่งเธอกลับบ้านเท่านั้น มีปัญหาอะไรไหมครับ? ”
“ เมา? ” เผยลี่เชินแสดงสีหน้าไม่พอใจ “ เสิ่นหรูเฟิง ผมขอเตือนคุณไว้เลยนะ คนที่ไม่ควรยุ่งก็อย่ายุ่ง ! ”
เขาทิ้งประโยคนี้ไว้ ก่อนจะโอบกอดไป๋เสว่เอ๋อร์แล้วเดินจากไป เสิ่นหรูเฟิงยิ้มขึ้นมาแล้วพูด “ คุณเผย รอคุณไป๋ตื่นแล้วคุณถามเธอให้ชัดเจนว่าผมไปหาเธอหรือเธอมาหาผมกันน่ ”
เผยลี่เชินชะงักไปก่อนจะหันมองเขาด้วยสายตาที่อำมหิต ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดเสิ่นหรูเฟิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงเย็นชา“ คุณเสิ่น คุณจะหาเรื่องผมอย่างชัดเจนเกินไปหรือเปล่า? ”
เผยลี่เชินเองก็รู้สึกไม่ชอบใจพร้อมกับพูดออกไป “ หาเรื่อง? ทำไมผมจะต้องเสียเวลาไปหาเรื่องคุณด้วย? ”
เสิ่นหรูเฟิงขมวดคิ้ว พร้อมกับพูดเหมือนเรื่องตลก “ ดูเหมือนว่าคุณเผยไม่ได้เห็นว่าผมเป็นคู่แข่งสินะ แบบนี้ก็ดี ”
เหมือนเขาพูดเองเออเอง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
เผยลี่เชินมองเขาอย่างลึกซึ้งพักหนึ่ง ก่อนจะโอบตัวหญิงสาวเดินออกมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ดื่มไปมากจริงๆ เดินโอนเอนไปมายื่นไม่มั่นคง เผยลี่เชินมีสีหน้าที่ไม่สู้อย่างมาก ฉีเฟิงที่เดินตามหลังอยู่นานกว่าจะรวบรวมความกล้าเดินขึ้นมาถาม
“ ประธานเผย ผู้จัดการหม่ายังรออยู่ที่ห้อง คุณว่า…”
“ คุณไปอธิบายแล้วขอโทษแทนผมด้วย แล้วก็ให้เขาเป็นคนกำหนดเวลานัดอีกที ”
“ ครับ ” ฉีเฟิงรับคำ ก่อนจะรีบเดินไป
เผยลี่เชินโอบไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าไปนลิฟต์ มองเห็นหญิงสาวในอ้อมกอดที่หน้าแดงเถือก ในใจก็เก็บอารมณ์โกรธไปด้วย
เขาเคยเตือนเธอแล้วว่าออกให้ห่างจากเสิ่นหรูเฟิง แต่วันนี้จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นแถมยังคำพูดที่เสิ่นหรูเฟิงพูดมาเมื่อครู่นั้นอีก
ไป๋เสว่เอ๋อร์พิงบนตัวเขาแล้วขมวดคิ้วเล็กๆเหมือนกับว่ารู้สึกไม่สบาย อยู่ๆเธอก็พูดอู้อี้ในลำคอ “ ไม่ได้…”
เผยลี่เชินได้ยินก็ตั้งสติได้ อยู่ๆก็รับรู้ถึงอ้อมแขนก็กอดอยู่ที่เอวของตัวเองก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังกอดเขาอยู่
“ ฉันไม่ไป…ฉันต้องการอยู่…อยู่ อยู่ข้างๆเผยลี่เชิน ”
เธอขมวดคิ้วแล้วพูดออกมากระท่อนกระแท่น เหมือนกับกำลังฝันแต่ก็เหมือนคำพูดคนเมา
เผยลี่เชินชะงักไป รู้สึกร้อนขึ้นมาที่หน้าอก เขาก้มหน้าลงไปมองใบหน้าเล็กของหญิงสาวก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา
จริงๆแล้วเธออยากจะอยู่ข้างๆเขาขนาดนี้เลยสินะ
