ตอนที่ 404 คุณกำลังหัวเราะผมอยู่อย่างนั้นเหรอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบพาห้าวเจ๋อน้อยกลับไปยังคฤหาสน์ในทันที เมื่อรถยนต์เคลื่อนไปจอดนิ่งสนิท เธอก็เห็นว่าป้าจางกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูและคอยชะเง้อมองมาที่พวกเธอ
เมื่อเห็นว่าเป็นไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังลงจากรถ ป้าจางก็รีบเดินไปต้อนรับทักทายในทันที “คุณหนูไป๋! ในที่สุด คุณก็กลับมาแล้ว!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์จูงเสี่ยวเจ๋อลงมา พร้อมกับยิ้มให้ป้าจาง จากนั้น เธอก็พูดเบาๆ ขึ้นมาว่า “ไม่ต้องกังวลไปค่ะ พวกเรากลับมาแล้ว”
ป้าจางรีบพยักหน้าอีกครั้ง ขอบตาของเธอนั้นดูมีสีแดงเรื่อเล็กน้อย เมื่อเธอก้มลงมองดูและเห็นว่าห้าวเจ๋อน้อยไม่เป็นอะไร เธอก็ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา “กลับมาก็ดีแล้วค่ะ กลับมาก็ดีแล้ว”
เมื่อเห็นป้าจางมีท่าทีแบบนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกขมขื่นขึ้นภายในจิตใจเล็กน้อย เธอเอื้อมมือออกไปจับมือป้าจางพร้อมกับเดินไปทางประตูใหญ่ “ดีค่ะ ป้าจาง พวกเราเข้าบ้านกันเถอะค่ะ”
เธอรู้ดีว่าป้าจางคงคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้กับเมื่อหกปีก่อนจะต้องลงเอยเหมือนกันแน่นอน ตรงที่ว่าเธอหายตัวไปเพื่อหนีไปจากเผยลี่เชิน…
เมื่อเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ป้าจางก็เช็ดน้ำตาและรีบเอ่ยปากถามเธอว่า “พวกคุณทานอะไรมาหรือยังคะ ป้าจะได้ไปเตรียมอาหารให้พวกคุณได้ทานกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่กลับถามคำถามอื่นออกไปแทนว่า “ป้าจางคะ เรื่องนี้เผยลี่เชินรู้หรือยังคะ”
ป้าจางอึ้งไปครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็ตอบกลับมาเบาๆ ว่า “คุณผู้ชายรู้แล้วล่ะค่ะ คุณผู้ชายบอกว่าวันนี้ตอนเย็นจะรีบกลับมา ตอนนี้น่าจะกำลังอยู่ระหว่างทางพอดี……”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับยิ้มให้ป้าจาง “มีอะไรให้ทานไหมคะ หนูกับเสี่ยวเจ๋อกำลังหิวมากอยู่พอดีเลยค่ะ”
ป้าจางรีบพยักหน้า “มีค่ะ เดี๋ยวป้าไปเตรียมให้นะคะ”
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ให้คนรับใช้พาห้าวเจ๋อน้อยไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความกระวนกระวายใจ
อีกไม่นาน เผยลี่เชินก็ใกล้จะกลับมาแล้ว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับข้อสงสัยของเขา เธอควรจะโต้ตอบกลับไปอย่างไรดีนะ
ในตอนนั้นเองที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่า ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นจนถึงตอนสุดท้ายนั้น เธอใส่ใจกับความคิดของเผยลี่เชินมากเหลือเกิน
หลังจากที่คนรับใช้กล่อมห้าวเจ๋อน้อยเข้านอนแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ลุกขึ้น และเดินไปที่หน้าประตูห้องของป้าจาง และยกมือขึ้นมาเคาะประตูทันที
เมื่อประตูเปิดออก ป้าจางก็เห็นว่าเป็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่มายืนอยู่ที่หน้าประตู เธอจึงเอ่ยปากถามออกไปเบาๆ ว่า “คุณหนูไป๋ มีอะไรเหรอคะ”
“หนูอยากรู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่น่ะค่ะ”
เมื่อหันไปมองดูเวลาเรียบร้อยแล้ว ป้าจางก็พูดขึ้นมาเบาๆ ว่า “น่าจะประมาณสี่ทุ่มค่ะ รออีกสักครึ่งชั่วโมง คุณผู้ชายก็น่าจะกลับมาแล้วล่ะค่ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า และยิ้มให้กับป้าจาง “ป้าจางรีบพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจะรอเขากลับมาเอง”
หลังจากที่เธอพูดจบนั้น เธอก็หันหลังและเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่น เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้น เธอก็เดินเข้าไปในครัว
ที่อีกด้านหนึ่งนั้น เผยลี่เชินกำลังนั่งอยู่บนรถ โดยมีสีหน้าที่ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย เขาหันไปมองเจิงหง และสั่งเขาด้วยเสียงเข้มว่า “ช่วยขับเร็วกว่านี้หน่อยครับ!”
เจิงหงตกปากรับคำ “ได้ครับ!”
เดิมทีวันนี้เขาต้องออกไปทำธุระที่ข้างนอก แต่ทันใดนั้น จู่ๆ ป้าจางก็โทรศัพท์มาหาเขา และบอกว่าเสี่ยวเจ๋อถูกใครบางคนพาตัวไปแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์เองก็ยังไม่กลับมาบ้านด้วย นั่นทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนกในทันที และวางมือจากงานทั้งหมดพร้อมกับรีบกลับมาบ้านอย่างรวดเร็ว
ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ในรถนั้น เขาอยากให้ตัวเองมีปีกงอกออกมา เพื่อที่จะได้บินกลับไปที่บ้านหลังนั้นได้ทันท่วงที แต่ทว่านอกจากจะทำได้แต่เพียงร้อนใจและกังวลอย่างมากแล้ว เขาก็ไม่สามารถทำอย่างอื่นได้อีกเลย ความกังวลใจที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนนั้นหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง จนทำให้ชายหนุ่มนั้นรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
ในที่สุด รถยนต์ก็หักเลี้ยวและเคลื่อนตัวเข้าไปในเขตจงหลวี่ฉวนของคฤหาสน์ และไปจอดนิ่งสนิทอยู่ที่ด้านหน้าของคฤหาสน์หลังน้อยนั้น
เผยลี่เชินผลักประตูลงจากรถ และรีบสาวเท้าก้าวเดินไปยังด้านหน้าทางเข้า เมื่อเห็นว่ายังคงมีแสงไฟสว่างเล็ดลอดออกมาจากในห้องนั่งเล่น หัวใจของเขาก็เต้นอย่างรัวเร็วมากยิ่งขึ้น
เมื่อเขาผลักประตูออกไป เผยลี่เชินยังไม่ทันจะได้ถอดเสื้อนอกของเขาออก เขาก็รีบวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นทันที เขาขมวดคิ้วแน่นและมองไปรอบๆ บริเวณห้องนั้น แต่ก็กลับไม่พบใบหน้าที่คุ้นเคยเลยสักนิดเดียว
ทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งกำลังถือไม้เช็ดพื้นเดินผ่านมา เมื่อเห็นเผยลี่เชินเข้า เธอก็สะดุ้งโหยงในทันที “คุณ…คุณผู้ชาย”
เผยลี่เชินเก็บความโกรธเอาไว้ภายในใจ จากนั้นก็ถามออกไปด้วยเสียงเข้มว่า “ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ที่ไหน”
คนรับใช้ตกใจกลัวเผยลี่เชินจนตัวสั่นในทันที “คุณ…คุณหนูไป๋……”
เมื่อเห็นว่าคนรับใช้ใช้เวลานานมากกว่าจะตอบคำถามของเขาได้ เผยลี่เชินก็ยิ่งโกรธจัดมากขึ้นไปอีก ขณะที่เขากำลังจะอาละวาด ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งที่แสนไพเราะรื่นหูดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขาพอดี “คุณกำลังตามหาฉันอยู่เหรอคะ”
เผยลี่เชินยืนแข็งทื่อไปทั้งตัว จากนั้น เขาก็หันหลังไปโดยไม่รู้ตัว และเมื่อเขาได้เห็นไป๋เสว่เอ๋ฮร์ที่กำลังสวมผ้ากันเปื้อนอยู่ที่หน้าประตูห้องครัว เขาก็รู้สึกตะลึงไปครู่หนึ่ง
เมื่อได้เห็นท่าทีของชายหนุ่มเข้า ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยิ้มขึ้นที่มุมปาก และเอ่ยปากพูดอย่างเบาๆ ว่า “ฉันทำก๋วยเตี๋ยวซี่โครงเอาไว้ อีกไม่นานก็ได้ที่แล้วล่ะค่ะ”
เมื่อเธอพูดจบ เธอก็หันหลังและเดินเข้าห้องครัวไปในทันที
ในช่วงขณะนั้นเองที่เผยลี่เชินยังคงนึกว่าตัวเองกำลังฝันไป หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ทันใดนั้น เขาก็ได้สติกลับคืนมา และรีบสาวเท้าเดินไปยังห้องครัวในทันที
ทันทีที่ได้กลิ่นของซี่โครงหมูลอยมาแตะจมูกนั้น เขาก็หันไปมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร จากนั้น เผยลี่เชินก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้กำลังฝันไปอย่างแน่นอน
เผยลี่เชินไม่อาจเก็บความรู้สึกที่แสนสุขล้นของการได้เห็นสิ่งที่มีค่าหวนกลับคืนมาตรงหน้าอีกครั้งเอาไว้ได้ เขาจึงก้าวเท้าเดินไปหาหญิงสาว และรีบคว้าตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัวสั่นไปครู่หนึ่ง จากนั้น เธอก็หันศีรษะมา “ปล่อยฉันนะ……”
“ไม่ปล่อย” เผยลี่เชินพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและมั่นคง เขาเอื้อมมือขึ้นมาและผลักลำตัวของไป่เสว่เอ๋อร์หันมาหาเขา วินาทีต่อมา เขาก็จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอโดยทันที
เขาจับไหล่ของไป๋เสว่เอ๋อร์เอาไว้แน่น ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนอย่างไร เขาก็ไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด จากนั้น เขาก็อาศัยลิ้นกับฟันของเขาลงมือจุมพิตเธอ ราวกับว่าเขาต้องการที่จะกลืนกินเธอลงไปอย่างไรอย่างนั้นในทันที
“เผย…ลี่เชิน……”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยกมือขึ้นมาและตีเข้าที่หลังของเขาอย่างรุนแรง เพื่อผลักให้เขาออกไป แต่ทว่าไม่ว่าเธอจะดิ้นขัดขืนอย่างไร เผยลี่เชินก็ไม่ยอมปล่อยมือของเขาเลยสักนิดเดียว
ในที่สุด เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนตะลึงและนิ่งไป ราวกับเธอได้จมดิ่งลงไปยังก้นบึ้งของมหาสมุทรนั้น เผยลี่เชินก็ตัดสินใจปล่อยมือของเขาออกจากตัวเธอ
แววตาของหญิงสาวเบลอจนไม่อาจตั้งสติได้ ราวกับว่ามันถูกปกคลุมด้วยหมอกควันอีกชั้นหนึ่ง และราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในความฝัน
ทันใดนั้น เผยลี่เชินก็เอ่ยปากถามออกไปว่า “ไป๋เสว่เอ๋อร์ คุณไม่เคยคิดที่จะไปจากผมเลยใช่ไหม”
ภายในหัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึเคร่งขรึมมากขึ้น ทันทีที่เธอตั้งสติได้แล้ว เธอก็รีบหันหลัง และหมุนปิดแก๊สในทันที จากนั้น เธอก็คนก๋วยเตี๋ยวที่เต็มไปด้วยควันร้อนๆ หอมฉุยในทันที พร้อมกับเอ่ยปากด้วยความตื่นเต้นจนยากที่จะควบคุมได้ว่า “ตลอด 30 วันนี้ ฉันไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ”
เมื่อได้ยินคำว่า “30 วัน” คำสามพยางค์นี้เข้า แววตาของเผยลี่เชินก็เคร่งขรึมมากขึ้น มือที่เคยวางอยู่ที่ข้างลำตัวก็ค่อยๆ กำแน่นขึ้นมาอย่างช้าๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์นำก๋วยเตี๋ยวซี่โครงหมูจัดใส่ชามเรียบร้อย และวางลงบนโต๊ะอาหาร จากนั้น เธอก็เอ่ยปากพูดเบาๆ ว่า “กินตอนที่มันยังร้อนๆ นะคะ”
เมื่อเธอพูดจบ เธอก็เตรียมที่จะเดินจากไป ทันใดนั้น ข้อมือของเธอก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้ และทั้งตัวของเธอก็ถูกคว้าเข้าไปกอดอยู่ในอ้อมแขนอันแสนแข็งแกร่งของชายหนุ่มในทันที หลังจากนั้น เสียงอันแน่วแน่ทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เมื่อถึงตอนนั้น อย่าไปจากผมเลยนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้น และสบเข้ากับดวงตาทั้งสองข้างของชายหนุ่ม ภายในหัวใจของเธอรู้สึกเคร่งขรึมเล็กน้อย จากนั้น เธอก็เอ่ยปากพูดออกมาอย่างแผ่วเบา และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในทันที “คุณทานก๋วยเตี๋ยวก่อนเถอะค่ะ”
เผยลี่เชินมองเธอด้วยสายตาที่แสนล้ำลึก ในที่สุด เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก พร้อมกับหยิบชามก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาและลงมือรับประทาน
ฝีมือการทำอาหารของไป๋เสว่เอ๋อร์นั้น เมื่อเทียบกับเมื่อหกปีก่อนแล้ว มันอร่อยขึ้นมากทีเดียว
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจอย่างเงียบๆ เมื่อเธอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้เข้า เธอก็เอ่ยปากพูดออกไปเบาๆ ว่า “จริงด้วย วันนี้ฉันมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะบอกคุณ วันนี้ตอนที่ฉันไปเอาเอกสารที่บริษัท ฉันเจอสวี่เยว่หรูเข้าค่ะ……”
หลังจากที่เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เผยลี่เชินฟังเรียบร้อยแล้วนั้น เผยลี่เชินก็วางตะเกียบลง สีหน้าของเขาดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย “พวกเขาคิดที่จะใช้เหอหย่าหานมาจัดการกับคุณ แล้วตัวเองจะได้ไม่ต้องมารับผิดชอบและเกี่ยวข้องในเรื่องนี้”
“ค่ะ ฉันเองก็คิดแบบนั้น” ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า “ฉันคิดว่าพวกเขารู้ดีว่าครั้งนี้พวกเขาทำพลาดไปแน่นอน แล้วคุณคิดว่าพวกเขาจะทำยังไงต่อไปคะ”
เผยลี่เชินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อสวี่เยว่หรูถูกเปิดเผยตัวแล้ว พวกเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องซ่อนอีกต่อไป ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ พวกเขาอาจจะมีการเคลื่อนไหวอะไรบางอย่างก็เป็นได้”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำมือแน่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็รีบเอ่ยปากพูดออกมาว่า “ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราไม่ใช้โอกาสนี้ รวบรวมหลักฐานเพื่อมัดตัวสวี่เยว่หรูล่ะคะ”
เผยลี่เชินนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้น เขาก็เงยหน้ามองไป๋เสว่เอ๋อร์ น้ำเสียงของเขาฟังดูผ่อนคลายมากขึ้นทีเดียว “คุณอยากช่วยผมอย่างนั้นเหรอ”
