บทที่ 287 สองพ่อลูกพูดคุยกัน
ภายในห้อง นอกจากโล่ชิงไป๋แล้ว ยังมีพยาบาลอีกคนที่โล่เฟยเอ๋อจ้างมาดูแลโล่ชิงไป๋
เมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อเดินเข้ามา คุณพยาบาลได้ทำการทักทายกับโล่เฟยเอ๋อก่อน แล้วเดินออกไป ปล่อยให้สองพ่อลูกได้พูดคุยกัน
เมื่อโล่ชิงไป๋เห็นโล่เฟยเอ๋อสีหน้าของเขาดีใจมาก และหยิบไอแพดที่เตรียมไว้สำหรับการสื่อสารที่สะดวก เพราะเขาไม่สามารถพูดได้ชั่วคราว นิ้วมือด้านซ้ายจิ้มไปที่ไอแพดแล้วเขียนว่า“เฟยเอ๋อ ลูกมาแล้ว！”
โล่เฟยเอ๋อตอบกลับ อืม แล้วนั่งลงข้างเตียงนอนของโล่ชิงไป๋
โล่ชิงไป๋เห็นสีหน้าของโล่เฟยเอ๋อที่ไม่ค่อยดีนัก เลยเขียนขึ้นว่า：“ทำไมเหรอ？ยังพูดคุยกับซูซีมู่ไม่ชัดเจนเหรอ？”
พูดอะไร？เขาไม่อยากเจอหน้าเธอ แถมยังจะขอเลิกรากับเธออีกด้วย
สีหน้าของโล่เฟยเอ๋อหมองลง ไม่พูดอะไร
โล่ชิงไป๋แค่มองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ระหว่างโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ต้องไม่ราบรื่นแน่นอน
จึงเขียนหนังสือ ลงบนกระดาษ：“เฟยเอ๋อ ระหว่างลูกกับซูซีมู่นั้นเห้อจิ้นเหยาเป็นคนยุแยง แต่ก็ต้องโทษพ่อ ไม่เห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอสักที จึงทำให้กลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้ซูซีมู่มีหุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทโล่ซื่ออยู่ในมือ เขาต้องอยากได้บริษัทโล่ซื่อไปครอบครองแน่นอน ลูกไปพูดกับเขา ขอแค่ลูกทั้งสองคนคืนดีกัน หุ้นที่อยู่ในมือของพ่อ จะยกให้เขาหมดเลย”
ผ่านเรื่องของเห้อจิ้นเหยาครั้งนี้ โล่ชิงไป๋รู้สึกเสียใจมากจริงๆ
เสียใจที่เคยปฏิบัติกับไป๋หนิงเช่นนั้น เสียใจที่เก็บเห้อจิ้นเหยาไว้ จนเห้อจิ้นเหยาทำให้ไป๋หนิงตาย
เสียใจตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ได้ดูแลโล่เฟยเอ๋อดีๆ……
สิ่งที่เขาทำได้อย่างเดียวในตอนนี้ ก็คือชดเชยให้โล่เฟยเอ๋อ
สำหรับบริษัทโล่ซื่อ เขาไม่อยากคิด และไม่มีความสามารถที่จะดูแล แค่เพียงซูซีมู่กับโล่เฟยเอ๋อคืนดีกัน ต่อให้ต้องยกหุ้นในมือของเขาที่ยังเหลือไว้อีกไม่เยอะให้ซูซีมู่เขาก็ยินยอมและเต็มใจ
แต่เขาไม่รู้ ซูซีมู่คิดจะยกหุ้นของบริษัทโล่ซื่อที่เขาซื้อไปถ่ายโอนให้แกโล่เฟยเอ๋อ
“หุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทโล่ซื่อที่เขาซื้อไป เขาจะถ่ายโอนมาให้หนู”โล่เฟยเอ๋อพูดขึ้นเบาๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ โล่ชิงไป๋ตกตะลึงเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่าซูซีมู่คิดจะถ่ายโอนหุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทโล่ซื่อที่เขาซื้อไปให้โล่เฟยเอ๋อ
เขาอยากรู้ว่าระหว่างนี้มันเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงเขียนขั้นว่า：“เกิดอะไรขึ้น？”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบคำถามของโล่ชิงไป๋ แต่ถามขึ้นว่า“พ่อ ทำไมจู่ๆพ่อก็เป็นอัมพาตขึ้นมา？”
ตอนแรกโล่เฟยเอ๋อแค่อยากเปลี่ยนเรื่องคุย แต่เธอคิดไม่ถึงว่าคำถามนี้ ทิ่งแทงใจของโล่ชิงไป๋พอดี
เนื่องจากเขารู้ว่าเห้อจิ้นเหยาทำให้ไป๋หนิงต้องตาย และยังคิดทำร้ายเฟยเอ๋ออีก จึงทำให้เขากลายเป็นอัมพาต
แต่เขาบอกเรื่องนี้แกโล่เฟยเอ๋อไม่ได้ ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโล่เฟยเอ๋อที่เริ่มดีขึ้นเล็กน้อย อาจพังทลายไปได้
สายตาของเขากะพริบเล็กน้อย จากนั้นเขียนขึ้นว่า：“เพราะพ่อค้นพบว่าเห้อจิ้นเหยาใช้เวลาที่พ่อไม่ระวัง หุบหุ้นบของบริษัทไปเป็นของตัวเองสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์”
ถึงแม้ว่าเมื่อกี้โล่เฟยเอ๋อจะเห็นข้อมูลเอกสารเกี่ยวกับเห้อจิ้นเหยาแล้ว แต่เมื่อฟังที่โล่ชิงไป๋พูด ตัวเขาเองก็ไม่รู้ ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจมากจริงๆ
“พ่อ นอกจากเห้อจิ้นเหยาจะคิดไม่ดีกับบริษัทแล้ว ยังมีเรื่องอื่น……”โล่เฟยเอ๋อกำลังคิดจะถามโล่ชิงไป๋ ยังมีเรื่องอื่นอีกไหม ที่เห้อจิ้นเหยาปกปิดเขาอยู่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ มันถูกขัดจังหวะด้วยเสียงไอแพดของโล่ชิงไป๋ที่ตกลงไปที่พื้น
โล่เฟยเอ๋อตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก้มลงไปเก็บ แล้วเอาไปใส่ไว้ในมือของโล่ชิงไป๋
โล่ชิงไป๋มองไปที่เธอ แล้วจิ้มลงไปที่ไอแพดเขียนขึ้นว่า：“เฟยเอ๋อ พ่ออยากกินแอปเปิ้ล”
โล่เฟยเอ๋อไม่ปฏิเสธความต้องการของโล่ชิงไป๋อยู่แล้ว จึงไปหยิบแอปเปิ้ลในตะกร้าที่วางอยู่บนโต๊ะ พูดขึ้นว่า：“หนูปอกเปลือก
แอปเปิ้ลให้นะ”
โล่ชิงไป๋รีบจิ้มลงไปในไอแพด เขียนขึ้นว่า：“ผ่าออกก็พอ”
เขาเข้าใจดี การจงใจเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมของเห้อจิ้นเหยา ทำให้โล่เฟยเอ๋อทำงานบ้านอะไรไม่เป็นเลย และสำหรับเรื่องปอกเปลือกแอปเปิ้ล น่าจะทำไม่เป็นอยู่แล้ว
แต่คิดไม่ถึง วินาทีต่อมา ทำให้เขาตกตะลึงมาก
โล่เฟยเอ๋อไม่เพียงแต่ปอกเปลือกแอปเปิ้ลได้ แถมปอกได้ดีมากด้วย
โล่ชิงไป๋มองดูแอปเปิ้ลในมือของโล่เฟยเอ๋อ สีหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชมและเขียนขึ้นว่า：“หลายปีนี้ที่อยู่ข้างนอก ลูกเรียนรู้ปอกเปลือกแอปเปิ้ลได้ด้วยต้วเองแล้ว”
เมื่อเห็นไอแพดของโล่ชิงไป๋เขียนคำนี้ขึ้นมา มือที่กำลังปอกแอปเปิ้ลอยู่ของโล่เฟยเอ๋อหยุดชะงักลงทันที
ตอนแรกเขาปอกเปลือกแอปเปิ้ลไม่เป็นหรอก จำได้ครั้งแรกที่ปอกเปลือกแอปเปิ้ล ปอกโดนเนื้อแอปเปิ้ลหนามาก สุดท้ายคือซูซีมู่เป็นคนปอกให้เธอเอง
หลังจากนั้นทุกครั้งที่เธอกินแอปเปิ้ล ซูซีมู่เป็นคนปอกเปลือกให้เธอมาตลอด
หลังจากนั้น เธอกับซูซีมู่มีปัญหากัน เธอถึงเริ่มฝึกปอกเปลือกแอปเปิ้ลด้วยตัวเอง
ตอนที่เริ่มครั้งแรก ปอกเปลือกได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นก็เริ่มคุ้นเคยขึ้นเรื่อยๆ มาถึงตอนนี้สามารถปอกเปลือกแอปเปิ้ลได้เป็นวงแล้ว
เมื่อคิดถึงซูซีมู่ อารมณ์ของโล่เฟยเอ๋อหม่นหมองลงอีกครั้ง
“อืม เพิ่งเรียนรู้เป็นไม่นาน” พูดจบโล่เฟยเอ๋อก็ยืนขึ้น ไปหยิบจานและไม้จิ้มฟันออกมาจากลิ้นชักตู้ เขาหั่นแอปเปิ้ลเป็นชิ้นเล็ก ใช้ไม้จิ้มฟันจิ้มมันลงไป ป้อนให้โล่ชิงไป๋กิน
เมื่อกินแอปเปิ้ลเสร็จแล้ว โล่เฟยเอ๋อหยิบจานที่ใส่ผลไม้และมีดปอกผลไม้เตรียมจะเอาไปล้างในห้องน้ำ
เวลานี้ มีคนเคาะประตูจากด้านนอกแล้วพูดขึ้นว่า “คุณโล่อยู่ไหม？
“อยู่”โล่เฟยเอ๋อตอบในขณะเดียวกัน ก็ลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องให้
คุณพยาบาลที่ช่วยโล่เฟยเอ๋อเมื่อคืนเดินเข้ามา ในมือถือโทรศัพท์อยู่
“คุณโล่ เมื่อกี้คุณตำรวจโทรมา แจ้งว่าจับผู้ต้องหาได้แล้ว”
โล่เฟยเอ๋อได้ยินว่าผู้ต้องหาจับได้แล้ว ปฏิกิริยาแรกที่มีคือต้องเป็นเห้อจิ้นเหยาถูกจับแน่ๆ เธอพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า：“โอแค ขอบคุณค่ะ”
“คุณโล่ ไม่ต้องเกรงใจ ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ”คุณพยาบาลยิ้มให้โล่เฟยเอ๋อ แล้วก็เดินออกไป
โล่เฟยเอ๋อปิดประตูลง แล้วเดินไปที่ข้างเตียงของโล่ชิงไป๋“พ่อได้ยินที่คุณพยาบาลพูดแล้วใช่ไหม？”
โล่ชิงไป๋พยักหน้า
โล่เฟยเอ๋อพูดขึ้นอีก:“ ผู้ต้องหาที่ถูกจับได้คือเห้อจิ้นเหยา”
หลายปีมานี้โล่ชิงไป๋รักเห้อจิ้นเหยาด้วยความจริงใจ ถึงแม้เห้อจิ้นเหยาจะทำเรื่องไม่ดีกับเขาไว้มากมาย แต่เมื่อได้ยินว่าเห้อจิ้นเหยาถูกจับแล้ว ในใจเขาก็สับสนว้าวุ่นไปหมดเหมือนกัน
โล่เฟยเอ๋อก็รู้ความรักที่โล่ชิงไป๋มีต่อเห้อจิ้นเหยา ลังเลไปหลายวินาที แต่ก็พูดขึ้นว่า“พ่อ พ่อจะไปดูเธอไหม？”
โล่ชิงไป๋เงียบไปสักพัก แล้วจิ้มลงไปเขียนที่ไอแพดเขียนว่า：“ลูกไปแทนพ่อ ได้ไหม？”
โล่เฟยเอ๋อคิดว่าเขามีหลายเรื่องที่อยากถามเห้อจิ้นเหยา จึงพยักหน้าตอบตกลง “ได้”
โล่ชิงไป๋เห็นโล่เฟยเอ๋อตอบตกลง ดีใจมากจึงจิ้มลงไปที่ไอแพดแล้วเขียนขึ้นว่า：“เฟยเอ๋อ ถ้าเป็นไปได้……”เมื่อเขียนถึงตรงนี้ เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงหยุดลงทันที
หยุดไปสักครู่ เขาลบตัวหนังสือที่เขียนขึ้นก่อนหน้านี้ออก
โล่เฟยเอ๋อเห็นตัวหนังสือข้างหน้าเหล่านั้นที่โล่ชิงไป๋เขียน ก็เข้าใจเขาหมายถึงอะไร
จึงตอบออกไปว่า“หนูรู้แล้ว”
โล่ชิงไป๋ยกมือขึ้น กะว่าจะเขียนอะไรเพิ่มอีก
แต่โล่เฟยเอ๋อได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว “พ่อ สายมากแล้ว หนูไปสถานีตำรวจก่อน”
เห็นแผ่นหลังที่เดินออกไปของโล่เฟยเอ๋อ โล่ชิงไปถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆเบาๆ……
