บทที่ 16 สองคนเข้าใจผิด
ด้านหน้าเคาน์เตอร์ พนักงานบริการถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณผู้หญิง มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“เก็บเงินห้อง121 ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยรอยยิ้ม
พนักงานบริการพยักหน้า ปลายนิ้วกดสองสามทีบนแป้นพิมพ์เพื่อพิมพ์ใบเรียกเก็บเงิน แล้วส่งไปให้ โล่เฟยเอ๋อ “ทั้งหมดเป็นหนึ่งหมื่นหกพันหยวนค่ะ”
แม่เจ้า! กับข้าวไม่กี่อย่าง ราคามากกว่าหมื่นหยวนเลยเหรอ
โล่เฟยเอ๋อเงียบไป
“ค่ะ” เธอพยักหน้า เปิดซิปกระเป๋าเงิน หยิบเงินออกมาจากกระเป๋า พึ่งจะหยิบเงินสดกับบัตรออกมา ก็มีมือข้างหนึ่งที่ถือการ์ดสีดำส่งผ่านหัวไหล่ของเธอไป “จ่ายบัตร”
“หือ?” โล่เฟยเอ๋อ หันไปมองข้างหลัง แล้วก็มองเห็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปหลายวินาที แล้วจึงพูดกลับไปว่า “คุณซู เย็นนี้ฉันเป็นคนเลี้ยง….”
ซูซีมู่ มองดูเงินสดและบัตรในมือของโล่เฟยเอ๋อ พ่นออกมาสองคำอย่างเย็นชา ‘ไม่ต้อง’
สังเกตเห็นสายตาของซูซีมู่ ใบหน้าสีแดงของโล่เฟยเอ๋อก็จางลงไปทันที
เธอค่อยๆก้มหัวของเธอทีละน้อย หลังจากนั้นก็ค่อยๆเก็บเงินสดและบัตรเครดิตที่อยู่ในมือใส่กระเป๋าเงิน
ซูซีมู่ รับรู้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงของโล่เฟยเอ๋อ คิ้วขมวด อยากจะเปิดปากพูดอะไร พนักงานบริการก็ส่งบัตรคืนมาให้เขา
เขาเก็บบัตร แล้วก็หมุนตัวเดินไป
เดินไปได้สองก้าว ก็เห็นว่าโล่เฟยเอ๋อยังไม่ขยับ เขาก็เลยหยุดเดิน หันไปมองทางเธอ แล้วพูดว่า “ไม่เดิน?”
ได้ยินเสียงของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นมา มองซูซีมู่ที่กำลังรอเธออยู่ เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอ แล้วเดินตามเขาไป
เห็นโล่เฟยเอ๋อ เดินตามา ซูซีมู่ ถึงหันหลัง แล้วเดินก้าวไปทางประตู
ทั้งสองคนเดินควบคู่กันออกมาจาก หยู้ผินเซียง ตอนทีเดินไปที่ประตู โล่เฟยเอ๋อก็หยุดเดิน “คุณซู ดึกมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนะคะ”
ซูซีมู่หันหลังกลับ จ้องมองที่โล่เฟยเอ๋อครู่หนึ่ง แล้วก็ ‘อือ’ มาหนึ่งคำ
โล่เฟยเอ๋อยิ้มอย่างไม่เต็มใจไปให้ ซูซีมู่ หลังจากนั้นก็เดินไปริมถนน รอรถแท็กซี่
ซูซีมู่จ้องมองเธอจากทางด้านหลังนิ่งๆ จนกระทั่งเมื่อมีรถแท็กซี่คันหนึ่งหยุดอยู่ด้านหน้าโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อกำลังจะเปิดประตูรถแท็กซี่ พร้อมที่จะขึ้นรถ ซูซีมู่ก็สาวเท้าเดินเข้ามา ก่อนที่เธอจะขึ้นรถ ก็คว้าข้อมือของเธอ ขัดขวางการเคลื่อนไหวของเธอ
“เอ่อ…” โล่เฟยเอ๋อพูดเบาๆ เมื่อเห็นคนที่เข้ามาอย่างชัดเจน เธอถามไปตามสัญชาติญาณ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
ซูซีมู่ไม่สนใจคำถามของโล่เฟยเอ๋อ เขาลากโล่เฟยเอ๋อไปที่ลานจอดรถของหยู้ผินเซียงด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
มาถึงที่รถของเขา เขาเปิดประตูรถ แล้วดันเธอเข้าไปในรถด้วยมือเดียว จากนั้นก็ปิดประตูรถอย่างแรง
อ้อมด้านหน้ารถ ขึ้นรถ ไม่ได้มองไปที่โล่เฟยเอ๋อ แล้วก็เหยียบคันเร่ง รถก็ออกตัวอย่างราบรื่น
ทั้งสองคนไม่มีการสนทนา บรรยากาศในรถแปลกๆ
โล่เฟยเอ๋อนั่งข้างๆ ซูซีมู่ เธอรู้สึกชัดเจนถึงลมหายใจที่เย็นยะเยือกที่กระจายไปทั่วของผู้ชายข้างๆคนนี้
เมื่อกี้ตอนที่เขาจ่ายเงิน ไม่ได้ชัดเจนว่าดูถูกเธออย่างนั้นเหรอ? แต่ตอนนี้จะไปส่งเธอกลับอีก เขาหมายความว่ายังไงกันแน่?
โล่เฟยเอ๋อแอบมองซูซีมู่
เขากำลังควบคุมพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้าง ใบหน้าที่หล่อเหลา ดูไม่สนใจอะไร ริมฝีปากอิ่มที่สมบูรณ์ ดูเย็นชา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถก็ค่อยๆหยุดอยู่ที่หน้าชุมชนปี้ไห
“ขอบคุณที่มาส่งฉันนะคะ” หลังจากโล่เฟยเอ๋อขอบคุณแล้ว ก็เปิดประตูลงจากรถ
ตอนที่เธอกำลังจะปิดประตู ซูซีมู่ที่นั่งในที่นั่งคนขับก็เปิดปากพูดทันทีว่า “ผมประชุมเลยลืมเวลา”
โล่เฟยเอ๋อขณะที่กำลังจะปิดประตูรถก็หยุดลง แล้วก็หันหัวมา
ซูซีมู่หันหัวมองไปทางโล่เฟยเอ๋อ แล้วก็พูดเพิ่มว่า “ผมมาสาย เป็นเพราะว่าประชุมจนลืมเวลา” ซูซีมู่นึกถึงเหตุผลของอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปกะทันหันของโล่เฟยเอ๋อตอนที่อยู่บนถนน แต่เขาไม่รู้ว่า เขาเข้าใจผิดแล้ว
โล่เฟยเอ๋อหลับมาตาลง กัดกรามเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฉันรู้ค่ะว่าคุณยุ่งมาก”
ซูซีมู่มองเธอ ขมวดคิ้ว “คุณ….” จริงๆเขาอยากถามเธอว่าเป็นอะไร คำพูดอยู่ที่ปากแต่ก็ไม่พูดออกมา สุดท้ายก็พูดว่า “คุณเข้าไปเถอะ”
โล่เฟยเอ๋อ’อือ’ ไปหนึ่งคำ แล้วก็พูดอีกประโยค ‘ขับรถดีๆนะคะ’ ถึงปิดประตูรถ แล้วเดินเข้าไปในชุมชน
หลังจากซูซีมู่ ดูโล่เฟยเอ๋อที่หายเข้าไปในชุมชน ถึงจะสตาร์ทรถออกไป
หลังจากกลับมาถึงบ้านพัก เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำเหมือนปกติ แต่กลับตรงไปที่ห้องหนังสือ แล้วโทรศัพท์หาโจวเฉิง
โจวเฉิงที่อยู่ในความฝันก็ถูกปลุกมาด้วยเสียงเรียกเข้า
เขาสะลึมสะลือ แตะโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียง ดวงตาที่แดข้างเดียวมองเล็งไปที่จอภาพ ตอนที่มองเห็นเบอร์โทรศัพท์ของประธานซู ของเขา ความง่วงนอนทั้งหมดที่มีก็หายวับไป
“ประธานซู?” โจวเฉิงลดเสียงพูดลง น้ำเสียงที่ราบเรียบของซูซีมู่ที่มาจากโทรศัพท์ “รู้จักโรงแรมเมืองAไหม?”
“รู้จักครับ รู้จัก” ไร้สาระ ถึงแม้ว่าเขาจะผล็อยหลับไป แต่เขาก็ไม่ลืมโรงแรมเมืองA
“พรุ่งนี้ก่อนไปทำงาน ฉันต้องการเห็นมันเปลี่ยนเป็นอุตสาหกรรมอื่น”
ปัง……
หัวของโจวเฉิงกระแทกเข้ากับโต๊ะข้างหัวเตียงโดยตรง ทำให้เกิดเสียงดัง
ก่อนไปทำงานพรุ่งนี้ ต้องทำให้โรงแรมเมืองAเปลี่ยนเป็นอุตสาหกรรมอื่น? เขากำลังฝันกลางดึกเหรอ? มันจะต้องเป็นความฝันแน่ๆ! ถ้าไม่อย่างนั้นประธานซูจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไง? โจวเฉิงปลอบใจตัวเอง
น่าเสียดายที่ซูซีมู่ไม่ได้ทำให้เขาคิดว่าเป็นความฝัน พูดเพิ่มอีกประโยคว่า “ก่อนแปดโมงต้องเห็นผลลัพธ์”
ต้องการผลลัพธ์ก่อนแปดโมง
เดี๋ยวก่อน มันไม่ใช่ความฝัน!
โรงแรมเมืองAเป็นสะกิดประธานซูของเขาได้ยังไงเนี่ย? เลยทำให้เขามาเป็นทาสของประธานซูในกลางดึก
ถ้าโจวเฉิงรู้ว่ามันเป็นเพียงเพราะพนักงานบริการในโรงแรมเมืองAต้องการจะไล่โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าเขาจะร้องไห้ไหม?
“ประธานซู……..” โจวเฉิงกลืนน้ำลายถาม “ไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ?”
“ทำไม? นายคิดว่าเวลาเยอะไปเหรอ? อื้อ โอเค ถ้างั้นก่อนรุ่งสาง ฉันต้องเห็นผลลัพธ์” เสียงของซูซีมู่นั้นเบามาก
ความหมายคือ เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ก็จัดการได้ไม่ดี ถ้าอย่างนั้นนายก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะมาเป็นผู้ช่วยข้างกายเขา
โจวเฉิงรีบพูดอย่ารวดเร็วว่า “ไม่มีปัญหาครับ รับประกันความสมบูรณ์แบบ”
