บทที่220 นักออกแบบเครื่องประดับระดับแนวหน้าของโลก
วันที่ 2 กับสภาพอากาศที่มืดมน มีฝนตกปรอยๆ แต่ซูซีมู่ก็ยังพาโล่เฟยเอ๋อออกไปข้างนอกเหมือนเดิม
หลังจากรถได้ขับออกมาจากที่พักของพวกเขา ก็ไม่หยุดจอดเลย
การนั่งรถเป็นเวลานาน ทำให้โล่เฟยเอ๋อรู้สึกง่วงนอน
“เป็นอะไร?” ซูซีมู่รู้สึกถึงความไม่ปกติของโล่เฟยเอ๋อ ก็เลยหันไปมองดูโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อตอบพร้อมกับลืมตาครึ่งเดียว “รู้สึกง่วงนิดหน่อย….”
เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อเกือบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว ซูซีมู่ก็อดสงสารไม่ได้ ยื่นมือไปคว้าตัวเธอเข้ามาในอ้อมแขน “อีก2ชั่วโมงกว่าถึงจะถึง คุณพิงตัวผมแล้วหลับก่อนเถอะ”
โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ร้องโวยวายอะไร พยักหน้าตอบ’อืม’หนึ่งคํา หลับตาลงอยู่ในอ้อมแขนของซูซีมู่
ผ่านไปไม่นาน ลมหายใจสม่ำเสมอสูบลึกยาวนานขึ้น
ให้รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงของซูซีมู่ส่งมา “เฟยเอ๋อ?”
“คะ?”โล่เฟยเอ๋อลืมตาขึ้น
ซูซีมู่ยื่นมือขึ้น ลูบผมของโล่เฟยเอ๋อพร้อมกล่าวขึ้นว่า:”เรามาถึงแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อมึนงงอยู่นาน ถึงพยักหน้า’ค่ะ’หนึ่งคำ และลงจากรถตามซูซีมู่
พอลงจากรถ เธอถึงพบว่าฝนได้หยุดตกแล้ว รอบๆเต็มไปด้วยทิวทัศน์ทุ่งหญ้าที่สวยงาม
“ที่นี่ที่ไหน?” โล่เฟยเอ๋อมองดูวิวรอบๆและถาม
ซูซีมู่ตอบ “หมู่บ้านเล็กๆ ในเขตชานเมืองของปารีส”
โล่เฟยเอ๋อตะลึง “หมู่บ้านเล็กๆ?พวกเรามาทำอะไรที่นี่?”
“มาพบคนคนนึง”ซูซีมู่ตอบ
นั่งรถมาตั้งนาน เพื่อจะมาพบคนคนนึงโดยเฉพาะงั้นเหรอ? โล่เฟยเอ๋อรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
“ไปเถอะ” ซูซีมู่ยื่นมือซ้ายให้โล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อวางมือขวาลงบนฝ่ามือของซูซีมู่โดยธรรมชาติ
ซูซีมู่จับมือเบาๆ แล้วจูงมือโล่เฟยเอ๋อเดินไปตามทางเข้าหมู่บ้าน…..
เดินไปได้ประมาณ10กว่านาที พวกเขาก็มาถึงหน้าตึกสไตล์ยุโรปตึกนึง
ซูซีมู่ยกมือขึ้น กดกริ่งประตู
ผ่านไปได้ประมาณ 1 นาที
มีคนที่แต่งตัวเหมือนคนใช้คนนึงมาเปิดประตูให้
“ไม่ทราบว่าพวกคุณมาหาใครคะ?”
คนใช้พูดภาษาฝรั่งเศส โล่เฟยเอ๋อฟังไม่ออกเลยสักคำ ได้แต่ยืนนิ่งๆรอให้ซูซีมู่เป็นคนตอบ
“สวัสดีครับ เรามาพบคุณไค่ตี้ ผมนามสกุลซูครับ” ซูซีมู่ใช้ภาษาฝรั่งเศสตอบได้อย่างชคล่องแคล่ว
คุณใช้กล่าวอย่างมีมารยาท”คุณซู คุณไค่ตี้กำลังรอพวกคุณอยู่ เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ”
“ครับ” ซูซีมู่พยักหน้า จูงมือโล่เฟยเอ๋อเข้าไปข้างใน
คนใช้พาพวกเขาเดินผ่านห้องนั่งเล่น เข้าไปข้างในเรื่อยๆ สุดท้ายก็มาถึงที่ระเบียงยาวนอกบ้าน
บนระเบียงมีพืชสีเขียวต่างๆเลื้อยอยู่มากมาย แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาจากช่องว่างระหว่างพืชข้างบน แสงสาดส่องลงมาที่กายของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
คนคนนั้นนั่งหันหลังกับพวกเขา ดูไม่ออกว่ารูปลักษณ์หน้าตาเป็นยังไง รู้เพียงแต่ว่าเป็นผู้หญิง
มือของเธอถืออะไรไว้ ซึ่งเธอกำลังดูอยู่ และดูอย่างตั้งใจมาก
คนใช้กล่าวกับซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อว่า’รอเดี๋ยวนะคะ’ แล้วก็เดินไปข้างๆคนๆนั้น “คุณนายคะ แขกของท่านมาถึงแล้วค่ะ”
คนคนนั้นพยักหน้า วางของในมือลงบนโต๊ะ แล้วก็ลุกยืนขึ้น หันหน้ามา
เมื่อเห็นรูปลักษณ์หน้าตาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน โล่เฟยเอ๋อถึงกับตะลึง ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ อดีตคนในตำนานของวงการการออกแบบเครื่องประดับ ได้รับรางวัลชนะเลิศอันดับ1ซ้อน 3 ครั้งกับการประกวดออกแบบเครื่องประดับโลก
อาจารย์อาจารย์เวยเอ๋อผู้ริเริ่มจัดทำการประกวดเครื่องประดับระดับโลกเคยกล่าวไว้ว่าผลงานการออกแบบเครื่องประดับของไค่ตี้ เฟยลี่ผู่มีจิตวิญญาณอยู่ในนั้น
แต่แล้วไค่ตี้ เฟยลี่ผู่เกิดอุบัติเหตุรถชนในภายหลัง ก็เลยเริ่มห่างหายจากวงการการออกแบบเครื่องประดับ
ถึงแม้จะห่างหายไปนาน แต่ชื่อของเธอนั้นยังคงเป็นที่น่าภาคภูมิใจของวงการการออกแบบเครื่องประดับ
โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่า จะได้พบเจอเธอที่นี่
“สวัสดีครับ คุณไค่ตี้” ซูซีมู่ทักทายอย่างมีมารยาท ทำให้โล่เฟยเอ๋อดึงสติกลับมาได้ เธอรีบกล่าวทักทายไค่ตี้อย่างมีมารยาท”สวัสดีค่ะคุณไค่ตี้”
“ไม่ต้องเกรงใจ นั่งสิ” ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ยิ้มแย้มเชิญพวกเขาให้นั่งลง
“ขอบคุณครับ” ซูซีมู่ดึงโล่เฟยเอ๋อให้นั่งลง
หลังจากนั่งที่เรียบร้อย ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ทอดสายตามองไปที่โล่เฟยเอ๋อ “คุณก็คือนักออกแบบคนนั้นสินะ?”
อะไรเนี่ย?โล่เฟยเอ๋อฟังภาษาฝรั่งเศสไม่รู้เรื่อง หันหน้าไปมองซูซีมู่
เขาส่งสายตาให้เธอว่าใจเย็นๆก่อน แล้วหันไปกล่าวกับไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ว่า”ใช่ครับ คือเธอเองครับ”
ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ถ้าอยากหน้ากล่าว:”ภาพวาดออกแบบของเธอ ฉันพอใจมาก แต่ว่าฉันอยากเห็นฝีมือของเธอด้วยตาตนเอง ไม่ทราบว่าจะได้หรือเปล่าคะ?”
“ได้แน่นอนครับ” ซูซีมู่พยักหน้าตอบรับไปอย่างสุภาพบุรุษ
ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่มองโล่เฟยเอ๋อแล้วมองที่ซูซีมู่ ค่อยถามต่อว่า “ฉันให้คนใช้ไปเตรียมของ แล้ววาดกันตรงนี้เลยดีไหมคะ?”
ซูซีมู่พยักหน้าตอบไปว่า “ดีครับ”
ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่สั่งคนใช้
โล่เฟยเอ๋อเข้าใกล้ซูซีมู่ ถามน้ำเสียงเบาๆว่า”เกิดอะไรขึ้นคะ? คุณคุยอะไรกันกับไค่ตี้ เฟยลี่ผู่?”
“ไม่มีอะไร เธอแค่อยากเห็นคุณวาดภาพออกแบบ” ซูซีมู่ตอบด้วยโทนเสียงปกติ
“อะไรนะ?” เสียงของโล่เฟยเอ๋อสูงขึ้น8คีย์
ทำให้ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ได้ยินเสียงของโล่เฟยเอ๋อ จึงหันหน้ามามองพวกเขา
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกว่าเธอขายขี้หน้าจริงๆ! เธอจึงยิ้มขอโทษอีกฝ่ายอย่างเกร็งๆ แล้วยื่นมือลงไปใต้โต๊ะ ไปหยิกเอวของซูซีมู่
ซูซีมู่ตัวสั่นอย่างตื่นตระหนกเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปจับมือของโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อออกแรงดึงมือตนเองกลับมา แล้วกดเสียงต่ำลงถามซูซีมู่ว่า” ที่คุณพาฉันมาที่นี่ ก็เพื่อมาวาดภาพออกแบบให้คนอื่นโดยเฉพาะ อย่างนั้นหรอ?”
ซูซีมู่พยักหน้า”ใช่ ”
เป็นแบบนี้จริงๆด้วย……โล่เฟยเอ๋อถึงกับเงิบ
เธอเล็งดูไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ที่กำลังพูดคุยกับคนใช้แว็บนึง แล้วกำลังคิดว่าจะอธิบายกับไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ยังไงดี เธอถึงจะไม่โกรธ
แล้วเวลานี้เอง ซูซีมู่ก็โน้มตัวเข้าใกล้หูของโล่เฟยเอ๋อ พูดประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยน”ผมเชื่อมั่นในตัวคุณนะครับ”
ไม่คิดเลยว่าซูซีมู่จะพูดออกมาได้ว่าเชื่อมั่นในตัวเธอ เฟยเอ๋อรู้สึกอบอุ่นใจในทันที
เขาเชื่อมั่นในตัวฉัน หรือว่าฉันจะลองดูก่อนก็ได้…….
พอคนใช้เอากระดาษวาด และดินสอวาดมาให้ โล่เฟยเอ๋อเริ่มวาดภาพออกแบบ ตามหัวข้อที่ไค่ตี้ออกให้เธอ
ตอนเริ่มแรกๆ โล่เฟยเอ๋อยังเกร็งๆ เพราะว่ามีไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ที่เป็นนักออกแบบระดับแนวหน้ากำลังจ้องมองเธออย่างไม่กะพริบตา
พอผ่านไปสักพัก โล่เฟยเอ๋อค่อยๆลืมไปว่าข้างๆเธอมีนักออกแบบยอดระดับแนวหน้านั่งอยู่ด้วย เธอหมกมุ่นอยู่ในจินตนาการความคิดของตนเอง
ภาพออกแบบยิ่งวาดไปก็ยิ่งคล่อง ราวกับมีการร่างภาพไว้ก่อนหน้านี้แล้วด้วยซ้ำ
ขณะที่ความสนใจของซูซีมู่อยู่ที่ตัวโล่เฟยเอ๋อ เขาก็ไม่ลืมสังเกตดูไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ด้วย
ตอนเริ่มแรกๆไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ยังขมวดคิ้วอยู่เลย แต่หลังๆคิ้วเธอก็เริ่มคลายลง แววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจอย่างมาก
ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่คงจะพอใจในฝีมือของโล่เฟยเอ๋อแล้ว ถึงแม้ซูซีมู่จะมั่นใจในตัวโล่เฟยเอ๋อ แต่ว่าการประกวดการออกแบบก็จำเป็นต้องได้รับความพึงพอใจจากคนระดับแนวหน้า
ตอนนี้ได้เห็นไค่ตี้ เฟยลี่ผู่พอใจอย่างมาก ซูซีมู่ถึงโล่งใจได้จริงๆ
โล่เฟยเอ๋อใช้เวลาไป2ชั่วโมงกว่า ถึงวาดภาพออกแบบเสร็จสมบูรณ์
พอวาดเส้นสุดท้ายจบลง เธอเงยหน้าขึ้น พูดภาษาอังกฤษกับไค่ตี้ เฟยลี่ผู่อย่างมีมารยาทว่า:”คุณไค่ตี้ ฉันวาดเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“เยี่ยมมาก คุณยอมตกลงมาเป็นลูกศิษย์ของฉันได้ไหม?”
