บทที่253 เราหย่ากันเถอะ
ขณะที่ซูซีมู่ทายว่าที่คนที่พักอยู่ในชุมชนเขตตะวันตกที่โล่เฟยเอ๋อเข้าออกบ่อยๆนั่นเป็นใครกัน โล่เฟยเอ๋อกำลังอยู่ในออฟฟิศของโล่ชิงไป๋
ความสัมพันธ์ระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับโล่ชิงไป๋นั้นไม่ดีมาตลอด ตั้งแต่ที่โล่เฟยเอ๋อถูกโล่ชิงไปบังคับให้เธอแต่งงาน ความสัมพันธ์เย็นชาของพวกเขาก็ถึงจุดเยือกแข็งไปแล้ว แต่วันนี้โล่เฟยเอ๋อกลับนัดโล่ชิงไป๋มาโดยเฉพาะ
เหตุผลก็คือ โล่เฟยเอ๋ออยากหย่ากับซูซีมู่
เพราะว่าการแต่งงานของพวกเขาเป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะผลประโยชน์ระหว่างบริษัทซูซื่อกลับบริษัทโล่ซื่อ และโล่เฟยเอ๋อก็ไม่อยากไปหาซูซีมู่ ก็เลยมาหาโล่ชิงไป๋
โล่ชิงไป๋เห็นว่าโล่เฟยเอ๋อมาคนเดียว ก็ถามอย่างประหลาดใจ”ทำไมถึงมาคนเดียวอะ?ซูซีมู่ล่ะ?”
“หนูมีธุระที่จะคุยกับพ่อ ก็เลยมาคนเดียวค่ะ” โล่เฟยเอ๋อตอบเบาๆ
โล่ชิงไป๋หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถาม “มาหาพ่อเพราะมีธุระ? ธุระอะไรล่ะ?”
โล่เฟยเอ๋อก็ไม่เสียเวลา กล่าวไปตรงๆ:”มาหาคุณพ่อเพื่อจบเรื่องงานแต่งที่เกิดขึ้นเพราะผลประโยชน์ระหว่างบริษัทซูซื่อกับบริษัทโล่ซื่อ”
โล่ชิงไป๋ทุบโต๊ะแรงหนึ่งที กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูโหดร้าย”คุณพูดอะไรนะ? แน่จริงพูดอีกรอบนึงซิ”
โล่เฟยเอ๋อเม้มปากแรงๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับโล่ชิงไป๋ กล่าวอย่างช้าๆชัดๆ:”หนูขอจบการแต่งงานกับบริษัทซูซื่อค่ะ”
“ผมไม่ยอมให้คุณจบงานแต่งงานนี้แน่ๆ ตายใจกับความคิดนี้ไปได้เลย ”
งานแต่งที่เกิดขึ้นระหว่างบริษัทซูซื่อกับบริษัทโล่ซื่อ ส่วนมากแล้วบริษัทโล่ซื่อจะเป็นฝ่ายที่ได้รับผลประโยชน์มากกว่า ตอนนี้จะให้โล่ชิงไป๋คลายมันออกมา เขาจะยอมได้ยังไง?
โล่เฟยเอ๋อขำอย่างประชดทีนึง กล่าว :”คุณพ่อไม่ยอมหรอ? คนที่แต่งงานคืนหนู หนูมีสิทธิ์ที่จะจบมัน……”
โล่เฟยเอ๋อยังพูดไม่จบ ขวามือของโล่ชิงไป๋ก็ตบไปที่ใบหน้าของเธอ
ตบแรงมาก ทำให้แก้มขวาของโล่เฟยเอ๋อถึงกับบวมระบม มุมปากก็มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย
โล่เฟยเอ๋อเรากลับว่าไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสนิท เธอยกมือขึ้นปากเลือดออกจากมุมปาก แล้วกล่าวกับโล่ชิงไป๋ด้วยสายตาที่แน่วแน่ :”คุณโล่คะ หนูจะขอจบการแต่งงานนี้ลงค่ะ”
พอพูดคำนี้จบลง โล่เฟยเอ๋อก็ออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
โล่ชิงไป๋มองด้านหลังของโล่เฟยเอ๋อที่จากไป สับสนอยู่สักพัก เราจึงเก็บโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะออฟฟิศ แล้วโทรออกไป
“สวัสดีครับ ผู้ช่วยโจว…..”
โล่เฟยเอ๋อออกมาจากออฟฟิศของโล่ชิงไป๋ ทำให้ดึงดูดสายตาคนมองมาก แต่โล่เฟยเอ๋อกลับเหมือนมองไม่เห็น เดินออกจากบริษัทโล่ซื่ออย่างไร้สีหน้า แล้วไปโบกรถแท็กซี่ข้างถนน
คนขับรถแท็กซี่เห็นว่าแก้มของโล่เฟยเอ๋อบวมข้างนึง จึงถามด้วยความเป็นห่วง “คุณครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?แจ้งตำรวจไหมครับ?”
“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ”โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้าและกล่าวขอบคุณ
คนขับรถแท็กซี่นิ่งสักพัก แล้วถามอีกครั้ง”แล้วคุณจะไปไหนหรอครับ?”
โล่เฟยเอ๋อมองไปนอกหน้าต่างรถทีนึง แล้วบอกว่าไปทะเลสาบเย่ว
ทะเลสาบเย่วเป็นสถานที่ที่ทำให้จิตใจของโล่เฟยเอ๋อสงบ ทุกครั้งที่เธอมีเรื่องเครียดที่ต้องปวดหัว ก็จะมานั่งที่ทะเลสาบเย่วสักพัก
มองผิวน้ำทะเลสาบที่ที่ส่งประกายระยิบระยับ ทำให้ใจของโล่เฟยเอ๋อรู้สึกผ่อนคลายสบายขึ้นมาก
หย่ากับซูซีมู่ เป็นสิ่งที่เธอคิดทบทวนมาหลายวันแล้ว มันคือผลสรุปที่ดีที่สุด
เธอจะไม่ให้อภัยซูซีมู่เด็ดขาด แล้วไม่ให้อภัยตนเองด้วย ทางที่ดีที่สุดก็คือเธอกับซูซีมู่จบ ความสัมพันธ์ลง
พวกเขาไม่เคยเริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ จะบอกว่าจบลงได้ยังไง…….
พระอาทิตย์ตกดิน เข้าสู่เวลากลางคืน และแสงไฟนีออนค่อยๆสว่างขึ้นทีละดวงๆ
โล่เฟยเอ๋อค่อยๆลุกยืนขึ้น เดินออกไปจากทะเลสาบเย่ว กลับไปวิลล่า
ตอนที่โล่เฟยเอ๋อเข้ามาจากประตู ซูซีมู่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างไร้สีหน้า ไม่เห็นคนอื่น
ไม่อยากให้คนอื่นเห็นหน้าของตนเองพอดีเลย โล่เฟยเอ๋อหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้มหน้าก้มตาเดินไปทางบันไดทางเดินอย่างไว
แต่เพิ่งเดินได้สองสามก้าว ซูซีมู่ก็เรียกเธอ “เฟยเอ๋อ!”
โล่เฟยเอ๋อหยุดเดินก้าว และเตียงไปทางขวาเล็กน้อย ไม่มองซูซีมู่
ทางขวาเส้นทางเดินบันได ถูกประดับไว้ด้วยภาพติดผนัง และภายในผ้าติดผนังก็ได้สะท้อนให้เห็นสภาพของโล่เฟยเอ๋อ การฝั่งขวาบวมนูนมาก ช้ำจนเป็นสีเขียวม่วง ตรงมุมปากยังมีรอยเปื้อนเลือด ถึงว่าทำไมคนขับรถแท็กซี่ข้างๆเธอว่าจะแจ้งตำรวจไหม มันดูน่ากลัวจริงๆ
โล่เฟยเอ๋อกัดริมฝีปากล่าง ยิ้มอย่างประชด
ตอนหลังมีเสียงฝีเท้าเดิน โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าซูซีมู่กำลังเดินเข้ามา เธอรีบก้มหน้าลงทันที
สุดท้ายซูซีมู่ก็หยุดลงที่ระยะห่างประมาณ1เมตร “วันนี้คุณไปหาพ่อคุณพ่อคุณหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าซูซีมู่จะรู้ว่าวันนี้เธอไปหาคุณพ่อของเธอ เธอเงิบสักพัก แล้วขำตนเอง
ใช่สิ เธอจะหย่ากับซูซีมู่ ทำให้พ่อเสียผลประโยชน์ เขาต้องคุยกับซูซีมู่อยู่แล้ว
เสียดายที่ตอนแรกเธอยังคิดคาดหวัง พ่อของเธออาจจะช่วยเธอจบเรื่องความสัมพันธ์การแต่งงานระหว่างเธอกับซูซีมู่
หายใจเข้าลึกๆทีนึง โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า “ใช่ ฉันไปหาเขามา เพราะฉันต้องการจะจบเรื่องงานแต่งที่เกิดขึ้นระหว่างบริษัทซูซื่อกับบริษัทโล่ซื่อ ฉันกับคุณ……เราหย่ากันเถอะ”
คำว่าหย่ากัน’ในครั้งนี้ไม่ได้พูดง่ายเหมือนตอนที่โล่ชิงไป๋พูด
ถึงแม้จะรู้จากโล่ชิงไป๋ว่าโล่เฟยเอ๋ออยากจะหย่ากับเขา แต่พอซูซีมู่ได้ยินคำว่า’หย่ากัน’เปล่งจากปากของโล่เฟยเอ๋อ สมองของเขาก็เหมือนจะแตกเลย
“เป็นเพราะอะไร?” แววตาของซูซีมู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
จะเสียดายที่โล่เฟยเอ๋อก้มหน้าลง จึงไม่ได้เห็น
เพราะอะไร? เพราะว่าคนทำร้ายลูกของฉัน โล่เฟยเอ๋อตอบในใจ แต่ปากกับพูดว่า:”ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร?”ซูซีมู่ขำหนึ่งที ถาม”ทำไมคุณไม่บอกว่าในใจคุณมีคนอื่นล่ะ?”
ในใจเธอมีคนอื่น? ในใจเธอนอกจากมีซูซีมู่แล้วยังมีใครอีก? ช่างเถอะ เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญแล้ว
โล่เฟยเอ๋อส่ายศีรษะ และก้มหน้าลง
ปฏิกิริยาของเธอทำให้ซูซีมู่เข้าใจว่าเธอยอมรับไปโดยปริยาย อารมณ์ความรู้สึกโมโหของเขาได้ปะทุขึ้นในทันที
“โล่เฟยเอ๋อ คุณต้องรู้ว่า การแต่งงานของเราสองคนมันเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทางบริษัทนะ”
ทีแรกนั้นเขาคิดว่าการเริ่มต้นของพวกเขาเป็นเพราะผลประโยชน์ก็จริง แต่ถ้าเขายังรักเธออยู่ สักวันหนึ่งเธอจะยอมรับในตัวเขา และตกหลุมรักเขา
แต่นึกไม่ถึงว่า เขาจะพ่ายแพ้ได้น่าสงสารขนาดนี้
เพียงแค่ไม่ถึงครึ่งปี เธอก็ขอหย่ากับเขาแล้ว
“คุณจะหย่าไม่ใช่ว่าจะถามแต่พ่อของคุณว่ายินยอมไหม แต่คุณยังต้องถามบ้านซูผมด้วยว่าตกลงยินยอมหรือเปล่า”ซูซีมู่ยื่นมือไปดึงจับข้อมือของเธอแรงๆ
ถูกซูซีมู่ใช้แรงจับขนาดนี้ โล่เฟยเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นน่ะสิ แบบนี้ก็ทำให้ซูซีมู่เห็นแก้มขวาที่บวมนูนของเธอสิ
“หน้าของคุณ……”ซูซีมู่ลืมตาโต จ้องมองแก้มขวาของโล่เฟยเอ๋ออย่างไม่กะพริบตา
แต่โล่เฟยเอ๋อกลับทำเหมือนไม่เห็นสายตาของเขา เธอกลั้นน้ำตาในดวงตาไว้ได้ กล่าวอย่างเบาๆ”ซูซีมู่ ปล่อยฉันเถอะ มันดีสำหรับคุณ และดีสำหรับฉันด้วย”ไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะมาถึงขนาดนี้แล้ว โล่เฟยเอ๋อยังยืนยันที่จะหย่ากับเขา
ซูซีมู่ถึงกับอยากจะชกต่อยคน เขากัดฟันพูดกับโล่เฟยเอ๋อว่า:”ไปรักษาหน้าของคุณที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ”
