ตอนที่ 363 ทำไมไม่เริ่มต้นกันใหม่
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับท่าทางขึงขังของคุณแม่ไป๋ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงกับตะลึง เงยหน้ามองเธออย่างไม่น่าเชื่อ “แม่….”
ในใจรู้สึกเศร้าหมองขมขื่นยิ่งนัก เธอคิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งแม่ของตัวเองจะยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ ไม่เข้าใจเธอ แถมยังตัดสินอนาคตแทนเธอ แต่ก็ชัดเจนว่าเธอไม่ได้เป็นแบบนี้
“เสว่เอ๋อร์ แม่ทำไปก็เพราะหวังดีต่อแก” สีหน้าของคุณแม่ไป๋จริงจัง “แกกับเผยลี่เชินมีความรักเป็นพื้นฐาน จนความรักสุกงอมก่อเกิดเป็นงานแต่งงาน ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างแกกับเขาจะแค่ทะเลาะกันหรือขัดแย้งกัน ยังไงซะแม่ก็รับตระกูลเผยไปแล้ว แกควรทำไปตามนั้น อย่ามาทำโกรธฮึดฮัด!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำมือแน่นรู้สึกเหมือนโดนยึดอำนาจมากขึ้น คิดไม่ถึงว่าคุณแม่ไป๋จะมาตำหนิเธอเนื่องมาจากอารมณ์โกรธของเธอ
“แม่ หนูไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายเรื่องของหนู หลังจากที่ครอบครัวของเราเกิดเรื่อง แม่ก็คิดแต่จะจับคู่หนูกับเผยอี้ จากนั้นขัดขวางไม่ให้หนูคบกับเผยลี่เชิน มาตอนนี้กลับมาตกปากรับคำตระกูลเผยเรื่องแต่งงานเสียเอง แม่รู้ไหมว่าหนูรู้สึกอย่างไร?”
เธอรวบรวมความกล้าพูดต่อ “ถ้าหนูขัดขวางแม่กับเฝิงเจิ้งปางบ้าง แม่รู้สึกอย่างไร?”
คุณแม่ไป๋สายตาตกตะลึง อารมณ์เปลี่ยนเป็นโกรธโมโหในทันที เธอกัดริมฝีปาก “ เสว่เอ๋อร์ เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถามด้วยเสียงเย็นชา “ทำไมจะเอามาเปรียบกันไม่ได้?”
ขณะนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองอยู่ห่างไกลจากแม่มากขึ้นกว่าเดิม
คุณแม่ไป๋ริมฝีปากสั่นไหว ไม่พูดอะไรออกมาอีก
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปาก เธอตัดสินใจแน่แล้ว จากนั้นจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน
เก็บข้าวของของตัวเองอย่างลวกๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์สวมเสื้อโค้ท หิ้วกระเป๋าสัมภาระออกจากบ้านไป
เมื่อเดินลงมาจากชั้นสอง เป็นคุณแม่ยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ข้างโซฟา ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่พูดอะไร เดินตรงไปที่ประตู
“เสว่เอ๋อร์!” คุณแม่ไป๋ร้องเรียกไป๋เสว่เอ๋อร์ แล้วรีบเดินตามไป “แกอยากให้พวกเราแม่ลูกทะเลาะกันแบบนี้ใช่ไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกๆ กำหูหิ้วกระเป๋าไว้แน่น “แม่ หนูเพียงแค่ไม่อยากให้แม่เข้ามายุ่งกับชีวิตของหนูเท่านั้นเอง”
พูดจบเธอก็เดินออกจากคฤหาสน์ออกไปโดยไม่ลังเล
เมื่อเรียกรถได้ ไป๋เสว่เอ๋อร์บอกให้คนขับรถขับไปที่โรงแรมในเมืองตามที่อยู่ที่บอกไว้
ในขณะเดียวกัน คนที่อยู่ในรถที่จอดอยู่บนถนน โจ๋วฝันเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ขึ้นรถหนีไป จึงรีบรายงานสถานการณ์นี้ต่อเผยลี่เชินทันที “ประธานเผย คุณไป๋ออกจากบ้านไปแล้ว นำสัมภาระไปด้วย ไปไหนไม่รู้ครับ”
เผยลี่เชินสั่งการโดยไว “ตามเธอไป ดูแลความปลอดภัยของเธอด้วย”
“ครับ”
หลังจากที่ส่งข่าวเสร็จแล้ว โจ๋วฝันรีบสตาร์ทรถตามหลังรถคันนั้นอยู่ในระยะสายตา
เมื่อมาถึงโรงแรม ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกผิดหวังขึ้นมาภายในจิตใจ คิดไปคิดมา เห็นว่าวันนี้เป็นวันเสาร์พอดี เธอจึงส่งข้อความถึงเจียงหวั่นหวั่น
“คืนนี้ว่างไหม มากินข้าวด้วยกัน?”
ตอนนี้เธออยู่คนเดียวไม่มีงานทำและไม่มีเพื่อน ถ้าให้เธออยู่ในโรงแรมแบบนี้ เธอคงรู้สึกหดหู่เป็นแน่แท้
เจียงหวั่นหวั่นส่งข้อความกลับมาโดยเร็ว “ได้ซิ คืนนี้กินปลาย่างโอเคไหม!”
ทั้งสองคนโต้ตอบกันมา จนในที่สุดไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“อ้อ..เสว่เอ๋อร์ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ เมื่อคืนกู้หลี่เหลียงนัดฉันออกไปเที่ยว ฉันไม่ได้รับปากเขา แต่มันแปลกที่ฉันรู้สึกเสียใจ…”
เรื่องซุบซิบนินทาสำหรับผู้หญิงเป็นยารักษาที่ดีที่สุด เมื่อได้เห็นเจียงหวั่นหวั่นส่งข้อความนี้มาให้ ดวงตาไป๋เสว่เอ๋อร์เปล่งประกาย รีบวิดีโอคอลไปหาโดยไม่ลังเล
เมื่อเชื่อมต่อวิดีโอคอลได้แล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์อดถามพร้อมรอยยิ้มไม่ได้ “พูดมาเร็วๆ เรื่องมันเกิดขึ้นได้อย่างไร เธอมีความรู้สึกดีๆ ให้กู้หลี่เหลียงแล้วหรือ?”
“เป็นไปได้ไง!” เจียงหวั่นหวั่นตอบโดยยังไม่ทันได้คิด “ฉันจะไปมีใจให้เขาได้อย่างไร! เขาไม่ใช่สเปกอย่างที่ฉันชอบ เอ้อระเหยลอยชา พ่อพวงมาลัย ตามแบบผู้ลากมากดี”
แม้ว่าเจียงหวั่นหวั่นจะพูดอย่างไร แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเธอหน้าแดงเล็กน้อยปรากฏอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถามต่อ “งั้นเธอจะมาเสียใจอยู่ทำไมกัน?”
“เป็นเพราะฉันอยู่คนเซ็งมาก…” เจียงหวั่นหวั่นพูดไปก็พยักหน้าไป “ฉะนั้นรอให้ฉันไปหาเธอก่อนดีกว่า อยู่คนเดียวมันน่าเบื่อ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจะตอบรับ แต่ใครจะไปรู้ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูก่อน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดกับเจียงหวั่นหวั่น แล้วจึงรีบเดินไปที่ประตู
มองตาแมวประตู ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ด้านนอกประตู มือที่กำโทรศัพท์อยู่สั่นโดยไม่รู้ตัว ลังเลเล็กน้อย
“เสว่เอ๋อร์?” เสียงเจียงหวั่นหวั่นจากในโทรศัพท์มือถือ “เธอเป็นอะไร?”
สติคืนมาอีกครั้ง ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึก หันไปมองวิดีโอคอลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นเธอส่ายหน้า พูดเสียงเบาๆ “หวั่นหวั่น ฉันมีเรื่องต้องทำนิดหน่อย แล้วเดี๋ยวค่อยติดต่อกลับนะ”
พูดจบ เธอปิดวิดีโอคอล
เธอมาอยู่ที่โรงแรมไม่กี่ชั่วโมง ไม่คิดว่าเผยลี่เชินจะมาหาเธอได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
เมื่อปรับอารมณ์ให้เข้าที่แล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์เก็บโทรศัพท์ เปิดประตู
ชายร่างสูงใหญ่ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เกือบจะปกปิดร่างเล็กๆ ของเธอในเงามืด
ไป๋เสว่เอ๋อร์แสร้งทำเป็นเย็นชา “มีเรื่องอะไร?”
เงียบไปสักพัก เผยลี่เชินพูดเบาๆ “ฉันเพิ่งรู้เรื่องที่พ่อฉันไปหาเธอที่บ้าน”
ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง เขายังประชุมอยู่ที่บริษัท แล้วจู่ๆ มารับโทรศัพท์พ่อ เขาถึงได้รู้ว่าตอนเช้าพ่อไปที่บ้านตระกูลไป๋พูดคุยตกลงเรื่องแต่งงานของพวกเขากับคุณแม่ไป๋
จากนั้นได้รับรายงานจากโจ๋วฝันว่าไป๋เสว่เอ๋อร์หิ้วกระเป๋าสัมภาระมาอยู่โรงแรม เมื่อลำดับเหตุการณ์ก่อนหลังเขาจึงเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจลึก ก่อนพูดว่า “ฉันยังไม่มีคิดที่จะแต่งงานในเวลานี้”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน แล้วถามต่อ “ที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อคุยกับเธอ นี่วันที่ห้าแล้วเธอควรจะคิดอย่างชัดเจนได้แล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มหน้ากัดริมฝีปาก พูดเสียงเบา “ฉันไม่เปลี่ยนความคิด ส่วนเด็กในท้องฉันจะเก็บเขาไว้”
พูดจบเธอหันตัวเดินกลับเข้าห้องไป
เผยลี่เชินเดินตามเธอเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วปิดประตูห้อง
เขาไม่ตำหนิเรื่องในอดีตของเธอ ไม่สืบหาเรื่องราวระหว่างเธอกับลู่เหยาว่าเป็นอย่างไร แต่เขาทนไม่ได้ที่ให้ผู้หญิงของตัวเองให้กำเนิดลูกของชายอื่น
เขาก้าวไปข้างหน้าเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของหญิงสาว ดึงเธอหันกลับมาหาเขา
สายตาประสานกัน เผยลี่เชินพูดว่า “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ทำไมพวกเราถึงไม่มาเริ่มต้นกันใหม่? ส่วนเรื่องแต่งงานเธอพร้อมเมื่อไรก็เมื่อนั้น ฉันไม่บังคับเธอ แต่ฉันขอร้องเธออย่างหนึ่ง เอาเด็กคนนี้ออก!”
คำพูดสุดท้ายของเขากระทบจิตใจของไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นที่สุด เธอหายใจลึก เธอใช้มืออีกข้างแกะมือที่เผยลี่เชินจับเธอไว้อยู่ “ไม่ว่าพวกเราจะไม่ได้คืนดี ไม่ได้แต่งงาน ฉันก็จะไม่เอาเด็กคนนี้ออกโดยเด็ดขาด!”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้ม เมื่อได้ยิน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เธอไม่คิดจะแต่งงานกับฉัน จึงหนีฉันไปใช่ไหม?”
เขาเป็นคนชัดเจน จะปล่อยให้เธอหนีไปได้อย่างไรกัน
