บทที่ 411 ทาสเมียคนใหม่โจวเฉิง
ซูยุ่นกำลังนั่งอยู่บนหัวเตียง เมื่อเห็นแม่ของตัวเองเข้ามาในห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ก้มหน้าลงไป
แม่ซูเดินไปที่ข้างเตียงของเธอ นั่งลงแล้วค่อยๆ พูดขึ้น “ยังโกรธอยู่เหรอ?”
ซูยุ่นไม่ตอบกลับคำพูดของแม่ แค่ถามอย่างเรียบเฉย “แม่มาหาฉัน เพราะเตรียมจะพาฉันไปที่คฤหาสน์ตระกูลซูหรือ?
แม่ซูส่ายหัว “ไม่ใช่ ฉันมาปล่อยเธอออกไป”
ซูยุ่นได้ยินแม่ซูบอกว่า มาปล่อยตัวเองออกไป ซูยุ่น รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เพราะอะไร?”
“เพราะมีคนรับผิดชอบทั้งหมด สำหรับการแต่งงานปลอม” แม่ซูตอบ
มีคนรับผิดชอบทั้งหมด สำหรับการแต่งงานปลอม?
ใคร
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ในหัวสมองของซูยุ่น ได้ปรากฏใบหน้าของโจวเฉิงโดยไม่รู้ตัว
ใช่เขาหรือเปล่า?
จะใช่เขาหรือเปล่า?
แต่ว่า ตอนนี้เขาอยู่ที่เคปทาวน์ไม่ใช่หรือ?
หลังจากระงับความผิดหวังในใจ ซูยุ่นถึงได้เอ่ยปากถามขึ้น “คือใคร?”
“โจวเฉิงไง เขาบอกว่าเขาหลอกให้เธอแต่งงานกับเขา เรื่องการแต่งงานปลอม ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอสักนิด……” คำพูดของแม่ซูยังพูดไม่จบ ซูยุ่นก็ดึงผ้าห่มออก กระโดดลงจากเตียง
จากนั้นแม้แต่รองเท้ายังไม่ทันจะสวมใส่ ก็พุ่งออกไปข้างนอก
“ซูยุ่น สวมรองเท้า……” แม่ซูไล่ตะโกนอยู่ข้างหลัง เธอไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
ซูยุ่นวิ่งตลอดทาง จากห้องนอนไปที่ชั้นล่าง ไม่ได้เห็นโจวเฉิง เธอกระวนกระวายใจมาก
ขณะที่จะวิ่งออกไปนอกบ้าน ในเวลานี้ เสียงของพ่อซูก็ดังขึ้น
“ซูยุ่น เธอจะไปไหน?”
ซูยุ่นถามด้วยความตื่นตระหนก “พ่อ เขาล่ะ?”
เดิมทีพ่อซูยังอยากจะขัดขวางหน่อย แต่เมื่อเห็นซูยุ่นเป็นแบบนี้ ยังจะหยุดได้อย่างไร?
ตอบโดยตรง “เขาอยู่ในห้องรับรอง……”
เขาไม่ได้บอกว่าคือห้องรับรองไหน ซูยุ่นได้พุ่งไปทางห้องรับรองแล้ว
จากนั้นก็เห็นซูยุ่นหาโจวเฉิงจากห้องรับรองแต่ละห้อง ท่าทางร้อนรนใจนั่น ทำให้พ่อแม่บ้านซูประหลาดใจยิ่งนัก
ลูกสาวในความทรงจำของพวก คือเด็กที่ถูกตามใจจนเสียนิสัย เอาแต่ใจและทะนงตัวด้วย
เคยกระวนกระวายใจอย่างนี้ที่ไหนกัน?
คุณจะกังวลขนาดนี้ได้ยังไง?
พ่อแม่บ้านซู มีความรู้สึกเหมือนว่า ลูกสาวโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
ซูยุ่นไม่รู้ความคิดของพ่อแม่ เธอหาไปสามห้องอย่างต่อเนื่อง ในตอนที่ผลักห้องที่สี่ออก ในที่สุดก็เห็นด้านหลังที่คุ้นเคยนั่น ที่ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างฝรั่งเศส
เขากำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แม้แต่เธอเปิดประตูออก ก็สังเกตไม่เห็นด้วยซ้ำ
ซูยุ่นมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าหน้าต่างฝรั่งเศสด้วยความละโมบ ความคิดถึงพลุ่งพล่านอยู่ในใจ
แม้ว่าเวลาที่เขาจากไป ยังไม่ถึงหนึ่งเดือน แต่ความคิดถึงแบบนั้น ทำให้เธอลึกลงไปจนถึงกระดูก
เมื่อได้เห็นเขาอีกครั้ง เธอถึงได้รู้ว่า ที่แท้ตัวเองคิดถึงเขามากขนาดนี้……
ดูเหมือนจะสังเกตเห็นสายตาของซูยุ่น โจวเฉิงหันกลับมา
เมื่อได้เห็นซูยุ่น แววตาของโจวเฉิงพาดผ่านความประหลาดใจ
ทั้งสองคน คนหนึ่งยืนอยู่ในห้อง อีกคนยืนอยู่นอกห้อง มองหน้ากัน ก้นบึ้งหัวใจซ่อนความสุขที่มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่รู้
หลังจากนั้นเนิ่นนาน โจวเฉิงก็ก้าวมาตรงหน้าของซูยุ่น “ซูยุ่น ฉันกลับมาแล้ว”
เขากลับมาแล้ว หุ่นไม้ของเธอ ในที่สุดไม้ก็กลับมาแล้ว……
ซูยุ่นยิ้มเล็กน้อย เรียกเสียงเบา “นายหุ่นไม้……”
ทั้งสองนั่งลงบนโซฟา เธอมองฉัน ฉันมองเธอ
หลังจากนั้นสักพักใหญ่ ซูยุ่นก็ได้พูดขึ้นก่อน
“ฟังแม่ฉันบอกว่า คุณต้องการรับโทษจากการแต่งงานปลอมของตระกูลซูเพียงคนเดียวหรือ?”
โจวเฉิงเงยหน้าขึ้นมองซูยุ่น ไม่ได้ยอมรับและไม่ได้ปฏิเสธ
ซูยุ่นเม้มปากอย่างแรง แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณกลับไปพรุ่งนี้เลย”
“ฉันจะไม่ไป ฉันบอกกับคุณลุงและคุณป้าเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ไปที่คฤหาสน์ตระกูลซู” โจวเฉิงตอบ
ซูยุ่นยืนกรานที่จะไม่ใช้โจวเฉิง “เรื่องการแต่งงานปลอม คือฉันเองที่บังคับคุณ ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”
“คุณไม่ได้บังคับฉัน ฉันสมัครใจเอง ดังนั้นฉันจึงสมัครใจรับผิดชอบทั้งหมด” โจวเฉิงตอบ
ซูยุ่นได้ยินคำพูดของโจวเฉิง โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “บอกแล้วว่าไม่ได้เกี่ยวกับคุณ คุณไม่ได้ยินเหรอ?”
เมื่อเห็นซูยุ่น ตัดความสัมพันธ์จากตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า โจวเฉิงก็โกรธเช่นกัน “ทำไมคุณถึงต้องตัดความสัมพันธ์จากฉัน ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน ฉันรู้ว่าในใจของคุณ มีแต่คุณชายเหซิง แต่ทำไมแม้แต่โอกาสในการขึ้นชื่อในฐานะสามีของคุณเพียงครั้งเดียว คุณก็ไม่ให้ฉันเลย?”
“ตั้งแต่ตอนที่ฉันรู้ตัวว่าชอบคุณ ฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่า จะได้อยู่กับคุณ และยังทำโอกาสที่จะอยู่ห่างจากคุณอีกด้วย ต่อมา คุณมาที่ประเทศ M จะแต่งงานกับฉัน ตอนนั้นฉันดีใจและแปลกใจมากจริงๆ แต่สติทำให้ฉันถอยกลับ หลังจากนั้น คุณจะเอาใครก็ได้มาแต่งงานด้วย ฉันถึงได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ แม้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ สำหรับฉันจะเป็นเพียงแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ฉันก็จะมุ่งหน้าโดยไม่ลังเล เพราะฉันอยากจะมีโอกาสสักครั้ง สามารถอยู่ข้างกายคุณ แม้ว่ามันจะเป็นของปลอมก็ตาม” โจวเฉิงหันหน้ามองซูยุ่น แล้วพูดว่า “ดังนั้น ซูยุ่น ให้โอกาสนี้กับฉันได้ไหม?”
ซูยุ่นไม่ได้ตอบกลับคำพูดของโจวเฉิง เพียงแค่จ้องมองเขาโดยไม่กะพริบตา
จ้องไปจ้องมา แล้วน้ำตาก็ไหลพรั่งพรู
เมื่อเห็นซูยุ่นร้องไห้ โจวเฉิงก็หาทิชชูให้ซูยุ่นเช็ดน้ำตาอย่างกระวนกระวาย “ซูยุ่น คุณอย่าร้องไห้…… ถ้าคุณไม่พอใจ คุณตีฉัน แต่อย่าร้องไห้ ฉันเจ็บปวดหัวใจ……”
ซูยุ่นยกกำปั้นขึ้นมา ตีเขาตามที่โจวเฉิงพูด
ในขณะที่ตี ก็ด่าว่าไปด้วย “ไอ้หุ่นไม้บ้า หุ่นไม้เน่า……
โจวเฉิงปล่อยให้เธอดุด่าทุบตีระบาย ยังไม่ลืมที่จะปลอบโยนเธอ
หลังจากนั้น ซูยุ่นไม่ตีแล้ว ไม่ด่าแล้ว พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมอกของโจวเฉิงร้องไห้ฟูมฟาย
ในขณะที่ร้องไห้ พร้อมพูดด้วย “คุณนี่มันโง่เง่า คุณคิดว่าฉันเป็นคนประเภทที่จะหาคนแต่งงานตามอำเภอใจหรือ? แม้ว่าจะเป็นการแต่งงานปลอม แต่ฉันซูยุ่นก็ไม่ใช่คนใจง่าย คุณเข้าใจหรือเปล่า……”
เมื่อได้ยินคำสารภาพรัก ที่ไม่ถือเป็นคำสารภาพรักของซูยุ่น แววตาของโจวเฉิง พาดผ่านความเหลือเชื่อ “คุณ……ฉัน…… คุณ……”
บางทีอาจจะตื่นเต้นมากเกินไป โจวเฉิงไม่สามารถพูดประโยคที่สมบูรณ์ได้เลย
ซูยุ่นมองโจวเฉิงด้วยน้ำตา ถามทีละคำ “นายหุ่นไม้ ฉันชอบคุณ คุณชอบฉันไหม?”
“ชอบ ชอบ……” โจวเฉิงกอดซูยุ่นไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่นหนา
ซูยุ่นพิงอยู่ในอกของโจวเฉิงอย่างเชื่อฟัง แต่ปากก็ยังไม่ยอมละเว้นเลยสักนิด
“นายหุ่นไม้ คุณเป็นของฉันแล้ว จากนี้เป็นต้นไป คุณจะต้องดีกับฉันคนเดียวเท่านั้น”
“ใช่ ฉันเป็นหุ่นไม้ของคุณคนเดียว จากนี้เป็นต้นไป จะรักคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“ต้องเอาใจฉัน ห้ามโกหกฉัน ทุกเรื่องที่สัญญากับฉันคุณต้องทำได้ ทุกคำพูดที่พูดกับฉัน จะต้องจริงใจ”
“ฉันรักคุณคนเดียวเท่านั้น เอาใจคุณ จะไม่โกหกคุณ ทุกเรื่องที่สัญญากับคุณ ฉันจะทำได้ ทุกคำพูดที่พูดกับคุณ คือความจริงหมด”
“ห้ามโกหกฉัน ด่าฉัน ต้องเป็นห่วงฉัน เมื่อคนอื่นรังแกฉัน คุณต้องออกมาช่วยฉันในลำดับแรก ตอนที่ฉันมีความสุข คุณต้องมีความสุขกับฉันด้วย ตอนที่ฉันไม่มีความสุข คุณต้องปลอบให้ฉันมีความสุข……”
“ไม่รังแกคุณ ไม่ด่าคุณ เชื่อคุณ มีคนรังแกคุณ ฉันจะมาช่วยคุณเป็นลำดับแรก ตอนที่คุณมีความสุข ฉันจะมีความสุขกับคุณด้วย คุณไม่มีความสุข ฉันจะปลอบให้คุณมีความสุข……”
เมื่อฟังจากบทสนทนานี้ ก็รู้แล้วว่า ซูยุ่นเป็นราชินีที่เอาแต่ใจ ส่วนโจวเฉิงนั้น ก็คือทาสเมีย…..
