บทที่ 366 ผู้จัดการที่โดนไอเยือกเย็นของท่านประธานพัดผ่าน
คำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ก็เหมือนกับหยดน้ำที่ตกลงไปในหม้อน้ำมัน ระเบิดในทันที มีเสียงวิจารณ์สารพัด
เรื่องที่เป็นไปตามคาด โล่เฟยเอ๋อก็ไม่แปลกใจ มุมปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย “อาจมีหลายคนที่กำลังคิดว่า มีสิทธิ์อะไรที่ฉันเป็นผู้นำทีม? มีสิทธิ์อะไรที่ฉันมาเลือกพวกคุณ? ”
หลังจากหยุดชั่วขณะ โล่เฟยเอ๋อพูดต่อ “สำหรับสองประเด็นนี้ ฉันพูดได้เพียงว่า ความสามารถเป็นตัวกำหนดทุกอย่าง ถ้าพวกคุณมีความสามารถ บริษัทก็จะมอบเรื่องนี้ให้แก่พวกคุณ”
หลังจากพูดประโยคนี้จบ โล่เฟยเอ๋อก็ไม่สนใจว่าด้านล่างจะวิจารณ์กันยังไง หยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าโดนตรง แล้วส่งให้คาริน่า
คาริน่าไม่มีความลังเลแต่อย่างใด แจกเอกสารทันที
ทุกคนเห็นว่า คาริน่า ซึ่งเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีระดับสูงสุดของบริษัท ยังเชื่อฟังคำพูดและปฏิบัติตามตามคำสั่งของโล่เฟยเอ๋อ ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว
หลังจากที่แจกเอกสารไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็ค่อยๆ พูดว่า “ได้ดูเอกสารแล้วใช่ไหม? ”
“ดูแล้ว……” ตอบอย่างชุลมุนวุ่นวาย แต่โล่เฟยเอ๋อก็ไม่ได้ถือสา
เธอพูดขึ้นเบาๆ “เมื่อดูแล้ว ถ้าอย่างนั้น ก็ตามความต้องการในเอกสาร วาดภาพออกแบบเลย”
เมื่อโล่เฟยเอ๋อสิ้นเสียง ด้านล่างก็เต็มไปด้วยเสียงอุทาน
โดยทั่วไปแล้วจะหมายความว่า ตามเอกสารแล้ว มีความต้องการพื้นฐาน เพียงหัวข้อกับผลงานเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะวาดภาพออกแบบ
แน่นอนว่าก็ยังมีไม่กี่คน ที่ก้มหน้าภาพวาดออกแบบ หนึ่งในนั้น ก็รวมถึงคาริน่า
โล่เฟยเอ๋อไม่พอใจกับท่าทีของพวกเขาเป็นอย่างมาก “ทำไม? มีความเห็นหรือ? ”
“มี……”
โล่เฟยเอ๋อชี้คนที่พูดเสียงดังที่สุดในฝูงชนโดยตรง “ความเห็นอะไร คุณพูดมา”
นักออกแบบคนนั้น ก็มีชื่อเสียงในบริษัทดี้ก้วนเล็กน้อย หลังจากที่เธอลุกขึ้นยืน ก็มองโล่เฟยเอ๋ออย่างท้าทาย แล้วพูดว่า “คุณโล่ พวกเราสามารถคิดได้ไหม ว่าคุณจงใจกลั่นแกล้งพวกเรา? ”
จงใจกลั่นแกล้ง? โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไมถึงถามอย่างนี้? ”
นักออกแบบคนนี้ พูดอย่างมีเหตุมีผล “ข้อมูลน้อยเกินไป พวกเราไม่สามารถวาดภาพออกแบบที่ดีได้เลย ทุกคนว่าใช่หรือเปล่า? ”
“ใช่ ……” คนอื่นๆ คล้อยตาม
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วอย่างแรง แล้วถามว่า “ความต้องการของผลงาน ในเอกสารไม่มีหรือ? ”
ในเอกสารมีความต้องการของผลงานจริงๆ นี่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ดังนั้นนักออกแบบคนนั้นจึงพยักหน้า “มี”
“หัวข้อการออกแบบของผลงาน มีหรือไม่? ” โล่เฟยเอ๋อถามอีกครั้ง
“มี……”
“มีความต้องการของผลงาน มีหัวข้อการออกแบบของผลงาน ยังต้องการอะไร? จะต้องกลับไปถามอาจารย์ของพวกคุณไหม? ” ทันทีที่โล่เฟยเอ๋อพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนก็ละอายจนหน้าแดง?
โดยเฉพาะนักออกแบบที่ท้าทายโล่เฟยเอ๋อในเมื่อกี้ แทบอยากจะมุดหัวซ่อนเข้าไปในรู
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของพวกเขา เพราะโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อของเธอดังขึ้น
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา กดรับสายขณะเดินออกไปข้างนอก
“เรื่องเป็นอย่างไรบ้าง? ” เสียงของซูซีมู่ดังมาจากปลายสาย
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปากแล้วตอบว่า “เพิ่งสั่งสอนคนเสร็จ รู้สึกดีไม่น้อย”
“คุณดีใจก็พอ” ในสายตาของซูซีมู่ เพียงแค่โล่เฟยเอ๋อดีใจ อย่างอื่นล้วนไม่สำคัญ
โล่เฟยเอ๋อหัวเราะเบาๆ แล้วถามว่า “คุณหาฉันมีเรื่องอะไรหรือ? ”
ซูซีมู่ส่งเสียง ‘อืม’ แล้วพูดว่า “ส้ายหลินน่าก็จะไปบริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อ ด้วย”
“จริงเหรอ?” โล่เฟยเอ๋อประหลาดใจเล็กน้อย
“บริษัทเวินซากรุ้ป เข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ด้วย น่าจะมีเธอเป็นผู้นำทีม” ซูซีมู่พูดอธิบาย
โล่เฟยเอ๋ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “การแข่งขันครั้งนี้ใหญ่มากจริงๆ ”
“ฉันเชื่อว่าคุณสามารถชนะได้” ซูซีมู่ตอบ
แววตาของโล่เฟยเอ๋อประกายแพรวพราว “มั่นใจในตัวฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ? ”
“แน่นอน คุณเป็นภรรยาฉัน……” น้ำเสียงของซูซีมู่ มีความแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย
หลังจากได้ยิน โล่เฟยเอ๋อมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นคูณทวี “ถ้าอย่างนั้นฉันจะต้องพยายามอย่างเต็มที่”
ซูซีมู่ส่งเสียง ‘อืม’ ก่อน หลังจากนั้นดูเหมือนจะรู้สึกว่า ยังไม่เพียงพอ เลยพูดเสริมว่า “ได้เลย”
“ฮ่าฮ่า……” โล่เฟยเอ๋อหลุดหัวเราะออกมา จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรออกกะทันหัน แล้วพูดว่า “ใช่แล้ว วันนี้ฉันอาจจะกลับไปสายหน่อย”
ซูซีมู่ก็ไม่ได้ถามเรื่องอะไร พูดโดยตรง “ฉันไปรอที่ห้องทำงานของคุณ”
“ได้เลย……”
วันนี้โล่เฟยเอ๋อยุ่งมากจริงๆ หลังจากที่นักออกแบบทุกคนในคลาสฝึกอบรมพิเศษ วาดภาพออกแบบเสร็จแล้ว เวลาก็ผ่านไปครึ่งวันแล้ว
จากนั้นในช่วงบ่าย เธอก็นั่งดูภาพออกแบบของพวกเขาในห้องทำงาน
แม้ว่าภาพออกแบบแต่ละภาพ จะใช้เวลาเพียงสิบนาที ภาพออกแบบสามสิบภาพ ก็ต้องใช้เวลาห้าชั่วโมง ยิ่งไปกว่านั้น ภาพการออกแบบจำนวนมาก เวลาที่โล่เฟยเอ๋อมากกว่าสิบนาทีตั้งเยอะ
ดังนั้นตอนที่ซูซีมู่ไปที่ห้องทำงานของเธอ ในมือของโล่เฟยเอ๋อ ยังมีภาพออกแบบอีกมากมาย ที่ยังไม่ได้ดู
“คุณมาแล้วหรือ? ”
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้า วางกล่องข้าวในมือ ไว้บนที่ว่างบนโต๊ะทำงาน
เมื่อเห็นกล่องข้าวบนโต๊ะทำงาน ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อก็สว่างขึ้นทันที “คุณซื้ออะไรมา? ฉันหิวพอดีเลย”
“เกี๊ยวกุ้งกับทาร์ตไข่” ซูซีมู่ตอบขณะเปิดกล่องข้าว
โล่เฟยเอ๋อนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “นี่คือติ่มซำขึ้นชื่อของคลับตระกูลซูในเมืองหลวงไม่ใช่หรือ? คุณได้มายังไง? ”
ซูซีมู่ไม่ได้พูด เพราะเขารู้ว่า โล่เฟยเอ๋อชอบติ่มซำที่ทำโดยเชฟของคลับตระกูลซูในเมืองหลวง ดังนั้นเขาจึงย้ายเชฟจากคลับมาที่ เมืองA โดยตรงเลย ทำติ่มซำให้โล่เฟยเอ๋อโดยเฉพาะ เพียงพูดว่า “เมือง A เปิดร้านติ่มซำเจ้าใหม่”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้คิดมาก เพราะตอนนี้ในสายตาของเธอ มีเพียงติ่มซำเท่านั้น
หลังจากกินติ่มซำเสร็จแล้ว ซูซีมู่ก็อยู่กับโล่เฟยเอ๋อ ดูภาพออกแบบที่เหลือจนหมด จากนั้นทั้งสองก็หารือกันครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจเลือกนักออกแบบอีกสองคน ที่นอกเหนือจากคาริน่า
หลังจากทำเสร็จแล้ว พวกเขาก็เก็บข้าวของ ออกจากบริษัท ด้วยกัน
แต่คาดไม่ถึงว่า ในลิฟต์ของบริษัท จะได้พบกับผู้จัดการ
เมื่อผู้จัดการเห็นว่า ข้างกายของโล่เฟยเอ๋อคือซูซีมู่ ถึงกับอึ้งไปทันที แม้แต่จะทักทายกับซูซีมู่ ก็ลืมไปหมดแล้ว ในหัวสมองเต็มไปด้วย ทำไมท่านประธานถึงอยู่ในบริษัทดี้ก้วนในเวลานี้?
และวินาทีที่โล่เฟยเอ๋อเห็นผู้จัดการ ก็ตะลึงเช่นกัน
แต่ว่า เธอตั้งตัวได้อย่างรวดเร็ว เธอกระซิบถามซูซีมู่เบาๆ “เขารู้จักคุณไหม? ”
ซูซีมู่พยักหน้า “รู้จัก”
รู้จักจริงหรือ……ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้? โล่เฟยเอ๋อบ่นพึมพำในใจ จากนั้นก็ปลีกตัวออกห่างซูซีมู่ ยิ้มทักทายกับผู้จัดการ “สวัสดีค่ะ ผู้จัดการ”
“ส……สวัสดี……” ผู้จัดการตอบกลับโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นก็ทักทายซูซีมู่อย่างเคารพ “ประธานซู ทำไมคุณถึงมาที่บริษัทครับ? ”
สำหรับตัวการที่ทำให้โล่เฟยเอ๋อปลีกตัวออกห่างเขา ซูซีมู่จะมีท่าทีที่เป็นมิตรได้อย่างไร?
“ดูไปเรื่อยเปื่อย” คำพูดสี่คำ หนาวจนถึงจุดเยือกแข็ง
ผู้จัดการที่ได้ยินความไม่พอใจในน้ำเสียงของซูซีมู่ รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้บริสุทธิ์ยิ่งนัก เขาไปทำให้ท่านประธานอารมณ์เสียได้อย่างไร?
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าซูซีมู่ไม่พอใจเพราะอะไร จึงรีบพูดว่า “คือว่าผู้จัดการ คุณยังมีธุระอะไรไหม? ”
ความหมายก็คือ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไร ก็ไปได้แล้ว
“ไม่ ไม่มี……” ผู้จัดการส่ายหัว จากนั้นโค้งคำนับทำความเคารพให้ซูซีมู่เสร็จ ก็หันจากไปเลย
