บทที่349ผู้ชายเหี้ยๆคือลู่ยู่
ซูซีมู่ตอนออกมาจากบริษัท ก็โทรไปหาโล่เฟยเอ๋อก่อนแล้ว บอกกับโล่เฟยเอ๋อ ว่าเขาจะพาลู่ยู่ไปกินข้าวด้วย
ดังนั้นโล่เฟยเอ๋อจึงรู้ว่าลู่ยู่จะมาบ้านพวกเขา เพียงแต่ เธอไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างลู่ยู่กับหซิวหชูเฉียวเท่ากันเอง
ซนพวกเขาเดินเข้ามา โล่เฟยเอ๋อกำลังช่วยคนใช้เตรียมของอยู่
เมื่อได้ยินเสียง โล่เฟยเอ๋อก็รีบเดินออกมาจากห้องครัว “พวกคุณกลับมาแล้วเหรอคะ”
ซูซีมู่อือคำหนึ่ง สายตามองรอบๆห้องโถง มองหาไม่เจอหซิวหชูเฉียว แววตาก็เป็นประกาย ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ “เฟยเอ๋อ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”ลู่ยู่พยายามยิ้ม ทักทายโล่เฟยเอ๋อ
“ไม่เจอกันนานเลยนะ”โล่เฟยเอ๋อยิ้มพลางพยักหน้าให้ลู่ยู่ จากนั้นก็หักไปบอกซูซีมู่”คุณต้อนรับลู่ยู่นะคะ ฉันจะไปที่ห้องครัวแล้ว”
ซูซีมู่ชำเลืองมองลู่ยู่แวบหนึ่ง แล้วพูดแผ่วเบา”มันดูแลมันเองได้ก็พอแล้ว ฉันไปช่วยเธอ”
ลู่ยู่พยักหน้าอย่างเห็นด้วยแล้วพูด “ใช่ ฉันดูแลตัวเองได้ ก็พอแล้ว ให้ซูซีมู่ไปช่วยเธอ”
“ไม่ต้องค่ะ กำลังจะเสร็จแล้ว”โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องครัว
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป โล่เฟยเอ๋อออกมาจากห้องครัว กลับเห็นซูซีมู่อยู่ที่ห้องโถงคนเดียว มองหาลู่ยู่ไม่เจอ
“จะเตรียมตัวทานข้าวได้แล้ว ลู่ยู่อยู่ไหนคะ”
“ไปห้องนั่งเล่นแล้ว”ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อ’อือ’ตอบ”ฉันไปชั้นบนเรียกเฉียวเฉียวลงมาทานข้าวนะ คุณไปเรียกลู่ยู่หน่อยนะคะ”
ซูซีมู่หันไปมองทางห้องนั่งเล่นแวบเดียว พยักหน้า “ได้สิ”
โล่เฟยเอ๋อมาถึงห้องหซิวหชูเฉียว ก็เคาะประตู แล้วผลักประตูเข้าเลย “เฉียวเฉียว ทานอาหารได้แล้ว”
“วันนี้ทำไมเร็วขนาดนี้ ไม่รอสามีเธอเหรอ”หซิวหชูเฉียวถามด้วยความสงสัย
โล่เฟยเอ๋อตอบ”ครึ่งชั่วโมงก่อน เขากับเพื่อนของเขากลับมาด้วยกันแล้ว”
หซิวหชูเฉียวไม่คิดอะไรมาก ก็อ๋อคำหนึ่ง แล้วลุกขึ้น ลงไปข้างล่างกับโล่เฟยเอ๋อ
ตอนทั้งสองลงมา ห้องโถงกับห้องอาหารไม่มีใครอยู่
โล่เฟยเอ๋อยิ้มพลางพูดกับหซิวหชูเฉียว เขาน่าจะไปที่ห้องนั่งเล่นไปเรียกเพื่อนเขาน่ะ”
เธอเพิ่งพูดเสร็จ ก็ได้ยินเสียงของลู่ยู่ลอยมาจากด้านนอกของห้องอาหาร “ซูซีมู่ แกเมื่อไหร่จะบอกฉันว่ะ”
เสียงที่ไม่ได้อยู่ข้างหูมานาน จู่ๆก็ลอยเข้ามาในหู หซิวหชูเฉียวนิ่งอึ้งไปทันที จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่านี่คือบ้านของโล่เฟยเอ๋อ คนคนนั้นไม่สามารถมาได้ ก็คิดว่าตอนเองนั้นมโนไปเอง ก็ยิ้มเยาะเย้ยตัวเองสักพัก แล้วไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
กลับคิดไม่ถึง ว่าคำพูดออกมาของโล่เฟยเอ๋อ จะทำลายความคิดว่าของเธอทั้งหมดลง
“ลู่ยู่ คุณบอกซูซีมู่บอกเรื่องอะไรกับคุณ”
ลู่ยู่ ลู่ยู่…..ลู่ยู่…..
แววตาหซิวหชูเฉียวมีความช็อกเกิดขึ้น จากนั้นก็หันหน้า ไปเห็นในข้างกายของซูซีมู่ มีผู้ชายคนนั้นตามมาด้วย
ผู้ชายคนนั้นชื่อลู่ยู่
ผู้ชายคนนั้นที่เธอรักมาสี่ปี
ผู้ชายคนนั้นที่เธอทำทุกวิถีทางเพื่อจะหลบหนี
ทำไมเขามาปรากฏอยู่ในนี้
ทำไมล่ะ
ในตอนที่หซิวหชูเฉียวเห็นลู่ยู่ ลู่ยู่ก็เห็นเธอแล้วเหมือนกัน
ลู่ยู่ไม่คิดเลยว่าอยู่ตอนนี้กลับได้พบกับคนที่เขาตามหามาสามเดือนกว่า กลับหาไม่พบอย่างหซิวหชูเฉียว
เขารีบวิ่งไปหาหซิวหชูเฉียวด้วยความตื่นเต้นดีใจ “หชูเฉียว เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
ร่างหซิวหชูเฉียวก็สั่นขึ้นมาด้วยความตกใจอย่างกะทันหัน เมื่อได้สติ ก็รีบไปหลบอยู่ข้างหลังของโล่เฟยเอ๋อทันที
โล่เฟยเอ๋อหันไปมองหซิวหชูเฉียวที่อยู่ข้างหลังแวบเดียว แล้วถามลู่ยู่ “ลู่ยู่ คุณรู้จักเฉียวเฉียวเหรอ”
“ฉันรู้จัก ฉันตามหาเธอมานานแล้ว”สายตาปรารถนาของลู่ยู่จ้องมาของร่างหซิวหชูเฉียว เดินเข้าไปใกล้เธอ “หชูเฉียว เธอไปอยู่ไหนมา ฉันตามหาเธอตลอด……”
เขายังพูดไม่จบ ก็ถูกหซิวหชูเฉียวพูดขัดขึ้นมา” คุณลู่ คุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะคะคุณไม่ต้องตามหาฉัน”
“หชูเฉียว เธอพูดอะไร ระหว่างเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันได้ยังไง”ลู่ยู่ยิ้มพลางส่ายหัว
หซิวหชูเฉียวไม่ได้ตอบคำถามของเขา หันหน้าไปหาโล่เฟยเอ๋อแล้วพูด “เฟยเอ๋อ ฉันไม่สบายนิดหน่อย ฉันกลับห้องไปก่อนนะ”
โล่เฟยเอ๋อยังไม่เข้าใจว่าเรื่องระหว่างลู่ยู่กับหซิวหชูเฉียวมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่หซิวหชูเฉียวไม่สบาย เธอรู้สึกว่าควรไปส่งเธอกลับห้องก่อนดีกว่า “ได้ ฉันไปส่งเธอนะ”
ลู่ยู่เห็นว่าหซิวหชูเฉียวบอกจะไป ก็รีบมาขวางเธอไว้ “หชูเฉียว เธออย่าเพิ่งไปสิ เรามาคุยกันหน่อยได้ไหม”
“คุณลู่ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ กรุณาหลีกทางให้ด้วยค่ะ”หซิวหชูเฉียวจ้องลู่ยู่ด้วยสีหน้าของไม่ค่อยดี
“หชูเฉียว……”ลู่ยู่อย่าพูดอะไรอยู่ แต่โดนซูซีมู่ห้ามไว้ “ลู่ยู่หลบไป”
ลู่ยู่ไม่กล้าขัดคำสั่งของซูซีมู่ จึงหลีกทางให้อย่างโดยดี
หซิวหชูเฉียวไม่มองเขาแม้แต่นิดเดียว ก็ขึ้นไปชั้นบนโดยมีโล่เฟยเอ๋อไปด้วย
รอพวกเขาไปแล้ว ลู่ยู่ก็ถามซูซีมู่ด้วยความตื่นเต้น “เธอมาอยู่บ้านพวกแกได้ไง”
“เธอคือเพื่อนสนิทของเฟยเอ๋อ”ซูซีมู่ตอบอย่างแผ่วเบา
เป็นเพื่อนกับเฟยเอ๋อ ดังนั้นจึงสามารถอยู่บ้านซูซีมู่ได้ มิน่าล่ะเขาหาทั่วเมืองAแล้ว ก็ยังหาเขาไม่เจอ
ลู่ยู่เริ่มคิดปะติดปะต่อขึ้นมาได้ ว่าก่อนหน้านั้นหซิวหชูเฉียวอยู่ที่อ่าวโป๋ไห่ หากไม่ใช่เพราะเลขาของเขาบังเอิญไปพบเข้า ก็หาข้อมูลอะไรไม่ได้สักอย่าง รีบถามซูซีมู่”ก่อนหน้านี้เธออยู่ที่อ่าวโป๋ไห่ แกเป็นคนจัดการใช่ไหม”
ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ”ใช้”
“มิน่าล่ะ ฉันถึงหาเธอไม่เจอ……”จู่ๆลู่ยู่ถามซูซีมู่เหมือนนึกอะไรก็ได้ขึ้นมา”เมื่อกี้ฉันเหมือนเห็นท้องของเธอ……”
ซูซีมู่ยังไม่ทันได้พูดอะไร โล่เฟยเอ๋อก็พุ่งมาจากข้างนอกเข้ามา
“คุณคือผู้ชายเหี้ยๆคนนั้นใช่ไหม”
ซูซีมู่คว้าตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“เฟยเอ๋อ……”
โล่เฟยเอ๋อพยายามดิ้นไปด้วยก็ด่าลู่ยู่ไปด้วย “ซูซีมู่ คุณปล่อยฉันนะ ให้ฉันสั่งสอนๆไอ้เลวนี้หน่อย”
ลู่ยู่ตกใจกับโล่เฟยเอ๋อที่เป็นแบบนี้สุดๆ หันไปขอความช่วยเหลือจากซูซีมู่
แต่ซูซีมู่จะช่วยเขาเหรอ เป็นไปได้ถึงจะแปลก
ซูซีมู่ลูบหลังโล่เฟยเอ๋อเบาๆ พูดปลอบใจ”ไม่ต้องโมโห ฉันจะช่วยเธอสั่งสอนเขาเองนะ”
โล่เฟยเอ๋อตอบอือคำหนึ่ง ไม่พยายามดิ้นที่จะพุ่งเข้าไปหาลู่ยู่อีก แต่สายตาพิฆาตก็ยังส่งไปหาลู่ยู่ไม่เลิก
“ฉันจะไปทานอาหารกับเฉียวเฉียวแล้ว”
พูดเสร็จโล่เฟยเอ๋อเข้ามาที่ห้องอาหาร ตักข้าวปลาอาหาร ขึ้นไปชั้นบน
เหลือไว้เพียงหน้าแสนเย็นชาของซูซีมู่ กับหน้าที่ตกใจกลัวสุดๆของลู่ยู่
“ซูซีมู่ เฟยเอ๋อน่ากลัวมากเลย”
ซูซีมู่จ้องเขม็งเตือนเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร
ลู่ยู่ลูบจมูกตัวเองเบาๆ จากนั้นก็พูด”ซูซีมู่ ควรทำยังไงดีว่ะ”
ซูซีมู่ไม่มองเขาแม้แต่นิดเดียว ก็เดินไปที่โต๊ะนั่งลง กินข้าวทันที
“ซูซีมู่ แกว่าฉันจะควรจะทำไงหชูเฉียวถึงจะกลับไปกับฉันว่ะ”
ตอนนี้เธอไม่แม้แต่จะสนใจแกเลย แกยังคิดจะให้เธอไปกับแกอีกเหรอ ฝันไปเถอะ
“ซูซีมู่ แกช่วยฉันพูดสิ่งดีๆกับเฟยเอ๋อหน่อยสิ ได้ไหม”
ซูซีมู่ที่เป็นทาสเมียโดยมีโล่เฟยเอ๋อเป็นศูนย์กลางใจ ให้เขาช่วยลู่ยู่ขัดคำสั่งโล่เฟยเอ๋อ คุณคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม
“ซูซีมู่ แก……”
