ตอนที่ 317 คุณก็หึงเธอด้วยงั้นเหรอ
เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนี้แล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ถึงแม้เธอจะอุตส่าห์ตะล่อมถามชายหนุ่มอย่างอ้อมๆ แต่สุดท้ายก็ไม่วายโดนชายหนุ่มหลอกด้วยกลวิธีแบบเดิม
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวแสดงออกว่ารู้ทันเขาแล้วนั้น เผยลี่เชินก็เผยรอยยิ้มออกมา เขาเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับถามออกไปว่า “พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเที่ยวเล่นที่คฤหาสน์ส่วนตัวของกู้หลี่เหลียง คุณอยากไปไหม”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกดีใจขึ้นมาในทันที เธอพยักหน้าตอบรับอย่างไม่ลังเล “อยากค่ะ”
ไม่กี่วันมานี้ เธอได้แต่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้เพียงคนเดียว และไม่ได้ออกไปที่ไหนเลย เธอรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างมาก ถ้าเกิดมีโอกาสได้ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง เธอก็พร้อมและเต็มใจที่จะไปอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น เมื่อเธอนึกออกว่าพรุ่งนี้คือวันเสาร์พอดี หัวสมองของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ปิ๊งไอเดียบางอย่างขึ้นมาได้ในทันที “ฉันขอชวนเจียงหวั่นหวั่นไปด้วยไหมคะ”
การได้ไปในสถานที่แบบนี้ ปกติแล้ว ยิ่งมีคนไปเยอะมากเท่าไร ก็ยิ่งคึกคักครื้นเครงขึ้นมากเท่านั้น นอกจากนั้น เจียงหวั่นหวั่นก็มีดวงเจอแต่ผู้ชายไม่เอาไหนในช่วงนี้อยู่เรื่อย ทำให้สุขภาพใจของเธอนั้นไม่ค่อยดีเอาเสียเลย ถ้าเกิดว่าเธอสามารถพาเจียงหวั่นหวั่นไปด้วยได้ล่ะก็ นั่นจะต้องทำให้เจียงหวั่นหวั่นมีความสุขมากขึ้นอย่างแน่นอน
เผยลี่เชินพูดออกมาอย่างเบาๆ ว่า “ถ้าเกิดว่าคุณอยากพาเธอไปด้วย ก็ไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้นอกจากกู้หลี่เหลียงแล้ว ก็อาจจะมี Sara แล้วก็เพื่อนของเธอไปด้วย เพิ่มไปอีกแค่ 1 คน ไม่เป็นไรหรอก”
“ได้ค่ะ! ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปโทรหาเธอก่อนนะคะ!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ซดน้ำแกงถ้วยสุดท้ายด้วยความตื่นเต้น และรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นเธอก็หันหลังและเดินตรงไปยังบริเวณหน้าบันได เมื่อเธอเดินขึ้นมาถึงยังห้องนอนแล้ว เธอก็ยังโทรศัพท์ไปหาเจียงหวั่นหวั่นทันที
“ฮัลโหล หวั่นหวั่น พรุ่งนี้ว่างไหม อยากไปเที่ยวที่คฤหาสน์ส่วนตัวกับฉันไหม”
เมื่อเจียงหวั่นหวั่นที่อยู่ปลายสายได้ยินหญิงสาวพูดเช่นนั้น เธอก็ตอบกลับมาอย่างเต็มปากเต็มคำว่า “คฤหาสน์ส่วนตัวงั้นเหรอ ฟังดูแล้วน่าสนุกดีนะ ฉันอยากไป!”
หลังจากที่หญิงสาวทั้งสองคนนัดกันเรียบร้อยแล้ว พวกเธอก็คุยเล่นกันต่ออย่างออกรสชาติอีกสักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจวางสาย
ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงหันหลัง และเดินจากระเบียงกลับเข้ามายังภายในห้องนอน ในตอนนั้นเองที่เธอเพิ่งจะได้เห็นว่าชายหนุ่มนั้น กำลังยืนพิงตู้เสื้อผ้าอยู่โดยไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดเดียว ภายในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และดวงตาคู่นั้นก็กำลังจ้องมองมาที่หญิงสาวอย่างตั้งใจ
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์สัมผัสได้ว่าชายหนุ่มกำลังจ้องมองเธออย่างไม่พอใจเล็กน้อย เธอจึงเดินไปหยุดที่ด้านหน้าของเขา พร้อมกับเอ่ยปากถามออกไปว่า “เป็นอะไรไปคะ คุณเห็นด้วยแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันพาหวั่นหวั่นไปด้วยได้น่ะ”
“แต่ว่าตอนนี้ผมกลับรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วล่ะ” เผยลี่เชินพูดออกมาอย่างไม่รีบร้อน และค่อยๆ เดินไปยืนอยู่ที่ข้างกายของหญิงสาว “ตอนนี้ผมรู้สึกว่าคุณอยากไปกับเธอมากกว่าไปกับผม”
ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก็เอื้อมมือออกมา และคว้าเอวของไป๋เสว่เอ๋อร์เอาไว้แน่น
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามกลั้นขำเอาไว้ จากนั้นเธอก็กระซิบถามชายหนุ่มเบาๆ ว่า “แม้แต่ผู้หญิง คุณก็หึงเธอด้วยงั้นเหรอคะ”
เผยลี่เชินก้มศีรษะลงเล็กน้อย และมองไปที่หญิงสาวด้วยสีหน้าจริงจัง “อื้อ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ทันใดนั้น คางของเธอก็ถูกใครบางคนจับเงยขึ้นมาอย่างเบามือ จากนั้นริมฝีปากของเธอก็อุ่นขึ้นเล็กน้อย และจูบนั้นก็ถูกประทับลงไปเป็นที่เรียบร้อย
ชายหนุ่มพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและช่างเย้ายวนว่า “คุณจะต้องชดเชยให้ผม”
มือที่คว้าเอวของหญิงสาวเอาไว้ก็เพิ่มแรงกดมากขึ้นเล็กน้อย เขาดันร่างกายของหญิงสาวไปที่ด้านหลัง จากนั้น ทั้งสองคนก็ล้มตัวนอนลงไปบนเตียงขนาดใหญ่อย่างนุ่มนวล เขาพลิกตัวและเริ่มบรรเลงเพลงจุมพิต
เมื่อได้รับการประทับจูบที่แนบแน่นและซาบซ่าน แก้มทั้งสองข้างของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ร้อนขึ้นมาในทันที จากนั้นไม่นาน เธอก็รู้สึกร้อนไปทั่วทั้งร่างกาย
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้นยังคงบรรเลงเพลงจุมพิตต่อไปไม่หยุด มือทั้งสองข้างของไป๋เสว่เอ๋อร์วางลงไปที่หน้าอกของชายหนุ่ม และผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น มือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกมือขนาดใหญ่ของชายหนุ่มคว้าจับเอาไว้ และถูกชายหนุ่มกดเอาไว้ที่บริเวณด้านบนของศีรษะ
“เผยลี่เชิน….” ไป๋เสว่เอ๋อร์เรียกชื่อของชายหนุ่มออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอตัดสินใจลองขัดขืนเขาเป็นครั้งสุดท้าย
เผยลี่เชินเลิกคิ้วขึ้น อารมณ์ความรู้สึกของเขานั้นยากที่จะปิดบังเอาไว้ได้ เขาเลิกคิ้วขึ้น และกระซิบออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “หรือว่า…ครั้งนี้คุณอยากเป็นฝ่ายเริ่ม”
เมื่อได้สบเข้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งทั้งสองข้างของชายหนุ่ม ภายในหัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้ดีว่า ไม่ว่าเธอจะเห็นด้วยกับการร้องขอในครั้งนี้หรือไม่ ยังไงซะ คืนนี้เธอก็ไม่สามารถจะหนีพ้นจากเขาได้อย่างแน่นอน……
เวลา 07.00 น. ของเช้าวันต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงนอนหลับฝันหวานอยู่ ทันใดนั้น เธอก็ถูกปลุกด้วยเสียงของนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นมาในทันที
เธอพลิกตัว พร้อมกับเอื้อมไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวและนอนหลับต่อไป แต่แล้วทันใดนั้น เอวของเธอก็รู้สึกแน่นขึ้นมา เธอกลับถูกใครบางคนคว้าเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเข้าเสียแล้ว
เสียงอันแหบต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นที่บริเวณข้างหูของเธอ “ยังไม่ตื่นเหรอ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกง่วงอย่างมากจนตาของเธอไม่อาจลืมขึ้นมาได้ เธอหลับตาและโน้มตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม พร้อมกับนอนหลับต่อไป
รอยยิ้มเล็กน้อยที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเผยลี่เชิน “คุณนัดเจียงหวั่นหวั่นไว้ให้มาเจอกันตอนแปดโมงเช้าไม่ใช่เหรอ คุณจะไม่ตื่นจริงๆ เหรอ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นและเด้งลุกขึ้นมานั่งบนเตียงในทันที
เธอเหลือบไปมองนาฬิกา จากนั้นก็รีบลุกจากเตียง และเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาวเช่นนั้น เผยลี่เชินได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ รอยยิ้มที่มุมปากของเขาฉีกกว้างมากขึ้น จากนั้นเขาก็เดินตามเธอเข้าห้องน้ำไป
หลังจากที่พวกเขาทั้งสองคนรีบเก็บของที่จำเป็นต้องนำไปด้วยอย่างรวดเร็ว และทานข้าวเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์จึงรีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เธอนัดเอาไว้กับเจียงหวั่นหวั่นในทันที เมื่อแวะรับเจียงหวั่นหวั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้งสามคนก็มุ่งไปยังคฤหาสน์ส่วนตัวในทันที
คฤหาสน์ส่วนตัวหลังนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเขตไห่เฉิง ซึ่งถูกสร้างขึ้นเลียบบริเวณริมชายฝั่งของทะเลสาบปิด วิวทิวทัศน์แวดล้อมนั้นถือว่าไม่เลวทีเดียว มีความเป็นส่วนตัวอย่างมาก มีทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกและกิจกรรมสร้างความบันเทิงนานาชนิดที่คุณสามารถจินตนาการได้อยู่ครบครัน ไม่ว่าจะเป็นการพายเรือตกปลา หรือจะเป็นการปลูกต้นไม้เก็บผลไม้ มีกิจกรรมที่น่าสนใจรอให้ทำอยู่มากมายเลยทีเดียว
ถึงแม้ว่าอากาศจะเริ่มเย็นลง แต่ว่าภายในบริเวณคฤหาสน์นั้นก็มีสถานที่จำนวนไม่น้อยทีเดียวที่ควรค่าแก่การไปเยี่ยมชมอย่างมาก ถือว่าเป็นสถานที่ที่ไม่เลวเลยทีเดียว
รถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอดนิ่งสนิทอยู่ที่บริเวณพื้นที่จอดรถที่ถูกกำหนดเอาไว้ พวกเขาจะต้องนั่งเรือสปีดโบ๊ทข้ามทะเลสาบไป ถึงจะสามารถไปถึงยังจุดหมายปลายทางได้
หลังจากผ่านไป 20 กว่านาที เรือสปีดโบ๊ทก็ข้ามทะเลสาบและมาถึงยังฝั่งตรงข้ามเป็นที่เรียบร้อย ขณะที่พวกเขายังคงนั่งอยู่บนเรือนั้น พวกเขาก็มองเห็นคนจำนวนหนึ่งมายืนรออยู่ที่บริเวณชายฝั่ง กู้หลี่เหลียงพร้อมด้วยผู้ชายอีก 2-3 คนกำลังยืนอยู่ที่บริเวณด้านหน้า และรอให้พวกเขาขึ้นฝั่ง
ทันทีที่เผยลี่เชินขึ้นฝั่งได้นั้น กู้หลี่เหลียงก็เข้ามาทักทายเขาในทันที “ไง เพื่อนยาก ไหนบอกว่าจะมาถึงตอน 9 โมงไม่ใช่เหรอ ครั้งนี้แกมาสายไปตั้งหนึ่งชั่วโมงเลยนะ แบบนี้พอกินข้าวเสร็จแล้ว ต้องมาก๊งกับฉันอย่างน้อยสามแก้วเป็นการลงโทษ!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ไม่รอให้เผยลี่เชินพูดอะไรต่อ สายตาของเขาเหลือบไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์และเจียงหวั่นหวั่นที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาทันที
ทันทีที่เขามองเจียงหวั่นหวั่นแล้ว สายตาของกู้หลี่เหลียงก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา เขามองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์อย่างทีเล่นทีจริง พร้อมกับกระซิบถามเธอว่า “คราวก่อนผมขอร้องให้คุณช่วยแนะนำสาวๆ สวยๆ ให้ผมหน่อย ครั้งนี้คุณพาเธอคนนั้นมาเลยเหรอครับ”
ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะกระซิบถามไป๋เสว่เอ๋อร์เบาๆ แล้ว แต่ว่าเจียงหวั่นหวั่นที่ยืนอยู่ข้างหญิงสาวนั้นกลับได้ยินคำถามของเขาที่ถามเพื่อนของเธอนั้นอย่างชัดเจน
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเอ่ยปากตอบกลับไปว่า “อย่าคิดเลอะเทอะไปหน่อยเลยค่ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันต่างหาก”
เจียงหวั่นหวั่นกวาดสายตามองดูกู้หลี่เหลียงตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับพึมพำพูดกับตัวเองว่า “ไม่มีมารยาท”
กู้หลี่เหลียงสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่มีลวดลายสีฟ้าปรากฏอยู่ด้านบน การแต่งตัวของเขานั้นค่อนข้างดูดีทีเดียว แต่ทว่ากลับให้ความรู้สึกของพวกลูกคุณหนูจอมเจ้าชู้เหลือเกิน เมื่อเจียงหวั่นหวั่นได้พบกับเขา เธอก็จัดให้เขาอยู่ในประเภทของพวกลูกคุณหนูที่ร่ำรวยมีเงินใช้แต่กลับโง่เขลาและไร้ความสามารถในทันที
ทันทีที่กู้หลี่เหลียงได้ยินคำพูดที่เจียงหวั่นหวั่นพึมพำกับตัวเองนั้น เขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว พร้อมกับเอ่ยปากถามออกไปว่า “อะไรนะ! คนสวย! เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ”
เมื่อเจียงหวั่นหวั่นเห็นว่าชายหนุ่มดูไม่ค่อยพอใจ เธอก็เน้นคำพูดที่เธอเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “ไม่มีมารยาท”
ครั้งนี้นั้น เธอพูดด้วยเสียงที่ชัดถ้อยชัดคำและฟังได้ยินชัดเจน ทุกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นต่างได้ยินกันหมดทุกคน และเมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเพื่อนของเธอพูดเสร็จนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เจียงหวั่นหวั่นเป็นคนตรงไปตรงมาโดยธรรมชาตอยู่แล้ว เธอคิดอย่างไร เธอก็พูดออกมาอย่างนั้น โดยที่เธอไม่สนใจเลยสักนิดว่ากู้หลี่เหลียงคนนี้เป็นใคร
“เธอ…….” กู้หลี่เหลียงหน้าซีดขึ้นมาในทันที และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
ปกติแล้ว กู้หลี่เหลียงเป็นคนที่สะเพร่าและค่อนข้างเหลวไหล แต่เรื่องเกี่ยวกับธุรกิจนั้นเขากลับตรงต่อเวลาและไม่ทำอะไรต้องล่าช้า คนอื่นๆ นั้นต่างพากันอ่อนน้อมถ่อมตนกับเขา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าที่จะพูดแบบนี้กับเขามาก่อนเลยสักครั้งเดียว
“ช่างเถอะ ช่างเถอะ!” กู้หลี่เหลียงโบกมือไปมา สายตาของเขาหันไปมองที่เผยลี่เชินแทน “เพื่อนยาก แต่ละคนที่นายพามาเนี่ย กินกันไม่ลงเลยนะ”
เมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หลังจากที่เล่นมุกต่อมุกสร้างความขำขันกันอยู่สักพัก บรรยากาศก็กลับมาดูมีชีวิตชีวิตขึ้นมาอีกครั้งในทันที พวกเขาทุกคนพลางพูดคุยพลางหัวเราะ และเดินไปยังคฤหาสน์ด้วยกัน
ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเจียงหวั่นหวั่นต่างเดินรั้งท้าย ทันทีที่เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ทันใดนั้น เจียงหวั่นหวั่นก็หันหลังกลับมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ พร้อมกับเอ่ยปากถามเธอว่า “เสว่เอ๋อร์ ที่ฉันพูดแบบนั้นไปเมื่อกี้มันไม่ค่อยดีเท่าไรใช่ไหม”
“ตอนนี้เพิ่งจะกลัวงั้นเหรอ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้ม และปลอบเพื่อนสนิทของเธอเบาๆ ว่า “ไม่ต้องกังวลไปหรอก พวกเขาเป็นคนดีนะ ไม่คิดแก้แค้นเธอหรอกน่า”
เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงหวั่นหวั่นก็ค่อยคลายกังวลขึ้นมาเล็กน้อย ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมาอย่างบังเอิญนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นกู้หลี่เหลียงที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หันหลังกลับมาพอดี เขาแสร้งทำเป็นมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างมาก
เจียงหวั่นหวั่นรู้สึกตัวสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอยิ่งรู้สึกว้าวุ่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดขึ้นมาภายในใจว่า หรือว่าครั้งนี้เธอจะไปกระตุกหนวดเสือเข้าให้กันแล้วล่ะเนี่ย
