บทที่ 243 ผมแบกคุณ
เมื่อโล่เฟยเอ๋อเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย คุณปู่และซูซีมู่ไม่ได้อยู่ที่นั่น มีเพียงอาผินเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น
“คุณนายน้อย คุณมาแล้ว” อาผินยื่นมือไปรับขวดเก็บอุณหภูมิมาจากมือเธอ
เธอมองไปรอบๆ ห้องผู้ป่วยแล้วถามว่า “คุณปู่ล่ะ? ”
“คุณท่านไปตรวจร่างกายครับ” อาผินตอบตามความเป็นจริง
“อ้อ” เธอพูดออกมา แล้วถามอย่างไม่สบายใจว่า “คุณปู่ไปตรวจร่างกายที่ไหน ต้องไปอยู่ด้วยไหม? ”
“มีคุณชายอยู่กับคุณท่านครับ”
เมื่อได้ยินอาผินพูดว่าซูซีมู่อยู่กับคุณปู่โล่เฟยเอ๋อก็โล่งใจ “งั้นก็ดี”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อาผินก็พูดว่า “คุณท่านต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในการตรวจร่างกายให้เสร็จ คุณนายน้อยรอหน่อยนะครับ”
“อืม ไม่เป็นไร” โล่เฟยเอ๋อกล่าว แล้วนั่งลงบนโซฟา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูซีมู่ก็พยุงคุณท่านกลับเข้ามาที่ห้องผู้ป่วย หลังจากเข้ามาแล้ว คุณท่านเห็นโล่เฟยเอ๋อก็ดีใจเป็นอย่างมาก
“เฟยเอ๋อมาแล้ว”
“คุณปู่วันนี้ดีขึ้นบ้างหรือยังคะ? ” โล่เฟยเอ๋อลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปอยู่ข้างๆ คุณท่าน แล้วใช้อีกมือพยุงแขนอีกข้างของเขา
“ฉันสบายดีมานานแล้ว เป็นสามีของเธอนั่นแหละ ที่บังคับให้ฉันอยู่โรงพยาบาล” คุณท่านกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธ
เมื่อโล่เฟยเอ๋อได้ยินคำสามคำว่า “สามีของเธอ” เธอก็กลับไปมองซูซีมู่ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง และก็พอดีกับที่สบเข้ากับสายตาของซูซีมู่
จิตใจของเธอกลับตื่นเต้นและหลบสายตาลง แต่หูที่เป็นสีแดงเหมือนเลือดกลับหักหลังต่อจิตใจของเธอในขณะนี้
ดวงตาของซูซีมู่เปลี่ยนเป็นอ่อนลง มุมปากของเขายกระดับขึ้นเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็หลับตาลงและเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “คุณปู่สามารถออกจากโรงพยาบาลตอนนี้ แล้วย้ายไปรักษาที่สวิตเซอร์แลนด์ได้นะครับ”
เมื่อคุณท่านได้ยินซูซีมู่พูดว่าย้ายไปรักษาที่สวิตเซอร์แลนด์ เขาก็ห่อเหี่ยวทันที “ฉันจะไม่ออกจากโรงพยาบาล”
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากนั้นก็พยุงคุณท่านไปนอนลงบนเตียงผู้ป่วย แล้วนั่งลงบนโซฟาเพื่ออ่านเอกสารที่เขานำมาจากบริษัท ในขณะที่โล่เฟยเอ๋อนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยเพื่อคุยกับคุณปู่
ไม่นานคุณท่านก็หลับไป โล่เฟยเอ๋อนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอสักครู่ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไปหาซูซีมู่
เมื่อซูซีมู่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เขาก็เงยหน้าขึ้นและพบโล่เฟยเอ๋อ เขาปิดเอกสารในมือแล้วถามว่า “คุณปู่หลับแล้ว? ”
“อืม หลับแล้วค่ะ” เธอพยักหน้า จากนั้นก็ชี้ไปที่เอกสารในมือของซูซีมู่แล้วพูดว่า “คุณทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน”
“ผมไม่ได้ยุ่ง” ซูซีมู่หยิบเอกสารในมือ วางไว้บนโซฟา
โล่เฟยเอ๋อมองไปที่การกระทำของเขาและอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง และในที่สุดเธอก็ได้แค่พูด “อ้อ” ออกมา
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที โล่เฟยเอ๋อก็เปิดปากพูดกับซูซีมู่และถามว่า “คุณปู่ยังยังคงไม่อยากไปสวิตเซอร์แลนด์เพื่อรักษาตัวเหรอคะ? ”
“อืม เขาไม่ต้องการออกจากเมืองA” ซูซีมู่พยักหน้า
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วและพูดว่า “รอตอนเย็น ฉันจะเกลี้ยกล่อมเขาอีกที”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “ดี”
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ และบรรยากาศก็ค่อยๆ เงียบลง
หลังจากผ่านไปไม่นานโล่เฟยเอ๋อจึงพูดออกมาก่อนว่า “คืนนี้คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะมาที่นี่เพื่อเฝ้าคุณปู่เอง”
ซูซีมู่ตะลึงในตอนแรก หลังจากนั้นก็ส่ายหัว “ไม่ต้อง”
เมื่อได้ยินซูซีมู่พูด ‘ไม่ต้อง’ ออกมา คิ้วของโล่เฟยเอ๋อก็ขมวดขึ้นทันที “ทำไมไม่ล่ะ คุณอยู่เฝ้าที่นี่มาสองคืนแล้ว ร่างกายจะไปทนไหวได้ยังไง? ”
เมื่อได้ยินความกังวลที่ชัดเจนของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็งอปากและพูดว่า “ไม่ใช่ครับ คืนนี้ผมจะกลับไป”
“หืม? ” โล่เฟยเอ๋อไม่เข้าใจว่าซูซีมู่หมายถึงอะไร
ซูซีมู่อธิบายว่า “สภาพคุณปู่ดีขึ้นมากแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือให้พยาบาลและอาผินคอยเฝ้าดู รออีกสองวัน ผมจะจัดการเรื่องให้เขาไปสวิตเซอร์แลนด์”
โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าเพียงเบา ๆ “อ้อ”
ซูซีมู่กล่าว “อืม” และพูดว่า “คุณกลับไปในตอนบ่าย สภาพอากาศในโรงพยาบาลไม่ค่อยดีนัก อยู่นานแล้วจะไม่สบายเอา”
“ไม่เอา ฉันอยากกลับพร้อมคุณ…” เมื่อโล่เฟยเอ๋อพูดประโยคนี้ออกไปจากปาก เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าคำพูดของเธอนั้นคลุมเครือเกินไปและเธอก็รีบอธิบายว่า “คือ…ฉันไม่ได้หมายความว่า ฉัน… คือฉัน…”
เธอพูดว่า “ฉัน” หลายครั้ง แต่ไม่ได้อธิบายอย่างใดอย่างหนึ่งออกมา สุดท้ายเธออายและปิดปาก
ซูซีมู่พูดราวกับว่าเขาไม่รู้สึกถึงอะไรสักอย่างและพูดว่า “ผมทราบแล้วครับ”
โล่เฟยเอ๋อรู้สึกอายมาก จึงลุกขึ้นจากโซฟาและพูดอย่างรีบร้อนว่า “ฉันจะไปซื้อของ” หลังจากนั้นก็รีบหนีออกจากห้องผู้ป่วยทันที
ซูซีมู่มองดูโล่เฟยเอ๋อที่รีบร้อนออกไป มุมปากของเขาก็ยกขึ้นมาอย่างเงียบๆ
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อออกจากโรงพยาบาล เธอไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากโรงพยาบาลประมาณ 500 เมตร
เธอเลือกหยิบผลไม้บางส่วนในซูเปอร์มาร์เก็ตและโทรกลับไปที่โรงพยาบาล
ผลปรากฏว่าเมื่อเธอเดินมาได้ครึ่งทางฝนก็เริ่มตกหนักขึ้น
ด้วยความกังวลว่าจะเปียกโล่เฟยเอ๋อจึงไปยังชายคาริมถนนเพื่อหลบฝน
พายุฝนครั้งนี้ตกหนักมาก กระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากบนถนนและภายใต้ชายคานี้เต็มไปด้วยผู้คนที่หลบฝนอยู่
โล่เฟยเอ๋อซึ่งรวมอยู่ในฝูงชนเพื่อหลบฝน มองไปที่ฝนที่ตกหนักอยู่ด้านนอกชายคา ใบหน้าของเธอแสดงออกงงงวย
เธอช่างโชคร้ายจริงใช่ไหม? เพียงแค่ออกมาซื้อของนิดหน่อย ก็เจอเข้ากับที่ฝนตก
ขณะที่โล่เฟยเอ๋อรู้สึกหดหู่ใจกับความโชคร้ายของเธอ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น
โล่เฟยเอ๋อหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาจากกระเป๋า และเห็นว่าเป็นเบอร์ของซูซีมู่
“ค่ะ”
เสียงของซูซีมู่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “ตอนนี้ฝนตกแล้ว คุณอยู่ที่ไหน? ”
โล่เฟยเอ๋อตกตะลึงไปสักพัก ก็ตอบว่า “ฉันกำลังหลบฝน”
“ไปหลบฝนที่ไหน? ” ซูซีมู่ถามอีกครั้ง
เธอเงยหน้าขึ้นกวาดไปรอบๆ และในที่สุดก็รายงานชื่อสถานที่สำคัญใกล้เคียงว่า “ทางเข้าตรงโรงแรมหมิงจู อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลค่ะ”
ซูซีมู่กล่าว “อืม” และพูดต่อว่า “รอฉันอยู่ที่นั่น” หลังจากนั้นก็วางสายไป
เธอเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋า และมองออกไปนอกชายคาเพื่อดูฝนตกหนัก
ไม่ถึงห้านาทีต่อมา เธอก็เห็นร่างที่คุ้นเคยถือร่มเดินมาที่ด้านนี้และมองไปรอบๆ
เมื่อโล่เฟยเอ๋อเห็นซูซีมู่ เขาก็เห็นโล่เฟยเอ๋อเช่นกัน เขาก็รีบก้าวเข้าไปที่ชายคาด้านข้างของโล่เฟยเอ๋อ
“คุณไม่ได้เปียกใช่ไหม?” ซูซีมู่ถามและมองไปที่เธอ
“ไม่ได้เปียกค่ะ” โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้าและมองไปที่รองเท้าผ้าใบที่เท้าของเธอแล้วพูดบางอย่างที่ไม่เกี่ยวข้องกับหัวข้อสนทนาของพวกเขา “น้ำบนถนนลึกมาก”
โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ถนน ฝนตกหนักเกินไป น้ำฝนไม่สามารถไหลลงท่อระบายน้ำที่ถนนทัน น้ำบนถนนอยู่สูงประมาณหนึ่งเซนติเมตรได้
เธอพยักหน้า “ใช่ ค่อนข้างลึก”
“ผมแบกคุณเอง” ซูซีมู่กล่าวพร้อมกับหันหลังให้เธอและย่อตัวนั่งลง
โล่เฟยเอ๋อตามจังหวะของซูซีมู่ไม่ทัน เธอจ้องไปที่ด้านหลังของซูซีมู่และไม่ตอบสนอง
ซูซีมู่เห็นว่าเธอยังไม่ขยับ จึงหันไปมองเธอ “น้ำฝนจะซึมเข้าไปในรองเท้าของคุณ”
โล่เฟยเอ๋อได้สติ พร้อมกับส่ายหัวพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้”
