บทที่ 185 โล่เฟยเอ๋อกลับเมืองAไปก่อน
การพูดคุยสนทนาในห้องหนังสือ ก้นบึ้งหัวใจของโล่เฟยเอ๋อก็เปิดออก ทั้งยังไม่ยังเข้าหาซูซีมู่ได้อย่างไม่อึดอัดมากเท่าเมื่อก่อนแล้ว
เพราะหิมะตกหนัก พวกเขาเลยยังอยู่ที่เมืองหลวง
ในช่วงระหว่างนี้ บาดแผลของซูซีมู่ก็ได้โล่เฟยเอ๋อดูแลจนใกล้หายดีแล้ว เขาเริ่มจัดการเรื่องถอนบริษัทซูซื่อออกจากเมืองหลวง
บริษัทซูซื่อเป็นถึงบริษัทยักษ์ใหญ่ระดับนานาชาติ ลมพัดใบหญ้าเพียงน้อยนิด ล้วนได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามในตอนนี้บบริษัทซูซื่อก็ได้ประกาศถอนตัวออกจากเมืองหลวง ก็เหมือนผิวน้ำของทะเลสาบที่นิ่งสงบ ถูกวางระเบิดลงไปลูกหนึ่ง ก็สร้างเกลียวคลื่นโหมกระหน่ำ
อิทธพลทั่วทุกหนแห่งล้วนกำลังคาดการณ์การกระทำใหญ่ครั้งนี้ของบริษัทซูซื่อ กำลังวางแผนทำอะไรอยู่?
ผู้คนนับไม่ถ้วนติดต่อบริษัทซูซื่อ เพราะอยากหยั่งเชิงความตั้งใจที่แท้จริงของบริษัทซูซื่อ
ผู้มองการณ์ไกลเช่นซูซีมู่ก็ปิดโทรศัพท์ไปตั้งแต่เนิ่นๆ ทว่าโจวเฉิงที่น่าสงสารกลับไม่ได้โชคดีอย่างนั้น
โจวเฉิงรับโทรศัพท์จนมือไม้อ่อนไปหมด ทั้งยังต้องพูดคุยกับผู้คนไม่หยุดหย่อน เรื่องอื่นไว้รอเขากลับมาค่อยพูดกัน
คนทั่วๆ ไป เขายังพอรับมือได้ แต่สำหรับบางคนเขาก็รับมือไม่ไหวเหมือนกัน อย่างเช่นคุณท่านเป็นต้น
และตอนที่สายของคุณท่านโทรเข้ามา โจวเฉิงก็แทบจะร้องไห้แล้ว
“ท่านประธานซู คุณท่านโทรมาหาท่านครับ” โจวเฉิงยกโทรศัพท์ขึ้น มองตาปริบๆ ที่ท่านประธานของตนที่กำลังนั่งดื่มนมบนเก้าอี้อย่างสบายใจ
หากเป็นก่อนหน้าที่ซูซีมู่จะได้รับบาดเจ็บ มีคนบอกโจวเฉิงว่า ตอนนี้ซูซีมู่ไม่ดื่มกาแฟแล้วเปลี่ยนไปดื่มนมแทน โจวเฉิงอยากโบกยั่ยผู้หญิงคนนั้น แล้วด่ายั่ยนั้นด้วย
ตอนที่ซูซีมู่พักรักษาที่โรงพยาบาล โจวเฉิงจะเห็นซูซีมู่อยู่ภายใต้การบังคับของโล่เฟยเอ๋อทุกวัน เขาเทนมด้วยใบหน้าบึ้งตึงคิ้วขมวด จนถึงตอนนนี้ ที่เขาเห็นก็คือซูซีมู่ดื่มนมแทนกาแฟแล้ว
ไม่พูดก็ไม่ได้อีก ภรรยาของบ้านเขา คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ถึงขั้นสามารถเปลี่ยนนิสัยติดตัวของประธานของเขาได้….แค่กๆ ไปไกลแล้ว กลับมาที่เรื่องหลัก
ได้ยินจากโจวเฉิงว่าคุณปู่โทรมา ซูซีมู่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด
ล้อเล่นน่ะ ตั้งแต่เขาประกาศข่าวออกไปจนถึงตอนนี้ ก็ผ่านมาแล้วเป็นเวลาสามชั่วโมง เพราะว่าเขาปิดเครื่อง โทรศัพท์ของโจวเฉิงก็แทบระเบิด สถานการณ์ฝั่งคุณปู่เกรงว่าหนักกว่า
คุณปู่รอได้ถึงสามชั่วโมง จริงๆ แล้วก็เหนือความคาดหมายของเขาไปนิดหน่อย ตอนแรกเขายังคิดว่าคุณปู่จะโทรเข้ามาเลยหลังจากที่ประกาศข่าวออกไป
ซูซีมู่รับโทรศัพท์จากมือของโจวเฉิงมา กำลังจะเอาโทรศัพท์แนบหู ยังได้ยินเสียงตะโกนของ ‘คุณปู่’ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจของคุณท่านดังลอดมา “ซูซีมู่ ต่อไปถ้าจะเล่นใหญ่ขนาดนี้ แกช่วยบอกให้ฉันรู้ล่วงหน้าก่อนได้ไหม? ถ้าฉันยังโดนแกทำแบบนี้ใส่อีก ฉันได้อายุสั้นแน่”
เมื่อได้ยินเสียงของคุณท่านในโทรศัพท์ มุมปากของซูซีมู่ก็ยกขึ้นมาน้อยๆ
นี่แหละคือคุณปู่ของเขา ไม่ว่าเวลาไหนก็สามารถหาเรื่องเขาพอหอมปากหอมคอ แต่เวลาเผชิญกับเรื่องใหญ่โตอะไร แม้ว่าคุณปู่จะไม่รู้เรื่องภายใน ท่านก็ยังคงสนับสนุนเขา
“ครั้งหน้าผมจะระวัง” ซูซีมู่เอ่ยตอบนิ่งๆ
“เอาเถอะ แกเองก็ดูสนุกอยู่” เมื่อคุณท่านพูดประโยคนี้จบ ก็เอ่ยถามขึ้นมาอีกราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว เฟยเอ๋อและแกอยู่เมืองหลวงเป็นยังไงบ้าง? พวกหลานจะกลับเมืองAเมื่อไหร่? ”
“เธอค่อนข้างดีเลย” ซูซีมู่นิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “สนามบินของเมืองหลวงซ่อมเสร็จแล้ว แต่ผมยังยุ่งๆ ถึงหนึ่งวันก่อนเทศกาลตรุษจีน”
“อีกไม่กี่วันก็จะเทศกาลตรุษจีนแล้ว ก่อนเทศกาลตรุษจีน พวกหลานก็ควรไปบ้านเธอสักครั้งนะ….” หลังจากคุณท่านนิ่งเงียบหลายวินาที เขาก็พูดต่อ “ไม่งั้นแกก็ให้เฟยเอ๋อกลับเมืองAมาก่อน? ”
ในช่วงเทศกาลตรุษจีนคู่สามีภรรยาที่แต่งงานใหม่ต้องไปมอบของขวัญให้บ้านเจ้าสาวสักครั้ง นี้เป็นธรรมเนียมของคนรุ่นเก่า
หากไม่ได้คุณปู่พูดเตือนเขา ซูซีมู่ต้องลืมแน่ๆ
นันย์ตาของซูซีมู่ประกายแวววับ จากนั้นเขาก็พูดขึ้น “ผมจะจัดการให้เธอกลับเมืองAวันนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้ครับ”
เป็นอันจบบทสนทนาของเขาและคุณท่าน ซูซีมู่คืนโทรศัพท์ในโจวเฉิง ก่อนจะลุกขึ้นไปหาโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อกำลังนั่งดูทีวีบนโซฟาในห้องรับแขก คงจะดูด้วยความตั้งใจ เธอเลยไม่เห็นซูซีมู่ จนกระทั่งตอนที่ซูซีมู่เดินไปถึงข้างๆ เธอ เธอถึงได้รู้ตัว
“มีอะไรเหรอ? ” ซูซีมู่ถามอย่างสะดุ้ง
ซูซีมู่ไม่พูดอ้อมค้อม เขาเอ่ยขึ้น “คุณอยากกลับเมืองAวันนี้หรือวันพรุ่งนี้? ”
กลับเมืองA? โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาปริบๆ เธอเอ่ยถาม “คุณยุ่งถึงหนึ่งวันก่อนเทศกาลตรุษจีนไม่ใช่เหรอ? ”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ “คุณปู่เพิ่งโทรศัพท์มาคุยด้วย ก่อนถึงเทศกาลตรุษจีน พวกเราต้องไปมอบของขวัญให้ตระกูลของคุณ”
ถ้าซูซีมู่ยังยุ่งกับเรื่องของเมืองหลวง ดังนั้นเธอก็ทำได้เพียงกลับบ้านโล่คนเดียว
โล่เฟยเอ๋อหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ฉันกลับเมืองAตอนบ่ายเลยแล้วกัน”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ เขาพูด “ผมจะให้โจวเฉิงจัดการให้คุณ”
“ขอบคุณ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าพร้อมเอ่ยขอบคุณ
ซูซีมู่ส่ายหน้า เมื่อพูดว่า ‘ไม่ต้องเกรงใจ’ ก็หันกายเดินจากไป
ผ่านไปไม่นาน โจวเฉิงก็เดินมารายงานโล่เฟยเอ๋อ ว่าจองตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว หนึ่งชั่วโมงให้หลังจะไปส่งเธอที่สนามบิน
อีกหนึ่งชั่วโมงก็ต้องไปสนามบินแล้ว โล่เฟยเอ๋อรีบกลับไปเก็บของในห้อง
เธอนำของจากเมืองAมาเมืองหลวงไม่มากนัก นอกจากของที่เธอซื้อจากลานกว้างหวั้นต๋า ก็มีเพียงกระเป๋าติดตัวของเธอ
ทว่าหลังจากมาถึงเมืองหลวง โจวเฉิงก็ส่งเสื้อผ้ามาให้เธอไม่น้อย
บริษัทซูซื่อล้วนถอนตัวออกจากเมืองหลวงแล้ว เธอคาดเดาว่าเธอคงไม่มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว
เสื้อผ้าพวกนี้มีราคาแพง โยนทิ้งไปก็เสียดาย ดังนั้นโล่เฟยเอ๋อเลยตัดสินใจเอากลับเมืองAไปด้วย
หลังจากเธอเกHบของเสร็จแล้ว สายตาของโล่เฟยเอ๋อตกลงที่ถุงที่ซื้อมาจากเคาน์เตอร์VERSACEซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงนั้น
เสื้อเชิ้ตตัวนี้เธอเอามาจากเมืองAมาเมืองหลวง เธอไม่มีโอกาสให้ซูซีมู่เลย ตอนนี้เธอก็จะกลับเมืองAแล้ว….
โล่เฟยเอ๋อหยิบถุงแล้วยืนอยู่กลางห้อง ครุ่นคิดว่าจะให้เสื้อเชิ้ตให้ซูซีมู่ดีไหม
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ คนใช้ก็มารายงานกับเธอ โจวเฉิงเตรียมพร้อมที่จะไปส่งเธอไปสนามบินแล้ว
จะกลับเมืองAแล้ว! โล่เฟยเอ๋อก้มหน้ามองถุงในมือ จากนั้นก็รีบออกจากห้อง ไปที่ห้องหนังสือของซูซีมู่
ตอนที่ซูซีมู่มาถึงห้องหนังสือ ซูซีมู่กำลังประชุมผ่านวิดีโอคอล ไม่ว่างมาพูดคุยกับเธอ ทำได้แค่ขยิบตาให้โจวเฉิง
โจวเฉิงได้รับคำสั่ง เขาก็ออกจากห้องหนังสือทันที
“คุณหญิง ท่านประธานซูกำลังประชุม หากท่านมีธุระ สามารถบอกกับผมได้ครับ”
“ฉันไม่มีธุระหรอก แค่รบกวนฝากคุณเอาสิ่งนี้ให้เขาหน่อย” โล่เฟยเอ๋อเอาของในมือให้โจวเฉิง
โจวเฉิงไม่คิดว่าถุงนี้จากมือของท่านประธานซูมาถึงบนมือของเขา จากมือของเขาไปถึงมือของคุณหญิง
ตอนนี้คุณหญิงต้องการให้เขาเอาถุงนี้ให้ซูซีมู่
ไปมาๆ จะทำอะไรกันแน่?
โจวเฉิงรู้สึกว่าสมองของเขาคิดไม่ค่อยออก เขาเงียบไปหลายวินาที ก่อนจะรับถุงมา “ได้ครับ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ” โล่เฟยเอ๋อผงกหัวด้วยตายิ้มหยีให้โจวเฉิง จากนั้นก็หันกายเดินออกไป
