บทที่ 36 มารับผมที
เสียงแจ้งเตือนข้อความที่คุ้นเคยทำให้ซูซีมู่ต้องเลิกคิ้ว
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
โล่เฟยเอ๋อส่งข้อความสั้น ๆ มา : คุณยังไม่เลิกงานเหรอ?
หลังจากอ่านข้อความนั้น ความโศกเศร้าที่แสดงอยู่บนใบหน้ามาตลอดทั้งวันก็หายไปหมด
ซูซีมู่ตอบกลับ : เลิกตั้งนานแล้ว
เมื่อซูซีมู่ตอบกลับข้อความนั้นไปโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาอีก
ซูซีมู่คิดว่าโล่เฟยเอ๋อกำลังยุ่งอยู่จึงล็อกโทรศัพท์แล้วกลับเข้าไปข้างใน
เขาเหลือบตามองโทรศัพท์ที่เพิ่งล็อก มองข้อความที่โล่เฟยเอ๋อส่งมาก็ต้องขมวดคิ้ว
‘คุณยังไม่เลิกงานเหรอ?’ ไม่ใช่ ‘คุณเลิกงานหรือยัง?’
ยัง…ทำไมเธอถึงถามเขาว่ายังไม่เลิกงาน? หรือว่าเธอไปที่บ้าน?
ซูซีมู่คิดแบบนั้น ข้อความของโล่เฟยเอ๋อถูกส่งมาอีกครั้ง : อ้อ
คำว่า ‘อ้อ’ ง่าย ๆ แต่กลับทำให้ซูซีมู่รู้สึกเจ็บได้
เขาไม่คิดอะไรอีกแล้ว จัดการโทรหาโล่เฟยเอ๋อทันที
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อทานมื้อเย็นกับที่บ้านเสร็จ คนขับรถของบ้านโล่ก็มาส่งเธอ
จนเดินทางมาได้ครึ่งทางก็เห็นว่าตอนนี้อยู่ไม่ไกลจากวิลล่าหลันถิง
จึงให้คนขับรถไปส่งที่วิลล่าหลันถิงชุมชน
กดออดแล้วไม่มีใคร โล่เฟยเอ๋อก็เลยส่งข้อความหาซูซีมู่ถามเขาว่ายังไม่เลิกงานใช่ไหม
คำตอบที่ได้คือเขาเลิกงานแล้ว
เขาเลิกงานแล้วแต่ที่บ้านไม่มีคนอยู่โล่เฟยเอ๋อก็เข้าใจได้ทันที
เธอทำเพียงแค่ตอบ ‘อ้อ’ อย่างคนไปไม่ถูก แล้วเตรียมตัวกลับ
ในตอนที่เธอหันหลังกลับเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
ได้ยินเสียงเรียกเข้าที่เธอตั้งไว้เป็นของซูซีมู่โดยเฉพาะ โล่เฟยเอ๋อไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกประหม่าขึ้นมา
เธอหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วกดรับสาย
เพิ่งจะกดรับก็ได้ยินเสียงที่รีบร้อนของซูซีมู่จากปลายสาย “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมยังไม่เลิกงาน?”
“เอ่อ…” โล่เฟยเอ๋อไม่รู้จะตอบซูซีมู่ยังไง หรือเธอจะบอกซูซีมู่ไปว่าตอนนี้เธออยู่หน้าคฤหาสน์ของเขา?
ซูซีมู่ถามอีกครั้ง “คุณอยู่ที่บ้านผมเหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อกำโทรศัพท์แน่น ตอบรับเสียงเบา แล้วกังวลว่าซูซีมู่จะเข้าใจผิดจึงอธิบาย “ฉันอยู่ใกล้ ๆ พอดีแล้วนึกได้ว่าทำของตกไว้ที่คุณก็เลยมาเอา ไม่คิดว่าคุณจะไม่อยู่บ้าน” โล่เฟยเอ๋อไม่ทันคิดว่าของนั้นคืออะไร
ทำให้ความประหม่าในตอนนี้หายก่อนค่อยว่ากัน โล่เฟยเอ๋อกัดฟันพูดกับตัวเอง
“คุณ…” ซูซีมู่ยังพูดไม่ทันจบ เสียงของลู่ยู่ก็ดังแทรกขึ้นมาจากข้างหลังก่อน “ซูซีมู่ทำไมออกมานานจังห้ะ รีบเข้าไปได้แล้ว”
ลู่ยู่เห็นว่าซูซีมู่ออกมานานแล้วไม่ยอมเข้าไปสักทีก็เลยออกมาตามเขา
“เดี๋ยวตามไป” ซูซีมู่ตอบลู่ยู่เสียงเบาแล้วกลับมาคุยกับโล่เฟยเอ๋อ “คุณต้องรีบใช้ของไหม?”
“ไม่รีบ ไว้ฉันมาใหม่วันหลังก็ได้” โล่เฟยเอ๋อรีบตอบกลับ
ซูซีมู่เงียบไปครู่หนึ่ง “ผมจะบอกรหัสทางเข้าให้คุณแล้วคุณเข้าไปหยิบเองแล้วกัน”
“ห้ะ!” โล่เฟยเอ๋อตกใจ นี่เธอฟังผิดหรือเปล่า นี่เขาเอารหัสประตูทางเข้าให้เธอเลยเหรอ?
“เก้า…” ซูซีมู่บอกเลขรหัส “จำได้ไหม?”
โล่เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากและไม่ตอบอะไร
ซูซีมู่คิดว่าเธอยังฟังได้ไม่ไม่ชัดเจนจึงพูดซ้ำอีกครั้ง “คุณเข้าไปหยิบเองได้เลย”
โล่เฟยเอ๋อขอโทษซูซีมู่ทั้งน้ำตา “ขอโทษนะ ฉันโกหกคุณ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ทำของอะไรตกไว้ ฉันแค่…มาเพราะอยากเจอคุณ”
ไม่มีคำตอบอะไรจากฝั่งซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อขอโทษอีกครั้ง “ขอโทษนะ ฉันจะกลับแล้ว…”
เธอยังไม่ทันพูดจบก็ถูกซูซีมู่ตัดบท “มารับผม”
“อะไรนะ?” โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าจะมีคำตอบกลับมา
ซูซีมู่พูดซ้ำอีกครั้งอย่างช้า ๆ และชัดเจน “ผมไม่ได้ขับรถมา ดื่มด้วย คุณขับรถของผมมารับผมที่clubเจียงหนานนะ”
“โอเค” โล่เฟยเอ๋อตอบรับทั้งที่ไม่ทันได้ไตร่ตรอง
ซูซีมู่บอกหมายเลขวิลล่าของclubเจียงหนานให้โล่เฟยเอ๋อก่อนกลับเข้าไปข้างใน
ในห้องมีผู้หญิงอยู่กว่าสิบคน พวกเขาอยู่รอบตัวลู่ยู่
สำหรับซูซีมู่แล้วนี่เป็นสิ่งที่เขารังเกียจเขาถึงไม่เคยมางานสังสรรค์นี่ อย่างมากก็มีแค่ลู่ยู่กับคนที่คุ้นเคยเท่านั้น
เขามองลู่ยู่ที่กำลังเมาและถูกล้อมด้วยผู้หญิงแล้วก็ไปหามุมนั่งให้ไกลจากพวกเขาแล้วนั่งเล่นโทรศัพท์
ไหน ๆ ก็มาแล้วเขาก็ช่วยคนเมานั่นนิดหน่อย รอโล่เฟยเอ๋อมาเขาก็จะไปทันที
แต่ความจริงไม่ได้ราบรื่นอย่างที่ซูซีมู่คิด
ซูซีมู่เป็นคนที่หล่อมาก แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ในมุมที่ห่างไกลก็ยังมีผู้หญิงที่สังเกตเห็นเขา
ซูซีมู่ที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไม่ได้สังเกตจนกระทั่งมีมือมาวางลงบนไหล่ของเขา เขายกมือของเขาขึ้นตามสัญชาตญาณแล้วสะบัดคนคนนั้นลงแต่ยากเกินไปจึงทำให้โทรศัพท์ของเขาพังไปด้วย
แต่ผู้หญิงที่ถูกซูซีมู่สะบัดทิ้งยืนไม่อยู่และล้มลงไปกับพื้น
เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด วิลล่าที่เคยรื่นเริงกลับเปลี่ยนเป็นเงียบกริบอีกทั้งยังทำให้ลู่ยู่ที่เมาอยู่สร่างไปได้
ซูซีมู่เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยใบหน้าเย็นชาโดยที่ไม่ได้มองผู้หญิงที่พื้นเลยด้วยซ้ำ
ลู่ยู่สร่างเมาแล้วคิดหาทางออกเพราะตอนนี้มันวุ่นวายไปหมด
บ้าหน่า เขากับซูซีมู่รู้จักกันมาหลายปี ย่อมรู้ดีว่าเขาเสพติดความสะอาดขนาดไหน
เขาป่วยเรื่องที่มีผู้หญิงไปแตะต้องตัวเขามานานแล้วเหรอ?
ซวยแล้ว เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง?
ลู่ยู่ต้องการพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส แต่คุณชายจากเกียวโตนี่ก็ไม่ได้ทำผิดอะไร
เขาก่นด่าในใจจากนั้นก็พูด ‘พวกคุณสนุกต่อได้เลย’ ก่อนจะไล่พวกผู้หญิงรอบตัวไปแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
ประตูห้องน้ำเปิดไม่ได้เพราะถูกล็อกจากด้านใน ลู่ยู่ทุกประตูห้องน้ำ “ซูซีมู่ นายโอเคไหม?”
ไม่ได้รับคำตอบจากซูซีมู่ที่อยู่ข้างใน ได้ยินแต่เสียงน้ำไหล
ลู่ยู่ยิ่งกังวล ทุบประตูต่อไม่หยุด…
ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในวิลล่า
ลู่ยู่ไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์นั้นจนกระทั่งมีคนมาบอกว่าเป็นของซูซีมู่เขาถึงเดินไปรับสาย
เขามองโทรศัพท์ที่ขึ้นว่า ‘โล่เฟยเอ๋อ’ แล้วกดรับสาย
ที่ปลายสายนั้นเป็นเสียงของผู้หญิง “ฉันมารับคุณแล้วนะ หรือจะให้รอข้างนอกไปก่อน?”
ผู้หญิงคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับซูซีมู่? ลู่ยู่มองไปทางน้ำห้องแล้วถามกลับ “ไม่ทราบว่าคุณต้องการเรียนสายกับใครครับ?”
ลู่ยู่ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ปลายสายก็ตัดไป
ลู่ยู่ไม่ได้สนใจ วางโทรศัพท์ลงแล้วหันไปทุบประตูต่อ
