แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 144 อย่าเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงได้ไหม
ซูซีมู่เกรงว่าจะทำให้โล่เฟยเอ๋อไม่พอใจ ดังนั้นเมื่อเขาจูงเธอออกจากระเบียงมาแล้ว จึงปล่อยมือออก
มองมือที่ว่างเปล่า สายตาของโล่เฟยเอ๋อสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
เธอออกแรงกำหมัดแน่น จินตนาการว่ามือของเธอยังคงถูกซูซีมู่จับอยู่ แต่ว่าสุดท้ายมันเป็นแค่จินตนาการ……
เมื่อทั้งสองเดินไปตามทางจนออกมาจากวิลล่า โจวเฉิงยืนอยู่ที่ข้างรถรอพวกเขาอยู่
“ประธานซู คุณผู้หญิง” โจวเฉิงกล่าวทักทายอย่างสุภาพ
ได้ยินคำว่า “คุณผู้หญิง” โล่เฟยเอ๋อรู้สึกประหม่าเล็กน้อย โจวเฉิงเป็นคนใกล้ชิดของซูซีมู่ เขาคงจะรู้เรื่องราวของซูซีมู่เป็นอย่างดี ทำไมถึงเรียกเธอว่า “คุณผู้หญิง” ด้วยนะ?
สังเกตเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของโล่เฟยเอ๋อ สายตาของซูซีมู่มืดลง แต่ก็ไม่ได้ “แก้ไข” “ข้อผิดพลาด” ของโจวเฉิง เขาเอ่ยถามเรียบๆว่า “ทุกอย่างจัดเตรียมพร้อมหรือยัง?”
“สัมภาระของคุณผู้หญิงยังไม่ได้จัดครับ” โจวเฉิงตอบ
ซูซีมู่หันหน้าไปหาโล่เฟยเอ๋อ “สัมภาระของคุณยังอยู่ที่บ้านโล่หรือครับ?”
พอโล่เฟยเอ๋อตั้งสติได้จึงตอบว่า “สัมภาระของฉันอยู่ที่บ้านเช่าแห่งนั้นของฉันค่ะ มีเพียงกระเป๋าใบเดียวที่อยู่ในห้องรับรอง”
ซูซีมู่ “อืม” เพียงคำเดียว แล้วหันไปบอกกับโจวเฉิงว่า : “ไปเอากระเป๋าในห้องรับรองออกมาสิ”
“ครับ” โจวเฉิงพยักหน้า รีบเดินเข้าไปข้างในวิลล่า
ซูซีมู่พูดเบาๆว่า “ไปรอในรถกันเถอะครับ”
“ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า แล้วตามซูซีมู่ขึ้นรถไป
รออยู่ในรถเกือบห้านาที โจวเฉิงก็ถือกระเป๋าของโล่เฟยเอ๋อออกมาจากวิลล่า
“ประธานซูครับ คุณผู้หญิง กระเป๋ามาแล้วครับ”
“ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อกล่าวขอบคุณไปพลาง ยื่นมือออกไปเตรียมจะรับกระเป๋า ซูซีมู่กลับเร็วกว่าเธอก้าวหนึ่ง รับกระเป๋ามาจากมือของโจวเฉิง แล้วส่งต่อให้กับมือของเธอเอง
โล่เฟยเอ๋อรับกระเป๋ามา กล่าวขอบคุณด้วยเสียงทุ้มต่ำกับซูซีมู่ “ขอบคุณค่ะ”
ระหว่างสามีภรรยาที่สนิทสนมกันสองคนคงไม่จำเป็นต้องกล่าว “ขอบคุณ” คำนี้หรอก ดังนั้นเมื่อซูซีมู่ได้ยินโล่เฟยเอ๋อกล่าวขอบคุณกับเขา สีหน้าจึงเย็นชาขึ้นทันที
โล่เฟยเอ๋อสังเกตเห็นได้ว่าสีหน้าของซูซีมู่เปลี่ยนเป็นเย็นชา ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขาโกรธแล้ว เธออ้าปากจะถามเขาว่าเป็นอะไรไป คำพูดกำลังจะหลุดออกก็นึกขึ้นมาได้ว่าความจริงตัวเธอกำลังสวมบทบาทของโล่หยินชิวที่แต่งงานกับซูซีมู่อยู่ ขืนเธอพูดออกไปจะทำให้ซูซีมู่โกรธมากขึ้นอีก จึงกลืนคำพูดกลับเข้าไป
ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีคุณสมบัติเหล่านั้น สู้รักษาระยะห่างเอาไว้จะดีกว่า
มองลง โล่เฟยเอ๋อนั่งชิดไปทางประตูรถ
ซูซีมู่เห็นโล่เฟยเอ๋อนั่งชิดไปทางประตูรถทิ้งระยะห่างระหว่างเขา สีหน้าจึงดูแย่ลงอีก
ดังนั้นตลอดเวลาหนึ่งชั่วโมงเศษที่อยู่ในรถนี้ ทั้งสองคนต่างก็รู้สึกอึดอัดใจ ไม่มีใครมีความสุข
เดิมโล่เฟยเอ๋อคิดว่าพวกเขาจะตรงไปที่วิลล่าในเขตชุมชนวิลล่าหลันถิงใจกลางเมือง เพราะที่นั่นค่อนข้างใกล้กับบริษัทซูซื่อ และโล่เฟยเอ๋อก็คำนวณดูแล้วว่า ที่นั่นไม่ไกลจากร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋ที่เธอทำงานอยู่มากนัก เธอไปทำงานค่อนข้างสะดวก
คิดไม่ถึงเลยว่าโจวเฉิงจะพาพวกเขามาที่วิลล่าแปลกตาแห่งหนึ่งในเขตชุมชนเล็กๆทางด้านตะวันออก
“ถ้าเป็นชุมชนเล็กของวิลล่าหลันถิงก้น่าจะดี….” โล่เฟยเอ๋อมองวิลล่าที่อยู่นอกหน้าต่างรถ พึมพำเบาๆ
ซูซีมู่ได้ยินไม่ชัด หันมามองเธอ “อะไรนะ?”
เธอมีสิทธิ์เลือกสถานที่ด้วยหรือ? สายตาของโล่เฟยเอ๋อมืดลง แล้วส่ายหน้า “เปล่าคะ”
ซูซีมู่ขมิบมุมปากอย่างแรง แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถไปก่อน เดินดุ่ยๆเข้าไปในวิลล่าคนเดียว
โล่เฟยเอ๋อนั่งอยู่ในรถ มองเบื้องหลังเขาอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าควรจะลงไปหรือนั่งอยู่ในรถดี
จนกระทั่งโจวเฉิงเข้ามาทักเธอว่า “คุณผู้หญิงครับ ถึงแล้วครับ”
“อ้อ ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อดึงสายตากลับมา
โจวเฉิงยิ้มพลางส่ายหน้า “คุณผู้หญิงครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
คุณผู้หญิงอีกแล้ว……โล่เฟยเอ๋อเม้มมุมปาก แล้วถามว่า “เออคุณโจวคะ……คุณอย่าเรียกฉันว่า “คุณผู้หญิง” เลยได้ไหมคะ?”
โจวเฉิงส่ายหน้าทันที “ไม่ได้หรอกครับ”
ล้อเล่นน่ะ ถ้าเขาไม่เรียกโล่เฟยเอ๋อว่าคุณผู้หญิง มีหวังประธานซูเจ้านายเขาต้องลงมาถลกหนังเขาแน่ๆ
“คุณโจวคะ…..” โล่เฟยเอ๋อยังคิดพูดอะไรต่อ โจวเฉิงจึงตัดบทเธอ
“คุณผู้หญิงครับ เชิญครับ” โจวเฉิงพูดไปพลางทำภาษามืออย่างจริงจังให้โล่เฟยเอ๋อว่า “เชิญ” ไปด้วย
โล่เฟยเอ๋อไม่มีทางเลือก ถือกระเป๋าเดินตามโจวเฉิงเข้าไปในวิลล่า
คนรับใช้ที่อยู่ในวิลล่าเห็นโจวเฉิงมาถึง ก็รีบกล่าวทักทายทันที “คุณโจว”
โจวเฉิงกวาดตามองไปรอบๆห้องรับแขก ไม่เห็นเงาของซูซีมู่เลย “ประธานซูล่ะ?”
“คุณชายไปห้องทำงานแล้วค่ะ” คนรับใช้ตอบ
โจวเฉิง “อ้อ” เพียงคำเดียว จากนั้นหันกลับไปหาโล่เฟยเอ๋อแล้วบอกว่า : “ท่านนี้คือคุณผู้หญิงของพวกเธอนะ”
“สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิง” กล่าวทักทายโล่เฟยเอ๋อโดยพร้อมเพรียงกัน
โล่เฟยเอ๋อนิ่งอึ้งไป จากนั้นพยักหน้า “เอ่อ…สวัสดีค่ะ”
โจวเฉิงมองโล่เฟยเอ๋อ แล้วลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า : “คุณผู้หญิงครับ ผมจะไปที่ห้องทำงาน คุณ…..”
“คุณไปทำงานเถอะค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพูดไปพลางนั่งลงที่โซฟา
โจวเฉิงพยักหน้า แล้วพูดกับคนรับใช้ประโยคหนึ่งว่า “ดูแลคุณผู้หญิงดีๆล่ะ” จากนั้นรีบเดินไปที่ห้องทำงาน
หลังจากที่โจวเฉิงไปแล้ว คนรับใช้คอยบริการโล่เฟยเอ๋ออย่างระมัดระวัง กลัวว่าโล่เฟยเอ๋อจะไม่พอใจ
โล่เฟยเอ๋อที่ไม่เคยชินกับการมีคนรับใช้ มองไปที่คนรับใช้ที่นั่งล้อมวงเหล่านี้ รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที เธอขมวดคิ้วแน่น จากนั้นลุกขึ้นจากโซฟา
“ห้องของฉันอยู่ที่ไหน?”
“ห้องของคุณผู้หญิงอยู่ที่ชั้นบนค่ะ” คนรับใช้ตอบ
“เธอพาฉันขึ้นไปหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ”
คนรับใช้พาโล่เฟยเอ๋อไปที่ห้องๆหนึ่งบนชั้นสอง เธอเปิดประตูออก ยืนอยู่ข้างประตูกล่าวด้วยความเคารพ “คุณผู้หญิงคะ นี่คือห้องของคุณคะ”
“อืม” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปในห้อง
คนรับใช้ยืนอยู่ที่หน้าประตู พูดเบาๆว่า : “คุณผู้หญิงคะ ถ้ามีอะไร เรียกฉันได้เลยนะคะ ฉันจะรออยู่ตรงนี้”
ได้ยินคนรับใช้พูดแบบนั้น โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว “เธอไม่ต้องอยู่เฝ้าฉันก็ได้นะ”
“คะ คุณผู้หญิง” คนรับใช้พยักหน้า แล้วค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือ
ในห้องตกแต่งอย่างมีสไตล์ และเรียบง่ายมาก โล่เฟยเอ๋อมองไปรอบๆอย่างพอใจ จากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาชุดหนึ่งจากในกระเป๋าเข้าห้องน้ำไป
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอหยิบอัลบั้มรูปออกมาจากกระเป๋า แล้วนั่งพิงหัวเตียงดูรูป
คงเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไป เธอดูอัลบั้มรูปไป ก็เผลอหลับไป
ซูซีมู่มาถึงห้องนั่งเล่น ไม่เห็นเงาของโล่เฟยเอ๋อ
เขาขมวดคิ้วแน่น แล้วถามว่า “คุณผู้หญิงล่ะ?”
“คุณผู้หญิงขึ้นห้องไปแล้วค่ะ” คนรับใช้ตอบ
ซูซีมู่ “อืม” เพียงคำเดียว แล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
เมื่อเดินเข้าไปในห้อง ก็พลันเห็นโล่เฟยเอ๋อนั่งพิงหัวเตียงหลับอยู่ ในมือของเธอถืออัลบั้มภาพเอาไว้
เขาขมวดคิ้ว เดินเข้าไปหาเบาๆ เขาค่อยๆดึงอัลบั้มภาพออกจากมือของเธอก่อน แล้ววางลงที่โต๊ะข้างเตียง จากนั้นจึงคลี่ผ้าห่มออก คลุมที่ร่างของโล่เฟยเอ๋ออย่างอ่อนโยน
เขาจ้องมองเธอ ใบหน้าอ่อนโยนลงอย่างน่าแปลก นิ้วเรียวยาวของเขาค่อยๆยกขึ้นช้าๆ แตะลงบนแก้มของโล่เฟยเอ๋อ ด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง
“เฟยเอ๋อ คุณรู้ไหมครับว่าผมชอบคุณ?”
“เฟยเอ๋อ คุณจะชอบผมบ้างหรือเปล่าครับ?”
