บทที่ 184 แอบรัก
วันนั้นหลังจากตื่นขึ้นจากการงีบกลางวัน โล่เฟยเอ๋อวิ่งไปที่ห้องหนังสือของซูซีมู่ด้วยความเคยชิน ในห้องหนังสือมีเพลงเปิดคลออยู่ ทว่าซูซีมู่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่าง…มองดูหิมะ
เมื่อเห็นหิมะขาวโพลนด้านนอก ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อแวววับในพริบตา “หิมะตกแล้ว! ”
เธอพูดพลางก้าวฉับๆ เข้าไปใกล้ซูซีมู่ เธอมองหิมะนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าตื่นเต้น
ซูซีมู่เอียงหน้ามองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นโล่เฟยเอ๋อแวบหนึ่ง ดวงตาประกายสั่นไหวไปครู่หนึ่ง “คุณชอบหิมะ? ”
โล๋เฟยเอ๋อยื่นมือออกไปนอกหน้าต่าง รองรับหิมะ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของซูซีมู่ เธอหันไปตอบอย่างไม่รู้ตัว “ชอบสิ”
ซูซีมู่ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ นันย์ตากลับแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม
และผ่านไปสักพักใหญ่ๆ โล่เฟยเอ๋อถึงนึกขึ้นมาได้ว่าซูซีมู่ยังบาดเจ็บอยู่ ไม่ควรออกมาตากลม เธอเลยรีบเก็บมือเข้ามา แล้วปิดหน้าต่าง
ซูซีมู่เห็นการกระทำของเธอ เลยหันมามองเธออย่างนึกสงสัย “ไม่อยากเล่นเหรอ? ปิดหน้าต่างทำไม? ”
“รู้สึกหนาวไปหน่อย เลยปิดแล้วดูเอาก็ได้” โล๋เฟยเอ๋อตอบอย่างลำบากใจ
ซูซีมู่ร้อง ‘อ๋อ’ ครั้งหนึ่ง จากนั้นก็เบี่ยงสายตาออกไปมองนอกหน้าต่าง
โล่เฟยเอ๋อหันเหสายตาไปมองซีกหน้าของซูซีมู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากเพูดเบาๆ “ขอบคุณนะ”
ทันใดนั้นเธอก็นึกอยากเอ่ยขอบคุณ ทำให้ซูซีมู่ชะงักไป เขาเอียงหน้าไปมองเธออย่างงุนงง
โล๋เฟยเอ๋อชี้ที่แผ่นหลังของซูซีมู่ ก่อนจะพูดอย่างรู้สึกละอายใจ “ขอโทษนะ ไม่ถ้าไม่เพราะฉัน บริษัทซูซื่อคงไม่ถูกบีบให้ถอนตัวออกจากเมืองหลวง….และคุณก็คงไม่ต้องบาดเจ็บ”
ยามที่โล๋เฟยเอ๋อชี้ที่แผ่นหลังของซูซีมู่ เลยเข้าใจว่าโล๋เฟยเอ๋อมาขอบคุณเขาทำไม
หัวคิ้วของเขาขยับยุกยิก ราวกับกำลังจะเปิดปากพูด สุดท้ายก็ได้ยินโล๋เฟยเอ๋อกล่าวขอโทษเขาอย่างรู้สึกผิด
รู้สึกผิด?
ซูซีมู่พลันนึกขึ้นได้ วันนั้นที่ลู่ยู่ไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล เธอได้ยินลู่ยู่ถามเขาว่า ‘ฝีมือ’ ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ทำไมหลังจากได้รับบาดเจ็บ ก็วิ่งออกจากห้องพักผู้ป่วย
ที่แท้แล้วเธอรู้สึกผิดมาตลอดเลย…….
นันย์ตาขของซูซีมู่เป็นประกาย สายตาถอดมองออกไป เขาเอ่ยอย่างนิ่งๆ “หิมะตกหนักมาก สนามบินปิดแล้วล่ะ”
โล่เฟยเอ๋อยังสลัดซูซีมู่ออกจากความคิดไม่ได้ เธอเลยถามกลับไป “ทำไมเหรอ? ”
ซูซีมู่พูดอธิบายอย่างเป็นกังวล “พรุ่งนี้คงกลับเมืองAไม่ได้แล้ว”
“กลับไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” โล่เฟยเอ๋อยักไหล่ เธอก็ไม่ได้รีบกลับอยู่แล้ว
กลับไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นอะไร? เธอไม่รีบกลับเมืองAเพื่อไปพบคนคนนั้นที่เธอชอบงั้นเหรอ? เธอยังซื้อเสื้อเชิ้ตให้คนคนนั้นอีกด้วย
ซูซีมู่ข่มความหม่นหมองในดวงตา จากนั้นก็แสร้งถามไปเรื่อยเปื่อย “ไม่รีบกลับไปเมืองAเพื่อเจอใครเหรอ? ”
รีบกลับเมืองAไปเจอใครเหรอ? เขาพูดถึงครอบครัวของเธอหรือเปล่า?
เมื่อนึกถึงครอบครัว นันย์ตาของโล่เฟยเอ๋อก็มืดหม่นลง จากนั้นก็ตอบกลับไป “ไม่รีบ”
ซูซีมู่สังเกตปฏิกิริยาต่างๆ ของโล่เฟยเอ๋อ ผลสรุปหนึ่งเดียวก็คือโล่เฟยเอ๋ออาจจะทะเลาะกับคนคนนั้น
และเป็นไปได้สูงว่าเป็นเพราะเขาด้วย ไม่สิ ควรจะบอกว่าเป็นเพราะเขาแต่งงานกับเธอ
ซูซีมู่กำหมัดแน่นอย่างแรง เขาเอาสายตามองไปนอกหน้าต่าง ไม่ตอบรับคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ
โอ่เฟยเอ๋อรู้สึกถึงบรรยากาศออันน่าอึดอัด เธอกัดริมฝีปาก ก่อนจะเปิดปาดพูด “ใช่สิ แล้วคุณล่ะ? ”
“ผมเหรอ? ” ซูซีมู่ตะลึงไปเล็กน้อย เขางุนงงกับเจตนาของโล่เฟยเอ๋อเล็กน้อย
โล่เฟยเอ๋อหันตัวเอาแผ่นหลังพิงหน้าต่าง เธอจ้องซูซีมู่เขม่งหลายวินาที เธอจงใจถามออกไปทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ “คุณไม่มีคนที่สนใจ? ”
รู้ทั้งรู้ว่าโล่หยิวชิวที่เขาแคร์อยู่ที่เมืองA โล่เฟยเอ๋อก็ยังอดอยากหาเรื่องฆ่าตัวตายโดยการได้ยินจากปากของซูซีมู่
คนที่สนใจ? เขาต้องมีสิ! เพราะเป็นคุณไงล่ะ
ซูซีมู่ไม่พูดไม่จา ทำแค่เพียงมองโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่ไม่พูด เลยคิดว่าเขาคงไม่ยอมบอกเธอโดยดี เธอเลยพูดต่อ “คุณชอบเธอมากเหรอ? ”
ชอบ? เขาต้องชอบเธอมากอยู่แล้ว
ซูซีมู่เม้มปากแน่น เขาเอ่ยขึ้น “ชอบมากๆ ชอบตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรกเลย”
ตั้งแต่เห็นครั้งแรก? ที่แท้เขาก็ชอบพี่สาวนานแล้วนี่เอง
โล่เฟยเอ๋อหลุบตาลง จากนั้นเลยพูดขึ้นเสียงแผ่วเบา “รักแรกพบช่างสวยงามจริงๆ ….”
ซูซีมู่พูดด้วยสีหน้ามืดมน “เป็นจุดเริ่มต้นที่งดงาม ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีตอนจบที่งดงาม”
เขาและพี่สาวตกหลุมรักตั้งแต่เริ่มต้น แต่กลับมีเธอเข้ามาแทรก และกลายเป็นจุดจบที่ไม่มีความสุข หัวใจของโล่เฟยเอ๋อเจ็บปวดราวกับถูกฉีก เธอกัดปากอย่างแรง ก่อนจะเอ่ยถาม “ไม่อยากเปลี่ยนตอนจบเหรอ? เปลี่ยนให้เป็นตอนจบที่งดงาม”
“เปลี่ยนตอนจบ? ทำให้ตอนจบงดงาม? ” ซูซีมู่พูดพึมพำตามคำพูดของโล่เฟยเอ๋อครั้งหนึ่ง
เขาหวังเหลือเกินที่จะได้เปลี่ยนตอนจบของเธอและเขา…..เพียงแต่เขาไม่มีโอกาสเลย!
ใบหน้าของซูซีมู่ยังคงไม่แสดงสีหน้าเหมือนเดิม ดวงตาที่มองไปนอกหน้าต่างแต่กลับไม่โฟกัส แม้แต่น้ำเสียงก็ดูมีความปลื้มปีติขึ้นมาเล็กน้อย “ไม่มีโอกาสน่ะ”
ไม่มีโอกาสงั้นเหรอ? เป็นเพราะข้อตกลงก่อนแต่งงานนั้นใช่ไหม?
หัวคิ้วของโล่เฟยเอ๋อขมวดแน่นอย่างไม่รู้ตัว หลังจากลังเลไปครู่หนึ่ง เธอก็เอ่ยถามขึ้น “ไม่มีความเป็นไปได้เลย?
“ไม่มีเลย” ซูซีมู่ชะงักไป แล้วพูดขึ้น “ไม่มีความเป็นไปได้”
ตลอดเวลาที่ผ่านมาระหว่างเขาและเธออาจจะขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ สำหรับเขามันไม่มีความเป็นไปได้เลยจริงๆ
ระหว่างเขาและพี่สาวไม่มีความเป็นไปได้เลย แต่กับเธออาจจะมีไหม…..
โล่เฟยเอ๋อพยายามข่มกลั้นหัวใจที่ดีดเต้นอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเธอเลยถามอย่างเลี่ยงๆ “ไม่มีความเป็นไปได้ แล้วคุณก็ยังรักเธอ? ”
ตื่นเต้นเกินไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อกลับไม่เอะใจถึงความย้อนแย้งในคำพูดของตัวเอง
ไม่มีความเป็นไปได้เลย แล้วยังรักทำไม?
ทว่าซูซีมู่กลับไม่อยากพูดคำว่า ‘รัก’ ออกไป”
เมื่อพูดจบ เขายังหันหน้ามา ดวงตามองที่โล่เฟยเอ๋อ ก่อนจะตอบอย่างจริงจัง “รักเธอ”
“ทั้งยังรักเธอเสมอมา”
แม้ว่าไม่มีความเป็นไปได้ เขาก็ยังจะรักพี่สาว อีกทั้งยังจะรักเสมอมา เธอยังคงไม่มีโอกาสเลยสักนิด
ก็คือ เมื่อก่อนไม่มีพี่สาว เธอก็ไม่มีโอกาส ทำไมตอนนี้ในใจของเขาถึงมีพี่สาวนะ?
บางทีเธอควรหยุด จากนั้นรอให้เวลาผ่านไปสักหน่อย ตอนที่ซูซีมู่และพี่สาวมีโอกาส เธอถึงจะถอนตัวออกอย่างเต็มตัว…
เนื้อเสียงอันนุ่มนวลเริ่มร้องเพลง “อ่า，เพื่อนรัก ，อ่า พื่อนรักของฉัน。ความเงียมขรึมที่ไม่ระวัง，ไม่อยากให้คุณเสียใจเกินไป。พวกเราก็ยืนอยู่ที่มุมหน้าต้างสองฝั่ง，แม้ว่าจะโดนตัวในขณะเดียวกันก็มีแบ่งเขต。ถ้าหากข้ามผ่านเส้นกั้นระหว่างเราไป，จะเป็นเข้าใกล้หรือว่าห่างไกลยิ่งขึ้น เชื่อว่าถ้าเราได้เดินไปถึงเส้นกั้นอีกฝั่งหนึ่งแล้ว，กอดคอร้องเพลงไปด้วยกัน มิตรภาพอันยาวนาน ถ้าหากฉันรักคุณกลายเป็นภาษา อาจจะเยอะหน่อย หรืออาจจะน้อยหน่อย”
เป็นเพื่อนสนิท เขาและเธอหวนกลับไปที่จุดเริ่มต้น
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปาก เธอพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ “เธอต้องโชคดีมากจริงๆ ”
เสียงนุ่มยังคงร้องเพลงต่อไป “……คุณเคยแวบผ่านความรู้สึกแบบนี้ไหม แทบจะเป็นเรื่องเล็กน้อยระหว่างความคิด ถ้าหากฉันรักคุณกล่ยเป็นดาบคม อาจจะถูกดับสลาย หรืออาจจะถูกฟื้นคืนชีพ นั่นคือเส้นตายของฉัน แอบรักคุณต่อไป”
เขาแอบรักเธอ เป็นโชคดีของเธอเหรอ?
ซูซีมู่จดจ้องที่โล่เฟยเอ๋อ ด้วยแววตามัวหมอง….
