บทที่359 เฟยเอ๋อ ผมขอโทษ
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว เมื่อไม่เห็น การตอบสนองจากซูซีมู่
หรือว่า ซูซีมู่ไม่ต้องการลูกของพวกเขาอย่างงั้นหรือ?
ก่อนหน้านี้ เมื่อครั้งที่เธอแท้งลูก ซูซีมู่ก็ไม่ควรจะมีปฏิกิริยาอย่างนี้นี่
โล่เฟยเอ๋อมองไปที่ซูซีมู่ซึ่งยังคงตกตะลึงอยู่ แล้วก็พูดว่า “ซูซีมู่ คุณ …”
ปรากฏว่าเธอยังพูดไม่จบ ซูซีมู่ก็พูดว่า “เฟยเอ๋อ คุณพูดว่าอะไรนะเมื่อกี้?”
โล่เฟยเอ๋อหยุดนิ่ง แล้วตอบว่า “ฉันกินปูไม่ได้ เพราะฉันท้อง”
คราวนี้ซูซีมู่มองโล่เฟยเอ๋อเหมือนคนงี่เง่า
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว พร้อมจะเอ่ยปากพูด ซูซีมู่จู่ๆ ก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “เฟยเอ๋อ คุณท้องงั้นเหรอ?”
เมื่อเธอได้ยินคำถามของซูซีมู่เธอก็มึนงงทันที
เมื่อกี้เธอพูดไปตั้งหลายครั้งแล้ว แต่เขายังฟังไม่เข้าใจอีก?
แต่ยังคงพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดู “ใช่”
วินาทีที่คำพูดของเธอสิ้นสุด ซูซีมู่ก็พุ่งเข้าหาเธอทันที
ก่อนที่เธอจะรู้ว่าเขาจะทำอะไรและเกิดอะไรขึ้น ซูซีมู่ก็เข้ามาอุ้มเธอและพาเดินไปรอบๆ ห้องนั่งเล่น
โล่เฟยเอ๋อที่โดนเขากระทำแบบนั้น ก็รู้สึกตกใจ “คุณกำลังทำอะไรซูซีมู่? ปล่อยฉันลงเร็ว…”
“ไม่ปล่อย” ซูซีมู่กำลังมีความสุขอยู่ จะปล่อยเธอลงได้อย่างไร?
รู้ว่าเขาจะต้องตกใจจนดีใจ! หัวใจของโล่เฟยเอ๋อมีความสุขมาก แต่เธอกังวลมากว่าแผลของซูซีมู่ที่เพิ่งจะหายจะปริออก เธอดิ้นและพูดว่า “ซูซีมู่ปล่อยฉันลง แผลของคุณยังไม่หายดี …”
แต่ซูซีมู่ต้องการที่จะจับเธอหมุนเป็นวงกลมต่อไป แต่โล่เฟยเอ๋อตั้งใจที่จะหยุดความคิดของซูซีมู่เพื่อปล่อยเธอลง สุดท้ายเขาก็ต้องวางเธอลงบนโซฟาอย่างระมัดระวังแทน
“เฟยเอ๋อ ผมดีใจมาก…”
เขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร? นี่คือลูกของเขาและเฟยเอ๋อ
ตั้งแต่พวกเขามีลูกคนแรก หลังจากที่ลูกพวกเขาก็ถูกเห้อจิ้นเหยาทำให้แท้ง เขาก็คอยโทษตัวเองอยู่ทุกวี่ทุกวัน โทษตัวเองว่าทำไมไม่พบก่อนว่าโล่เฟยเอ๋อตั้งครรภ์ โทษตัวเองว่าไม่ได้ปกป้องโล่เฟยเอ๋อและลูกๆ ของพวกเขา
นั้นคือเลือดเนื้อของพวกเขา นั้นคือผลงานความรักของพวกเขา
แต่ไม่ว่าเขาจะโทษตัวเองแค่ไหน ก็ไม่มีเด็กอีกแล้ว
เขาเคยคิดอยู่หลายครั้ง ว่าเมื่อไหร่พวกเขาจะมีลูกด้วยกันอีก?
ไม่ได้คาดคิดว่า วันนี้จะมาเร็วขนาดนี้
เขามีความสุขจนไม่รู้ว่าจะแสดงออกความรู้สึกในใจของตัวเองยังไงดี
“อืม ฉันก็ดีใจเหมือนกัน” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
ซูซีมู่ยิ้มและถาม “เฟยเอ๋อ ผมตื่นเต้นเกินไป ผมจะทำอย่างไรดี?”
ตื่นเต้นเกินไป? หรือคิดจะกอดเธอหมุนเป็นวงกลมอีก? ไม่…ไม่มีทางแน่ๆ
โล่เฟยเอ๋อเบะปากแล้วพูดว่า “ถ้าไม่อย่างนั้นคุณออกไปข้างนอกปลดปล่อยสักหน่อย?”
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้า หลังจากนั้นก็หันหลังออกไปจากคฤหาสน์โดยไม่พูดอะไรสักคำ
คนรับใช้ที่ออกมาจากครัว ตกใจเมื่อเห็นซูซีมู่รีบวิ่งออกจากคฤหาสน์ ก่อนที่เธอจะถามซูซีมู่ว่า ‘คุณชาย เป็นอะไรหรือเปล่า?’ ซูซีมู่ก็เหมือนกับลมที่พัดผ่านตรงหน้าเธอไปอย่างเร็ว
คนรับใช้อ้าปากและวิ่งตามเขาไป
ทันทีที่ที่ตามไปถึงประตู ก็เห็นซูซีมู่หยุดอยู่ที่ลานบ้าน
ถ้าให้พูดอย่างละเอียดคือ เขาเดินไปเดินมาอยู่กับที่ในลานบ้าน
คุณชายคือจะทำอะไร? คนรับใช้มองไปที่ซูซีมู่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
ซูซีมู่นั้นไม่ได้สนใจสายตาของเธอและเดินกลับไปกลับมาในสนาม
เขาตื่นเต้นและตื่นเต้นมากจนต้องสงบสติอารมณ์เพื่อระบายข่าวที่ได้รับ
พระเจ้า! เขากับเฟยเอ๋อมีลูกแล้ว!
นั้นคือลูกของพวกเขา เป็นผลงานความรักของพวกเขา
ซูซีมู่แทบจะรอไม่ไหวที่จะบอกให้โลกรับรู้ข่าวเช่นเดียวกับเมื่อตอนที่เขาและโล่เฟยเอ๋อไปจดทะเบียนสมรส
แค่คราวนี้ ซูซีมู่จะไม่ประกาศลงWeibo
เขาจะโทรศัพท์
โทรสายแรกคือเหซิงโม่
เหซิงโม่กำลังประชุมอยู่ เมื่อตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น
เดิมทีเขาไม่ได้ตั้งใจจะรับโทรศัพท์ แต่หลังจากเห็นว่าเป็นสายของซูซีมู่ปรากฏบนโทรศัพท์มือถือของเขา เขาจึงทำท่าทาง “หยุดชั่วคราว” และกดปุ่มรับสาย
“ซูซีมู่ มีธุระอะไร?”
“เหซิงโม่ ฉันจะมีลูกแล้ว!” ซูซีมู่ประกาศด้วยความภาคภูมิใจกับเหซิงโม่
ลูก? ซูซีมู่เพิ่งรู้หรือว่าโล่เฟยเอ๋อกำลังตั้งครรภ์? คำถามนี้ฉายผ่านความคิดของเหซิงโม่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “นายบอกว่าเฟยเอ๋อกำลังท้องเหรอ? ฉันรู้มานานแล้ว”
รู้มานานแล้ว? เขารู้มาได้ยังไง?
สมองของซูซีมู่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง แต่มือได้ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งอย่างรวดเร็วจากนั้นจึงโทรหาลู่ยู่
เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นลู่ยู่กำลังเลือกทุเรียนในซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่
ที่แท้หซิวหชูเฉียวชอบกินทุเรียนหลังจากที่เธอตั้งครรภ์ เมื่อเขาทำงานเสร็จและกำลังจะกลับไปที่คฤหาสน์ของซูซีมู่ ในทุกทุกวันเขาจะเอาไปให้หนึ่งลูก
เขาถือทุเรียนที่เลือกไว้ในมือซ้าย หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าด้วยมือขวา และรับโทรศัพท์ “ซูซีมู่ ฉันอยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต นายมีธุระอะไร?”
“ลู่ยู่ ฉันจะมีลูกแล้ว” ซูซีมู่หยุดอยู่ชั่วหนึ่งและนึกถึงคำพูดของเหซิงโม่ก่อนหน้านี้ได้ว่า “เมื่อกี้ฉันโทรหาเหซิงโม่และเขาบอกว่าเขารู้มานานแล้ว เป็นไปได้ยังไง ฉันเพิ่งรู้ เขาจะรู้ก่อนได้ยังไง? …”
ลู่ยู่ได้ยินในสิ่งที่ซูซีมู่พูด เขาลืมควบคุมมือไปชั่วขณะ หลังจากนั้นทุเรียนก็ร่วงลงจากมือและกระแทกเข้าไปที่เท้าของเขา
“โอ๊ย……” ลู่ยู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและพูดว่า “ซูซีมู่ เรื่องการตั้งครรภ์ของเฟยเอ๋อ พวกเรารู้ตั้งแต่นายขาดการติดต่อในทะเลทรายโซโนราตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเฟยเอ๋อตั้งครรภ์ และอยากที่จะอุ้มลูกของนาย เกรงว่าเธอคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้ตั้งแต่ได้ยินเรื่องที่ติดต่อนายไม่ได้ และได้โปรดอย่าทำให้ฉันตกใจกับเรื่องแบบนี้อีก เพราะทำให้ฉันทำทุเรียนหลุดมือหล่นลงบนเท้า ตอนนี้เท้าของฉันเจ็บจริงๆ …”
ลู่ยู่ยังคงบ่นเกี่ยวกับความเจ็บปวดที่เท้าที่โดนทุเรียนหล่นใส่ มีเพียงประโยคเดียวที่หลงเหลืออยู่ในใจของซูซีมู่คือ ‘พวกเรารู้ตั้งแต่นายขาดการติดต่อในทะเลทรายโซโนราตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเฟยเอ๋อตั้งครรภ์ และอยากที่จะอุ้มลูกของนาย เกรงว่าเธอคงจะอยู่ต่อไปไม่ได้ตั้งแต่ได้ยินเรื่องที่ติดต่อนายไม่ได้แล้ว’
หลังจากได้สติ ซูซีมู่ก็ถามอย่างใจเย็น “ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเฟยเอ๋อ?”
ลู่ยู่ดูเหมือนจะกลัวการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของซูซีมู่ หลังจากเงียบไปหลายวินาที เขาก็เล่าถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นของโล่เฟยเอ๋อให้ซูซีมู่ฟัง “ตอนนั้นเฟยเอ๋อได้ยินข่าวขาดการติดต่อของนาย …”
หลังจากคำพูดสุดท้ายของลู่ยู่สิ้นสุดลง ซูซีมู่ก็วางสายโทรศัพท์ทันที หลังจากนั้นก็รีบวิ่งไปที่ห้อง โดยไม่สนใจการแสดงออกของคนรับใช้ที่ประตูใหญ่
ในห้องนั่งเล่นโล่เฟยเอ๋อกำลังนั่งอยู่บนโซฟากินสตรอว์เบอร์รีและดูทีวี
ซูซีมู่ตรงไปหาเธอข้างหน้า แล้วนั่งยองๆ พร้อมกับมองไปที่ระดับเดียวกับโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นก็เอ่ยปากขอโทษโล่เฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋อ ผมขอโทษ”
ขอโทษ ที่ผมทำให้คุณกังวลและกลัว
ขอโทษ ที่ผมปล่อยให้คุณแบกรับความเป็นไปได้ที่ผมอาจจะตาย แต่คุณก็ยังยืนกราน เพื่อลูกของพวกเรา
