งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ – ตอนที่ 231

บทที่ 231 สามีภรรยาที่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน

เมื่อก่อนเวลาที่โล่เฟยเอ๋อปวดท้องประจำเดือน ร่างกายจะอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ปวดท้องน้อยอย่างมาก

แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป ปวดท้องน้อยเพียงเล็กน้อย แต่ยังคงไร้เรี่ยวแรง ราวกับเพิ่งหายจากอาการป่วยหนักมา

ทุกวันจะนอนหมดแรงอยู่บนเตียง เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการนอนซมซาน

โล่เฟยเอ๋อโชคดีหน่อย ที่ซูซีมู่ให้เธอลาพักหนึ่งสัปดาห์ ไม่อย่างนั้น เธอไปทำงานในสภาพแบบนี้คงทนไม่ไหว

หลายวันมานี้ ซูซีมู่ไม่ได้ไปที่บริษัท ทุกวันคอยเฝ้าดูแลเธออยู่ในห้อง

ป้อนชา ป้อนน้ำ ป้อนข้าว คอยช่วยหยิบของ แทบจะไม่ให้เธอขยับตัวทำอะไรเลย

ในตอนที่เธอลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกก็คือเขา

ก่อนเธอหลับตานอน สิ่งสุดท้ายที่ได้เห็นก็ยังเป็นเขา

ในตอนแรก โล่เฟยเอ๋อไม่เคยชินกับการที่มีซูซีมู่อยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่ภายหลังก็ค่อยๆคุ้นชินไปเอง

ชินกับการที่มีซูซีมู่คอยดูแลเธอ ชินกับการลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นซูซีมู่เป็นคนแรก ชินกับการเห็นซูซีมู่ก่อนหลับตานอน…

สามวันก่อนโล่เฟยเอ๋ออยู่แต่ภายในห้อง มีซูซีมู่คอยดูแล เมื่อเข้าวันที่สี่ อาการเธอดีขึ้นพอสมควร เลือดประจำเดือนก็ไหลน้อยลงกว่าสามวันก่อน โล่เฟยเอ๋อจึงเริ่มขยับตัวลุกเดิน

ถึงแม้ซูซีมู่จะคอยอยู่ข้าง ๆ เธอตลอด แต่ก็ไม่ได้ประคบประหงมเธอเหมือนก่อนหน้านี้ ปลีกตัวออกห่างบ้างเป็นบางครั้ง

อย่างในตอนนี้ โล่เฟยเอ๋อตื่นนอนขึ้นมา กลับไม่เห็นซูซีมู่

ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่โล่เฟยเอ๋อกลับรู้สึกไม่สบายใจ รู้สึกเบื่อหน่าย

นั่งอยู่บนเตียงสักครู่ เธอก็เดินออกไปจากห้อง เดินไปหาซูซีมู่

ในห้องหนังสือไม่มีใครอยู่ ห้องนอนก็ไม่มีใคร ห้องน้ำก็ไม่มีใครเช่นกัน…

หาซูซีมู่ที่ชั้นบนไม่เจอ โล่เฟยเอ๋อก็ลงมาหาที่ชั้นล่าง

คนรับใช้กำลังยุ่งอยู่ในครัว เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อออกมา ก็รีบเข้าไปทักทาย : “คุณผู้หญิง ตื่นแล้วเหรอคะ”

โล่เฟยเอ๋อตอบ อืม แบบผ่าน ๆ ไปคำหนึ่ง จากนั้นก็เปิดประตูห้องทุกห้องที่อยู่ชั้นล่างดู แล้วก็ปิดประตูลง…

ในตอนแรกคนรับใช้ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ผ่านไปสักพักถึงคิดขึ้นมาได้ว่าโล่เฟยเอ๋ยกำลังหาอะไร

“คุณผู้หญิงคะ กำลังหาอะไรเหรอคะ”

โล่เฟยเอ๋อสีหน้าลำบากใจ เอ่ยถาม : “เอ่อ…เขาล่ะ”

คนรับใช้เข้าใจทันทีว่า เขา ที่โล่เฟยเอ๋อถามถึงนั้นหมายถึงใคร จึงยิ้มแล้วตอบว่า : “เมื่อสักครู่คุณโจวมาค่ะ คุณชายเลยกำลังคุยกับเขาอยู่ด้านนอก”

เมื่อได้ยินที่คนรับใช้บอกว่าซูซีมู่อยู่ด้านนอก โล่เฟยเอ๋อก็เอ่ยขึ้นมาว่า : “ฉันจะไปหาเขา” จากนั้นก็เดินตรงไปยังประตูทันที

“คุณผู้หญิงคะ คุณออกไปไม่ได้…” คนรับใช้เห็นโล่เฟยเอ๋อเดินไปยังทางออก ก็รีบตามไปทันที…

ที่โจวเฉิงมาในวันนี้ ก็เพื่อมารายงานผลการตรวจสอบให้ซูซีมู่รับรู้โดยเฉพาะ

“ประธานซูครับ ผลการตรวจสอบออกมาแล้วครับ ด้านคฤหาสน์นั้นไม่มีปัญหาใด ๆ”

เมื่อได้ยินโจวเฉิงบอกว่าคฤหาสน์นี้ไม่มีปัญหาอะไร ซูซีมู่ก็รู้สึกโล่งใจ

เพราะยังไงเขากับโล่เฟยเอ๋อก็อาศัยอยู่ที่นี่ตลอด ถ้าที่นี่มีปัญหา คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“บริษัทดี้ก้วนล่ะ”

โจวเฉิงตอบ : “ทางด้านบริษัทดี้ก้วนก็ตรวจสอบแล้วครับ โรงอาหารก็ไม่มีปัญหาอะไร บริษัทไม่มีอะไรผิดปกติเลย ความสัมพันธ์ระหว่างคุณผู้หญิงกับเพื่อนร่วมงานก็เป็นไปด้วยดี ตัดปัญหาเรื่องการแก้แค้นออกไปได้เลย”

เมื่อได้ยินที่โจวเฉิงพูด ซูซีมู่ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ไม่ใช่ที่บ้าน ไม่ใช่ที่บริษัท แล้วจะมีที่ไหนอีกล่ะ

“นายไปตรวจสอบคนที่ใกล้ชิดกับเฟยเอ๋อในช่วงนี้…” ซูซีมู่พูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงคนรับใช้ตะโกนเรียก : “คุณผู้หญิงคะ ออกไปไม่ได้นะคะ…”

เขาตกใจเล็กน้อย หันกลับไปมอง เห็นโล่เฟยเอ๋อกำลังเดินออกมาจากประตูใหญ่ ในขณะที่คนรับใช้กำลังดึงเธอไว้

ซูซีมู่ขมวดคิ้วหน้าดุ มองไปที่คนรับใช้อย่างเย็นชา

คนรับใช้รีบก้มหน้าลงทันทีเพื่อหลบสายตาที่กำลังกล่าวโทษของซูซีมู่ จากนั้นก็พูดกับโล่เฟยเอ๋อด้วยเสียงเบา ๆ : “คุณผู้หญิงคะ กลับเข้าด้านในกับดิฉันเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณชายคุยกับคุณโจวเสร็จก็ตามเข้ามาเอง”

โล่เฟยเอ๋อไม่สนใจที่คนรับใช้พูด เอาแต่มองไปที่ซูซีมู่

ซูซีมู่ถอนหายใจ จากนั้นก็หันกลับไปพูดกับโจวเฉิง : “ไว้ฉันค่อยโทรหานายนะ”

โจวเฉิงเข้าใจความหมายของซูซีมู่ จึงก้มหัวทำความเคารพ : “ครับ ประธานซู”

ซูซีมู่ตอบกลับด้วย อืม เพียงคำเดียว จากนั้นก็รีบหมุนตัวเดินไปหาโล่เฟยเอ๋ออย่างรวดเร็ว

“ออกมาด้านนอกทำไม ด้านนอกเย็นนะ เธอใส่เสื้อผ้าไม่กี่ตัวเอง ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง” ซูซีมู่พูดเชิงตำหนิ แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนไม่เหมือนกำลังตำหนิเลย

“ฉันออกมาหานาย” โล่เฟยเอ๋อก้มหน้า พูดอย่างเศร้า ๆ

เมื่อได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าออกมาหาเขา ซูซีมู่ก็ดีใจมาก และรู้สึกเอ็นดูเธอ

ไม่สบายอยู่แท้ ๆ ยังวิ่งออกมาแบบนี้ เพียงเพราะอยากมาหาเขา

“พวกเราเข้าไปด้านในกันดีไหม” ซูซีมู่เอ่ยถามเสียงเบา

โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย : “ก็ได้”

ซูซีมู่จูงมือโล่เฟยเอ๋อเข้าไปด้านใน

พวกเขาไม่ได้กลับขึ้นไปยังชั้นบน แต่นั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกเพื่อดูทีวี

ตอนแรกโล่เฟยเอ๋อเอนตัวพิงโซฟา แต่สักพัก ไม่รู้ทำไม เธอก็เอนตัวพิงไปที่ซูซีมู่

ซูซีมู่อยากให้เธอสบายตัว จึงได้โอบเธอไว้ในอ้อมกอด

ถึงแม้ว่าซูซีมู่จะกอดโล่เฟยเอ๋อไปมาอยู่หลายครั้ง แต่ได้กอดเธออย่างใกล้ชิดสนิทสนมดูทีวีด้วยกันแบบนี้ เพิ่งจะเคยเป็นครั้งแรก

ตอนแรกโล่เฟยเอ๋อยังคงเกร็ง ๆ อยู่บ้าง แต่เธอเคยชินกับลมหายใจของซูซีมู่อยู่แล้ว ฉะนั้นผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มชินกับการเอนพิงเขา

คนรับใช้เดินเข้ามาเห็นฉากนี้พอดี

เธอรู้สึกชื่นใจ แต่ก็ถอนหายใจในขณะเดียวกัน

หลังจากที่คุณชายและคุณผู้หญิงแต่งงานย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ก็ได้แยกห้องนอนกัน เคารพให้เกียรติกันเสมือนเป็นแขก

เธอถึงขึ้นเคยคิดว่าคุณชายไม่ได้ชอบคุณผู้หญิง

ต่อมาภายหลังเธอถึงได้รู้ว่า คุณชายชอบคุณผู้หญิงและรักคุณผู้หญิงมาก เพียงแต่ปัญหาระหว่างพวกเขาทำให้พวกเขาแยกจากกัน

ถึงแม้ว่าเธออยากให้คุณชายและคุณผู้หญิงคืนดีกันมากแค่ไหน แต่ก็รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะไปก้าวก่ายได้

หลายวันมานี้ คุณชายและคุณผู้หญิงใกล้ชิดกันมากขึ้นเยอะเลย เริ่มจะเหมือนคู่สามีภรรยาที่รักใคร่สนิทสนมกันคู่หนึ่งแล้ว

เธอรู้สึกปลาบปลื้มใจจริง ๆ คุณชายกับคุณผู้หญิงคืนดีกันแล้ว แต่การคืนดีกันนั้นกลับต้องแลกมาด้วยสิ่งสำคัญ…

“หวังว่าคุณชายและคุณผู้หญิงจะรักใคร่กันอย่างนี้ไปตลอด…” เธอแอบถอนหายใจเงียบ ๆ จากนั้นก็ออกไปจากห้องรับแขก ปล่อยให้ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋ออยู่กันตามลำพัง

ความอบอุ่นระหว่างโล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่นั้นได้ถูกขัดขึ้นด้วยสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์

บนจอโทรศัพท์แสดงชื่อคุณท่านเป็นคนโทรเข้ามา สายตาซูซีมู่เป็นประกายทันที จากนั้นก็รีบพูดกับโล่เฟยเอ๋อ : “คุณปู่โทรมา ฉันไปรับสายสักครู่นะ”

“อืม ได้สิ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นก็ขยับตัว กลับไปนั่งท่าเดิม

ซูซีมู่ยกมือขึ้น ลูบหัวโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วลุกขึ้น เดินไปยังชั้นบน

ซูซีมู่กดรับสาย ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร คุณท่านบ้านซูก็เอ่ยปากด่าทันที “ซูซีมู่ แกมันไอคนไม่ได้เรื่อง เฟยเอ๋อแท้งลูกเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แกยังกล้าดีปิดบังฉัน”

ซูซีมู่รู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปิดบังคุณปู่ของตัวเองได้ ปิดไว้ได้สามวันก็ถือว่าเยี่ยมแล้ว “คุณปู่ครับ ใจเย็นก่อนนะครับ”

“ใจเย็นเหรอ แกจะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้ยังไง ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้เลย แกรอฉันเลยนะ” น้ำเสียงของคุณท่านดูตื่นตระหนกตกใจมาก

น้ำเสียงซูซีมู่เย็นชาลงเล็กน้อย “ปู่ครับ อย่าเพิ่งมาเลย เฟยเอ๋อยังไม่รู้เรื่องนี้”

“แกหมายความว่ายังไง” คุณท่านถามอย่างไม่เข้าใจ

ซูซีมู่กำโทรศัพท์ในมือจนแน่น ตอบกลับไปว่า : “ผมไม่อยากให้เธอเสียใจ ดังนั้น คุณปู่แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรหน่อยนะครับ คนที่รู้เรื่องนี้ ผมปิดปากหมดแล้ว”

“แกเนี่ยนะ…เฮ้อ…” คุณท่านเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ แต่สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ

“ขอบคุณครับคุณปู่” ซูซีมู่เอ่ยขอบคุณเสียงเบา

“ดูแลตัวเองและดูแลเฟยเอ๋อดี ๆ นะ…”

คุณท่าบ่นนู้นบ่นนี่ สั่งนู้นสั่งนี่ยกใหญ่ จากนั้นก็วางสายไป

ห้องหนังสือเงียบลง ที่นอกหน้าต่างแสงแดดทอประกายสวยงามมาก สาดส่องลงมาทั่วโลก และเงียบสงบ ซูซีมู่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า เดินออกจากห้องหนังสือ เดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปหาโล่เฟยเอ๋อ…