บทที่ 383 ญาติที่ได้กลับมาเจอกันใหม่
เดิมทีพวกพ่อไป๋ยังอยากจะรั้งพวกเขาให้อยู่ต่อ แต่ถูกไป๋หวนหยู่ห้ามไว้
หลังจากโล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่ออกไปแล้ว พวกพ่อไป๋ ก็ถามซักถามไป๋หวนหยู่ทันที ว่าทำไมถึงต้องห้ามปรามพวกเขา “หวนหยู่ ทำไมนายถึงต้องห้ามพวกเรารั้งเฟยเอ๋อพวกเขาให้อยู่ต่อ? ”
“ไม่ต้องรั้งไว้ พรุ่งนี้เธอจะมาเยี่ยมคุณย่าอีก” ไป๋หวนหยู่ตอบ
เมื่อได้ยินสิ่งที่ไป๋หวนหยู่พูดพวกพ่อไป๋ก็ถามด้วยความประหลาดใจ “เฟยเอ๋อ บอกว่าพรุ่งนี้เธอจะมาเหรอ? ”
“ไม่” ไป๋หวนหยู่ส่ายหัว
พวกพ่อไป๋ถามอย่างสงสัย “แล้วนายรู้ได้อย่างไร ว่าเฟยเอ๋อจะมาพรุ่งนี้? ”
ไป๋หวนหยู่จะไม่บอกพวกเขาแน่นอน ว่ามันเป็นเพราะเขาหลอกใช้ความรู้สึกผิดที่โล่เฟยเอ๋อมีต่อคุณย่า เขาแค่พูดว่า “ถึงเวลา พวกคุณก็จะรู้เอง”
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อกลับไปถึงโรงแรม ก็ได้บอกกับซูซีมู่ว่า อยากจะอยู่ต่ออีกสักสองสามวัน
“อยู่ต่อ?”
“ท่านเป็นลมเพราะฉัน ฉันอยากจะอยู่กับท่านสักสองสามวัน” โล่เฟยเอ๋อพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด
ซูซีมู่คือใครกัน ได้ยินข้อมูลจากคำพูดของโล่เฟยเอ๋อในทันที
ภายนอกเขาไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ เพียงแค่พูดว่า “งั้นก็อยู่ต่อกันเถอะ”
“แต่เรื่องในบริษัทจะทำยังไง? หรือคุณกลับประเทศก่อนไหม? ” โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วแล้วถาม
“บริษัทมีโจวเฉิง ไม่ต้องเป็นห่วง……”
น่าสงสารอย่างโจวเฉิง ซึ่งกำลังยุ่งอยู่ในบริษัทในเวลานี้อย่างทุลักทุเล ยังพึมพำในขณะที่กำลังยุ่ง ประธานซูกลับมาเมือง A ในคืนนี้ ในที่สุดเขาก็สามารถได้รับการปลดปล่อยแล้ว……
วันรุ่งขึ้น ตอนที่โล่เฟยเอ๋อไปโรงพยาบาล คุณย่าไป๋ ก็ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว
เมื่อคุณย่าไป๋ได้เห็นโล่เฟยเอ๋อ รู้สึกประหลาดใจก่อน
จากนั้นก็ถามอย่างเหลือเชื่อ “หนูคือ…… เฟยเอ๋อ? ”
“ใช่ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
“สิบหกปีแล้ว……” คุณย่าไป๋เพิ่งพูดได้สี่คำ ก็น้ำตาอาบหน้าแล้ว
น้ำตาของโล่เฟยเอ๋อไหลรินไม่ขาดสาย ก้าวเดินไปหาคุณย่าไป๋
สองยายหลานกอดคอร้องไห้กันอย่างหนัก ยังดีที่อยู่ในห้องผู้ป่วย ถ้าอยู่ข้างนอก มันจะรบกวนถึงผู้อื่นจริงๆ
“หนู อย่าร้องไห้” คุณย่าไป๋หยุดน้ำตาไว้ แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาให้โล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อส่งเสียง ‘อืม’ ปล่อยให้หญิงชราเช็ดให้เธอ
หลังจากเช็ดน้ำตาหมดแล้ว หญิงชราก็จับมือของโล่เฟยเอ๋อไว้ ถามเธอเกี่ยวกับความเป็นมาในสิบหกปีที่ผ่านมา
“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา หนูสบายดีไหม? พ่อของหนูกับเห้อจิ้นเหยาปฏิบัติกับหนูยังไงบ้าง? ”
โล่เฟยเอ๋อจะไม่พูดถึงพวกเรื่องราวของโล่ชิงไป๋กับ เห้อจิ้นเหยาอยู่แล้ว ทำให้คุณย่าไป๋รู้สึกผิด แค่พูดว่า “หนูสบายดี พวกเขาก็ปฏิบัติต่อหนูเป็นอย่างดี”
คุณย่าไป๋ไม่สงสัยในคำพูดของโล่เฟยเอ๋อแม้แต่น้อยเลย เพียงแค่ถามว่า “ฟังหวนหยู่เล่าว่า หนูแต่งงานแล้ว? ”
“แต่งแล้วค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า
คุณย่าไป๋พยักหน้าเบาๆ แล้วถามว่า “เขาดีกับหนูไหม? ”
“เขาดีกับหนูมาก” เมื่อพูดถึงซูซีมู่ มุมปากของโล่เฟยเอ๋อก็ยกขึ้นตาม
“ดีกับหนู ยายก็วางใจแล้ว” คุณย่าไป๋ปลื้มใจ คนที่เธอเป็นห่วงมากที่สุด ก็คือหลานสาวคนนี้ ตอนนี้หลานสาวสบายดี เธอก็โล่งใจแล้ว……
เพื่ออยู่กับคุณย่าไป๋ โล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่ได้อยู่ในเคปทาวน์เพิ่มอีกหนึ่งสัปดาห์
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา โล่เฟยเอ๋อปฏิเสธการชักชวนให้อยู่ต่อของคนในตระกูลไป๋ และขึ้นเครื่องบินพร้อมกับซูซีมู่
แม้ว่าซูซีมู่จะตามใจเธอมาก ให้เธออยู่ที่เคปทาวน์ตามอำเภอใจ แต่ท้ายที่สุดแล้ว บริษัทซูซื่อที่ใหญ่โตของซูซีมู่ถูกทิ้งไว้ที่นั่น ซูซีมู่ไม่กังวล แต่โล่เฟยเอ๋อกังวล……
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อกลับไปในประเทศ ไม่ได้ไปทำงานอีก ส่วนซูซีมู่ นอกจากการประชุมสำคัญ ที่จำเป็นต้องให้เขาเข้าร่วม งานอย่างอื่น ล้วนทำที่บ้านทั้งหมด
แม้ว่าจะอยู่ที่บ้าน เขาก็ยังไม่ไว้วางใจ จ้องมองไปที่โล่เฟยเอ๋อตลอดทั้งวัน อาจกล่าวได้ว่า ไม่คลาดสายตาแม้แต่ก้าวเดียวตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
นี่ไง เธอเพิ่งจะลุกขึ้น ซูซีมู่ก็ปิดการประชุมทางวิดีโอที่กำลังดำเนินอยู่ แล้วตามเธอไป
โล่เฟยเอ๋อถูกเขาทำจนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ “ฉันแค่ไปรินน้ำสักแก้ว คุณประชุมต่อเถอะ”
แม้ว่าซูซีมู่เป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ ทำให้เธอมีความสุขมาก แต่เมื่อเห็นซูซีมู่ยุ่งมากขนาดนี้ ยังต้องเสียสมาธิให้เธอ โล่เฟยเอ๋อก็รู้สึกปวดใจมากจริงๆ
“การประชุมเดี๋ยวค่อยดำเนินต่อในภายหลัง ฉันไปรินน้ำให้คุณก่อน” “”ซูซีมู่พูดขณะที่เขาเดินออกไปข้างนอก
“ซู ……” โล่เฟยเอ๋ออยากจะเรียกเขาไว้ แต่ซูซีมู่ได้ออกไปแล้ว
ถอนหายใจออก โล่เฟยเอ๋อกลับไปนั่งที่เดิม
หลังจากที่ซูซีมู่รินน้ำมาแล้ว ก็ได้ล้างผลไม้ให้โล่เฟยเอ๋ออีกหนึ่งจาน ถึงได้กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานประชุมทางวิดีโอในก่อนหน้านี้ต่อไป
โล่เฟยเอ๋อนั่งบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง ในขณะที่กินผลไม้ ก็ดูซูซีมู่ประชุมไปด้วย ไม่นานนัก เธอก็รู้สึกง่วงแล้ว ก็ได้พิงบนโซฟา แล้วหลับไปเลย
ซูซีมู่สังเกตเห็นเห็นเป็นลำดับแรกโดยปริยาย เขาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน มาที่หน้าโซฟา กำลังจะอุ้มโล่เฟยเอ๋อเข้าไปนอนในห้อง
โทรศัพท์ที่เขาวางไว้บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเดินไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสาย
“ใคร? ” ซูซีมู่ถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร
ทางลู่ยู่เมื่อได้ยินซูซีมู่ถึงกับถามว่าเขาเป็นใคร ก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย “ซูซีมู่ นายทำอะไรอยู่? ”
ซูซีมู่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ถามโดยตรง “มีเรื่องอะไร? ”
“เฮ้ยๆ ซูซีมู่ นายยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย” ลู่ยู่ยังคงถามอย่างรนหาที่ตาย
“วางแล้ว” ซูซีมู่พ่นสองคำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เตรียมที่จะวางสาย
ทางลู่ยู่รีบพูดขึ้น “ซูซีมู่ เดี๋ยวก่อน ฉันหานายมีธุระจริงๆ ”
“พูด” ซูซีมู่เอาโทรศัพท์มือถือกลับไปวางข้างหูใหม่
“ฉันจะแต่งงานกับหชูเฉียวแล้ว เชิญนายกับเฟยเอ๋อ
มาร่วมงานแต่งของเรา”
ซูซีมู่ ส่งเสียง ‘อืม’ ถาม “วันไหน? ”
“อีกสามวัน นายกับเฟยเอ๋อจะต้องมานะ”
ซูซีมู่พูดคำว่า ‘ได้’ ก็ตัดสายโทรศัพท์โดยตรง แล้วอุ้มโล่เฟยเอ๋อเข้าไปที่ห้องนอน……
โล่เฟยเอ๋อหลับจนถึงฟ้ามืด ตอนที่เธอตื่นขึ้นมา ซูซีมู่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ เธอดูเอกสาร
เมื่อเห็นเธอตื่นแล้ว ซูซีมู่ก็วางเอกสารในมือลงทันที “ตื่นแล้วเหรอ?”
โล่เฟยเอ๋อ ส่งเสียง ‘อืม’ แล้วถามขณะที่ลุกขึ้นว่า “กี่โมงแล้ว?”
“เกือบหกโมงแล้ว หิวหรือเปล่า? ” ซูซีมู่หยิบเสื้อผ้าของเธอเข้ามา ช่วยเธอสวมใส่
“ไม่หิว” โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว ลุกจากเตียง แล้วเข้าไปในห้องน้ำ
ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ ในมือของโล่เฟยเอ๋อ มีโทรศัพท์เพิ่มมาด้วย
“โทรศัพท์ลืมอยู่ในห้องน้ำ…… ฮืม เฉียวเฉียวได้โทรมาหาฉัน และยังส่งข้อความด้วย ……” โล่เฟยเอ๋อยังพูดพึมพำไม่จบ ก็ส่งเสียงอุทานกะทันหัน “เฉียวเฉียวจะแต่งงานแล้ว! ”
“อืม เธอกับลู่ยู่จะแต่งงานกันในอีกสามวันหน้า” ซูซีมู่พยักหน้า
โล่เฟยเอ๋อเงยหน้าขึ้น ถามว่า “ลู่ยู่โทรหาคุณเหรอ? ”
ซูซีมู่ส่งเสียง ‘อืม’ เบาๆ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปเมืองหลวง”
“ยังมีสามวันไม่ใช่เหรอ? ทำไมไปพรุ่งนี้? ” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างสงสัย
โล่เฟยเอ๋อตอบกลับ “ไปเที่ยวเล่นก่อน”
หลังจากที่กลับจากเคปทาวน์ โล่เฟยเอ๋อก็อยู่ในบ้านกับเขาทุกวัน ซูซีมู่กังวลว่าเธอจะเบื่อ จึงตัดสินใจใช้ โอกาสในการแต่งงานของลู่ยู่กับหซิวหชูเฉียว พาเธอไปเที่ยวที่เมืองหลวงสองสามวัน
“แต่ว่างานของคุณ……” โล่เฟยเอ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เรื่องงาน ไม่ต้องกังวล” ซูซีมู่ยื่นมือไปลูบหัวของโล่เฟยเอ๋อเบาๆ “คุณชอบสภาพแวดล้อมที่คลับไม่ใช่หรือ? เราไปพักที่นั่นสองวัน”
“อืม….
