บทที่222 เดินทางกลับประเทศ
ตอนเที่ยงคืน เที่ยวบินที่โล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่นั่งก็ได้จอดลงที่สนามบินนานาชาติของเมืองA อย่างปลอดภัย
โจวเฉิงรู้กำหนดการเดินทางของพวกเขา จึงมารอรับพวกเขาที่สนามบินล่วงหน้าแล้ว
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความต่างของเวลาหรือเปล่า ถึงแม้โล่เฟยเอ๋อจะนอนหลับบนเครื่องบินหลายชั่วโมง แต่พอนั่งรถโจวเฉิงได้ไม่นาน ก็เริ่มง่วงอยากจะนอน
เธอยื่นฝ่ามือพยุงศีรษะไว้ เอนตัวเล็กน้อยพิงหน้าต่างรถแล้วหลับตาทำสมาธิ ผ่านไปไม่นานก็ได้หลับไป
ซูซีมู่เกรงว่าโล่เฟยเอ๋อพิงหน้าต่างรถแล้วหลับจะไม่สบายตัว ก็เลยกอดเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนซะเลย
“ท่านประธานซู คุณท่านให้ท่านกลับไปพบ…..”โจวเฉิงยังไม่ทันพูดจบ ซูซีมู่ก็ทำท่าให้หยุดเงียบอย่างว่องไว
โจวเฉิงแอบจ้องกระจกมองหลัง เห็นโล่เฟยเอ๋อกำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของซูซีมู่ เพิ่งเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาดึงสายตากลับ แล้วขับรถต่อ
ผ่านไป 1 ชั่วโมง เขาจอดรถหน้าวิลล่าทางปลอดภัย แล้วผลักประตูลงจากรถ ช่วยเปิดประตูรถให้ซูซีมู่
“รอผมอยู่ตรงนี้นะ” ซูซีมู่พูดกับโจวเฉิงด้วยเสียงต่ำ แล้วอุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้น ลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วลงจากรถ
อาจเป็นเพราะว่าถูกเคลื่อนย้าย โล่เฟยเอ๋อร้องเสียงเบาๆหนึ่งที
ซูซีมู่นึกว่าเขาทำให้โล่เฟยเอ๋อตื่น เขายืนนิ่ง แล้วก้มหน้ามองลงในอ้อมแขน
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ตื่น เพียงแต่ขยับหน้าเล็กน้อย แล้วก็ไม่ขยับอีกเลย
ซูซีมู่ค่อยโล่งใจ แล้วอุ้มโล่เฟยเอ๋อลงจากรถ ตรงไปยังด้านในวิลล่า
คนใช้ในวิลล่าได้ทราบข่าวก่อนหน้านี้แล้ว จึงยังไม่ได้นอน พอได้ยินเสียง ก็ออกมาเปิดประตู
“คุณชายคะ คุณชายกับคุณนายน้อยกลับมาแล้วหรอคะ?”
ซูซีมู่อุ้มโล่เฟยเอ๋อเปลี่ยนรองเท้าแตะ แล้วตอบเบาๆว่า’อืม’ มองไปที่รองเท้าของโล่เฟยแล้วเงยคางขึ้น
คนใช้เข้าใจความหมายของเขาทันที ช่วยถอดรองเท้าให้โล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่ถึงอุ้มโล่เฟยเอ๋อขึ้นไปชั้นบน คนใช้รู้ตัวและช่วยตามไปเปิดประตูให้
ซูซีมู่ส่งโล่เฟยเอ๋อถึงห้องแล้ว ช่วยเธอถอดเสื้อคลุมออก แล้ววางเธอลงบนเตียงเบาๆ
ช่วยเธอห่มผ้าห่มผ้าเรียบร้อย แล้วปิดไฟ ค่อยๆเดินออกจากห้องเบาๆ
พอเดินออกจากห้อง ก็เห็นคนใช้กำลังรออยู่ประตูหน้าห้องของโล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่จ้องมองคนใช้ 1 ที จึงเอ่ยปากพูดว่า:”พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าเรียกเธอตื่นด้วย”
“ค่ะ ประธานซู” คนใช้พยักหน้า
ซูซีมู่ตอบ’อืม’หนึ่งคำ แล้วโบกมือให้คนใช้”ถอยไปพักผ่อนก่อนได้เลย”
คนใช้คำนับซูซีมู่อย่างมีมารยาท แล้วจากไป
ซูซีมู่หันกลับไปมองประตูห้องของโล่เฟยเอ๋อ แล้วค่อยลงไปชั้นล่าง นั่งรถของโจวเฉิงแล้วจากไป…..
โล่เฟยเอ๋อตื่นเพราะเสียงของคนใช้
“คุณนาย นี่ก็7โมงเช้าแล้วนะคะ……”
7โมงเกือบจะไปบริษัทไม่ทันซะแล้ว ในสมองของโล่เฟยเอ๋อคิดแบบนี้อยู่วูบหนึ่ง ร่างกายตอบสนองก่อนแล้ว ลุกขึ้นนั่งลง
สมองเบลอๆตอบกลับไปให้ข้างนอกว่า’เดี๋ยวก็ออกมา’ ค่อยรีบลุกขึ้นจากเตียง เข้าไปในห้องน้ำ
โล่เฟยเอ๋อเก็บยาสีฟันบีบลงบนแปรงสีฟันด้วยความคุ้นเคยเป็นอย่างดี แล้วเริ่มแปรงฟัน แรงได้สองที โล่เฟยเอ๋อหยุดลงกะทันหัน
เธอกลับมาแล้ว?
ห๊ะ…..ไม่ แล้วเธอกลับห้องได้ยังไง?
เธอยังอยู่บนรถไม่ใช่หรอ?
เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเธอกับซูซีมู่กลับมาจากประเทศฝรั่งเศส แล้วโจวเฉิงไปรับพวกเขาที่สนามบิน
พอขึ้นรถ เธอก็นอนหลับแล้ว
แสดงว่าซูซีมู่เป็นคนอุ้มเธอกลับเข้าห้องสิ โล่เฟยเอ๋อกะพริบตาใส่กระจก แล้วแปรงฟัน ล้างหน้าต่อ
หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ โล่เฟยเอ๋อออกมาจากห้องน้ำ หยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วออกจากห้อง
พอมาถึงชั้นล่าง คุณใช้ได้ช่วยเธอเรียนอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว
ไม่เห็นซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อถามด้วยความสงสัย “ซูซีมู่ล่ะ?”
“หลังจากคุณชายส่งคุณนายกลับมาแล้ว ก็ออกไปกับคุณโจวแล้วค่ะ” คนใช้ตอบตามความจริง
“ทำไมถึงไปตอนเที่ยงคืนล่ะ? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” โล่เฟยเอ๋อพึมพำไปทานอาหารเช้าไปด้วย และรูดซิปเปิดกระเป๋า หยิบมือถือออกมา เตรียมจะโทรหาซูซีมู่
พอเอามือถือออกมา เธอถึงพบว่ามือถือเธอลืมเปิดเครื่อง ตั้งแต่วันที่ไปฝรั่งเศสเมื่อวันศุกร์แล้ว
มือข้างขวาโล่เฟยเอ๋อใช้กินอาหารเช้า ส่วนมือซ้ายใช้เปิดเครื่อง
หลังจากเปิดเครื่อง มือถือก็ดังไม่หยุด ตั้งได้หลายนาที ถึงเงียบลง
ข้อความวีแชท ข้อความต่างๆนับไม่ถ้วน และยังมีสายที่ไม่ได้รับอีกหลายสาย
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ไปดูกล่องข้อความและข้อความในวีแชท แต่ดูบันทึกสายที่ไม่ได้รับ
พบว่าสายที่ไม่ได้รับส่วนใหญ่จะเป็นสายที่เห้อจิ้นเหยาโทรหาเธอ มีเพียงบางส่วนที่เพื่อนร่วมงานโทรหา
เห้อจิ้นเหยาโทรมาเป็น 30 กว่าสาย ในช่วงวันเสาร์กับวันอาทิตย์ 2 วันนี้
ทำไมคุณป้าเหยาโทรหาฉันหลายสายขนาดนี้? หรือว่าเธอมีเรื่องอะไรต้องการคุยกับฉัน?
แววตาโล่เฟยเอ๋อเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วโทรกลับให้คุณป้าเหยา
สายเรียกดังไปหลายที คุณป้าเหยาถึงรับสาย
“เฟยเอ๋อ มือถือเธอรับสายได้สักทีนะ”
น้ำเสียงเห้อจิ้นเหยาเติมไปด้วยความเซอร์ไพรส ทำให้ปลาบปลื้มดีใจนัก
โล่เฟยเอ๋อพูดติดๆขัดๆว่า “คือว่า 2 วันนี้ พวกเราไปประเทศฝรั่งเศส ก็เลยลืมเปิดเครื่องค่ะ”
“เป็นอย่างนี้นี่เอง ป้ายังนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอซะอีก”เสียงของคุณป้าเหยาให้ความรู้สึกว่าค่อยโล่งอกซะที
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณป้าเหยาเป็นห่วง” โล่เฟยเอ๋อกล่าวขอโทษเสร็จ เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ “คุณป้าเหยาคะ คุณโทรหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”
เห้อจิ้นเหยาเงียบไปหลายวินาที จึงตอบกลับว่า:”ไม่มีอะไรหรอก โทรหาลูกเพื่อถามว่าช่วงนี้….เป็นยังไงบ้างจ้ะ?”
โล่เฟยเอ๋อทานอาหารเช้าไปด้วยและค่อยๆตอบไปว่า”ก็โอเคอยู่ค่ะ”
“ยังโอเคอยู่งั้นเหรอ?” น้ำเสียงเห้อจิ้นเหยาแปลกๆ
โล่เฟยเอ๋อกำลังทานอาหารเช้า เลยไม่ได้สังเกตถึงน้ำเสียงของเห้อจิ้นเหยาที่แปลกไป เพียงแค่ตอบ’อืม’ไปหนึ่งคำ
เห้อจิ้นเหยาไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ เพียงแต่เตือนให้ดูแลสุขภาพร่างกายดีๆอะไรพวกนี้ ก็วางสายไป
หลังจากคุยโทรศัพท์กับเห้อจิ้นเหยาจบ โล่เฟยเอ๋อก็รีบโทรหาซูซีมู่ แต่เสียดายซูซีมู่ไม่ได้รับสาย
โล่เฟยเอ๋อไม่โทรต่อ หลังจากวางสาย ก็กินอาหารเช้าต่อ
หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งรถคนขับรถหลี่ ไปทำงานที่บริษัท
ช่วงเช้าเรียนที่คลาสฝึกอบรมพิเศษไปทั้งเช้า พอทานอาหารเที่ยงเสร็จ โล่เฟยเอ๋อกำลังเตรียมจะไปซื้อหนังสือเกี่ยวกับการเรียนภาษาฝรั่งเศส สายซูซีมู่กำลังโทรกลับให้เธอ
