บทที่ 291 โล่เฟยเอ๋อเลือกที่จะไปจากซูซีมู่
ทันใดนั้นโล่เฟยเอ๋อก็ล้มลงไป ทำเอาโจวเฉิงตกใจ
เขาก็ไม่สนแล้วว่าโล่เฟยเอ๋อจะมีความคิดเห็นอย่างไร แล้วอุ้มโล่เฟยเอ๋อออกจากวิลล่าแล้วรีบพาไปที่ โรงพยาบาลชื่อซานที่ใกล้ที่สุด
หลังจากส่งโล่เฟยเอ๋อไปยังห้องฉุกเฉิน เขาก็สั่งให้คนรับใช้ไปจัดการขั้นตอนให้โล่เฟยเอ๋อ ส่วนตัวเองก็เฝ้ารอข่าวอยู่ด้านนอกห้องฉุกเฉินอย่างไม่สบายใจ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา คุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน โจวเฉิงรีบเดินเข้าไปหา “คุณหมอ เธอเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”
คุณหมอไม่ได้ตอบคำถามของโจวเฉิง เพียงแต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี: “พวกคุณดูแลคุณโล่อย่างไร? พวกคุณไม่รู้เหรอว่าคุณโล่ฉีดยาระงับประสาทมากเกินไป ทำให้ร่างกายเธออ่อนแอมาก? ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้เธออุณหภูมิต่ำ”
คำถามที่คุณหมอตรงหน้าซักถามเป็นชุด ทำให้โจวเฉิงมึนงงไปแล้ว
“คุณโล่ฉีดยาระงับประสาท?”
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ชัดเจนของโจวเฉิง สักพักคุณหมอก็นิ่งอึ้งไปแล้ว
“พวกคุณไม่ใช่คนของบ้านโล่เหรอ? ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้?”
คุณหมอกำลังพูดเรื่องคุณนายใช้ยาระงับประสาทใช่ไหม? โจวเฉิงขมวดคิ้ว หลังจากนั้นถามกลับ: “พวกเราเป็นเพื่อนของคุณโล่ แล้วก็ไม่ใช่คนของบ้านโล่”
“อ้อ มิน่าล่ะ” คุณหมอแสดงสีหน้าที่แท้ก็อย่างงนี้นี่เอง
โจวเฉิงนิ่งไปสักพัก จากนั้นถาม “ขอถามหน่อยนะครับ เรื่องที่เธอฉีดยาระงับประสาทมันเกิดขึ้นได้อย่างไร?”
หมอเหลือบมองไปที่โจวเฉิงแล้วกระซิบว่า “คุณนายของบ้านโล่คนนั้นเหี้ยมโหดอำมหิต คุณโล่เป็นอัมพาตจากโรคหลอดเลือดสมอง เธอยังไม่พอใจ ไม่เพียงแต่นำคุณโล่ที่ป่วยเป็นอัมพาตจากโรคหลอดเลือดสมองไปกักบริเวณ แต่ยังให้คนมาทำให้คุณโล่สลบ หลังจากนั้นด้วยความตื่นตระหนกเลยให้ยาระงับประสาทกับคุณโล่เป็นเวลาสองวัน คุณโล่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาเมื่อคืน หลังจากตื่นขึ้น เธอก็หนีจากผู้คุ้มกันแล้วมาขอยืมโทรศัพท์จากพยาบาลของโรงพยาบาลพวกเราเพื่อโทรแจ้งตำรวจ”
พอพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของคุณหมอก็เปลี่ยนเป็นทอดถอนใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณโล่โชคดี ที่หนีจากผู้คุ้มกันสองคนนั้นได้ เกรงว่าตอนนี้คุณโล่คงยังถูกให้ยาระงับประสาทนอนอยู่ในห้องผู้ป่วย”
พอได้ยินที่คุณหมอพูด โจวเฉิงก็นิ่งอึ้งไปทั้งตัว
โล่เฟยเอ๋อเพิ่งจะตื่นเมื่อคืน ในระหว่างสองวันนั้นถูกฉีดยาระงับประสาท ก็หมายความว่า ในตอนที่ประทานซูชวนเธอไปวิลล่าหลันถิง เธอถูกฉีดยาระงับประสาท ถึงไปไม่ไหว?
หลังจากเงียบไปสักพัก โจวเฉิงก็ควานหาแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
เรื่องนี้ เขาจำเป็นต้องตรวจอย่างละเอียด ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่…
จากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงโล่เฟยเอ๋อก็ตื่นขึ้นมา พอโจวเฉิงได้รับข่าวก็ไม่ได้รีบร้อนมาดูโล่เฟยเอ๋อ แต่กลับให้คนรับใช้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ
เพราะเขารู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว ไม่พูดไม่ได้ ความจริงของเรื่องนี้ทำให้เขาทอดถอนใจอย่างมาก
แน่นอนว่าในเวลาเดียวกัน ก็ทำให้เขารู้สึกเสียใจภายหลัง
เสียใจที่ก่อนหน้านี้เขาหุนหันพลันแล่นพูดคำพูดเหล่านั้นกับโล่เฟยเอ๋อ
ทำให้ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าควรสู้หน้าโล่เฟยเอ๋ออย่างไร
โจวเฉินยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยของโล่เฟยเอ๋อ แล้วเดินไปมา อยากจะเข้าไป แต่ไม่กล้าเจอโล่เฟยเอ๋อ
หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ในที่สุดโจวเฉิงก็ตัดสินใจว่าเขาจะมาพบโล่เฟยเอ๋อในวันอื่น หลังจากนั้นค่อยขอโทษเธอ
แต่ก็ไม่เป็นไปอย่างที่คาดหวัง ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออกในตอนที่เขากำลังจะออกไปพอดี
คนรับใช้กำลังหยิบกุญแจรถแล้วออกมาจากห้อง พอเห็นโจวเฉิงยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย ก็รู้สึกคาดไม่ถึงเล็กน้อย “คุณโจว คุณออกไปทำธุระแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ผมลืมของนิดหน่อย” โจวเฉิงตอบอย่างค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อย
คนรับใช้พยักหน้า หลังจากนั้นถาม “อย่างนั้นคุณรีบไปหรือเปล่า ผมต้องกลับไปเอาของที่วิลล่า ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ คุณสามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณนายสักพักได้ไหม?”
ถ้าไม่ถูกพอเข้า โจวเฉิงคงจะให้พยาบาลมาอยู่เป็นเพื่อนโล่เฟยเอ๋อ แต่ตอนนี้ถูกพบเห็นแล้ว แน่นอนว่าโจวเฉิงไม่สามารถปฏิเสธได้อีก
“อืม ฉันจะอยู่ที่นี่เอง นายไปเถอะ”
“ผมจะรีบกลับมา ไม่ส่งผลกระทบกับธุระของคุณแน่นอน” จากนั้นคนรับใช้ก็ให้สัญญาอย่างรวดเร็ว แล้วออกไป
หลังจากมองดูคนรับใช้จากไปแล้ว โจวเฉิงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะผลักประตูและเข้าไปในห้องผู้ป่วยของโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อกำลังนั่งพิงอยู่ที่บนเตียงผู้ป่วย เหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
พอได้ยินเสียงฝีเท้าก็หันกลับมา เธอนิ่งอึ้งไปสักพักเมื่อเห็นโจวเฉิง หลังจากจากนั้นเอ่ย: “วันนี้รบกวนคุณโจวแล้ว”
“อะไรนะครับ?” เมื่อโจวเฉิงได้ยินคำพูดพวกนี้ของโล่เฟยเอ๋อ ก็ไม่ตอบสนองไปสักพัก
“เมื่อสักครู่คนรับใช้บอกฉันแล้ว ว่าคุณโจวเป็นคนพาฉันมาโรงพยาบาล ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อยิ้มแล้วพูด
โจวเฉิงมีสีหน้าอึดอัดวางตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
หลังจากเงียบไปสองสามวินาที จึงกล่าวว่า: “คุณนายไม่ต้องเกรงใจ นี่เป็นหน้าที่ของผม”
“ได้โปรดอย่าเรียกฉันว่าคุณนาย ฉันไม่ได้เป็นแล้ว” โล่เฟยเอ๋อส่ายหน้า
พอได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ในใจของโจวเฉิงก็มีเสียงดังตุบๆ
ไม่ดีแล้ว! คุณนายใส่ใจคำพูดที่เขาหุนหันพลันแล่นพูดออกไปพวกนั้นแล้ว
แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่พอโจวเฉิงได้ยินว่าโล่เฟยเอ๋อจะยอมปล่อยมือจากซูซีมู่ไปโดยสิ้นเชิงเพราะคำพูดพวกนั้นของเขา ก็รู้สึกผิดในใจมาก “คุณนาย คำพูดก่อนหน้านี้ของผมพวกนั้น ล้วนเป็นคำพูดที่หุนหันพลันแล่นตอนโกรธ คุณอย่าได้ใส่ใจจนเกินไป”
พอได้ยินคำกล่าวขอโทษของโจวเฉิง โล่เฟยเอ๋อก็อึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นตอบกลับ: “คุณโจว คุณไม่ต้องรับผิดชอบอะไร มันเป็นความจริง เพราะคำพูดพวกนั้นของคุณไม่ผิดเลย แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยไว้วางใจเขาเลยสักนิด ทำให้เขาผิดหวัง แล้วก็ทำร้ายเขา”
โล่เฟยเอ๋อยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ไม่รู้ว่าทำไมโจวเฉิงกลับเห็นความเศร้าลึกๆ ในรอยยิ้มของเธอ
ความเศร้าลึกๆ ?
อารมณ์ความรู้สึกนี้ เป็นความเศร้าที่เขาเคยเห็นแค่จากตัวประธานซู ทำไมถึงเห็นจากตัวคุณนายได้?
ในสมองของโจวเฉิงมีความสงสัยแวบผ่าน จึงได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ: “รอฉันออกจากโรงพยาบาล ก็จะย้ายออกจากวิลล่า จะไม่เพิ่มความลำบากให้คุณโจวอีก”
พอโจวเฉิงได้ยินว่าโล่เฟยเอ๋อจะย้ายออก คำถามที่เพิ่งแวบขึ้นมาในใจถูกลืมไปในทันที
“คุณนาย ถ้าคุณชอบที่นั้นล่ะก็ คุณสามารถอยู่ต่อได้ คนรับใช้และคนขับรถสามารถอยู่ที่นั่นได้เช่นกัน”
ที่นั้นมีความทรงจำมากเกินไป เธอจะอยู่คนเดียวต่อไปได้อย่างไร?
ในใจของโล่เฟยเอ๋อรู้สึกขมขื่น หลังจากนั้นส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้ว”
เมื่อโจวเฉิงได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดแบบนี้ ก็หยุดชักชวน เพียงแค่พูดว่า: “ถึงเวลานั้นคุณก็โทรศัพท์หาผม ผมจะช่วยคุณย้าย”
“ได้ค่ะ ขอบคุณ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
หน้าที่ของโจวเฉิงคือให้โล่เฟยเอ๋อเซ็นเอกสารสามฉบับ หลังจากนั้นออกไป
ตอนนี้โล่เฟยเอ๋อได้ตัดสินใจที่จะจากไป แต่โจวเฉิงกลับรู้สึกแปลกๆ ในใจ ราวกับว่าเขามองข้ามบางสิ่งไป
เขามองข้ามอะไรไปนะ?
คิดได้สักพัก โจวเฉิงก็นึกไม่ออก จึงไม่ได้คิดต่อไปอีก
ผ่านไปไม่นาน คนรับใช้ที่ช่วยไปเอาของให้โล่เฟยเอ๋อกก็กลับมา
โจวเฉิงก็ไม่ได้อยู่ต่อแล้วออกไปแล้ว โดยรีบกลับไปที่บริษัท
ในเวลานี้โจวเฉิงยังไม่รู้ว่า เพราะคำพูดที่เขาพูดในวันนี้ เกือบจะทำให้โล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่แตกแยกกัน
แต่เนื่องจากความรู้สึกผิดนี้ เขาก็ได้ค้นพบความลับที่โล่เฟยเอ๋อต้องการปกปิดโดยบังเอิญ
ความลับนั้นทำให้เขาตั้งใจแน่วแน่ แล้วเดินบนเส้นทางของท่านประธานพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยให้สามีภรรยากลับมาคืนดีกัน
