บทที่ 377 จุดจบของไอบุต
ขณะที่โล่เฟยเอ๋อพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ไอบุตก็ได้รับการแก้แค้น
ไม่เพียงแต่เป็นการแก้แค้นของซูซีมู่เท่านั้น ยังมีการแก้แค้นของตระกูลไป๋ด้วย
ไอบุตตกลงมาจากจุดสูงสุดถึงจุดต่ำสุดภายในค่ำคืนเดียว
เดิมทีทุกคนคิดว่าไอบุตคงจะหนีไปหลบในที่ไกลๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ไอบุตที่รู้สึกละอายใจจะมาหาโล่เฟยเอ๋อถึงห้องพัก
มองไอบุตที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องพักของโรงพยาบาล สีหน้าของซูซีมู่ไม่สู้ดีนัก
โล่เฟยเอ๋อกล่าวกับซูซีมู่ว่า “ซูซีมู่ คุณให้เขาเข้ามาเถอะ”
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้า ส่งสายตาเตือนกับไอบุตแวบหนึ่ง แล้วหมุนตัวกลับไปยังข้างเตียงคนไข้ของโล่เฟยเอ๋อ
ไอบุตสูดหายใจลึกๆ หนึ่งเฮือก จากนั้นจึงก้าวเข้าไปในห้อง
เขาไม่ได้เดินเข้าใกล้โล่เฟยเอ๋อ พอถึงกลางห้องก็หยุดลง
“คุณโล่ ที่ผมมาวันนี้ ผมอยากขอร้องให้คุณช่วยติดต่อคุณครูของคุณให้ผมหน่อย”
แตกต่างกับการออกคำสั่งอย่างสูงส่งอย่างครั้งที่แล้ว ครั้งนี้น้ำเสียงของเขามีแววอ้อนวอน
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว จากนั้นก็ถามว่า “ทำไมคุณถึงต้องการพบครู”
“สิบปีก่อนผมทำเรื่องที่ผิดต่อเธอ ผมอยากจะขอโทษเธอ” ใบหน้าของไอบุตก้มต่ำลง ตอบกลับมา
โล่เฟยเอ๋อได้ยินคำตอบของไอบุต ก็อึ้งไปสักพัก
ผ่านไปหลายวินาที เธอจึงพูดขึ้นว่า “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดโกหกหรือเปล่า แต่ว่าฉันจะลองโทรถามคุณครูดู”
ได้ยินที่โล่เฟยเอ๋อพูด ไอบุตก็กล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ “ขอบคุณ ……ขอบคุณ……”
โล่เฟยเอ๋อจ้องมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ให้ซูซีมู่หยิบมือถือให้เธอ โทรหา ไค่ตี้ เฟยลี่ผู่
โทรศัพท์ดังขึ้นประมาณสิบวินาที ก็ถูกกดรับสาย
“เฟยเอ๋อ”
โล่เฟยเอ๋อหยักยิ้มมุมปาก “คุณครูไค่ตี้ ฉันเอง”
“เฟยเอ๋อ ช่วงนี้เธอกำลังยุ่งเรื่องอะไร ไล๋เหมิงบอกว่าเธอขอลากับเขาเป็นเวลาหนึ่งเดือน”
โล่เฟยเอ๋อไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่ไล๋เหมิงจะบอกเรื่องนี้กับคุณครูไค่ตี้ เรื่องที่เธอขอลาหยุด “ครูคะ ตอนนี้ฉันอยู่แคปทาวน์ค่ะ”
“ที่แท้เธอก็อยู่ที่แคปทาวน์เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันของบริษัทจิวเวลรี่นานาชาติไป๋ซื่อสินะ”
โล่เฟยเอ๋อกล่าวอย่างยอมรับ “ใช่ค่ะครู”
“การแข่งขันนั้นเธอไปเข้าร่วมก็ไม่เลว แต่ได้ยินมาว่าการแข่งขันเลื่อนออกไปแล้ว”
“อืม ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงเลื่อนออกไปแล้ว” ซูซีมู่ได้บอกกับโล่เฟยเอ๋อเรื่องที่การแข่งขันถูกเลื่อนออกไป แต่ไม่ได้บอกเหตุผลที่ต้องเลื่อนเวลา
ฝั่งคุณครูไค่ตี้ ‘อืม’ หนึ่งเสียง จากนั้นก็ถามขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้ว่า
“ใช่แล้ว เฟยเอ๋อ เธอโทรหาครูมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“คือว่า……” โล่เฟยเอ๋อเงยหน้ามองไปยังไอบุตที่มองเธอด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยการรอคอย จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “ครูคะ ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่งค่ะ”
“เรื่องอะไร”
“ฉันอยากถามว่าครูรู้จักคุณไอบุตหรือเปล่า……” โล่เฟยเอ๋อยังไม่ทันพูดจบ อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็มีเสียงปังดังขึ้น
โล่เฟยเอ๋อนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ รีบถามอย่างร้อนใจว่า “ครูคะ ครูเป็นอะไรไป”
ไม่กี่วิต่อมา ก็มีเสียงของคุณครูไค่ตี้ส่งมาว่า “ครูไม่เป็นไร”
“ออ” โล่เฟยเอ๋อออหนึ่งเสียง
ไม่กี่วิต่อมาครูไค่ตี้ก็บอกว่า “เฟยเอ๋อ ครูไม่รู้จักคนชื่อไอบุตคนนั้น”
“ครูไม่รู้จักเขาหรือคะ โอเคค่ะ……” โล่เฟยเอ๋อยังพูดไม่จบ ไอบุตที่ยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวอยู่ทางนั้นก็พุ่งเข้าหาโล่เฟยเอ๋ออย่างกะทันหัน
เสียดาย ซูซีมู่ได้ทำการเตรียมป้องกันไว้แต่แรกแล้ว ตอนที่เขายังไม่ทันได้เข้าใกล้โล่เฟยเอ๋อ ก็ได้ยื่นมือออกไป ขวางเขาเอาไว้แล้ว
ไม่สามารถเข้าใกล้โล่เฟยเอ๋อได้ ไอบุตทำได้เพียงหันไปทางโล่เฟยเอ๋อและตะโกนขึ้นว่า “ไค่ตี้ ผมตามหาคุณมาสิบปีแล้ว ผมผิดไปแล้ว ผมรักคุณนะ คุณออกมาพบผมได้ไหม……”
โล่เฟยเอ๋อคิดไม่ถึงว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เป็นนานก็ไม่ว่าจะตอบโต้อย่างไร
ผ่านไปหลายวินาที ในมือถือมีเสียงของคุณครูไค่ตี้ส่งผ่านมาด้วยอาการถอนหายใจ “เฟยเอ๋อ เธอส่งโทรศัพท์ให้เขาที”
“ออ ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพูดจบก็ส่งมือถือให้กับไอบุต “คุณไอบุต คุณครูจะคุยกับคุณ”
สีหน้าของไอบุตมีแววตื่นเต้นดีใจ พลางกล่าวขอบคุณโล่เฟยเอ๋อ พลางยื่นมือไปรับมือถือมา
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ฟังว่าไอบุตคุยอะไรกับคุณครูไค่ตี้ เธอพิงอยู่ที่อกของซูซีมู่ ถามว่า “ซูซีมู๋ ฉันจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่”
“อีกสักสองวัน” ซูซีมู่ตอบ
โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้ว “ซูซีมู่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว”
สำหรับเรื่องที่โล่เฟยเอ๋อต้องพักที่โรงพยาบาลนั้น ซูซีมู่นั้นหนักแน่นมาก ไม่ยอมอ่อนข้อสักนิด “ไม่ได้ พักอีกสักสองวัน ค่อยออกไป”
“ก็ได้” โล่เฟยเอ๋อก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง
ซูซีมู่เองก็รู้ว่าที่โล่เฟยเอ๋ออยู่ในโรงพยาบาลหลายวันก็เบื่อแล้ว แต่เรื่องที่เกี่ยวกับโล่เฟยเอ๋อและลูก เขาไม่กล้าเสี่ยง ยื่นมือไปกอดโล่เฟยเอ๋อไว้ในอ้อมอก “ก็แค่สองวัน หลังสองวัน คุณอยากทำอะไรก็ได้”
ได้ยินที่ซูซีมู่พูด แววตาของโล่เฟยเอ๋อก็เป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้นคุณพาฉันไปที่หาดเพนกวินไปดูเพนกวินดีไหม”
“ได้” ซูซีมู่พยักหน้าอย่างไม่ต้องคิด
ตอนนี้โล่เฟยเอ๋อไม่มีข้อโต้แย้งแล้ว “อืม อย่างนั้นก็อยู่อีกสองวัน หลังจากสองวันการแข่งขันจบแล้ว ก็ไปดูเพนกวินกัน……”
ไอบุตคุยโทรศัพท์กับไค่ตี้ เฟยลี่ผู่ เกือบครึ่งชั่วโมง
ก็ไม่รู้ว่าไค่ตี้ เฟยลี่ผู่คุยอะไรกับเขา สีหน้าของไอบุตจึงได้ดูแย่ลงกว่าก่อนหน้านี้
“ไค่ตี้จะคุยกับคุณ” ไอบุตยื่นมือถือให้โล่เฟยเอ๋อด้วยสีหน้าหมอง
โล่เฟยเอ๋อจ้องอีกฝ่ายแวบหนึ่ง จากนั้นก็รับมือถือไป “คุณครูไค่ตี้”
“เฟยเอ๋อ เรื่องที่ไอบุตทำ ครูรู้หมดแล้ว ขอโทษด้วย เป็นเพราะครูเธอถึงต้องเดือดร้อนด้วย” ในน้ำเสียงของครูไค่ตี้มีแววของความเสียใจแฝงอยู่
“ครูคะ ไม่เป็นไร” โล่เฟยเอ๋อตอบกลับด้วยเสียงแฝงหัวเราะ
“จะไม่เป็นไงได้อย่างไร เธอถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล” น้ำเสียงของไค่ตี้แฝงแววไม่พอใจ
แม้แต่เรื่องนี้ก็บอกคุณครู โล่เฟยเอ๋อรู้สึกละอายอยู่บ้าง “เอ่อ……คือว่าที่จริงก็ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ครูคุยกับเขาชัดเจนแล้ว เขาจะไม่มาหาเธออีก”
ไม่รู้ว่าคุณครูพูดอะไรกับเขา ทำให้เขาเป็นเช่นนั้น
แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะก้าวก่ายได้ จึงเอ่ยขึ้นว่า “ฉันรู้แล้วค่ะ คุณครู”
“อืม เธอดูแลตัวเองให้ดี ถ้ามีเรื่องอะไร ก็ลากับไล๋เหมิงได้โดยตรง”
“ค่ะ”
จากนั้นคุณครูไค่ตี้ก็เตือนโล่เฟยเอ๋ออีกหลายประโยค จึงวางสายไป
หลังวางสาย โล่เฟยเอ๋อเพิ่งรู้ว่าไอบุตได้จากไปแล้วแต่ไปเมื่อไหร่ไม่รู้
“เขาไปแล้วเหรอ”
“อืม” ซูซีมู่พยักหน้าเบาๆ
โล่เฟยเอ๋อนึกถึงสีหน้าของไอบุตก่อนหน้านี้ ถามขึ้นอย่างลังเลว่า “เขาจากไปทั้งอย่างนั้น จะไม่เป็นไรเหรอ”
เขาไม่เอาไอบุตถึงตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว เขาจะมีเรื่องอะไร ซูซีมู่จะไปสนใจไยดีทำไม
เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “อยากกินอะไรหรือเปล่า ผมให้คนไปซื้อผลไม้มา”
“มีแอปเปิลหรือเปล่า ฉันอยากกินแอปเปิล” โล่เฟยเอ๋อถูกซูซีมู่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาสำเร็จ
“มี ผมไปปอกให้…
