บทที่ 357 แหวนคู่
ทันใดนั้น ซูซีมู่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและโทรหาโจวเฉิง
“ประธานซู?”
ซูซีมู่กล่าวว่า “อืม” จากนั้นกล่าวว่า “คุณไปที่วิลล่าหลันถิง ที่ชั้นสองในห้องหนังสือในลิ้นชักด้านล่างของโต๊ะทำงาน มีกล่องผ้าไหมสีน้ำเงินอยู่ คุณไปนำมันมา ส่งมาที่คฤหาสน์”
“ครับ ประธานซู”
ซูซีมู่วางสายและหยิบอัลบั้มภาพไปหาโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อกำลังวาดแบบอยู่ เมื่อเธอเห็นซูซีมู่เดินเข้ามา เธอก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “หาเจอไหม?”
ซูซีมู่ไม่ได้พูด แต่กลับยื่นหนังสือภาพให้โล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อเปิดอัลบั้ม เมื่อเห็นภาพสเก็ตช์ในอัลบั้ม เธอก็ตะลึงแล้วหน้าแดงขึ้นทันที
“คือ … คุณหยิบอัลบั้มมาผิดแล้ว ไม่ใช่อันนี้ ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปหาเองก็ได้” จากนั้นโล่เฟยเอ๋อก็ลุกขึ้นและจากไป
แต่กลับโดนซูซีมู่จับแขนเอาไว้และพูดว่า “ฉันชอบมันมาก”
“คุณชอบอะไร …” โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นคำตอบจากการยกมุมปากของซูซีมู่ “ชอบภาพสเก็ตช์ของคุณ”
โล่เฟยเอ๋อตอบพร้อมกับขยุกขยิกปาก “ภาพนั้นวาดมันเมื่อนานมาแล้ว”
“ผมรู้” ซูซีมู่พยักหน้า
อย่างไรก็ตามซูซีมู่ก็เห็นมันไปแล้วและโล่เฟยเอ๋อไม่ต้องซ่อนอะไรอีกต่อไป เธอพาซูซีมู่นั่งลงบนโซฟา จากนั้นเปิดอัลบั้ม มองดูอัลบั้มแล้วนึกถึงความทรงจำในตอนนั้น……
เมื่ออัลบั้มเปิดไปยังหน้าสุดท้าย ก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอกเข้ามา
ซูซีมู่เงยหน้าขึ้นมอง “มีอะไร?”
“คุณชายค่ะ คุณโจวมาค่ะ” คำตอบมาจากคนใช้ที่อยู่ด้านนอก
ดวงตาของซูซีมู่เป็นประกายและส่งเสียง “อืม” เบา ๆ แล้วก็หันหน้าไปพูดกับโล่เฟยเอ๋อว่า “ผมลงไปข้างล่างก่อนนะ”
“อืม ไปเถอะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ซูซีมู่ไม่ได้ลงไปนาน หลังจากนั้นประมาณสองนาทีเขาก็กลับมา
ไม่คาดคิดว่าซูซีมู่จะกลับมาเร็วๆ ขนาดนี้ โล่เฟยเอ๋อรู้สึกประหลาดใจมาก “คุณโจว กลับไปเร็วจัง?”
“อืม เขาก็แค่เอาของมาส่ง” ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อคิดว่าโจวเฉิงมาส่งเอกสารให้ซูซีมู่ ดังนั้นเธอจึงไม่คิดมาก เธอแค่โบกมือให้ซูซีมู่แล้วพูดว่า “ภาพสุดท้ายแล้ว คุณยังจะดูไหม?”
ภาพสุดท้ายพอดี! ในดวงตาของซูซีมู่มีแสงสว่างวาบออกมา
ซูซีมู่ชี้ไปที่แหวนบนภาพสเก็ตช์แล้วถามว่า “เฟยเอ๋อทำไมผมจึงจำไม่ได้ว่าเคยใส่แหวนมาก่อน?”
โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ซูซีมู่ที่ชี้ไปที่แหวนบนภาพสเก็ตช์ เธอตกตะลึงและพูดตะกุกตะกักกลับมาว่า “เอ่อ…นั่น…ฉัน…เพิ่มเข้าไป…เอง…”
“เพิ่มเข้าไปเอง?” ซูซีมู่เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “งั้นทำไมผมถึงเคยเห็นแหวนแบบนี้มาก่อนล่ะ?”
เมื่อโล่เฟยเอ๋อได้ยินว่าซูซีมู่เคยเห็นแหวนวงเดียวกันนั้น ยังไม่ทันได้คิดเธอก็ตอบกลับไปว่า “เป็นไปได้ยังไง? คุณเห็นมันที่ไหน?”
แหวนคู่นี้เธอเป็นคนออกแบบ จะมีแหวนแบบเดียวกันได้อย่างไร?
ซูซีมู่มองไปที่เธอและตอบว่า “แหวนอยู่ในมือของผม”
เมื่อเธอได้ยินซูซีมู่พูดว่าแหวนอยู่ในมือของเขา เธอก็ตื่นเต้นทันที “แหวนอยู่ในมือของคุณ? ไหนเอามาให้ฉันดูซิ”
ซูซีมู่เห็นว่าเธอกำลังรีบ จึงไม่ลังเลที่จะหยิบกล่องผ้าสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าของเขาและยื่นไปให้โล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อหยิบกล่องมา แต่ยังไม่ได้เปิดออกดู เธอมองขึ้นไปที่ซูซีมู่
ซูซีมู่ไม่ได้พูดอะไร แต่บอกให้เธอเปิดกล่องผ้าออกมา
หลังจากได้รับอนุญาตจากซูซีมู่ เธอก็ไม่ลังเลที่จะเอื้อมมือไปเปิดกล่องผ้า
มันคือแหวนทับทิม เป็นทับทิมที่สีเหมือนหยดเลือด ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวา พื้นผิวของวงแหวนไม่ซับซ้อน แต่มีลักษณะเฉพาะของตัวเอง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมีตะขอขนาดเล็กพิเศษอยู่ หากไม่มองให้ละเอียดก็อาจจะสังเกตไม่เห็น
แวบแรกที่เห็น เธอก็จำได้ว่าเป็นแหวนที่เธอออกแบบตอนที่ไปแข่งขันที่ดี้ก้วนทันที
แต่ว่าทำไมแหวนที่เธอออกแบบถึงมาอยู่กับซูซีมู่ได้? แบบของบริษัทรั่วไหลออกไป หรือว่ามีคนที่วาดแบบเดียวกับเธอเหรอ?
โล่เฟยเอ๋อถามและจ้องไปที่แหวนในมือสองสามวินาที “คุณซื้อแหวนวงนี้มาเหรอคะ?”
ซูซีมู่ส่ายหัว “คริสต์มาสปีที่แล้ว ผมเห็นมันในงานนิทรรศการเครื่องประดับของบริษัทซูซื่อที่เมืองหลวง แล้วผมก็รู้สึกคุ้นเคยกับมันจึงรับกลับมาด้วยครับ”
คิ้วของโล่เฟยเอ๋อขมวดขึ้น “งานนิทรรศการเครื่องประดับ?”
ซูซีมู่พยักหน้า “อืม” และกล่าวว่า “ตอนนั้นบริษัทดี้ก้วนมีการจัดสอบชั้นเรียนฝึกพิเศษขึ้นมา โดยการภาพวาดการออกแบบของนักเรียนชั้นฝึกพิเศษ มาสร้างเป็นผลงานเพื่อส่งไปยังงานนิทรรศการเครื่องประดับ จากนั้นก็ประเมินคะแนนตามความนิยม และแหวนวงนี้เป็นผลงานการออกแบบที่เย่รู่ไป๋ส่งเข้าร่วมการแข่งขันด้วย”
เมื่อได้ยินในสิ่งที่ซูซีมู่เอ่ยออกมา โล่เฟยเอ๋อก็ตกใจเป็นอย่างมาก “งั้นแหวนที่ฉันออกแบบ แล้วคุณก็เอาแหวนไปพอดี … อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น?”
มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เอาแหวนที่เธอออกแบบ มาจากการผลงานที่จัดแสดงมากมายในนิทรรศการงั้นเหรอ?
ไม่ใช่แค่ความบังเอิญเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะพรหมลิขิตอีกด้วย…..ซูซีมู่ตอบพลางจ้องมองแหวนในมือของโล่เฟยเอ๋อ “บางทีมันอาจถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าแล้วก็ได้”
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้งในเวลานั้น และยังไม่รู้ถึงความสำคัญในก้นบึ้งของหัวใจของกันและกัน แต่แหวนวงนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องให้ทำพวกเขาเชื่อมโยงกันมานานแล้ว
กำหนดให้พวกเขารักกันและอยู่ด้วยกัน!
หลังจากความโรแมนติกผ่านไปแล้ว ซูซีมู่ยังไม่ได้ลืมจุดประสงค์อื่นในวันนี้ของเขา เขาชี้ไปที่แหวนบนมือของโล่เฟยเอ๋อ และชี้ไปยังแหวนบนภาพสเก็ตช์แล้วถามว่า “แหวนสองวงนี้ เป็นแหวนคู่ใช่หรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินซูซีมู่ถามว่าเป็นแหวนคู่หรือไม่ โล่เฟยเอ๋อก็คิดทันทีว่า ตอนนั้นเธอออกแบบแหวนผู้ชาย เอาไว้สำหรับซูซีมู่เป็นพิเศษ ใบหน้าของเธอก็เขินอายทันที “คุณดูผิดแล้ว พวกเขาไม่ใช่คู่กัน”
ซูซีมู่ก็ไม่ได้จับผิดคำพูดโกหกของโล่เฟยเอ๋อ แต่พูดอย่างเสียดายว่า “มันไม่ใช่แหวนคู่งั้นเหรอ น่าเสียดายจริงๆ ถ้าไม่อย่างนั้น เฟยเอ๋อออกแบบแหวนผู้หญิงที่เข้ากับแหวนของผู้ชายหน่อยไหม?”
โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันได้คิดอะไรก็ตอบกลับไปว่า “วาดเสร็จตั้งนานแล้ว”
ดวงตาของซูซีมู่มีรอยยิ้มถามว่า “จริงเหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อถึงได้สติขึ้นมา ว่าตัวเองนั้นตกหลุมพรางเข้าแล้ว แต่เมื่อมองไปที่รอยยิ้มในดวงตาของซูซีมู่ เธอก็โกรธเขาไม่ลง
จึงทำได้เพียงลุกขึ้นไปที่ตู้เก็บของ และนำอัลบั้มภาพทั้งหมดออกมาและค้นหาภาพวาดจากในกลุ่มนั้น
ทั้งสองคนใช้เวลาประมาณสิบกว่านาที ถึงหาภาพสเก็ตช์ดั้งเดิมของแหวนชายหญิงเจอ
ซูซีมู่หยิบแบบที่ออกแบบจากมือของโล่เฟยเอ๋อและพูด “พรุ่งนี้ผมจะให้คนไปทำแหวนผู้ชายออกมา”
ให้แหวนคู่นี้เป็นแหวนคู่ระหว่างพวกเขาสองคน นี่เป็นความคิดของซูซีมู่ในระหว่างที่พบภาพสเก็ตช์แหวนผู้หญิงที่ออกแบบโดยโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว “ไม่ มันยังไม่เสร็จสมบูรณ์ รอให้ฉันแก้ไขภาพสเก็ตช์ใหม่ก่อน ค่อยทำเถอะ”
“ได้…” ซูซีมู่ตอบโล่เฟยเอ๋อด้วยความเห็นที่ไม่ต่างกันออกไป
