บทที่ 281 การรอคอยที่ยาวนานในวันสารภาพรัก
หลังจากที่โจวเฉิงเตือนสติซูซีมู่ จึงทำให้นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ที่ตัวเขาเองตามหาโล่เฟยเอ๋อนั้นกังวลมากเกินไป เขาไม่ได้บอกกับโล่เฟยเอ๋อจะเจอกันเวลาไหน
ดังนั้นจึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาโล่เฟยเอ๋ออีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ได้โทรติดแล้ว
ฟังเสียงโทรศัพท์ที่โทรติดส่งเสียงดังมา ทำให้ซูซีมู่ดีใจมาก
แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้ว ก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ขึ้นมา
ถึงแม้จะไม่มีคนรับโทรศัพท์ แต่ก็ยังดีกว่าก่อนหน้านี้ที่ปิดเครื่องไปเลย
ยังน้อยเธอก็รู้ว่าเขากำลังตามหาเธออยู่
ซูซีมู่กดไปที่โทรศัพท์ จากนั้นพิมพ์ข้อความแล้วส่งมันออกไป
พรุ่งนี้ตอนเที่ยง ผมรอคุณ ที่วิลล่าหลันถิง
เมื่อส่งข้อความนี้เสร็จ ซูซีมู่ได้ถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความโล่งอก
อารมณ์ที่ขุ่นมัวมานาน ดีขึ้นมากในตอนนี้
จากนั้นเริ่มกินอาหารเย็นที่โจวเฉิงเอามาให้ เมื่อรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ ซูซีมู่นึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่ง
“ยังตามหาเห้อจิ้นเหยาไม่เจอเหรอ？”
โจวเฉิงตอบกลับอย่างหน้าละห้อย“ยังตามหาไม่เจอเลย”
สีหน้าของซูซีมู่ดิ่งลงเล็กน้อย และไม่พูดอะไรออกมา
เวลาผ่านไปชั่วขณะ เขาจึงพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า：“แจ้งให้คนของบริษัทโล่ซื่อทราบด้วยพรุ่งนี้มีประชุมผู้ถือหุ้นบริษัท”
เห้อจิ้นเหยาต้องการหุบบริษัทโล่ซื่อมาโดยตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะซูซีมู่มาแทรกแซง บริษัทโล่ซื่อน่าจะกลายเป็นสมบัติของเธอไปตั้งนานแล้ว
ถ้าซูซีมู่เรียกประชุมผู้ถือหุ้น เธอต้องออกมาขัดขวางแน่นอน
โจเฉิงตกตะลึงไปสักพัก จากนั้นก็พยักหน้า“ได้ครับ ประธานซู”
ซูซีมู่ตอบรับออกมา อืม แล้วลุกจากเก้าอี้
“ฉันจะไปวิลล่าหลันถิงก่อน ถ้ามีธุระอะไร ค่อยโทรศัพท์หาฉันก็แล้วกัน ”
“ครับ ประธานซู”
เมื่อซูซีมู่มาถึงวิลล่าหลันถิงก็ใกล้จะสิบเอ็ดโมงแล้ว เขากลับเข้าไปอาบน้ำที่ห้องก่อน จากนั้นค่อยเดินไปที่ห้องอาหารตรวจเช็คของที่ให้โจวเฉิงเตรียมว่าครบหรือไม่
หลังจากเช็กแล้วว่าไม่มีอะไรขาด เขาจึงนั่งลงที่โซฟา หยิบกล่องที่ดูแล้วมีค่าราคาแพงออกมาจากกระเป๋า
เขาค่อยๆเปิดกล่องออกมา ข้างในกล่องมีแหวนทับทิมสีแดงใส่อยู่หนึ่งวง
แหวนวงนี้เป็นผลงานออกแบบของโล่เฟยเอ๋อที่ใช้เข้าประกวดก่อนหน้านี้ หลังจากนั้นถูกเย่รู่ไป๋ส่งไปโชว์ที่ร้านขายจิวเวลรี่ที่โตเกียว เป็นโอกาสโดยบังเอิญ ที่ถูกซูซีมู่ไปเจอเข้าพอดี หลังจากที่รู้ว่าแหวนวงนี้คนออกแบบคือโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่จึงซื้อและเก็บมันไว้ตลอด
และครั้งนี้ ซูซีมู่วางแผนว่าจะใช้แหวนวงนี้ เพื่อสารภาพรักกับโล่เฟยเอ๋อ
ซูซีมู่หยิบแหวนออกมาจากกล่อง แล้วถือมันขึ้นมาไว้ตรงหน้า
ภายใต้แสงไฟคริสตัลที่ส่องลงมา ทำให้ทับทิมสีแดงแดงราวกับหยดเลือด
ซูซีมู่ไม่ได้กลับเข้าไปนอนในห้อง เขานั่งรออยู่บนโซฟา จนถึงเช้า
เวลาหกโมงเช้า ความมืดค่อยๆจางหายแสงอาทิตย์ค่อยๆโผล่ขึ้นมา ซูซีมู่ที่นั่งไม่ขยับตัวเลยได้ลุกขึ้นมาจากบนโซฟา
เขาขึ้นไปข้างบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นหยิบกุญแจรถแล้วออกไปข้างนอก
ตอนที่เขากลับมานั้น ได้ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว
มือซ้ายถือเค้กไว้กล่องหนึ่ง มือขวาถือดอกไม้ไว้หนึ่งช่อ
เมื่อเก็บเค้กและดอกไม้เรียบร้อยแล้ว ซูซีมู่ได้รับโทรศัพท์ที่โจวเฉิงโทรมา
บอกกับเขาว่าด้านบริษัทโล่ซื่อได้เตรียมการพร้อมแล้ว การประชุมผู้ถือหุ้นกำลังจะเริ่มขึ้น แต่เห้อจิ้นเหยาไม่ได้ปรากฏตัว
ซูซีมู่เงียบไปหลายวินาที แล้วพูดขึ้นว่า：“ปล่อยข่าวของโล่หยิวชิวออกไป”
โล่หยิวชิวเป็นคนสำคัญของเห้อจิ้นเหยา เชื่อว่าถ้ามีข่าวของโล่หยิวชิว เห้อจิ้นเหยาต้องปรากฏตัวแต่โดยดีแน่นอน
“ครับ ประธานซู”
……
เมื่อวางสายแล้ว ซูซีมู่ก็เข้าไปในครัวเพื่อเตรียมวัตถุดิบที่จะใช้ในการทำอาหารกลางวัน
เนื่องจากวัตถุดิบในการทำกับข้าวเยอะมาก ต้องใช้เวลานานในการทำ เขาจึงต้องเตรียมตัวแต่เนิ่นๆ
กว่าจะเตรียมวัตถุดิบทั้งหมดให้เรียบร้อย ก็ใช้เวลาไปหนึ่งชั่วโมงกว่า
จากนั้นซูซีมู่เริ่มลงมือทำกับข้าว
วัตถุดิบชั้นดี กลายเป็นอาหารจานอร่อยออกมาด้วยฝีมือของเขา
เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง กับข้าวสิบหกอย่างที่เขาทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับโล่เฟยเอ๋อเหลือเพียงแค่น้ำซูปอย่างเดียวที่ต้องใช้ไฟอ่อนๆเคี้ยวต่ออีกสักพัก
ซูซีมู่ถอดผ้ากันเปื้อนในตัวออก จากนั้นขึ้นไปชั้นบน และอาบน้ำ
แล้วเปลี่ยนชุดสูทอย่างเป็นทางการ นั่งรอโล่เฟยเอ๋อที่ห้องรับแขก
มื้อกลางวันที่เขาและเธอนัดกันไว้ เธอน่าจะใกล้มาถึงแล้ว……
ในหัวสมองของซูซีมู่ตอนนี้ กำลังคิดอยู่ว่า เดี๋ยวถ้าโล่เฟยเอ๋อมาถึง เขาควรเอ่ยปากกับเธอยังไง
เขาจะเอาข้อมูลต่างๆที่เกี่ยวข้องกับเห้อจิ้นเหยา ให้โล่เฟยเอ๋อดูก่อน
เธออาจจะเสียใจมาก เพราะเธอให้ความเคารพเห้อจิ้นเหยามากจริงๆ
เขาจะปลอบเธอ ใช้อาหารทั้งโต๊ะที่ทำขึ้นด้วยฝีมือของเขาปลอบโยนเธอ
จากนั้นค่อยสารภาพรักกับเธอ
เขาจะบอกกับเธอว่า เขาชอบเธอ เขารักเธอ
ถ้าหากเธอยอมรับรักเขา เขาจะดูแลรักเธอดีๆ ถ้าหากเธอไม่ยอมรับความรักของเขา เขาก็จะดูแลรักเธอดีๆเหมือนกัน จนกว่าเธอจะยอมรับความรักของเขาได้……
ใกล้จะถึงเที่ยงแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็ยังมาไม่ถึง
ไม่รีบ ตอนนี้กินมื้อเที่ยงถือว่ายังเช้า ซูซีมู่นั่งลงที่โซฟา มองไปที่ประตูทางเข้าอย่างไม่กะพริบตาเลย
เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง โล่เฟยเอ๋อก็ยังไม่ปรากฏตัวอีก
ซูซีมู่บอกกับตัวเองว่า เธอน่าจะรถติด
จากนั้นลุกขึ้นไปที่ห้องครัว ทำการอุ่นอาหารที่เย็นแล้วอีกรอบหนึ่ง
เมื่อถึงบ่ายโมง โล่เฟยเอ๋อก็ยังไม่ปรากฏตัวอีก
ซูซีมู่นั่งเงียบอยู่โต๊ะอาหาร สีหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆออกมานั้นจ้องมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นเวลานาน จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดออกเพื่อโทรหาโล่เฟยเอ๋อ
โทรศัพท์เหมือนเมื่อคืน โทรติด แต่ไม่มีคนรับสาย
ซูซีมู่โทรแล้วโทรอีก แต่ได้ยินเพียงสัญญาณตอบรับอัตโนมัติซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หลังจากนั้นซูซีมู่เปลี่ยนเป็นส่งข้อความ：เฟยเอ๋อ คุณมาถึงวิลล่าหลันถิงหรือยัง？ผมรอคุณอยู่นะ
ข้อความที่ส่งไปเหมือนกันกับครั้งก่อน จมหายไปในทะเล
ซูซีมู่โทรศัพท์อีกครั้ง ไม่มีคนรับสายเหมือนเช่นเคย
ผ่านไปอีกสักพัก เขาได้ทำการส่งข้อความอีกครั้ง:เฟยเอ๋อ ผมรอคุณอยู่ที่นี่ คุณมาที่นี่ได้ไหม？
หลังจากที่ส่งข้อความนี้เสร็จ ซูซีมู่ได้โทรศัพท์ออกไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้โทรศัพท์ของโล่เฟยเอ๋อได้ปิดเครื่องลงแล้ว
“เฟยเอ๋อ คุณเห็นข้อความแล้ว ทำไมไม่ตอบกลับมา？ทำไมต้องปิดเครื่องด้วย？หรือว่า คุณตัดสินที่จะเชื่อเห้อจิ้นเหยาแล้วทอดทิ้งผมอย่างนั้นเหรอ？”
นับตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองหลงรักโล่เฟยเอ๋อเข้าแล้ว เขาก็คิดว่าคงจะมีสักวันที่เธอจะมาชอบเขา
เขาคิดหาทุกวิถีทางเพื่อจะได้แต่งงานกับเธอ เก็บเธอไว้เคียงข้าง และรอคอยอย่างเงียบๆ
ความขมขื่นและเจ็บปวด และความเสียใจเขาไม่เคยกลัว เพราะเขาเชื่อมั่นคงมีสักวัน เขากับเธอจะได้จับมือกะรและได้อยู่ด้วยกัน
ไม่ง่ายเลย กว่าเธอจะเปิดโอกาสให้เขาจับมือ เขาได้วางแผนไว้แล้วหลังจากที่ได้แก้แค้นแทนลูกของพวกเขาเสร็จ จะใช้ชีวิตกับเธออย่างมีความสุข
อย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้ว เธอก็ตัดสินใจเลือกเห้อจิ้นเหยา แล้วทอดทิ้งเขา
เธอไม่เชื่อเขา เธอไม่เคยเชื่อเขามาโดยตลอด
และครั้งนี้เขายังต้องรอต่ออีกไหม？
