งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ – ตอนที่ 300

บทที่ 300 แผนการตามหาซูซีมู่ของโล่เฟยเอ๋อ

โล่เฟยเอ๋อไม่รู้เลยว่าคุณไล๋เหมิงคาดหวังกับเธอมากขนาดนี้ เป็นเพราะเหนื่อยเกินไป พอกลับถึงโรงแรมก็เข้านอนเลย

เช้าวันต่อมา เธอถูกปลุกด้วยเสียงเรียกเข้าของโจวเฉิง

ที่แท้โจวเฉิงก็มาถึงฝรั่งเศสแล้ว จึงโทรหาเธอเพื่อถามถึงที่อยู่ของโรงแรมเธอ

หลังจากบอกที่อยู่ให้โจวเฉิงเสร็จแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้ถือโอกาสนอนต่อ

พอลุกขึ้นจากเตียงและอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง

ภายหลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ เธอก็รับสายของคุณครูไค่ตี้

“คุณครูไค่ตี้”

“เฟยเอ๋อ ฉันต้องพูดกับเธอเรื่องการแข่งวันพรุ่งนี้สักหน่อย” เสียงของคุณครูไค่ตี้ดังมาจากสายนั้น

โล่เฟยเอ๋อตอบอย่างเชื่อฟัง “อืม ได้ค่ะ”

“ผู้เข้าร่วมการแข่งขันออกแบบเครื่องประดับระดับโลกมีอยู่สองประเภท ประเภทแรกได้รับการคัดเลือกจากบริษัทจิวเวลรี่ต่างๆ จากนั้นจึงผ่านการแข่งขันขั้นต้นแล้วได้เลื่อนลำดับขึ้นมา ส่วนอีกประเภทหนึ่ง ก็เหมือนกับเธอที่พวกเราแนะนำให้เข้าร่วมการแข่ง ในปีก่อนๆ มักจะแยกผู้เข้าแข่งขันทั้งสองประเภทนี้ออกจากกัน จากนั้นผู้เข้าแข่งขันสามอันดับแรกจะถูกคัดเลือก แล้วค่อยประเมินผลด้วยการเปรียบเทียบกัน แต่ปีนี้แตกต่างออกไป การแข่งขันปีนี้จะจัดผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดไว้ในที่เดียวกัน แถมยังให้เตรียมตัวที่สถานที่แข่งขันด้วย”

“โอเค ฉันทราบแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพูดจบ ทันใดนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้แล้วถาม “ใช่แล้ว คุณครู ไม่ทราบว่าคนอื่นสามารถเข้ามาในสถานที่แข่งขันได้หรือไม่?”

คุณครูไค่ตี้ถาม “ใครล่ะ?”

“เพื่อนของฉันคนหนึ่ง เขาอยากไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อย” โล่เฟยเอ๋อตอบ

“ถ้ามีบัตรเชิญก็สามารถเข้าไปได้” คุณครูไค่ตี้เงียบสักพักแล้วพูดว่า: “รอสายๆ หน่อยฉันจะให้คนส่งบัตรเชิญพร้อมกับใบรับรองคุณสมบัติของเธอไปให้ พรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเธอก็พาคนไปที่สถานที่จัดการแข่งขันก่อน ถึงเวลานั้นเพื่อนของเธอก็สามารถเข้าไปในฐานะผู้รับชมได้”

“ค่ะ ขอบคุณคุณครู” โล่เฟยเอ๋อขอบคุณคุณครูไค่ตี้

“คุณครูไม่ต้องการคำขอบคุณจากเธอ หวังว่าเธอจะมีกำลังใจที่ดี ได้รับคะแนนที่ดีในการแข่งขัน”

“คุณครู ฉันจะพยายามค่ะ” โล่เฟยเอ๋อไม่ได้พูดประโยคนั้นออกไปอย่างเต็มที่

พอคำพูดพวกนี้ของโล่เฟยเอ๋ฮถึงหูของคุณครูไค่ตี้ มันกลับเป็นการถ่อมตัวไปแล้ว “เฟยเอ๋อ เธอไม่ต้องถ่อมตัวขนาดนี้ เธอต้องมั่นใจในตัวเอง”

“คุณครูไค่ตี้ ฉัน…” โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังจากข้างนอก

เธอรู้ว่าโจวเฉิงมาแล้ว จึงเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายในโทรศัพท์เล็กน้อย หลังจากนั้นเดินไปเปิดประตู

พอเปิดประตู ก็พบว่าเป็นโจวเฉิง

“คุณนาย…”

โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร แล้วถอยสองก้าวเพื่อเปิดทาง แสดงความหมายว่าให้โจวเฉิงเข้าไป

หลังจากโจวเฉิงเข้าไป ก็ได้เปิดประตูแล้วไปนั่งรอโล่เฟยเอ๋อที่โซฟาเงียบๆ

“คุณครูไค่ตี้ ฉันทราบแล้ว”

“อืม เธอมีแขก อย่างนั้นฉันไม่รบกวนเธอแล้ว แล้วเจอกัน”

“แล้วเจอกัน…”

โล่เฟยเอ๋อวางสายโทรศัพท์ แล้วมานั่งตรงข้ามโจวเฉิง

“โจวเฉิง นายจองโรงแรมแล้วหรือยัง?”

“จองแล้ว อยู่ชั้นล่างห้อง 306” โจวเฉิงตอบ

โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า หลังจากนั้นตอบ: “โจวเฉิง ฉันเคยบอกคุณแล้ว ว่าที่ฉันมาเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบเครื่องประดับระดับโลกนี้ก็เพื่อซูซีมู่?”

“ใช่แล้ว คุณนาย” โจวเฉิงพยักหน้า

โล่เฟยเอ๋อยิ้มแล้วเอ่ย: “เดิมทีฉันวางแผนที่จะเกิดเรื่องในการแข่งขันเครื่องประดับระดับโลก หลังจากนั้นดูว่าจะสามารถดึงดูดให้เขาออกมาได้หรือไม่…”

โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันพูดจบ โจวเฉิงก็เอ่ยตัดบทเธอเสียงดัง “คุณนาย คุณทำแบบนี้ไม่ได้”

เพื่อทำให้ประธานซูปรากฏตัวออกมา คุณนายถึงกับวางแผนให้ตนเองเกิดเรื่อง นี่มันบ้าคลั่งเกินไปแล้ว

“ขอเพียงทำให้เขาออกมาได้ มีอะไรที่ทำไม่ได้กัน?” โล่เฟยเอ๋อยิ้มเยาะตัวเอง หลังจากนั้นบอกอีกว่า: “แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเขาอยู่ข้างๆ ฉันมาโดยตลอด ฉันจะไม่ทำอย่างนี้แน่”

พอได้ยินโล่เฟยเอ๋อบอกว่าจะไม่ทำแบบนี้ โจวเฉิงที่เป็นกังวลอยู่ก็วางใจแล้ว เพียงแต่ยังคงถามอีกประโยค “คุณนายเตรียมที่จะทำอย่างไรต่อ?”

“นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมฉันถึงให้คุณมา” โล่เฟยเอ๋อเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ: “ฉันคุยกับคุณครูว่าต้องการบัตรเชิญเข้าร่วมการแข่งแล้ว พรุ่งนี้หลังจากที่คุณเข้าไป ก็ช่วยฉันหาซูซีมู่ หาเจอแล้ว ก็โทรศัพท์หาฉัน”

โล่เฟยเอ๋อรู้สึกตกใจกับการซ่อนตัวของซูซีมู่แล้ว

โจวเฉิงเข้าใจคุณนายของตนเองเป็นอย่างดี ถึงอย่างไรเสียก็ผิดเป็นครู ยิ่งไปกว่านั้นคุณนายของพวกเขาเพิ่งจะถูกประธานซูหลบหน้าอีกครั้งหนึ่งแล้ว

“ผมทราบ แต่ว่าคุณนาย ถ้าประธานซูไม่ออกมา…”

โจวเฉิงพูดถ้า แต่โล่เฟยเอ๋อไม่อยากยอมรับคำว่าถ้านี้

“ไม่ เขาต้องมาแน่” โล่เฟยเอ๋อพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น

โจวเฉิงอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า “ครับ คุณนาย”

โล่เฟยเอ๋อตอบอืมคำหนึ่ง หลังจากนั้นพูด: “คุณนั่งเครื่องบินมานานขนาดนี้ รีบกลับไปพักที่ห้องเถอะ”

“อืม อย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน ถ้าคุณนายมีธุระอะไร ก็โทรศัพท์หาผม” โจวเฉิงลุกขึ้น แล้วทำความเคารพให้โล่เฟยเอ๋อ จากนั้นก็ออกจากห้องของโล่เฟยเอ๋อไป

ภายในห้องกลับสู่ความสงบ ใบหน้าที่เชื่อมั่นของโล่เฟยเอ๋อก็ได้หายไปทีละนิด

เธอเพิ่งจะพูดกับโจวเฉิงอย่างเฉียบขาดว่าซูซีมู่จะต้องมาที่การแข่งขันแน่นอน แต่มีเพียงเธอเองเท่านั้นที่รู้ถึงความกังวลภายในใจ

เธอกลัวจริงๆ ว่าซูซีมู่จะไม่มา อย่างนั้น ก็หมายความว่ายิ่งเธอดึงดูดซูซีมู่ให้ปรากฏตัวมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์ใช่ไหม?

ซูซีมู่ คุณจะไปใช่ไหม?

ซูซีมู่ ฉันจะรอให้คุณไป…

เจ็ดโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น โล่เฟยเอ๋อพาโจวเฉิงออกจากโรงแรม แล้วไปยังจัตุรัสว็องโดมซึ่งเป็นสถานที่จัดการแข่งขันเครื่องประดับระดับโลก

พอเวลาผ่านไป ก็มีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกันในพื้นที่พักผ่อนนอกการแข่งขัน

เป็นผู้เข้าร่วมการแข่งขันเช่นเดียวกับเธอ และยังมีผู้ชมที่มีบัตรเชิญเช่นเดียวกับโจวเฉิง ขอบเขตระหว่างคนทั้งสองกลุ่มชัดเจนมาก

โล่เฟยเอ๋อเป็นคนที่ไม่ชอบความคึกคัก ดังนั้นจึงไม่ได้เดินเข้าไปร่วมกลุ่มกับผู้เข้าแข่งขัน แต่หาที่นั่งที่ค่อนข้างห่างไกลแล้วนั่งลง แน่นอนว่าโจวเฉิงก็ตามเธอมาด้วยกัน

เดิมทีโล่เฟยเอ๋อคิดว่าจะนั่งตรงนั้นจนกว่าการแข่งขันจะเริ่ม แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกับคนรู้จัก

“โล่เฟยเอ๋อ? เอ๋อ…ยังมีผู้ช่วยพิเศษโจว?” เย่รู่ไป๋รู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นโล่เฟยเอ๋อปรากฏตัวในพื้นที่พักผ่อนของการแข่งขันเครื่องประดับระดับโลก แต่พอเห็นโล่เฟยเอ๋อกับผู้ช่วยพิเศษโจวนั่งอยู่ด้วยกัน เขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

เย่รู่ไป๋จัดการคนของตัวเองเสร็จ ก็รีบมาทักทายโจวเฉิง “ผู้ช่วยพิเศษโจว คุณก็มาด้วยเหรอ?”

“อืม ผมมาเป็นเพื่อนคุณนาย…” โจวเฉิงยังไม่ทันพูดจบก็ถูกโล่เฟยเอ๋อตัดบท “คุณโจว…”

โจวเฉิงรีบหุบปาก ไม่พูดอะไรต่อ

เย่รู่ไป๋ที่ได้เห็นฉากนี้กับตาก็ตกใจมาก โล่เฟยเอ๋อคนนี้เป็นคุณนายของใครกันแน่? คิดไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้โจวเฉิงผู้ช่วยพิเศษของประธานท่านนี้เชื่อฟังขนาดนี้ได้?

โล่เฟยเอ๋อไม่รู้ถึงความคิดในใจของเย่รู่ไป๋ เธอจึงเอ่ยทักทายเย่รู่ไป๋ตามมารยาท “หัวหน้าเย่”

“โล่…เฟย…คุณ” เดิมทีเย่รู่ไป๋อยากจะเรียกชื่อโล่เฟยเอ๋อตรงๆ สุดท้ายพอคิดดีๆ แล้วเรียกคุณโล่น่าจะปลอดภัยกว่า

“หัวหน้าเรียกชื่อฉันตรงๆ เถอะ” พูดจบโล่เฟยเอ๋อก็มองโจวเฉิงแวบหนึ่ง

โจวเฉิงรู้สึกว่าจริงๆ แล้วตัวเองไม่มีความผิด คุณก็เป็นคุณนายอยู่แล้ว หรือจะให้ผมเรียกคุณว่าคุณโล่กันล่ะ?