บทที่ 161 ผมก็ชอบคุณเหมือนกัน
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอฝันถึงเรื่องอะไรกันแน่ ทว่าเห็นการตอบสนองเช่นนี้ของเธอ ก็รู้แล้วว่าเธอกำลังฝันร้าย แทนที่จะมองดูเธอทรมานแบบนี้ สู้เรียกเธอตื่นขึ้นมาเลยยังจะดีซะกว่า
“ไป๋เสว่เอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่” เผยลี่เชินเอ่ยปากด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ ยื่นมือออกไปกุมฝ่ามือของเธอเอาไว้แน่น
ไปเสว่เอ๋อร์หอบหายใจอย่างรวดเร็ว ลืมตาขึ้นอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น ในความพร่าเลือน เธอมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม จากนั้นไม่มีการตอบสนองกลับมาในชั่วขณะ…
สมองของเธอหมุนวนไปรอบๆอย่างรวดเร็ว นี่ถึงดึงเอาอารมณ์ออกมาจากในความฝันได้ เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าเธอวิ่งออกมาจากคฤหาสน์ ตากฝนที่ตกหนัก และยังล้มลง…
เธอมองไปทางเผยลี่เชินอย่างลังเลทั้งสองสบตากัน บรรยากาศอยู่ๆก็ทำให้รู้สึกเก้อเขินทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา
เผยลี่เชินยืดตัวตรงขึ้น ในตอนที่กำลังไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรนั้น อยู่ๆก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นบนหลังมือขึ้นมา ดวงตาของเขาโน้มต่ำลง สบเข้ากับดวงตาที่สุกสกาวของหญิงสาวพอดี
ไป๋เสว่เอ๋อร์กุมมือของเขาเอาไว้แน่นอย่างช้าๆ มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดออกมา แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดขึ้นมาจากตรงไหน สมองของเธอหนักอึ้ง มีความคิดที่มากมาย
อยู่ๆเธอก็หุนหันพลันแล่นขึ้นมา ไม่ได้คิดไตร่ตรองอะไร เอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “อย่าไปได้ไหม อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนฉัน…”
เผยลี่เชินตะลึงไปชั่วขณะ ฟังเสียงที่แหบพร่าของหญิงสาว เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา “ได้ ผมไม่ไป”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงมีไข้อยู่เล็กน้อย อารมณ์และความคิดฟุ้งซ่าน และยังไม่ทันได้คิดไตร่ตรองว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ เธอยื่นมือออกไป กอดแขนข้างหนึ่งของเผยลี่เซินเอาไว้เบาๆ “ฉันกับเฉียวเจิ้น…เป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนเท่านั้น วันนี้ฉันไปเจอเขา เพราะฉันมีเรื่องรบกวนเขา กอดนั่น เป็นเพียงแค่ออกมาจากความรู้สึกของเพื่อนร่วมชั้นเรียน ไม่ได้มีความหมายอื่นอะไร”
ได้ฟังเธออธิบายด้วยเสียงที่แผ่วเบา ในใจของเผยลี่เชินก็สับสนวุ่นวายไปหมด เรื่องในวันนี้ เขาก็มีส่วนรับผิดชอบเช่นเดียวกัน เพียงมองเห็นรูปภาพเขาก็โมโหขึ้นมาในทันที และก็ไม่ทันได้คิดไปถึงเรื่องอื่นแล้ว
ดวงตาของเขาโน้มต่ำลง มองดูสีหน้าที่ขาวซีดของหญิงสาว ในใจรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาเล็กน้อย “รูปพวกนั้น เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักส่งมาให้กับผม ผมไม่ได้หาคนสะกดรอยตามคุณ”
มองดูแล้ว ทุกอย่างล้วนเป็นความเข้าใจผิด
ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ๆก็คิดได้มา เธอกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้ แล้วเอ่ยขอโทษเบาๆ “ขอโทษนะคะ”
เสียงพูดของเธอเพิ่งร่วงลง เผยลี่เชินก็ยื่นมือออกมา เชยปลายคางของเธอยกขึ้นเบาๆ “คนที่ต้องพูดว่าขอโทษควรจะเป็นผม”
มองดูสีหน้าท่าทางที่จริงใจของเขา หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ตั้งแต่ที่เธอรู้จักเผยลี่เชินมา นี่ยังคงเป็นครั้งแรกที่เขาขอโทษกับเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์เหลือบสายตาขึ้น มองดูใบหน้าด้านข้างที่มีโครงหน้าชัดเจนของชายหนุ่มของชายหนุ่ม อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป ใช้ปลายนิ้วแตะไล้ไปตามคางของเขาเบาๆ
ปลายนิ้วของเธอเรียวและเย็น เลื่อนผ่านไปบนผิวกายของเขาเบาๆ กระตุ้นให้เกิดความคันอย่างรุนแรงระลอกหนึ่งขึ้น เผยลี่เชินตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย ยกมือขึ้นคว้ามือของเธอเอาไว้อย่างเบามือ
ทั้งสองสบสายตากัน บรรยากาศอุณหภูมิเพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน
ฝ่ามือใหญ่ของเผยลี่เชินกุมมือเล็กของเธอเอาไว้ กระตุกเบาๆ นำมือของเธอดึงเข้ามาใกล้อย่างมากมาย เขาก้มศีรษะลง จูบลงบนปลายนิ้วของเธออย่างแผ่วเบา
ในช่วงเวลาที่สัมผัสกันนั้น ราวกับมีกระแสไฟฟ้ากลุ่มนึง พุ่งตรงตั้งแต่จุดนั้นลามไปจนถึงแขนขาทั้งสี่ข้าง ศีรษะของเธอรู้สึกมึนวนเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าอาย หรือเพราะมีไข้กันแน่
นัยน์ตาลึกของเผยลี่เชินมีไฟแห่งความปรารถนาสุมไหม้อยู่ เขายืนมือออกมา แล้วโอบเธอเข้าสู่อ้อมแขนทันที
ไป๋เสว่เอ๋อร์เหลือบตามองขึ้น ไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากที่ไหน คิดไม่ถึงว่าจะรุกยื่นมือออกไปโอบรอบคอของชายหนุ่มเอาไว้ สูดหายใจเข้าลึกจนเต็มปอด ไม่เคยมีความรู้สึกต้องการที่จะสารภาพ ต้องการที่จะระบายความในใจเช่นนี้มาก่อน
เธอเอ่ยปากขึ้นอย่างแผ่วเบา ทว่าภายในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงไปด้วยความไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างเด่นชัด“เผยลี่เชิน…ฉันไม่อยากให้พวกเราเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายต่างเลือกเอาในสิ่งที่ตนเองต้องการเท่านั้น”
หัวใจของเผยลี่เชินบีบรัดเข้าหากันแน่น เพิ่งจะเดาออกว่าหญิงสาวต้องการจะพูดอะไร เขาก็ได้ยินเสียงที่สั่นเบาๆของเธอเอ่ยปากขึ้นมา “ฉันแคร์คุณ จากคุณไปไม่ได้…”
เธอพิงศีรษะลงบนแผ่นอกของเขา ราวกับเด็กน้อยคนนึงที่ได้รับความไม่เป็นธรรมก็ไม่ปาน นำความรู้สึกของตนเองสารภาพและระบายออกมาอย่างไม่เหลือทิ้งเอาไว้เลยแม้แต่น้อย
เขากุมมือของเธอเอาไว้แน่น พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ถ้อยคำเช่นนี้ เอ่ยขึ้นกับเขา กำลังเป็นการสารภาพไม่มีผิด ทว่าคำพูดเหล่านี้ ควรจะเป็นเขาที่เอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อนถึงจะถูก
เขาโน้มศีรษะลงมา ประชิดเข้าใกล้ข้างใบหูของเธอ “ชอบหรอ?”
อารมณ์และความรู้สึกของไป๋เสว่เอ๋อร์พรั่งพรูออกมา พยักหน้าอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “ชอบค่ะ”
ทันใดนั้น เผยลี่เชินก็รู้สึกเพียงว่าบริเวณหน้าอกร้อนวูบขึ้นมา บริเวณท้องน้อยก็บีบตัวเข้าหากันแน่น แทบอยากจะโอบเธอให้ชิด นำตัวของเธอฝังใส่เข้ามาข้างในร่างกายของตนเอง ความชื่นชมยินดีและความปรารถนายากที่จะอดทนไหว เขาเงยหน้าขึ้น จูบเข้าที่บนใบหูของเธอ
ในขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์หอบหายใจอย่างยากที่จะทนได้เช่นกันนั้น น้ำเสียงที่กลมกล่อมเย้ายวนของเขาก็ดังออกมาที่ข้างหูของเธอเบาๆประโยคนึงว่า “ผมก็ชอบคุณเหมือนกัน”
คืนนั้น ความร้อนแรงและความนุ่มนวลประสานเข้าหากันตลอดทั้งคืน
รุ่งเช้าของวันถัดมา ไป๋เสว่เอ๋อร์หลับจนตื่นขึ้นมาเองโดยธรรมชาติ พอลืมตาขึ้น ก็มองเห็นเผยลี่เชินนั่งอยู่บนโซฟาที่ไม่ไกลออกไป กำลังเงยหน้ามองมาที่เธอพอดี
เขาสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้ว
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบอยากจะพยุงร่างกายให้ลุกขึ้นมานั่ง ทว่าอยู่ๆแขนทั้งสองข้างก็อ่อนแรงลง ทำให้ทั้งร่างกายของเธอล้มกลับลงไปอย่างรุนแรง…
เธอเจ็บจนต้องขมวดคิ้วขึ้น เอ่ยเสียงร้องออกมาเบาๆ นี่ถึงจะนึกขึ้นมาได้ว่า เมื่อคืนนี้ได้ผ่านการกระทำที่ซ้ำไปซ้ำมาของเขามาตลอดทั้งคืน แขนขาทั้งสี่ข้างของเธอก็ราวกับขาดไปแล้วก็ไม่ปาน เรี่ยวแรงแม้เพียงเล็กน้อยก็ไม่สามารถที่จะใช้การได้
เผยลี่เชินมองดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอ จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ เดินมาถึงข้างเตียง มองดูเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นเบาๆว่า “ให้ผมช่วยคุณไหม?”
เห็นท่าทีหัวเราะของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า แก้มของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็แดงขึ้นมาในทันที เห็นเขายื่นมือออกมาจะดึงเธอให้ลุกขึ้น เธอก็หันหน้าหนีราวกับงอนก็ไม่ปาน “ไม่ต้องค่ะ…ฉันลุกเองได้”
ในขณะที่กำลังพูด เธอก็ลองอีกครั้ง ต้องการจะลุกขึ้นมานั่ง ทว่ายังไม่ทันที่จะนั่งขึ้นมาได้ แขนที่กำยำและแข็งแรงทั้งสองข้างก็ยื่นเข้ามา โอบล้อมเอวบางของเธอเอาไว้ จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา
“อวดเก่งอะไรกัน?” เผยลี่เชินอุ้มเธอมาไว้ในอ้อมแขน ไม่ฟังเธอพูดว่าอะไรเลยแม้แต่น้อย
แก้มของไป๋เสว่เอ๋อร์แดงมากขึ้นไปอีก พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เธอก็อดที่จะแอบไม่พอใจตัวเองไม่ได้ เธอเพียงแต่เป็นไข้ก็เท่านั้น ทำไมเหมือนกับคนเมาก็ไม่ปาน อะไรก็พูดออกมาหมดอย่างกับปากไม่มีซิปรูด?
เผยลี่เชินอุ้มเธอลงมาจากบนเตียง ถือโอกาสใช้หลังมือลองวัดอุณหภูมิบนหน้าผากของเธอ หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าปกติ เขาถึงได้คลายมือออกเล็กน้อย “ไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นเราลงไปทานข้าวกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทำได้เพียงพยักศีรษะ แล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว เธอเปิดก๊อกน้ำ ใช้น้ำเย็นตบไปที่แก้มเบาๆ
อยู่ต่อหน้าเผยลี่เชิน เธอหน้าแดงง่ายมากเกินไปจริงๆ！
หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เธอตามเผยลี่เชินลงไปข้างล่างพร้อมกัน ป้าจางที่กำลังเตรียมอุปกรณ์รับประทานอาหารอยู่นั้น เห็นทั้งสองคนลงมาพร้อมกัน ก็ตกตะลึงขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อวานทั้งสองคนเพิ่งจะทะเลาะกันอย่างรุนแรง ทำไมผ่านไปแค่คืนเดียวก็ลงมาข้างล่างพร้อมกันแล้ว
ป้าจางทั้งตกใจทั้งยินดี เดินเข้ามาต้อนรับด้วยความรวดเร็ว แล้วเอ่ยปากถามขึ้นว่า “คุณผู้ชาย คุณหนูไป๋ วันนี้เตรียมโจ๊กฟักทอง นม และกาแฟเอาไว้ค่ะ พวกคุณจะดื่มอะไรดีคะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่า “โจ๊กฟักทองก็พอค่ะ”
“กาแฟครับ”
เห็นทั้งสองคนคืนดีกันแล้วจริงๆ ป้าจางก็ดีใจจนยิ้มหน้าบานปิดปากไม่ลง รีบตอบรับหมุนตัวกลับไปเตรียมของในทันที
บรรยากาศในการรับประทานอาหารเช้านี้เป็นไปอย่างดี เรื่องมีคืนราวกับเป็นเรื่องเล็กๆเรื่องหนึ่งเท่านั้น หลังจากนอนหลับไปตื่นนึง ก็ลืมไปแทบจะหมดแล้ว
“คุณผู้ชาย วันนี้จะไปทำงานไหมคะ? ชุดสูทได้รีดเสร็จแล้วค่ะ”
เห็นทั้งสองคนรับประทานกันไปจนจะเสร็จดีแล้ว ป้าจางก็เข้าไปเอ่ยถาม
เผยลี่เชินดื่มกาแฟในแก้วหมด ก็ตอบอย่างนิ่งๆว่า “ครับ ทำโอที”
พอไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยิน ก็รีบกินไข่เจียวคำสุดท้ายให้หมด จากนั้นก็รีบเอ่ยปากขึ้นมาว่า “ฉันก็จะไปเหมือนกัน”
เผยลี่เชินได้ยินดังนั้น คิ้วก็ขมวดเข้าหากันขึ้น “คุณหยุดอยู่ที่บ้าน เมื่อวันยังมีไข้ขึ้นสูง วันนี้ก็อยู่บ้านพักผ่อนเยอะๆ”
