บทที่348 ความรู้สึกที่ลู่ยู่มีต่อหซิวหชูเฉียว
เรื่องระหว่างลู่ยู่กับหซิวหชูเฉียว ซูซีมู่มาอยากดึงโล่เฟยเอ๋อเข้าไปด้วย เพราะฉะนั้นเขาต้องรู้ทุกอย่างให้ละเอียดก่อน
อีกอย่าง ยังมีลูกของหซิวหชูเฉียว เป็นของลู่ยู่รึเปล่า เขาก็ต้องรู้ด้วย
ดังนั้นในคืนนั้นก่อนที่จะนอน เขาก็สอบถามเกี่ยวกับเรื่องของหซิวหชูเฉียว
“เฟยเอ๋อ ลูกของคุณหซิว……”คำพูดหลังของซูซีมู่ ไม่ได้พูดออกมา รอคำตอบจากโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็พูด “ลูกของเฉียวเฉียวคือของผู้ชายเลวๆที่เธอคบมาสี่ปี”
คบมาสี่ปีเหรอ เขาจำได้ว่าเหซิงโม่เคยพูดไว้ ว่าหซิวหชูเฉียวคบกับลู่ยู่อยู่หลายปี
ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกของลู่ยู่จริงๆด้วย
แววตาซูซีมู่ประกายแสงแวววาว จากนั้นก็อ๋อตอบ
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของซูซีมู่ เธอเล่าเรื่องของหซิวหชูเฉียวให้ซูซีมู่ฟังไปด้วย ก็ด่ายับผู้ชายเหี้ยๆนั้นไปด้วย
ไม่เพียงทำให้ซูซีมู่เข้าใจเรื่องระหว่างลู่ยู่กับหซิวหชูเฉียว มีความเข้าใจมากขึ้น อีกทั้งยังทำให้ซูซีมู่เข้าใจจุดยืนของโล่เฟยเอ๋อไปด้วย
เพราะแบบนี้ซูซีมู่ การจัดการสำหรับเรื่องนี้ ก็ต้องระมัดระวังให้มากขึ้น
วันรุ่งขึ้น ลู่ยู่มาหาซูซีมู่ที่ห้องทำงานอีกครั้ง
พอเข้ามาถึงห้องทำงาน เขาก็ถามขึ้นมาทันที “ซูซีมู่ โจวเฉิงบอกว่าตามสืบได้คำตอบแล้วเหรอ”
ซูซีมู่เงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า”ใช่”
แววตาลู่ยู่ประกายด้วยความดีใจ ถามอย่างรีบร้อน “เธออยู่ไหน”
ซูซีมู่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา เพียงแต่ถามว่า “หาเธอไปทำไม”
ลู่ยู่ไม่คิดว่าซูซีมู่จะถามคำถามนี้กับเขา จนนิ่งอึ้งไปทันที
“ซูซีมู่ แกถามแบบนี้ไปทำไม”
ซูซีมู่ไม่พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเขาด้วยความนิ่งเฉย
ลู่ยู่กะพริบตา จากนั้นพูด “เธอคือเด็กของฉัน”
“จากนั้นล่ะ”ใบหน้าซูซีมู่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไร
ลู่ยู่แอบมองซูซีมู่แวบหนึ่ง แล้วพบว่าเขาไม่ได้โกรธอะไร ก็วางใจลง
จากนั้นก็พูดด้วยความโมโห “ผู้หญิงคนนั้นหนีไปไม่บอกไม่กล่าวสักคำ จะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เพราะฉะนั้นฉันต้องหาเธอให้เจอ แล้วสั่งสอนเธอดีๆ ”
ซูซีมู่เลิกมอง ค่อยๆเอ่ย “หยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ซะ”
ลู่ยู่ไม่คิดว่าซูซีมู่จะพูดว่าให้จบทุกวันไว้ตรงนี้ จึงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
พอเขาได้สติกลับมา ก็รีบถาม “เพราะอะไรล่ะ”
“ไม่เพราะอะไร”ซูซีมู่ไม่แม้แต่จะมองเขาสักนิด
ลู่ยู่ยกมือขึ้นมา ดึงผมตัวเองอย่างหัวเสีย จากนั้นก็พูด “ซูซีมู่ แกกำลังล้อเล่นกับฉันอยู่ใช่ไหม”
ซูซีมู่ไม่สนใจเขา ลุกขึ้นยืน ออกไปข้างนอกทันที
ลู่ยู่รีบวิ่งตามไป “ซูซีมู่ แกอย่าเพิ่งไป แกยังไม่ได้บอกฉัน ว่าเธออยู่ที่ไหน”
ลู่ยู่ไม่เข้าใจว่าทั้งที่ซูซีมู่ก็รู้ว่าหซิวหชูเฉียวอยู่ไหน แต่ทำไมถึงไม่บอกเขา
เพื่อได้รับข้อมูลของหซิวหชูเฉียว เขาก็นั่งเฝ้าอยู่ที่ห้องทำงานของซูซีมู่ทั้งวัน จนทำหน้าที่ได้ดีกว่าโจวเฉิงที่เป็นผู้ช่วยคนสนิทของท่านประธานเสียอีก
เสียดาย ที่ซูซีมู่เห็นเขาเป็นแค่ธาตุอากาศ ไม่สนใจอะไรเขาเลยทั้งนั้น
“แม่ง……โจวเฉิง แกพูดซิว่าทำไมท่านประธานของพวกแก ทำไมถึงไม่บอกฉัน”ลู่ยู่นอนอยู่ที่โซฟาอย่างหมดสภาพ
โจวเฉิงถามอย่างแผ่วเบา ” คุณชายลู่ คุณแคร์คุณหซิวท่านนั้นมากไหมครับ”
สีหน้าต่างๆของลู่ยู่หยุดนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เอ่ยอย่างแคร์” เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นแหละ ฉันจะแคร์ไปทำไม”
โจวเฉิงหันมองเขาแวบเดียว จากนั้นถาม”ไม่แคร์แล้วทำไมคุณชายลู่ต้องหาเธอล่ะครับ”
“แน่นอนว่าเป็นเพราะ……”เป็นเพราะอะไรเหรอ ใช่แล้วเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นตัดสินใจจากเขาไปเองโดยไม่บอกไม่กล่าว……ลู่ยู่พูดตอบ”ผู้หญิงคนนี้นกล้าหนีไปจากคุณชายอย่างฉันไป คุณชายอย่างฉันก็ต้องตามล่าเธอกลับมา สั่งสอนดีๆ”
โจวเฉิงพูดต่อจากคำพูดของลู่ยู่ แล้วถาม “คุณชายลู่ ตามหามานานแค่ไหนแล้วครับ”
ลู่ยู่ไม่คิดก็ตอบทันที”สามเดือนกว่า……”ฮะ เขาตามหามานานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“คุณชายลู่ เพื่อหาคนที่ไม่แคร์อะไรเลย หาตั้งสามเดือนกว่า สิ้นเปลืองมากมายทั้งกำลังคน กำลังวัตถุ กำลังทรัพย์……”
ลู่ยู่ยิ่งฟังที่โจวเฉิงพูด สีหน้าก็ยิ่งแย่ จากนั้นก็ไม่รอให้โจวเฉิงพูดจบ ก็พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี
“แกหุบปาก”
โจวเฉิงค่อยๆเอ่ย”คุณชายลู่ ยังไม่แคร์เธออีกเหรอครับ”
เพื่อหาคนที่ไม่แคร์อะไรเลย หาตั้งสามเดือนกว่า สิ้นเปลืองมากมายทั้งกำลังคน กำลังวัตถุ กำลังทรัพย์หาคนสามเดือนเหรอ
คำตอบปรากฏขึ้นมาในสมองของลู่ยู่ทันที
จากนั้นในวินาทีต่อมา เขาก็ออกไปห้องทำงานทันที
โจวเฉิงถอนหายใจ ลุกขึ้นมา เดินไปที่ห้องทำงานของซูซีมู่
“ประธานซู คุณชายลู่ไปแล้วครับ”
ซูซีมู่เงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบหนึ่ง ถาม “พูดกับเขาใช่ไหม”
“พูดแล้วครับ”โจวเฉิงพยักหน้า
ซูซีมู่โบกมือไล่พลางพูด”อือ แกออกไปได้แล้ว”
“ครับ”โจวเฉิงโค้งคำนับด้วยความเคารพ แล้วออกไป
รอโจวเฉิงออกไปแล้ว ซูซีมู่ก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน
เขาไม่เอาเรื่องของหซิวหชูเฉียวบอกลู่ยู่ เพราะว่าลู่ยู่บอกว่าที่ลู่ยู่หาเธอ เพราะแค่ต้องการรักษาหน้าตาเท่านั้น
หซิวหชูเฉียวเป็นเพื่อนสนิทของโล่เฟยเอ๋อ หากลู่ยู่เป็นเพราะสาเหตุนี้ไปหา เขากังวลว่าโล่เฟยเอ๋อจะโกรธจนตัดลู่ยู่เป็นชิ้นๆได้สิ
สองสามมานี้ ลู่ยู่มาเฝ้าอยู่ที่ห้องทำงานเขาทั้งวัน ซูซีมู่สังเกตเห็นเรื่องหนึ่ง คือลู่ยู่ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรกับหซิวหชูเฉียว แต่แค่ลู่ยู่เองไม่รู้เท่านั้นเอง
ดังนั้นเขาเลยตั้งใจจัดให้โจวเฉิงไปพูดกับลู่ยู่ด้วยคำพูดพวกนั้น เพื่อให้ลู่ยู่รู้ว่าแท้จริงตัวเองคิดยังไงกับหซิวหชูเฉียวกันแน่
ถึงตอนนั้นลู่ยู่ไปหาหซิวหชูเฉียวอีก สถานการณ์อย่างน้อยคงจะดี
“แค่หวังว่า ถึงตอนนั้นเฟยเอ๋อจะไม่โกรธ……”
(โล่เฟยเอ๋อจะไม่โกรธเหรอ คงจะแปลกสิไม่ว่าเพราะฉะนั้นท่านประธานซู คุณอวยพรให้ตัวเองเป็นอะไรเถอะ)
ครั้งนี้ลู่ยู่หายตัวไปสองวัน หลังจากผ่านไปสองวัน ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ทั้งคนก็ดูโทรมลงไปกว่าเดิม หนวดเครารกครึ้ม ทั้งตัวดูมอมแมม สามารถนึกภาพได้ว่าสองวันมานี้ เขาจะมีชีวิตที่ไม่ดีสักเท่าไหร่
“คิดดีแล้วเหรอ”ซูซีมู่ชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง แล้วถามอย่างแผ่วเบา
ลู่ยู่คนที่เป็นไอ้บื้อมาตลอด ได้พยักหน้าจริงจังอย่างหายาก “ใช่ ฉันคิดดีแล้ว ว่าฉันชอบเธอ อยากตามเธอกลับมา ซูซีมู่ แกบอกฉันได้ไหม ว่าเธออยู่ที่ไหน”
ซูซีมู่ไม่ตอบคำถามเขา แค่พูดอย่างขยะแขยง”ไปจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยซะ ตอนเย็นไปทานข้าวที่บ้านฉัน”
ลู่ยู่ไม่คิดก็ปฏิเสธ “ซูซีมู่ ตอนนี้ฉันไม่ว่างจะไปกินข้าวที่บ้านแก แกบอกฉันมา ว่าหซิวหชูเฉียวอยู่ไหน ฉันจะไปหาเธอ”
“ตามใจแก”ซูซีมู่พูดสามคำนี้ออกมา ก็ไม่สนใจลู่ยู่อีกเลย
และสุดท้ายลู่ยู่เพื่อให้ซูซีมู่ยอมบอกเขา ว่าหซิวหชูเฉียวอยู่ที่ไหน ก็ต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังซูซีมู่อย่างเลี่ยงไม่ได้ เลยกลับบ้านมาจัดการกับตัวเองก่อน จากนั้นก็มานั่งรอซูซีมู่เลิกงานที่ห้องทำงาน แล้วก็ตามซูซีมู่กลับไปที่บ้านพวกเขา
ใจจดใจจ่อ ที่จะหาหซิวหชูเฉียวอย่างลู่ยู่ คิดว่าหลังจากไปบ้านซูซีมู่แล้ว ก็บังคับให้ซูซีมู่บอกที่อยู่ของหซิวหชูเฉียวออกมา
เขาไม่รู้เลย ว่าที่บ้านซูซีมู่นั้นมีเซอร์ไพรส์ กำลังรอเขาอยู่…..
