บทที่ 354 ลู่ยู่และหซิวหชูเฉียวอยู่ร่วมกัน
หลังจากที่ซูซีมู่วางสายโทรศัพท์ของลู่ยู่ เขาก็บอกโล่เฟยเอ๋อเกี่ยวกับเรื่องที่หซิวหชูเฉียวปวดท้องครรภ์
เมื่อเธอได้ยินดังนั้นเธอก็โกรธมาก “เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า? กับแค่ส่งเฉียวเฉียวกลับบ้าน ผลปรากฏว่าทำให้เฉียวเฉียวส่งผลสะเทือนต่อครรภ์นี่นะ?”
สำหรับลู่ยู่ผู้ชายคนนั้น แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็ไม่สามารถทำได้ดีได้ ซูซีมู่ก็ไม่มีอะไรจะเอ่ยถึงแล้ว และตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือปลอบโล่เฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋ออย่าโกรธเลย คุณโทรหาคุณหซิวและถามสภาพอาการของเธอดูนะ”
“อืม” โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าเวลานี้ ไม่ใช่เวลาที่จะมาโกรธลู่ยู่ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาหซิวหชูเฉียว
เมื่อต่อสายโทรศัพท์ติด เธอก็ถามอย่างรวดเร็วว่า “เฉียวเฉียว ฉันได้ยินมาว่าเธอมีอาการส่งผลสะเทือนต่อครรภ์ เป็นอย่างไรบ้าง? ไปพบแพทย์หรือยัง?”
หซิวหชูเฉียวกลัวว่าโล่เฟยเอ๋อกังวลเกี่ยวกับอาการส่งผลสะเทือนต่อครรภ์ของเธอ และวางแผนไม่บอกโล่เฟยเอ๋อ แต่ไม่คาดคิดว่าโล่เฟยเอ๋อจะรู้เรื่องแล้ว
ทันทีที่คิด เธอก็รู้ว่าลู่ยู่บอกเรื่องนี้กับซูซีมู่
และเมื่อซูซีมู่รู้ โล่เฟยเอ๋อก็จะรู้ไปด้วย
ลู่ยู่ไอ้คนงี่เง่า เธอแอบด่าอยู่ในใจ หซิวหชูเฉียวจึงรีบตอบกลับโทรศัพท์ “เฟยเอ๋อ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันไปพบหมอแล้ว”
เมื่อได้ยินหซิวหชูเฉียวบอกว่าไม่เป็นอะไร โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกโล่งใจ และจากนั้นก็เริ่มดุว่าลู่ยู่ “ลู่ยู่ผู้ชายคนนั้นไม่มีความน่าเชื่อถือสักนิด แค่ส่งเธอกลับบ้าน ก็ยังทำให้เธอเกิดอาการส่งผลสะเทือนต่อครรภ์ได้”
หลังจากเงียบไปสองสามวินาที หซิวหชูเฉียวก็พูดว่า “มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาหรอก”
“ไม่เกี่ยวข้องได้ไง? เขาตามเธอออกไป ก็ต้องเป็นเขาซิ” เมื่อเธอพูดจบ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาและถามว่า “ใช่แล้ว เขาล่ะ? ให้เขามารับโทรศัพท์”
“เขากลับไปแล้ว” เสียงของหซิวหชูเฉียวค่อนข้างไม่แยแสและดูเหมือนจะปะปนไปด้วยอะไรบางอย่าง
ใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อเปลี่ยนไป “กลับไปแล้ว ก็กลับไปเลย …”
หซิวหชูเฉียวไม่ได้พูด
โล่เฟยเอ๋อถอนหายใจ “เธอมีอาการส่งผลสะเทือนต่อครรภ์ ก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน ฉันจะให้ซูซีมู่จัดคนสักสองสามคนไปดูแลเธอที่บ้าน”
หซิวหชูเฉียวถามอย่างแปลกใจ “ไม่ใช่ว่าจัดคนมาให้แล้วเหรอ?”
ใครเป็นคนจัดให้? ซูซีมู่? โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ซูซีมู่ แล้วพูดว่า “จัดคนไปให้แล้วก็ดี ถ้าเธอมีอะไรก็บอกคนรับใช้ให้ไปทำโดยตรงนะ”
หลังจากนั้นโล่เฟยเอ๋อก็กำชับหซิวหชูเฉียวอีกไม่กี่ประโยค ถึงค่อยวางสายโทรศัพท์ไป
“ซูซีมู่ คุณจัดคนให้ไปดูแลเฉียวเฉียวเหรอคะ?” โล่เฟยเอ๋อถามซูซีมู่
ซูซีมู่ส่ายหัว “ลู่ยู่เป็นคนจัดการ”
โล่เฟยเอ๋อได้ยินซูซีมู่บอกว่าลู่ยู่เป็นคนจัดให้ เธอตกตะลึงในตอนแรก หลังจากนั้นก็พูดว่า “รู้จักจัดหาคน แต่ตัวเองกลับไม่รู้จักเฝ้า สมน้ำหน้าที่เฉียวเฉียวไม่ให้อภัยเขา”
ซูซีมู่มองเธออย่างเงียบๆ และไม่พูดอะไร
โล่เฟยเอ๋อมองเขม่นไปที่เขา “มองอะไรนักหนา? ยังไม่รีบโทรหาเขาอีก?”
“ครับ ภรรยา” ซูซีมู่เงยหน้าขึ้นและหัวเราะ
หลังจากได้รับโทรศัพท์จากซูซีมู่ ลู่ยู่ก็รีบเก็บของและไปที่คฤหาสน์ของซูซีมู่ทันที
หซิวหชูเฉียวเห็นเขาแบกกระเป๋าเดินทางผ่านประตูเข้ามา ก็ขมวดคิ้ว “คุณมาทำอะไรอีก?”
“ซูซีมู่และเฟยเอ๋อไม่อยู่บ้าน ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณสักสองสามวัน” ลู่ยู่ตอบ
เมื่อหซิวหชูเฉียวได้ยินคำพูดของเขาก็ตะลึง จากนั้นก็ยืนขึ้นและชี้ไปที่ทิศทางของประตูอย่างโมโห “ใครอยากให้คุณอยู่? คุณรีบออกเดี๋ยวนี้นะ”
ลู่ยู่กลัวว่าหซิวหชูเฉียวจะโมโหอีกครั้ง แล้วมีอาการปวดท้องครรภ์อีก จึงรีบพูดว่า “หชูเฉียว คุณอย่าโมโหไป หมอบอกว่าให้ใจเย็นๆ ไม่เช่นนั้นคุณจะรู้สึกปวดท้องครรภ์อีกครั้ง”
หซิวหชูเฉียวหลังจากได้ยินคำเตือนของลู่ยู่ ก็จำเหตุการณ์ในตอนนั้นได้ เธอสูดหายใจเข้า และหายใจออกอยู่หลายครั้ง ทำให้อารมณ์สงบลง จากนั้นก็มองไปทางลู่ยู่ “คุณไปซะ ฉันไม่ต้องการให้คุณอยู่ด้วย”
ดวงตาของลู่ยู่มืดลงแล้วพูดว่า “หชูเฉียว ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผิดจนไม่เหลือความเชื่อใจ จนไม่สามารถกอบกู้กลับมาได้ แต่ผมเป็นห่วงคุณถ้าคุณอยู่คนเดียว ผมสัญญาว่า ผมจะไม่ขัดขวางอะไรคุณอีก รอให้ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อกลับมา ผมจะไปเอง ตกลงไหม?”
ท่าทีของลู่ยู่ลดลงมาก น้ำเสียงก็เหมือนกับขอร้อง
หซิวหชูเฉียวรู้จักลู่ยู่มาห้าปีและอยู่ด้วยกันเป็นเวลาสี่ปี ลู่ยู่ในภาพในหัวของเธอคือ หยิ่งยโส เอาแต่ใจและทำตามใจชอบ เพราะในโลกนี้ไม่มีใครเข้าตาเขาได้และไม่มีใครสามารถทำให้เขาก้มหัวลงได้ บอกกับเธอว่าเขายอมรับผิดไปแล้ว……
หซิวหชูเฉียวรู้สึกอึดอัดใจมาก ลู่ยู่เขาไม่ควรเป็นเช่นนี้
ด้วยเหตุนี้หซิวหชูเฉียวจึงวิ่งหนีไป พร้อมกับคำพูดกำชับของลู่ยู่ที่คอยบอกให้เธอระวังหกล้มดังตามหลังมา……
ลู่ยู่ปฏิบัติตามคำพูดของตัวเองจริงๆ เพียงแค่อยู่เป็นเพื่อนหซิวหชูเฉียว และไม่ขัดขวางเธอ
เมื่อเธออยู่ในห้องหนังสือ เขานอกจากเวลากินข้าม เขาจะไปเรียกเธอแล้วเวลาอื่น ก็ไม่ได้ไปรบกวนเธออีก
แต่ถ้าเธอเดินออกไปจากห้อง เขาจะเดินตามติดเธอไปทุกๆ ก้าว ไม่ว่าจะเมื่อไรก็ตาม
เธอดูทีวีและเขาก็ดูทีวีด้วย
เธอเดินเล่นและเขาก็เดินไปกับเธอด้วย
เธอออกไปและเขาเดินตาม
ในตอนแรกหซิวหชูเฉียวก็ยังคงเย็นชาต่อเขา หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ชินกับการดำรงอยู่ของเขาไปทีละนิด
เป็นแบบนี้ไปเกือบหนึ่งสัปดาห์ ซูซีมู่ใกล้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
ในหนึ่งวันก่อนที่พวกเขาจะกลับมา คฤหาสน์ได้ทำความสะอาดครั้งใหญ่
หซิวหชูเฉียวไม่เข้าใจ คฤหาสน์ก็มีการทำความสะอาดทุกวัน ทำไมคุณต้องทำความสะอาดครั้งใหญ่ด้วย?
ลู่ยู่มองเห็นความคิดของหซิวหชูเฉียวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ซูซีมู่มีนิสัยรักความสะอาด”
“เขาเป็นคนรักสะอาด?” หซิวหชูเฉียวรู้สึกประหลาดใจ
ลู่ยู่พยักหน้า “การรักสะอาดของซูซีมู่นั้นร้ายแรงมาก ไม่เพียงแค่สิ่งของเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้คนด้วย”
“ผู้คน” หซิวหชูเฉียวไม่เข้าใจ เธอเคยได้ยินเรื่องรักความสะอาด แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า รักสะอาดกับคนด้วย
ลู่ยู่พยักหน้า “อืม” จากนั้นกล่าวว่า “เว้นแต่ว่าเป็นคนที่เขาคุ้นเคยด้วย มิฉะนั้นจะไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เขาได้ในระยะสองเมตรได้”
“หา?” หซิวหชูเฉียวไม่คาดคิดว่าซูซีมู่จะเป็นเช่นนี้ “เป็นไปได้ยังไง? เฟยเอ๋อเจอเขาไม่กี่ครั้ง ก็คุ้นเคยสนิทแล้วนะ”
ลู่ยู่กล่าว “อี๊” ขึ้นมาแล้วกล่าวว่า “นี่อาจจะเป็นพรหมลิขิตระหว่างพวกเขาก็ได้ ในตอนนั้นเฟยเอ๋อและซูซีมู่รู้จักกันยังไม่ถึงหนึ่งเดือนด้วยซ้ำ ก็ถูกซูซีมู่พาตัวไปที่งานเลี้ยงอาหารค่ำของผม ผมแค่รู้สึกว่าซูซีมู่ปฏิบัติกับเธอแตกต่างไปจากคนอื่น แต่ก็ไม่ได้คิดว่าซูซีมู่จะชอบเธอ”
หซิวหชูเฉียวขมวดคิ้วและพูดว่า “ซูซีมู่รู้จักกันหลังจากหนึ่งเดือนให้หลัง? งั้นเฟยเอ๋อก็ขาดทุนซิ เธอตกหลุมรักซูซีมู่ตั้งแต่แรกเห็นนะ”
“รักแรกพบ?” ลู่ยู่อุทาน
หซิวหชูเฉียวมองไปที่ลู่ยู่อย่างไม่ยินดี “สงสัยเหรอ? เฟยเอ๋อได้วาดรูปของซูซีมู่มาตั้งหลายรูปแล้ว และฉันก็เคยเห็นแล้วด้วย”
“ไม่สงสัย ไม่กล้าสงสัย……” ลู่ยู่กลัวว่าหซิวหชูเฉียวจะโกรธ จึงพูดประโยค “ไม่กล้าสงสัย” ออกไปติดกัน
หซิวหชูเฉียวตกใจเมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขา
เธอลืมความขัดแย้งระหว่างเธอกับลู่ยู่ไป……
หซิวหชูเฉียวยกมุมปากขึ้น จากนั้นยืนขึ้นและจากไป
“หชูเฉียว …” ลู่ยู่หยุดเธอ เหมือนจะต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นใบหน้าของหซิวหชูเฉียวเขาก็ปิดปากทันที
หซิวหชูเฉียวหลบสายตาของเขา ไม่หันกลับไปและเดินจากไป……
