บทที่ 181 อยู่โรงพยาบาลดูแลเขา
เนื่องจากซูซีมู่จัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ดังนั้น คืนวันนั้นโจวเฉิงก็ไปที่ห้องพักในโรงแรมของโล่เฟยเอ๋ออีกครั้ง ซึ่งรอบนี้โล่เฟยเอ๋ออยู่ในห้อง
คุณนาย ตอนเย็นคุณออกไปข้างนอกมาหรอครับ?” โจวเฉิงเพ่งมองเฟยเอ๋อที่มีสีหน้าที่ดูไม่จืด พลางถามเธอ
แววตาของโล่เฟยเอ๋อเป็นประกาย จากนั้นก็ถามเขากลับ “อืม ออกไปทำธุระนิดหน่อย ตอนเย็นคุณมาหาฉันหรอ?”
โจวเฉิงตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะตอบเธอ “ครับ ผมมาหาคุณ”
“อืม” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าก่อนจะถามเขากลับ “มีธุระอะไรหรือเปล่า?”
เป็นธรรมดาที่โจวเฉิงจะไม่บอกโล่เฟยเอ๋อ ในตอนที่เขามาหาโล่เฟยเอ๋อก็เพราะอยากให้โล่เฟยเอ๋อไปเยี่ยมซูซีมู่สักหน่อย แต่เขากลับบอกเธอแค่ว่า : “ที่ผมมาก็เพื่อจะบอกคุณนายว่า พรุ่งนี้ผมจะส่งคนมารับคุณนายไปที่คลับส่วนตัวนะครับ”
ส่งเธอกลับไปที่คลับส่วนตัว? โล่เฟยเอ๋อเงยหน้ามองโจวเฉิงอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็ปฏิเสธเขาไปตรงๆ “เขายังพักอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย และฉันจะไม่กลับไปที่คลับส่วนตัว”
หลังจากที่โจวเฉิงมองโล่เฟยเอ๋อ เขาก็บอกเธออย่างลังเลใจ “ประธานซูออกโรงพยาบาลพรุ่งนี้นะครับ”
ทันทีที่โจวเฉิงบอกว่า พรุ่งนี้ซูซีมู่ออกโรงพยาบาล เธอก็ถามกลับด้วยความตกใจ “พรุ่งนี้ออกโรงพยาบาลเนี่ยนะ? เขาเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ก็จะออกโรงพยาบาลแล้ว? หมออนุญาตให้ออกโรงพยาบาลแล้วหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ ประธานซูต้องการออกโรงพยาบาลด้วยตัวเอง” โจวเฉิงตอบเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อได้ยินสิ่งที่โจวเฉิงพูด สีหน้าท่าทางของโล่เฟยเอ๋อก็ดูผิดไปจากปกติ “ไม่ได้ เขาจะออกโรงพยาบาลไม่ได้”
“แต่ว่าคุณนายครับ ประธานซูตัดสินใจแล้วนะครับ ไม่มีใครเปลี่ยนได้” การตัดสินใจของท่านประธาน หรือหากคุณท่านมาที่นี่ก็เปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเขาไม่ได้! โจวเฉิงได้แต่ถอนหายใจในใจ
“ฉันจะไปพูดกับเขาเอง” โล่เฟยเอ๋อพูดจบ ก็รีบออกไปข้างนอก
คุณนายออกโรงแล้ว ประธานซูต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลต่ออย่างแน่นอน!
โจวเฉิงรู้สึกดีที่พาตัวเองถ่อมาหาโล่เฟยเอ๋อถึงที่นี่
ในห้องพักผู้ป่วย เนื่องจากบาดแผลที่หลังของซูซีมู่ยังคงปวดแสบปวดร้อน จึงทำให้เขาเอนกายไม่ได้ และได้แต่ตะแคงข้างผิงหัวเตียง นั่งตะแคงข้างผิงหัวเตียง
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากประตูห้องพักผู้ป่วย ซูซีมู่เงยหน้าและมองไปยังโล่เฟยเอ๋อที่ผลักประตูเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่สู้ดีนัก
เธอมาได้ยังไง?
สายตาของซูซีมู่มีความสงสัย สายตามองไปยังโจวเฉิงที่ตามโล่เฟยเอ๋อมาจากด้านหลัง
โจวเฉิงหรี่ตาอย่างหวาดผวา ไม่กล้าสบตากับเขาแบบซึ่งๆหน้า
โจวเฉิงเป็นคนเรียกเธอมาหรอ? ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อเดินจ้ำอ้าวและมุ่งตรงมาที่เขา
“ได้ยินว่าคุณจะออกโรงพยาบาล?”
ซูซีมู่ชำเลืองมองโจวเฉิงอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันไปพยักหน้ากับโล่เฟยเอ๋อ “อืม”
“ไม่ได้ ไม่อนุญาตให้ออกโรงพยาบาล” โล่เฟยเอ๋อพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว…..” ซูซีมู่ยังพูดไม่จบ โล่เฟยเอ๋อก็พูดตัดบทเขาเสียก่อน “ไม่เป็นไรแล้ว ก็ยังไม่อนุญาตให้ออกโรงพยาบาล”
ซูซีมู่ไม่ได้ตอบโล่เฟยเอ๋อ แต่กลับเอ่ยปากถามโจวเฉิงที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์นัก “ดึกป่านนี้แล้วไปเรียกเธอมาทำไม? ยังไม่ส่งเธอกลับไปอีก?”
โจวเฉิงรู้ดีว่าเหตุผลนั้นฟังไม่ขึ้น แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้งซูซีมู่ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดจา
ซูซีมู่จ้องตาถลึงใส่โจวเฉิง และกำลังจะเอ่ยปากให้โจวเฉิงบีบบังคับให้เธอออกไป ทว่าผลลัพธ์คือ โล่เฟยเอ๋อเดินจ้ำอ้าวมาอยู่ตรงหน้าพลางพูดกับเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ: “ฉันไม่กลับ ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าหมอจะอนุญาตให้คุณออกโรงพยาบาล”
โจวเฉิงที่ยืนข้างประตู สายตาเขามีประกายแห่งความเลื่อมใส เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าท้าทายประธานของพวกเขา นี่สิถึงจะคู่ควรกับการเป็นคุณนายของพวกเขา !
ซูซีมู่ไม่คิดว่าโล่เฟยเอ๋อจะพูดแบบนี้ เขาจึงตะลึงงันไปชั่วขณะ
ผ่านไปสักพัก เขาถึงจะดึงสติกลับมาได้ จึงพูดกับเธอ “ไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้” โล่เฟยเอ๋อพูดจบก็หันไปพูดกับโจวเฉิง: “คุณโจว รบกวนคุณจัดการให้หน่อย ตั้งแต่วันนี้ฉันจะมานอนเฝ้าเขาที่ห้องนี้”
“ครับ คุณนาย” โจวเฉิงพยักหน้าและเตรียมเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เพื่อดำเนินการตามคำสั่ง
“โจวเฉิง……” ซูซีมู่อยากจะห้ามโจวเฉิง ทว่าเขาที่เพิ่งจะเอ่ยปากเรียกชื่อโจวเฉิง ก็ถูกโล่เฟยเอ๋อพูดตัดบทเสียก่อน
“โจวเฉิงยุ่ง คุณมีอะไรสั่งผ่านฉันก็ได้” โล่เฟยเอ๋อยังคงกระพริบตาปริบๆ ท่าทีดูเหมือนคนที่ไร้ซึ่งความผิดใดๆ
ซูซีมู่มองเธอแล้วรู้สึกใจเต้นรัว จึงรีบเบนสายตาไปทางอื่น
โล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่ละสายตาไปทางอื่น นัยน์ตาเธอก็มืดลง จากนั้นเธอก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงซูซีมู่
คนหนึ่งนั่งบนเตียง อีกคนหนึ่งนั่งเก้าอี้ ไร้ซึ่งบทสนทนาใดๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูมาจากด้านนอก
โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นและเดินออกไป ผ่านไปหนึ่งนาที เธอก็เดินกลับมาพร้อมกับมือที่ถือเครื่องนอน
โล่เฟยเอ๋อวางเครื่องนอนลงบนโซฟา จากนั้นก็เดินมาหยุดที่ตรงหน้าเขา พลางใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนเพื่อเจรจากับเขา “ดึกแล้ว ฉันไปตักน้ำมาให้คุณแปรงฟันดีไหม?”
ซูซีมู่อดไม่ได้ที่จะใส่อารมณ์กับเธอ จึงพูดแค่ว่า “คุณไปเรียกโจวเฉิงมา”
“ฉันให้คุณโจวกลับไปแล้ว” โล่เฟยเอ๋อตอบอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อเห็นว่าโล่เฟยเอ๋อตัดสินใจที่จะนอนเฝ้า ซูซีมู่ก็ได้แต่ถอนหายใจในใจ จากนั้นเขาก็พูดต่อ : “ผมไม่ออกโรงพยาบาล คุณกลับโรงแรมซะ แล้วให้โจวเฉิงมาดูแลผม”
“ฉันจะดูแลคุณเอง” โล่เฟยเอ๋อพูดและจ้องซูซีมู่ตาไม่กระพริบ
เขาถูกหลอกให้ลุ่มหลงผ่านสายตาของโล่เฟยเอ๋อ ทำให้ซูซีจับพลัดจับผลูพูดคำว่า ‘โอเค’ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน
เมื่อโล่เฟยเอ๋อเห็นว่าเขาตอบตกลงแล้ว สีหน้าแววตาก็ยิ้มด้วยความสดใส จากนั้นเธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ เธอเติมน้ำใส่กาละมังและถือออกมา และดูแลรับใช้เขา ตอนที่เขาแปรงฟัน
เมื่อซูซีมู่แปรงฟันเสร็จแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็ประคองตัวเขา เพื่อให้เขาเอนกายลงนอนดีๆ จากนั้นเธอก็ปิดไฟดวงใหญ่ และนั่งอยู่ข้างเตียงเขา
เมื่อเขาเห็นท่าทีของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็ขมวดคิ้วและพูดกับเธอ: “คุณไปนอนเถอะ”
“ฉันไม่ง่วง ฉันว่าจะเล่นโทรศัพท์สักหน่อย คุณนอนก่อนเลย” โล่เฟยเอ๋อพลางพูด พลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
ซูซีมู่ที่อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร และหลับตาลงเบาๆ
โล่เฟยเอ๋อนั่งข้างเตียงเขาประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่า ถึงจะลุกขึ้นและไปพักผ่อนที่โซฟา
วันนี้เกิดเรื่องมากมาย แทบจะทำให้โล่เฟยเอ๋อสูญเสียพลังงานไปมาก ดังนั้น เมื่อเธอล้มตัวลงบนโซฟาได้ไม่นาน ก็สลบไสลอย่างรวดเร็ว
เธอไม่รู้ว่า หลังจากที่เธอนอนหลับไปแล้วนั้น ซูซีมู่ที่หลับอยู่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ท่ามกลางแสงไฟสีเหลืองนวล แววตาคู่นั้นของซูซีมู่ก็ดูสว่างแบบผิดปกติ…..
