บทที่132 คู่หมั้นหมายนั้นคือตัวเขาเอง?
ในขณะที่โจวเฉินช่วยเป็นธุระติดต่อโล่หยิวชิวให้กับซูซีมู่ เธอกำลังรับประทานอาหารกับเพื่อนรักเวินลี่ชา
เมื่อดูโทรศัพท์แล้วคิดว่าเป็นเบอร์คนแปลกหน้าโทรเข้ามา เธอจึงไม่รีบร้อน และเธอทานอาหารในถ้วยอย่างมีความสุข จากนั้นจึงได้กดปุ่มรับสาย จากนั้นจึงได้ค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์มาไว้ที่ข้างหูอย่างเชื่องช้า
“ฮัลโหล?”
ปลายสายพูดขึ้นอย่างมีมารยาท “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ากำลังเรียนสายคุณโล่หยิวชิวรึเปล่าครับ?”
“คุณเป็นใคร? คุณเอาเบอร์ฉันมาจากไหน?” เมื่อโล่หยิวชิวพูดจบ เธอยังหันไปพูดกับเพื่อนของเธออย่างหยิ่งยโส “มีแต่คนไม่รู้จักโทรมาอยู่ได้ทั้งวัน มีแต่โทรมาก่อกวน…”
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ เสียงจากปลายสายก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ผมคือผู้ช่วยของคุณซูซีมู่ คุณไม่ใช่คุณโล่หยิวชิวเหรอครับ? ต้องขอโทษด้วย ผมโทรผิดแล้ว”
เมื่อโล่หยิวชิวได้ยินว่าปลายสายกำลังจะวายสายเธอก็รีบพูด: “ฉันเอง ฉันคือโล่หยิวชิว”
โล่หยิวชิวคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าผู้ช่วยของซูซีมู่จะโทรหาเธอ นี่มันโชคดีชนิดที่ไม่มีวันจะเกิดขึ้นเหมือนฝนตกเป็นเลือดยังไงยังงั้น จะบอกว่าทุกครั้งที่เธออยากจะนัดเจอซูซีมู่จะต้องอ้างชื่อของโล่เฟยเอ๋ออยู่เสมอ
“เมื่อครู่คุณบอกว่าไม่รู้…” ปลายสายยังพูดไม่จบ โล่หยิวชิวก็รีบชิงพูดขึ้น: “เมื่อกี้ฉันพูดผิดค่ะ ขอโทษนะ”
เพื่อนสนิทของโล่หยิวชิวที่นั่งฟังโล่หยิวชิวรีบร้อนรับว่าเธอคือโล่หยิวชิวกับคนในสายแล้วรู้สึกว่ามันช่างแปลกประหลาด
เธอถึงกับอึ้งไปเลยเมื่อเห็นโล่หยิวชิวทำหน้าเอาอกเอาใจกล่าวขอโทษขอโพยคู่สนทนาในโทรศัพท์
นี่ยังคงเป็นโล่หยิวซิวผู้หยิ่งยโสเพื่อนสนิทของเธออยู่รึเปล่า?
โล่หยิวชิวไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ต่อให้รู้เธอก็ไม่สน เพราะสำหรับเธอความเลิศเชิดยิ่งใดก็ไม่สำคัญเท่าซูซีมู่
“คือว่า” ทางปลายสายนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วกล่าวขึ้น “คุณโล่หยิวชิว คืออย่างนี้ครับ คุณซูอยากจะนัดพบคุณ จึงอยากจะทราบว่าวันนี้คุณว่างไหมครับ?”
เมื่อได้ยินโจวเฉินบอกว่าซูซีมู่ต้องการจะนัดพบเธอ โล่หยิวชิวตอบอย่างไม่รอช้า “ว่างค่ะ วันนี้ฉันว่างค่ะ”
“เช่นนั้นเวลาบ่ายโมง เจอกันที่คลับนิ่วม่านชั้นสามตึกอวิ๋นเหซียง”
“ได้ ฉันไม่มีทางสายแน่ค่ะ”
“อือ สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
… …
หลังจากวางสายไป โล่หยินชิวไม่เคยรู้สึกดีใจเช่นนี้มาก่อน
ประการแรกแผนการเกี่ยวกับโล่เฟยเอ๋อสำเร็จแล้ว ตอนนี้ซูซีมู่ก็นัดพบเธอ เรียกง่าย ๆ ว่าสวรรค์มีตา
เวินลี่ชา นี่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเห็นสีหน้าที่ยินดีปรัดาของเธอ จึงถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “หยิวชิว ใครโทรมา? เธอถึงได้มีความสุขขนาดนี้?”
“ซูซีมู่” โล่หยิวชิวตอบอย่างภาคภูมิใจ
เวินลี่ชา ถามด้วยความประหลาดใจ “ซูซีมู่? ผู้ชายคนนั้นที่เธอชอบน่ะเหรอ?”
“ใช่สิ เขานั่นแหละ เขาให้ผู้ช่วยของเขาโทรมานัดฉันล่ะ” โล่หยิวชิวพูดจบ เธอก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดขึ้น: “ใช่แล้ว ฉันไม่อยู่คุยกับเธอแล้วนะ ฉันนัดกับเขาที่คลับม่านหยูตอนบ่ายโมง ตอนนี้ฉันต้องกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน”
“นี่…เธอกลับไปเปลี่ยนชุดที่บ้านจะทันเหรอ?”เวินลี่ชา ถาม
“งั้นทำยังไงล่ะ?” โล่หยิวชิวก้มลงดูชุดที่ตัวเองใส่แล้วทำหน้าลำบากใจ “ฉันต้องแต่ตัวดีที่สุดเพื่อไปเจอเขา”
“ถ้างั้นไปเปลี่ยนชุดที่บ้านฉันสิ? ฉันกับเธอตัวพอ ๆ กัน เธอก็ใส่เสื้อผ้าของฉัน”เวินลี่ชา กล่าว
โล่หยินชิวพูดขึ้นด้วยความดีใจ “จริงเหรอลี่ชา ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร เธอก็แค่พาฉันไปเจอผู้ชายในฝันของเธอด้วยเท่านั้น”เวินลี่ชา กล่าว
เพื่อนสนิทที่สุดของตัวเองอยากจะเจอซูซีมู่ด้วย เธอไม่กล้าปฏิเสธ เพียงแต่เธอรู้ดีว่าถ้าพาเวินลี่ชา ไปพบซูซีมู่ด้วย มีแต่จะทำให้ซูซีมู่โกรธ
เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง โล่หยินชิวพูดขึ้น: “เขาไม่ค่อยชอบพบคนแปลกหน้า แต่ว่าเธอไปคลับม่านหยูกับฉันได้นะ แล้วดูเขาจากที่ไกล ๆ”
ถึงแม้เวินลี่ชาจะรู้สึกแต่เธอก็ตอบตกลง “แบบนั้นก็ได้”
เมื่อเป็นเช่นนั้น โล่หยิวชิวจึงแวะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเวินลี่ชา จากนั้นทั้งสองคนก็ไปคลับม่านหยู ตามที่นัดกับซูซีมู่ โล่หยิวชิวยืนอยู่ที่หน้าประตูคลับม่านหยู มองไปรอบ ๆ เพื่อหาซูซีมู่ หลังจากที่เห็นซูซีมู่ที่อยู่ด้านในสุดแล้ว เธอก็รีบส่งสายตาเป็นสัญญาณให้กับเวินลี่ชา จากนั้นก็เดินกรีดกรายเข้าไปหาซูซีมู่
“ซีมู่”
ซูซีมู่หันหน้ามาและมองโล่หยิวชิว จากนั้นก็ชี้ไปที่โซฟาฝั่งตรงข้าม
ถึงแม้ว่าโล่หยิวชิวอยากจะที่จะนั่งโซฟาตัวข้าง ๆ ซูซีมู่ใจจะขาด แต่เธอก็รู้ดีว่าการยั่วซูซีมู่ให้เขาหงุดหงิดนั้นจะแย่แค่ไหน ดังนั้นเธอจึงได้นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามซูซีมู่อย่างว่าง่าย
บริกรยกกาแฟสองแก้วเข้ามาเสิร์ฟ เห็นได้ชัดว่าซูซีมู่เป็นคนสั่งเอาไว้
โล่หยิวชิวมองซูซีมู่ด้วยความเซอร์ไพรส์ที่เขาเอ็นดูเธออย่างคาดไม่ถึง “ขอบคุณค่ะ ซีมู่”
สีหน้าของซูซีมู่เรียบเฉย เพียงแค่รับกาแฟที่บริกรทำมาวาง
เมื่อเห็นว่าซูซีมู่สั่งกาแฟไว้ให้เธอ โล่หยิวชิวก็ยิ้มจนปากแทบจะฉีกไปถึงหู
บริกรวางกาแฟไว้บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว ซูซีมู่รับกาแฟมาและจิบมันหนึ่งอึก จากนั้นจึงพูดขึ้น: “ผมนัดคุณมาวันนี้เพราะมีธุระจะคุยด้วย”
เมื่อได้ยินว่าซูซีมู่นัดเธอมาเพราะมีธุระด้วย โล่หยิวชิวก็รีบวางแก้วกาแฟที่เพิ่งรับมา จากนั้นก็ถามด้วยความกระตือรือร้น “เรื่องอะไรคะ?”
“ผมอยากรู้ว่าเรื่องโล่เฟยเอ๋อว่าเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้วจริงรึเปล่า” ซูซีมู่น้ำเสียงเย็นเยียบฟังไม่ออกว่าอารมณ์ไหน
เมื่อโล่หยิวชิวได้ยินซีซูมู่ถามเรื่องเกี่ยวกับโล่เฟยเอ๋อ สีหน้าเธอเปลี่ยนไปแต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ซูซีมู่ถามเรื่องการหมั้นหมายของ
โล่เฟยเอ๋อ เธอก็เกิดความยินดีในใจ
เขาถามเรื่องการหมั้นหมายของโล่เฟยเอ๋อ ถ้าอย่างนั้นเธอก็ใช้โอกาสนี้ทำให้เขาเข้าใจไปเสียเลยว่าระหว่างเขากับโล่เฟยเอ๋อไม่มีทางเป็นไปได้
“ซีมู่ เรื่องคู่หมายของโล่เฟยเอ๋อ อันที่จริงแล้วคุณคงได้ยินชื่อเขามาบ้าง”
เขาเคยได้ยินมาบ้าง? ซูซีมู่เลิกคิ้ว “หือ?”
เมื่อโล่หยิวชิวเห็นว่าสามารถกระตุ้นความสนใจของซีซูมู่ได้ ดวงตาของเธอก็ยิ้มจนตาหยี
“บริษัทซูซื่อ คุ้นหูบ้างไหมคะ?”
ผู้ชายคนนั้นทำงานในบริษัทซูซื่อเหรอ? ใครกัน? ซูซีมู่หรี่ตาลง
โล่หยิวชิวกลับไม่สังเกตการแสดงออกที่เปลี่ยนไปของซูซีมู่ เธอยิ้มตาหยีแล้วพูด “คู่หมายที่จะแต่งงานตามสัญญาก็คือประธานบริษัทของบริษัทซูซื่อ”
“ประธานบริษัทซูซื่อ?” ซูซีมู่คิดไม่ถึงว่าคนที่จะต้องแต่งงานกับโล่เฟยเอ๋อคือประธานบริษัทซูซื่อ และมันก็คือตัวเขาเอง เขาอึ้งไปครู่ใหญ่
ปฏิกิริยาของซูซีมู่ปรากฏในดวงตาของโล่หยิวชิวนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะตกใจอย่างมาก
เมื่อซูซีมู่ได้รับผลกระทบหนักเช่นนี้ โล่หยิวชิวก็ไม่ปล่อยโอกาสที่จะที่ทำคะแนนกับเขา
โล่หยิวชิวได้แต่กระซิบเบา ๆ กับซูซีมู่: “ซีมู่ เฟยเอ๋อมีคู่หมายเป็นประธานบริษัทซูซื่อ คุณกับเธอไม่มีทางเป็นไปได้แล้วล่ะ ฉันชอบคุณมากนะ ฉันเกริ่นกับพ่อฉันเรื่องคุณแล้วด้วย ขอเพียงคุณเต็มใจแต่งงานกับฉัน พ่อฉันจะต้องเห็นด้วยให้คุณเข้าโล่ซื่อ รอถึงเวลาแต่งงานแล้ว บริษัทโล่ซื่อก็จะเป็นของคุณทั้งหมดเลย”
“บริษัทโล่ซื่อ?” ดวงตาซูซีมู่เป็นประกายด้วยความรังเกียจพลางจิบกาแฟตรงหน้าแล้ววางแก้วลง
“ใช่ค่ะ พ่อฉันรักฉันมาก คุณแต่งงานกับฉัน บริษัทโล่ซื่อก็จะต้องเป็นของคุณอยู่แล้ว” โล่หยิวชิวพูดด้วยความมั่นใจ
ซูซีมู่ยังไม่ได้พูดอะไร ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
