บทที่ 182 ป้อนข้าวป้อนน้ำต่างๆนาๆ ช่างดูมีลับลมคมใน
เช้าของวันถัดมา ในตอนที่โล่เฟยเอ๋อตื่น ซูซีมู่ก็ลุกนั่งเรียบร้อยแล้ว
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว และเดินไปหาเขา “ทำไมคุณไม่เรียกฉัน แถมยังลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเองอีก?”
“ผมไม่เป็นไร” ซูซีมู่ตอบอย่างเย็นชา
โล่เฟยเอ๋อไม่พูดอะไร เธอจ้องซูซีมู่แวบเดียวก็หันตัวและเดินเข้าไปในห้องน้ำ
แม้โล่เฟยเอ๋อจะไม่ได้พูดอะไร แต่ซูซีมู่รู้ว่าเธอโกรธ เขาเอียงหัวเล็กน้อยและมองไปทางห้องน้ำ ในใจเขามีความหงุดหงิดเล็กน้อย
ผ่านไปสองนาที โล่เฟยเอ๋อก็ออกมาจากห้องน้ำ
ในตอนที่เธอออกมา ในมือก็ถือกาละมังล้างหน้า แก้วที่มีน้ำ และแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันใส่แล้ว
เพราะเขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอีก ซูซีมู่จึงปล่อยให้เธอแปรงฟันให้อย่างเชื่อฟัง
ดังนั้น ในตอนที่โจวเฉิงถืออาหารเช้าเข้ามาในห้อง เมื่อเขาเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ลูกกะตาเขาก็แทบถลน
ซูซีมู่ที่ถูกภรรยาปรนนิบัติเสมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง เขาเป็นประธานซูผู้ยิ่งใหญ่ของพวกเขาจริงๆหรอ?
กระทั่งซูซีมู่กวาดสายตาไปที่เขา เพื่อเป็นการเตือน โจวเฉิงจึงกระแอมเบาๆและรีบเก็บสีหน้าท่าทาง
เมื่อโล่เฟยเอ๋อได้ยินการเคลื่อนไหวของเขา เธอก็หันไปเห็นโจวเฉิง จึงเอ่ยปากพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “คุณโจวมาแล้วหรอ?”
“ผมมาส่งอาหารเช้าให้คุณกับประธานซู” โจวเฉิงตอบอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณค่ะ คุณโจว ” โล่เฟยเอ๋อพูดขอบคุณก่อนจะอมยิ้ม
“คุณนายไม่ต้องเกรงใจนะครับ” โจวเฉิงวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะวางชุดน้ำชา จากนั้นก็รีบพูดกับโล่เฟยเอ๋อ: “คุณนาย ผมมีธุระ ขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรคุณโทรหาผมได้เลย”
“อืม โอเค” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าและส่งสายตามองตามโจวเฉิง
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อแปรงฟันให้ซูซีมู่ เธอก็ไปยกน้ำอุ่นมาให้ซูซีมู่ล้างหน้าต่อ จากนั้นก็แกะอาหารเช้าที่โจวเฉิงเอามาให้
อาหารเช้ามีเกี๊ยวนึ่งและเสี่ยวหลงเปา โล่เฟยเอ๋อผสมซอสให้เขาอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นแบ่งเกี๊ยวนึ่งและเสี่ยวหลงเปาในปริมาณมากใส่ในจานของซูซีมู่ และยกไปวางบนโต๊ะเล็กที่อยู่บนเตียงของเขา
หลังจากที่เธอจัดการตรงนี้เรียบร้อย เธอก็เดินไปที่โต๊ะวางชุดน้ำชาอย่างเงียบๆ เพื่อทานอาหารในส่วนของเธอเอง
ส่วนที่ซูซีมู่ได้รับบาดเจ็บคือส่วนหลังฝั่งขวา นอกจากจะเป็นแผลที่ลึก ก็ยังเจ็บไปถึงกระดูกสะบักตรงหลัง ร่างกายด้านขวาก็แทบจะขยับเขยื้อนไม่ได้
มือขวาที่ขยับไม่ได้ ซูซีมู่จึงใช้มือซ้ายคีบตะเกียบแทน
ทว่า เขาใช้มือซ้ายคีบเกี๊ยวหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังคีบขึ้นมาไม่ได้สักที
แถมยังพลาดท่าจนสะเทือนถึงแผล ทำเขาขมวดคิ้วและถอนหายใจอย่างทุกข์ใจ
โล่เฟยเอ๋อทานข้าวอย่างเงียบๆ พลางใช้สายตาจดจ่อไปที่ซูซีมู่ เมื่อเห็นว่าซูซีมู่คีบเกี๊ยวไม่ขึ้น เธอก็ขมวดคิ้วเป็นปม และยิ่งเห็นเขาถอนหายใจ เธอก็รีบวางถ้วยวางตะเกียบที่อยู่บนมือเธอลง และลุกเดินมาที่ข้างเตียงเขา
เธอหยิบชามข้าวที่อยู่บนโต๊ะเล็กขึ้นมา จากนั้น ยื่นมือขวาไปทางซูซีมู่
ซูซีมู่ไม่เข้าใจว่าโล่เฟยเอ๋อจะทำอะไร จึงมองเธออย่างงงงวย
คางของโล่เฟยเอ๋อชี้ไปยังตะเกียบที่อยู่ในมือเขา ก่อนจะพยักหน้าและพูดกับเขา “ส่งตะเกียบมาให้ฉัน”
ส่งตะเกียบให้เธอทำไม? ซูซีมู่มองโล่เฟยเอ๋อด้วยความงงงวยอีกครั้ง
เธอเห็นซูซีมู่ไม่เคลื่อนไหวมาสักพัก เธอจึงยื่นมือไปแย่งตะเกียบที่อยู่ในมือของซูซีมู่มาเสียเลย จากนั้นก็คีบเกี๊ยวขึ้นมาหนึ่งชิ้น และนำไปจิ้มซอสในถ้วยน้ำจิ้ม
การกระทำที่ชัดเจนของโล่เฟยเอ๋อ ถ้าซูซีมู่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอจะทำอีก เขาก็เป็นคนทึ่มแล้ว
“ผมทานเองได้” ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ หลังใบหูเขาก็แดงแปร๊ด
โล่เฟยเอ๋อเงียบ และป้อนเกี๊ยวให้เขา
ป้อนเกี๊ยวถึงปากแล้ว ซูซีมู่จึงได้แต่อ้าปากอย่างช้าๆ และกัดเกี๊ยวเข้าไปหนึ่งคำ
กัดเกี๊ยวคำแรก คำต่อไปก็ง่ายกว่าเดิม
โล่เฟยเอ๋อป้อนหนึ่งคำ ซูซีมู่ก็กัดหนึ่งคำ ช่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
ไม่นาน ซูซีมู่ก็ทานเกี๊ยวในถ้วยนั้นจนหมด
โล่เฟยเอ๋อกังวลว่าเขาจะทานไม่อิ่ม จึงเอ่ยปากถาม “เอาอีกไหม?”
ถามจบ โล่เฟยเอ๋อก็กลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดคิดว่า เธอจะเอาเกี๊ยวที่เธอกินไม่หมดมาให้เขากินต่อ จึงรีบพูดเสริม “ไม่ใช่ส่วนที่ฉันกินนะ หมายถึง ฉันจะไปซื้อให้คุณอีกชุด”
“ไม่ต้อง ผมอิ่มแล้ว” ซูซีมู่ส่ายหน้าเบาๆ
โล่เฟยขาน ‘อืม’ จากนั้น น้ำที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ เธอก็ยกมาให้เขาแปรงฟัน และเธอก็ไปห้องน้ำพลางบิดผ้าขนหนูอุ่นๆและถือออกมา เพื่อเช็ดหน้าและมือให้เขา
เมื่อเธอทำเสร็จแล้วก็กลับไปยังโต๊ะวางน้ำชา และทานข้าวเช้าต่อ
หลังจากที่ทานข้าวเช้าได้ไม่นาน หมอก็มาเช็คอาการบาดแผลให้ซูซีมู่ และให้น้ำเกลือเขา
ให้น้ำเกลือเสร็จ ก็เป็นเวลาของมื้อเที่ยง หลังจากที่ทานอาหารมื้อเที่ยงที่โจวเฉิงส่งมาให้ได้ไม่นาน ลู่ยู่ก็เดินเข้ามาด้วยอาการที่ดูเหน็ดเหนื่อย
เมื่อเข้ามาในห้อง ลู่ยู่ถามเขาเสียงแปร๋น “ซูซีมู่ ฝีมือนายเก่งกาจขนาดนี้ บาดเจ็บได้ยังไงกัน?”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ลู่ยู่พูด หลังของโล่เฟยเอ๋อก็แข็งทื่อ
ฝีมือเขาเก่งกาจขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บ
โล่เฟยเอ๋อออกแรงกัดริมฝีปาก จากนั้นก็พูดอย่างเร่งรีบ ‘พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ ฉันจะลงไปซื้อของสักหน่อย’ ไม่รอให้ซูซีมู่และลู่ยู่ตอบกลับ เธอก็วิ่งแจ้นออกไปจากห้อง
ลู่ยู่ที่เห็นโล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นเดินออกไป ก็รีบพูดขึ้น: “เฮ้…..เฟยเอ๋อ เดี๋ยวค่อยไปสิ!”
น่าเสียดายที่โล่เฟยเอ๋อไม่ได้หันกลับมา และหายไปจากหน้าห้องอย่างรวดเร็ว
“เฟยเอ๋อ จะรีบร้อนไปไหน?” ลู่ยู่จ้องมองโล่เฟยเอ๋อที่ดูรีบร้อนจากด้านหลัง พลางบ่นพึมพำ
ซูซีมู่จ้องไปที่ประตูอย่างไม่กระพริบตา ซึ่งไม่รู้ว่าเขาครุ่นคิดอะไรอยู่
กระทั่งลู่ยู่ออกเสียง “ใช่แล้ว ซูซีมู่ นายวางแผนจะปราบตระกูลหวางจริงหรอ?”
ซูซีมู่ดึงสายตากลับมา พลางพยักหน้าพร้อมเสียง ‘อืม’
เมื่อได้รับคำตอบที่แน่นอนจากซูซีมู่ ลู่ยู่ที่น้อยนักที่จะขมวดคิ้ว ถึงกับขมวดคิ้วเป็นปม “ทำไมต้องให้บ้านลู่เข้าร่วม? ให้บริษัทซูซื่อแก้ไขปัญหาตระกูลหวาง ไม่ง่ายกว่าหรอ? ถ้าเป็นเพราะว่านายตอบแทนที่บ้านลู่ช่วยนายหาเบาะแสของโล่เฟยเอ๋อ ฉันขอปฏิเสธ”
“บริษัทซูซื่อลงมือตระกูลหวางไม่ได้” ซูซีมู่ส่ายหน้า
ลู่ยู่งถามด้วยความสงสัย “ทำไม?”
“เพื่อช่วยโล่เฟยเอ๋อออกมา ตระกูลหวางเซ็นสัญญาร่วมกับฉันแล้ว ตั้งแต่นี้ไปบริษัทซูซื่อจะถอนตัวออกจากเมืองหลวง และไม่สามารถใช้บริษัทซูซือตอบโต้ตระกูลหวางได้อีกต่อไป”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูซีมู่พูด ลู่ยู่ก็ตะลึงไป
“ของแลกเปลี่ยนที่นายทุ่มเทเพื่อเฟยเอ๋อ มันมากไปหน่อยไหม?”
เกินขอบเขตไปมาก! ช่างน่าหวาดกลัว
บริษัทซูซื่อถอนตัวออกจากเมืองหลวง อีกทั้งซูซีมู่ก็ยังได้รับบาดเจ็บ
แน่นอนว่านี่เป็นความคิดในสายตาคนอื่น ทว่าในสายตาของซูซีมู่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เทียบไม่ได้กับโล่เฟยเอ๋อ
“เธอไม่เป็นอะไร สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด” ซูซีมู่กวาดสายตาอันเย็นชาไปที่ลู่ยู่
เมื่อเขาได้รับสายตาแบบนั้นจากซูซีมู่ ลู่ยู่ก็รีบพูดคล้อยตาม: “ใช่ เฟยเอ๋อสำคัญที่สุด”
สิ้นประโยคนี้ ซูซีมู่ถึงจะดึงสายตากลับไปด้วยความพึงพอใจ “บ้านลู่ของพวกนายดึงดูดความสนใจของตระกูลหวางได้ดี ถ้างั้นฉันจะแก้ปัญหาตระกูลหวางอย่างลับๆเอง”
ลู่ยู่ยังไม่ทันคิด ก็พยักหน้าตอบรับ “โอเค”
จากนั้น ซูซีมู่ก็บอกลู่ยู่เกี่ยวกับแผนการปราบตระกูลหวาง
พูดจบ ลู่ยู่พักได้ไม่นาน ก็รีบออกไป
