บทที่119 เจอเหซิงถิงที่ลานกว้างหวั้นด๋า
เริ่มตั้งแต่วันที่ 2 โล่เฟยเอ๋อได้เป็นผู้ช่วยของโจวหยุน มีห้องทำงานส่วนตัวเป็นของตนเอง
งานของเธอก็ราวๆงานที่บริษัทดี้ก้วน เป็นงานออกแบบวาดภาพร่าง แต่ว่าเธอต้องวาดภาพร่างตามที่โจวหยุนขอมา และต้องนำภาพร่างให้กับโจวหยุน
ทุกครั้งที่โจวหยุนจะนำไปประมาณ วัน2วัน ถึงมาคืนให้เธอ
ถึงโล่เฟยเอ๋อจะรู้สึกว่าการกระทำของโจวหยุนมันดูแปลกๆ แต่ก็ไม่คิดอะไรมากเพียงแค่ทำงานตามที่โจวหยุนสั่งมา
แต่งานที่โจวหยุนให้เธอมันไม่มาก โล่เฟยเอ๋อก็ยังทำงานได้สบายๆ
เพราะเรื่องเข็มกลัดผีเสื้อครั้งก่อน ทำให้ความสัมพันธ์ของโล่เฟยเอ๋อกับดีขึ้น บวกกลับที่พักของและบ้านเช่าของโล่เฟยเอ๋อก็อยู่ใกล้กันด้วย ทั้งสองคนมาทำงานด้วยกันและเลิกงานพร้อมกันเกือบทุกวัน
หลังเลิกงานในวันนี้ รอโล่เฟยเอ๋อที่หน้าโชว์รูมการขายเหมือนทุกๆวัน สุดท้ายรอไป 10 กว่านาทีโล่เฟยเอ๋อก็ยังไม่เห็นออกมา จึงเข้าไปหาเธอ ที่ห้องทำงานของโล่เฟยเอ๋อ
พอเดินเข้าไปในห้องทำงานแค่นั้นแหละ ก็เห็นโล่เฟยเอ๋อกำลังวาดภาพร่างอย่างตั้งใจ เธอไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดี:”เฟยเอ๋อ ยังวาดภาพร่างออกแบบอยู่อีกหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้นจากภาพวาด เห็นว่าเป็น เธอถามงงๆ:”คนมาได้ยังไง?หรือว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว?”
“คุณว่าล่ะ?”ทำตามองบน
โล่เฟยเอ๋อหยิบมือถือขึ้นมาดู เวลาตอนนี้ 5:40 น.เลยเวลาเลิกงานมา 10 นาทีแล้ว
ก็ว่าทำไมถึงมาหาเธอที่ห้องทำงาน
“เอิ่มขอโทษด้วยนะ คือฉันลืมดูเวลาอ่ะ”โล่เฟยเอ๋อกล่าวอย่างรู้สึกผิด
พูดยังยิ้มแย้ม:”พอเลย ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ฉันรู้ว่าเธอแค่ลืมดูเวลาเพราะกำลังวาดภาพร่างอยู่ รีบๆเก็บของเถอะ เราไปเดินตลาดกัน”
“เดินตลาด?ที่ไหน?”โล่เฟยเอ๋อถามไปด้วยและเก็บของไปด้วย
“ผ่านพรุ่งนี้ไปก็เป็นวันคริสต์มาสแล้ว เราไปเดินเล่นที่ร้านกว้างหวั้นด๋ากัน กำลังซื้อของฉันในตอนนี้ ก็ไปได้แค่เดินเล่นเท่านั้นแหละ ซื้อก็ไม่ได้ แต่แค่ได้ไปสนุกด้วยก็ยังดีไม่ใช่เหรอ?”กล่าวขำๆ
นี่ก็จะถึงวันคริสต์มาสแล้วหรอ? โล่เฟยเอ๋อเงียบไปแปบ และพยักหน้า”โอเค ไปเดินเล่นกัน”
โล่เฟยเอ๋อเก็บกระเป๋าเสร็จ ก็ได้นั่งรถแท็กซี่พร้อมกับไปยังลานกว้างหวั้นด๋า
คงเป็นเพราะใกล้จะถึงวันคริสต์มาสแล้ว เห็นมีป้ายโปรโมชั่นลดราคาต่างๆติดไว้มากมาย
กระจกหน้าต่างของบางห้างสรรพสินค้า เห็นต้นคริสต์มาสมากมายเริ่มมีแสงไฟสว่างแล้ว
บนถนนคนเดิน เต็มไปด้วยผู้คนชายหนุ่มหญิงสาวมากมาย ในมือถือถุงของขวัญไว้เต็มไม้เต็มมือ
หมั้นเป็นของขวัญวันคริสต์มาสที่พวกเขาซื้อให้ครอบครัว และเพื่อนๆใช่ไหม?
ส่วนเธอก็เหมือนดังเช่นทุกๆปี ไม่ต้องไปเตรียมของขวัญให้ใคร และไม่มีใครเตรียมของขวัญให้เธอด้วย
คุณพ่อกับคุณป้าเหยาก็คงจะไปจัดวันคริสต์มาสที่ต่างประเทศเหมือนทุกๆปีสินะ? ส่วนพี่สาวเธอมีสังคมเป็นของตนเอง วันคริสต์มาสทุกปีจะหาไม่เจอตัวตลอด
ส่วนคนนั้น………
โล่เฟยเอ๋อมองเหม่อลอยไปทางด้านนอกหน้าต่างรถ จนเสียงของส่งมา
“ถึงแล้วเฟยเอ๋อ ลงรถได้แล้ว”
นี่ก็ถึงลานกว้างหวั้นด๋าโดยไม่รู้ตัวเลย โล่เฟยเอ๋อตอบ’อืม’เบาๆ และลงจากรถตาม
ทั้งสองคนคุยไปด้วย เดินเล่นไปด้วย
เดินไปได้ไม่นาน โล่เฟยเอ๋อเห็นเหซิงถิงกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล โล่เฟยเอ๋องงๆอยู่สักพัก และหยุดเดินไปด้านหน้าทันที
” เราไปทางโน้นดีกว่า”โล่เฟยเอ๋อชี้ไปทิศทางอื่น
มองโล่เฟยเอ๋อมองหน้าโล่เฟยเอ๋ออย่างแปลกใจ แล้วก็พยักหน้า”อืม”
โล่เฟยเอ๋อยังคิดว่าเธอหลบหน้าเหซิงถิงได้สำเร็จ แล้วจะไม่ได้มาเจอกันอีก พระลานกว้างหวั้นด๋ากว้างขนาดนั้น และพวกเธอก็เดินในทิศทางที่ไม่เหมือนกัน คงไม่ง่ายที่จะมาเจอกันได้อีก
แต่บางครั้งมันก็บังเอิญจริงๆ เดินวนไปรอบหนึ่ง พวกเธอก็มาเจอกันอีก
แต่ครั้งนี้โล่เฟยเอ๋ออยากจะหลบหน้าก็ไม่มีโอกาสหลบแล้วล่ะ เพราะมาเจอกับเหซิงถิงต่อหน้าต่อตาพอดี
“เฟยเอ๋อ !” เหซิงถิงทิ้งเพื่อนสาวไว้ แล้วเดินเข้ามาหาเธอ
โล่เหยเอ๋อพยักหน้าเบาๆ และกล่าวทักทาย”เหซิงถิง”
เหซิงถิงจูงมือโล่เฟยเอ๋ออย่างเป็นมิตร พร้อมกล่าวว่า:”เฟยเอ๋อ ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน ให้พี่ยู่ช่วยติดต่อเธอ แต่โทรไม่ติดอ่ะ”
เธอเปลี่ยนเบอร์มือถือแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะโทรไม่ติด แต่โล่เฟยเอ๋อไม่บอกเรื่องนี้กับเหซิงถิงหรอก กล่าวเพียงว่า:”คือว่า…..มือถือฉันมีปัญหานิดหน่อย”
เหซิงถิง’ออ’คำหนึ่ง แล้วกล่าวต่อว่า:”ว่างไงๆก็เจอกันแล้ว เราไปกินข้าวด้วยกันดีกว่า”
ยังไงโล่เฟยเอ๋อก็ไม่ไปกินข้าวด้วยกันกลับเหซิงถิงแน่ๆ แต่จะปฏิเสธไปตรงๆก็ไม่งาม จึงกล่าว:”เหซิงถิง คุณจะไปเดินเล่นตลาดกับเพื่อนๆไม่ใช่หรอ?”
เหซิงถิงมองเพื่อนที่อยู่ด้านหลังเธอไม่ไกล กล่าวเสียงปกติว่า:”เธอไม่เป็นไรหรอก ฉันเชิญพวกเธอไปเองก็ได้แล้ว”
เชิญเพื่อนเธอไปก็ได้แล้ว? ง่ายขนาดนี้เลย
โล่เฟยเอ๋อเอามือถูจมูกและกล่าว:”คือว่า เหซิงถิง ฉันมาด้วยกันกับเพื่อนของฉันน่ะ งั้นไว้คราวหน้าได้มั้ย?”
ไม่มีวิธีไหนแล้ว โล่เฟยเอ๋อจึงนำมาอ้าง
โล่เฟยเอ๋อบอกมาด้วยกันกับเพื่อนแล้ว เหซิงถิงก็ไม่ชวนโล่เฟยไปทานข้าวด้วยกันต่อแล้ว เพียงแค่ตอบว่า:”งั้นคราวหน้าก็แล้วกัน”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าตอบว่า’โอเค’คำหนึ่ง
ทั้งสองคุยกันสักพัก แล้วค่อยแยกกัน
หลังจากแยกย้ายกับเหซิงถิง โล่เฟยเอ๋อใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เธอกับเหซิงถิงรู้จักกันได้ ถ้าไม่ใช่เพราะคนคนนั้น พวกเธอก็คงเป็นได้แค่คนที่เคยเห็นหน้ากันเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับผู้ป่วย เหซิงถิงจะสนิทและเป็นมิตรเป็นมิตรกับเธอแบบนี้หรอ?เธอเป็นถึงคุณหนูไฮโซของบ้านเหซิง ส่วนเธอเป็นแค่นักออกแบบจิวเวลรี่ตัวเล็กๆคนหนึ่ง
ทุกอย่างล้วนเป็นขึ้นเพราะซูซีมู่คนนั้น …..
เสียงส่งมา”เฟยเอ๋อ อันนี้เป็นยังไง?”
โล่เฟยเอ๋อที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยก็ดึงสติกลับมา มองไปที่”ว่าไงนะ?”
“ผ้าพันคอผืนนี้ ใช้เป็นของขวัญวันคริสต์มาสเป็นยังไง?”มองเธอทีหนึ่ง และชี้ไปที่ผ้าพันคอบนราวแขวนและถาม
สายตาของโล่เฟยเอ๋อมองไปตรงผ้าพันคอที่กำลังชี้:”ผ้าพันคอผืนนี้ก็ไม่เลวนี่”
“งั้นฉันซื้อแล้วนะ?”ยักคิ้วถาม
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า”ได้เลย”
หลังจากซื้อผ้าพันคอเสร็จ ทั้ง 2 คนก็เดินเล่นต่อ
“เฟยเอ๋อ คุณจะซื้อของขวัญวันคริสต์มาสไหม?” จู่ๆก็ถามขึ้นมา
เฟยเอ๋อเมื่อไปแปบ และก็ส่ายหน้า”ฉันไม่ต้องอ่ะ”
มองหน้าโล่เฟยเอ๋อทีหนึ่ง ไม่พูดอะไรต่อ
ทั้งสองคนเดินอีกรอบหนึ่ง ถึงออกมาจากหลังกว้างหวั้นด๋า
มองแสงไฟนีออนรอบๆแล้วถามโล่เฟยเอ๋อว่า:”จะกลับบ้านเลย?หรือจะไปทานอาหารเย็นกัน?”
“กลับไปเลยดีกว่า”เดินตลาดตั้งนาน โล่เฟยเอ๋อเริ่มเหนื่อยแล้ว อีกทั้งยังเจอหน้าเหซิงถิงด้วย……ตอนนี้โล่เฟยเอ๋อแค่อยากกลับไปโดยเร็ว
หลายวันมานี้ซูซีมู่นั่งเฝ้าอยู่ที่สำนักงานใหญ่ในเมืองหลวง เสร็จงานวันนี้แล้ว เขาเตรียมจะกลับเมืองA
ขณะที่นั่งรถไปยังสนามบิน เขาเห็นแสงต้นคริสต์มาสภายในห้างสรรพสินค้าที่อยู่รอบๆ ถึงรู้ตัวว่าถึงวันคริสต์มาสแล้ว
ตั้งแต่วันที่ 25 เดือน 11 ถึงวันที่ 25 เดือน 12 เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วหรอ?
“วันที่ 25 หนึ่งเดือนเต็มๆแล้วสิ…”
ซูซีมู่พึมพำแบบลอยๆ
โจวเฉิงเข้าใจดีว่าซูซีมู่หมายถึงอะไร เขาหันไปทางกระจกมองหลัง มองไปด้านนอกหน้าต่างรถด้านข้าง มองประธานที่ดูกำลังเครียดๆแว็บเดียว ไม่ได้พูดอะไร
แต่คนขับรถที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกล่าวแก้ไขคำผิดว่า:”ประธานซูครับ วันนี้เป็นวันที่ 24 พรุ่งนี้ถึงเป็นวันที่ 25 ซึ่งเป็นวันคริสต์มาสครับ
